Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

i don't want to swim forever

https://www.youtube.com/watch?v=DosgRM1l_cY

Ακούγεται λυπηρό αλλά δεν είναι.

Η Πηγή λέει να μην κολυμπάς, να πηγαίνεις με το κύμα. Ξέρω πως θα πει οτι δε λέει αυτό, αλλά αυτό λέει. Και διαφωνούμε έντονα κάποιες φορές γιατί εγώ λέω πως πρέπει να κολυμπάμε, όχι για πάντα ίσως, αλλά πρέπει να κολυμπάμε, να κολυμπάμε μέχρι να φτάσουμε στην ακτή που πηγαίνουμε.

Να κολυμπάμε με το ρεύμα κόντρα, με το ρεύμα μαζί, χωρίς ρεύμα, κάνοντας το ρεύμα να γυρίσει εξαιτίας των αλλεπάλληλων κινήσεων των χεριών και των ποδιών, εκεί που μοιάζουν όλοι να υποβαθμίζουν τα χέρια και τα πόδια, αυτά άλλαξαν και αλλάζουν τα ρεύματα.

Και η Πηγή λέει να μην κολυμπάμε πολύ γιατί κάνει καλό να αφήνεις το ρεύμα να σε πηγαίνει για μέχρι να νιώσεις έτοιμος να κολυμπήσεις ξανά. Όμως κάνει λες και δεν ξέρει οτι όσο τ' αφήνεις θα σ' αφήνει, και κάνει πως δεν ξέρει οτι από σένα μπορεί να κρατιούνται κι άλλοι κι έτσι άμα δεν κολυμπάς εσύ δεν θα κολυμπήσει κανείς και το ρεύμα μπορεί να σε βγάλει σε έρημα νησιά με αστακοτέρατα και ηλεκτροφόρα χέλια, ενώ αν κολυμπήσεις μπορεί να βγεις κάπου καλά, σίγουρα θα βγεις κάπου καλύτερα και μετά ίσως ξαναπέσεις στη θάλασσα, με την εμπειρία σου θα κολυμπήσεις ξανά και ξανά και μπορεί τελικά να σταματήσεις να κολυμπάς, μπορεί τελικά να μη χρειαστεί να κολυμπάς για πάντα.

Η Πηγή με κοροιδεύει επειδή πιστεύω οτι πρέπει να κολυμπάς. Και με κοροιδεύει που κολυμπάω, νομίζει οτι οι ακτές που πηγαίνω είναι ίδιες με τις υπόλοιπες, οτι όπου κι αν πας θα είναι το ίδιο αρκεί να νιώθεις καλά με το κολύμπι σου ή το μη κολύμπι σου.

Και δεν καταφέρνω ποτέ να εξηγήσω στην Πηγή οτι όταν κάνει κρύο θέλω να πεθάνω, και μέσα στο νερό, Πηγή, κάνει κρύο και πρέπει να κολυμπήσω για να ζεσταθώ, πρέπει να κολυμπήσω για να βγω σε μια ζεστή παραλία, δεν έχω καταφέρει ποτέ να εξηγήσω τι σημαίνει η παραλία για μένα, τι σημαίνει ο κρύος ωκεανός για μένα, τι σημαίνει για μένα να κολυμπάω, να κολυμπάνε και οι άλλοι δίπλα μου.

Είναι ξεκάθαρο για μένα αλλά στο λέω και σένα Πηγή οτι δεν θέλω να κολυμπάω για πάντα. Σκοπός μου είναι η παραλία, ή κάποια κοντινή παραλία για να βγω πιο εύκολα. Δεν θέλω να κολυμπάω, θέλω να κάθομαι και να με πηγαίνει το ρεύμα γιατί σίγουρα θα με πάει κάπου κοντά σε άλλα συντρίμια και θα πούμε γεια με τα άλλα συντρίμια, αλλά αυτό που θέλω κι ας με κοροιδεύεις Πηγή είναι οτι εγώ θέλω να μαζέψω τα συντρίμια, να φτιάξουμε μια συντριμική σχεδία και να βάλουμε σκοπό να πάμε στην παραλία μας, και εκεί να φτιάξουμε και σπίτια και δρόμους και λιμάνι για να έρθουν και άλλοι και μια μεγάλη πυρά θα καίει να τη βλέπουν όλα τα υπόλοιπα συντρίμια που πλέουν στον μεγάλο ωκεανό και να έρχονται, κάθε μέρα θέλω να χαιρετάω συντρίμια, να τους χαμογελάω όταν θα σέρνονται στην άμμο, προσπαθώντας να ξεκολλήσουν από το νερό, να απλώνω χέρια να σηκώνονται και να πηγαίνουμε στη μεγάλη πυρά να ζεσταθούμε και η τελευταία τους σκέψη για κρύο να εξανεμίζεται κοντά μου.

Ξέρω Πηγή οτι θα με κοροιδεύεις και μετά αλλά εγώ θα μείνω σε κάποια πράγματα 10 χρονών με το πείσμα 80άρη.

Survivor μέσα μου.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

σκόρπια πράματα

Πόσο αλλάζουν τα πράγματα. Όσο αλλάζουν, τόσο δεν αλλάζει το γεγονός οτι εντυπωσιάζομαι με το πόσο αλλάζουν.

Οι φίλοι μου αλλάζουν, εγώ αλλάζω, τα αδέρφια μου αλλάζουν, μπερδεύομαι συχνά και μέχρι να αναλύσω τις αλλαγές και να βγάλω συμπέρασμα τα πράγματα έχουν ήδη ξαναλλάξει. Κάποιες φορές μοιάζω να μπορώ να προλάβω τις αλλαγές, να μην μπορώ να βρεθώ μπροστά από τις εξελίξεις. Όχι από τις εξελίξεις, από τις βαθιές αλλαγές που συντελούνται στα άτομα που είναι κοντά μου. Δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι να συνεννοηθώ. Δυσκολεύομαι να βελτιώσω τις σχέσεις μου. Κάποιες φορές συμβαίνει κάποιες όχι.

Όταν δεν καταφέρνω να βελτιώθω τότε προβληματίζομαι ακόμα πιο πολύ. Πρέπει να προσπαθήσω κι άλλο; Πρέπει να τα παρατήσω; Σαν τοξότης με τάσεις φυγής που έλεγε και η Αφροδίτη μια φορά κι έναν καιρό, έχω την τάσω να καίω γέφυρες συχνά. Πολλές φορές σκέφτομαι πως απλώς και μόνο για να απλοποιηθούν κάποια πράγματα θα ήταν καλύτερο να μη μιλάω με τον τάδε, να σταματήσω να κυνηγάω την τάδε, να κάψω γέφυρες, να αφήσω αυτόν να κάνει τη ζωή του κι εγώ να κάνω τη δικιά μου. Το έχω κάνει ήδη κάποιες φορές δηλαδή, σε ανθρώπους που μου αρέσουν, σε ανθρώπους που αγαπάω ίσως, επειδή είναι δύσκολο να κρατήσουμε επαφή, επειδή είναι δύσκολο να έχουμε την επαφή που θέλω, βάζω ένα σπίρτο στα σχοινιά της γέφυρας και την αφήνω να πέσει στον γκρεμό από κάτω.

Αντί να πληγώνομαι επειδή δεν μου δίνεις σημασία μπαίνω στον πειρασμό να μην έχω σχέσεις μαζί σου. Είναι σωστό αυτό άραγε; Με βολεύει; Δεν ξέρω. Σκέφτομαι. Ίσως όμως και να είμαι αναγκασμένος να το κάνω που και που γιατί, πραγματικά, τους θέλω όλους και όλες, τους θέλω στο τέρμα, τους θέλω κατάδικούς μου, και όταν δεν είναι δικοί μου θέλω να κάψω τις γέφυρες μαζί τους, να κάψω και αυτούς μαζί και μετά να πάω σε 24ωρα μαγαζιά και να ακούω stellardrone όλη νύχτα.

Παραληρώ.

Το αναγνωρίζω, ντάξει; Και παρόλο που μπορώ να το ρίξω σε πολλά άκυρα πράγματα, θα επιλέξω για σήμερα το βράδυ να μην το κάνω. Και μόλις ενημερώθηκα από ανώνυμη πηγή οτι δεν καίω μόνο εγώ τις γέφυρες μου με τους άλλους, καίνε και οι άλλοι μαζί μου. Δεν μου περνάει συχνά από το μυαλό αυτό, να πω την αλήθεια, τόσο προβληματική οπτική έχω στις σχέσεις μου. Από τη μία είμαι τελείως ανασφαλής οτι δε με θέλει κανείς, από την άλλη, άμα κάνουμε παρέα δεν μπορώ να πιστέψω οτι κάποια στιγμή δεν θα θες να κάνουμε παρέα. Και ας ξέρω οτι εγώ μπορεί να σ' έχω κάνει να μη με θες για παρέα. Που δεν θέλω παρέα, θέλω σεξ και έρωτα και ραντεβού. Ίου, όχι ραντεβού, κανά σινεμά μαξ.

Κάπου ήθελα να καταλήξω αλλά πρώτον το ξέχασα και δεύτερον δεν τελείωσα εκεί που ήθελα.

Παραληρώ.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=1evM0dndWFU

"ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ"
 
Όχι να κλαφτώ ρε φίλοι μου που με συμβουλεύετε να σέβομαι κάποια πράγματα αλλά ο σεβασμός μου δεν με έχει πάει πουθενά στ' αλήθεια. Ναι σύμφωνοι, είμαι πολύ συμπαθητικός, πολύ καλός και με παραδέχονται οι πιο πολλοί σαν θετικό στοιχείο. Αυτοί που δε σέβονται τίποτα όμως έχουνε να λένε πως πηδηχτήκανε με τους ανθρώπους που ήθελαν, να λένε που κάνανε ο,τι θέλανε τέλος πάντων και βγήκανε μάλλον κερδισμένοι.

Βέβαια η κούρσα για το ποιος έχει δίκιο δεν έχει τελειώσει ακόμα και εγώ πιστεύω στο δίκιο μου σε γενικές γραμμές. Και στο να σέβομαι. Αλλά αλήθεια; Η κριτική σας πάει στο οτι δε σέβομαι; Επειδή μου αρέσει η τάδε ή η δείνα τύπισσα; Ενώ μπροστά από τα μάτια μας έχει περάσει και συνεχίζει να περνάει το κάθε μίασμα του ανθρώπινου σεβασμού, λογικής, ευαισθησίας και αξιών; Και ενώ πέρασαν όλα αυτά ενοχλώ εγώ που δε σέβομαι;

Ναι, ο σεβασμός είναι σεβασμός και τα άλλα λάθη δεν κάνουν αυτό σωστό. Δίνεις όμως εγκληματική διάσταση στο φλερτ μου ενώ υπερασπίζεσαι γενικά τα αυθεντικά συναισθήματα και τον έρωτα και την αγάπη. Είμαι μόνος μου και βλέπω αντιφάσεις; Είμαι προκατειλημμένος; Ή απλά έχω κολλήσει επειδή δεν έχω με τι άλλο να ασχοληθώ; Ή εσύ έχεις κολλήσει με αυτό επειδή δεν θες να χαλάσουν όλα από δικό μου πείσμα. Όλοι οι άλλοι μπορούν να γαμήσουν σχέσεις και φιλίες και όλα, εγώ όμως πρέπει να στέκομαι φρουρός της ηθικής. Ή μήπως σε ενοχλεί το συγκεκριμένο;

Ενδεχομένως να υπάρχει η πιθανότητα να μη θέλω να παραστήσω τον ηθικό σε αυτή την περίπτωση, το έχεις σκεφτεί αυτό; Ή σε κάποια ανάλογη περίπτωση. Δεν μπορείς να με αναγκάσεις να κάνω το σωστό, και ακόμα πιο πολύ δεν μπορείς να με πείσεις, ούτε εσύ ούτε κανείς από αυτούς που έρχονται να βάλουν τη γνώμη τους, δεν μπορείτε να με πείσετε γιατί πρώτοι έχετε αμαρτάνοι σύντροφοι, πρώτοι έχετε κάνει το λάθος, μη βιάζεστε λοιπόν, σας παρακαλώ, μη βιάζεστε να με φέρετε στον ίσιο δρόμο και μη βιάζεστε να μιλήσετε για σεβασμό.

Όμως, όπως είπαμε, το λάθος και το σωστό είναι αντικειμενικά, δεν έχουν σχέση με τις παλιές ή καινούργιες σας αμαρτίες ή με το ποιος με κριτικάρει. Για αυτό και μάλλον θα κάνω το σωστό ή, πιο καλά, θα κάνω αυτό που θέλω όσο πιο σωστά μπορώ. Γιατί σε αντίθεση με σας εγώ έχω ηθική και σέβομαι ή όταν δεν έχω και δε σέβομαι κρατάω το στόμα μου κλειστό.

Και αν αδικώ κανέναν να μη με παρεξηγήσει, μιλάω πιο πολύ από στεναχώρια που δεν βρίσκω ανταπόκριση τη μια φορά που είπα κι εγώ να το παίξω κουλ

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=awHWColYQ90

Πρώτα το τραγούδι

και

θέλω να δω τα βουνά πέρα από τα βουνά της Αττικής. Και τις λίμνες που σχηματίστηκαν πριν χρόνια ή πρόσφατα, τα φράγματα και τις γέφυρες αλλά και τα ποτάμια από κάτω. Θέλω να τα δω όλα. Αλλά θέλω να έχω κι ένα σπίτι να γυρίσω, ένα σπίτι που να μπαίνω και να με χαιρετούνε συντροφικά οι φίλοι μου, και να είναι αργά, τόσο αργά που να είναι πρωί, ο ήλιος θα βγαίνει, θα βάζουμε ηχεία και θα παίζει το τραγούδι του τίτλου ή κάποιο άλλο αληθινά χαρούμενο, ο κόσμος από τα μπαλκόνια δεν θα παραπονιέται γιατί κανείς δεν θα είναι κουρασμένος από τη δουλειά του, γιατί όλοι θα έχουν λόγο να τραγουδήσουν μαζί μας, συντροφικοί χαιρετισμοί από το απέναντι μπαλκόνι κι εγώ θα παρατάω το σακίδια που έχω ξεχάσει συνεπαρμένος από τη στιγμή, από τον ώμο μου κάτω, θα τραγουδάω ή θα χοροπηδάω μαζί με τους συντροφικούς μου φίλους

και

ο ήλιος θα βγει, εμείς θα κουραστούμε, θα το γυρίσουμε σε κάτι πιο ήσυχο μέχρι να χαλαρώσουμε, θα βάλω να πιω γάλα γιατί δε μου αρέσει ο καφές, θα καθίσω να μου πούνε νέα που θα έχω όρεξη και ενδιαφέρον να ακούσω, θα διηγηθώ κι εγώ τα ταξίδια μου, τι συνάντησα, θα έρθει και αυτή που αγαπώ πιο πολύ να με ακούσει και θα την κοιτάξω πάνω στο ρεφρέν του παραπάνω τραγουδιού και θα είναι όλα καλά

και

ζητάω άπειρα, είναι ξεκάθαρη γνώση μου αυτή, πολλά και όλα τους δύσκολα αλλά δεν ξέρω τι άλλο να ζητήσω, δεν θα ζητήσω μια καλή δουλίτσα να πάω στην Ολλανδία, δεν θα ζητήσω έναν άνθρωπο να κάνουμε σεξ μαζί, δεν θα ζητήσω ποτέ ένα πάρτυ με το άγχος μη μας πάρουνε χαμπάρι οι άνθρωποι που δεν έχουνε πια υπομονή να ακούνε ανθρώπους να διασκεδάζουν, δεν θα ζητήσω τα μισά από αυτά που χρειαζόμαστε, θα τα ζητήσω όλα

και

αφού με βάλανε να γίνω στρατιώτης και αφού το δέχτηκα θα φροντίσω να πεθάνω στο καθήκον των μεγάλων πάρτυ, του ανατέλλοντος ηλίου πάνω από μια ξύπνια ήδη Αθήνα, στο καθήκον που θα έχω συμφωνήσει με τη μεγάλη μου αγάπη και τελικά στο καθήκον που με κρατάει να παραμένω στρατιώτης, δε μ' αρέσει η ανελευθερία του στρατού, πιστέψτε με, μ' αρέσουνε μόνο οι στολές, οι καρφίτσες και ο σκοπός.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Τη ζωάρα του

Έψαξα τη διεύθυνση σου στις συζητήσεις μας για να σου στείλω αυτό που έχω γράψει για σένα αλλά δεν τη βρήκα. Προσπάθησα όμως οπότε τώρα η συνείδηση μου είναι καθαρή. Κι έτσι πέρασε και αυτή η καμπή στη ζωή μου και όλα συνεχίστηκαν ομαλά.

Είπε και ξενέρωσε τη ζωάρα του

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Τι κάνω σ' αυτό το σπίτι; Είναι λες και μ' έχει βάλει κάποιος  αποφεύγουν λες και αποφεύγουν το σπίτι. Μα αποφεύγουν εν δε με αποφεύγουν, δε με προσεγγίζουν. Κάποιος θα σου πει οτι είναι το α είμαι αυτός. Αλλά εγώ έχω προβλήματα. Κάνει κρύο ένα πάω σπίτι μου; Να κοιμηθώ εδώ και να πάω αύριο σπίτι μου; Δεν πίαλλά θέλω να πάω σπίτι μου. Όχι οτι εκεί θα είναι καλύτερα. Αλλά αν είναι να είσαι κάπου μόνος σου καλύτερα να είσαι σπίτι σου. Ελπίζω να μην το διαβάσει αυτό η Αλεξάνδρα γιατίκρινιάζω πάλι. Και ενώ πήγα να ξεκαθαρίσω ποια Αλεξάνδρα εννοώ, κατάλαβα οτι δε χρειάζεται γιατί και οι 2 το ίδιούω αυτά τα κείμενα χωρίς λόγο, είναι πολύ εη συγγραφή. Τι σκέφτεσαι Γιώργο; Αυάφτο. Και αν αργήσεις και σου φύγει γράψε αυτό που σου 'ρθε μετά. τι σημασία έχει; Και παύση ώσω τα ορθογραφικά. Κάπι, δε θυμάμαι ποιον, αν του συμβαίνει να βαριέται τον ίδιο του το

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Death is silent. Dead is silent. Dad is silent. Mom is silent. Everyone is silent now.

Θυμάσαι όταν σου έλεγα για τη ζωή που είναι σαν ένα ποτάμι; Και μπορείς να την αναλύσεις με τρεις τρόπους; Το θυμάσαι σίγουρα, αποκλείεται να μη μου έδινες σημασία, ήταν η τελευταία μου ημέρα και ένιωθες λίγο υποχρεωμένη. 

Τέλος πάντων. 

Το θυμάσαι το ποτάμι; Που ή θα το παρατηρούσες απ' έξω ή θα έμπαινες και θα άφηνες να σε παρασύρει ή θα κολυμπούσες να δεις πρώτη (ή πρώτος) τι υπάρχει πέρα από τη στροφή του ποταμού; Θυμάσαι; Θυμάσαι μήπως να αναφέρω και τίποτα για κουφάρια; Για πτώματα που υπάρχουν μέσα στο φανταστικό ποτάμι; 

Γιατί, αγαπημένη, υπάρχουν πτώματα μέσα στο φανταστικό ποτάμι. 

Πτώματα γνωστών και αγνώστων, που τα ξεβράζουν τα ρεύματα στις όχθες κι εσύ τα προσπερνάς. Κάποιοι κολύμπησαν μαζί σου, κάποιους τους προσπέρασες, κάποιοι σε προσπέρασαν. Μια μέρα κι εσύ θα είσαι ένα πτώμα στην όχθη του ποταμού μου, μια μέρα θα είμαι κι εγώ.

Αλλαγή.

Φαντάσου τώρα έναν κυλιόμενο διάδρομο σε μέγεθος τεράστιου αυτοκινητόδρομου. Εκεί πάνω τρέχουμε όλοι, άλλοι πιο αργά, άλλοι πιο γρήγορα. Έτσι μου μοιάζουμε σήμερα. Άνθρωποι που τρέχουν όλοι μαζί. Και στις γωνίες και στις ταράτσες άπειροι στρατιώτες με υπηρεσιακά τυφέκια, με πιστόλια, με τόξα, μας ρίχνουν. 

Φαντάσου ένα πλήθος να τρέχει όλο μαζί, να τρέχουν όλοι, και ανά στιγμές να πέφτουν οι σφαίρες σε κάποιον, να πέφτει και γρήγορα να χάνεται πίσω μας. όπως όταν σκοντάφτει σε κυλιόμενο διάδρομο στο γυμναστήριο. Ακούς πιστολιά και βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να καταπίνονται στο σκοτάδι πίσω σου και γρήγορα πρέπει να στρέψεις το κεφάλι σου μπροστά για να συνεχίσεις, όπως μπορείς, κουτσά, πληγωμένα, να τρέχεις.

Αλλαγή.

Κάτι πέθανε σήμερα.

Και το λιγότερο που μπορείς να κάνεις όταν πεθαίνει κάτι είναι να σκεφτείς κάτι για αυτό. Ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις να γράψεις κάτι για αυτό. Κάτι πέθανε σήμερα κοντά μου. Και θα το μνημονεύσω όσο του αξίζει, σε ένα κείμενο και τέλος. Όταν πεθαίνει κάτι κοντά σου πρέπει να το ξεχνάς εκτός αν έχει κάποιο μάθημα να σου διδάξει. 

Κάτι πέθανε σήμερα κοντά μου και μου έμαθε πως είναι να στεναχωριέσαι για κάτι που δεν είναι δικό σου.

Κάτι πέθανε σήμερα, και ας με συγχωρέσουν που θα το αναφέρω εδώ, δεν είμαι καλός στα νοσοκομεία.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=VkVH4ZYK1qM

self-loathing vol. 394729456

Μόνο αν έχεις χρόνο.

Η ώρα που θα περάσει από τον ενθουσιασμό μου μέχρι την απογοήτευση είναι λίγα λεπτά. Μέσα σε αυτά, σε ερωτεύτηκα, σε φλέρταρα, πήρα πίσω φλερτ, χάρηκα για αυτό και μετά. Με το που σου αρέσω σταματάς να μου αρέσεις. Με το που πρέπει να αντιμετωπίσω την επιτυχία αντί για την αποτυχία σταματάει κάθε χαρά κι ενθουσιασμός. Προσπαθώ τόσο πολύ να σου αρέσω που μόλις (αν) το πετύχω δεν ξέρω τι να κάνω. Και θα μείνεις να με κοιτάς με απορία, πάω στοίχημα, μόλις με πλησιάσεις ξανά, μόλις με τσιγκλήσεις ξανά, κι εγώ θα είμαι από μια μεριά να κοιτάω λες και δεν καταλαβαίνω τι θέλεις και μ' ακουμπάς. Φουλ άβολος γιατί σε θέλω σε θέλω σε θέλω αλλά μόλις σε πάρω δεν θα ξέρω τι να σε κάνω. Η μόνη πιθανότητα επιτυχίας (;) είναι να ξέρεις εσύ τι να με κάνεις. Όχι οτι θα είμαι και πλήρη απογοήτευση, προσαρμόζομαι εύκολα να ξέρεις, κάτι θα κάνω κι εγώ άμα χρειαστεί.

Σαν το κακομαθημένο παιδάκι, μόλις μου δώσεις το παιχνίδι που θέλω θέλω θέλω το πετάω παραδίπλα και ψάχνω να βρω τι άλλο μπορώ να κατακτήσω. Η μαμά μου (που της μιλάει άσχημα η Χριστίνα) δεν με έμαθε έτσι οπότε από κάπου αλλού κακο-έμαθα. Μάλλον από το Λουντέμη. Αλλά όχι, δεν είναι σωστή αναλογία αυτό. Δεν παρατάω το φλέρτ επειδή το βαρέθηκα, το παρατάω επειδή, αν το συνεχίσω, μάλλον θα πρέπει να σταματήσω να παριστάνω τον γοητευτικό και να γίνω actually γοητευτικός.

Και αν δε γίνω; Αν αποφασίσω να σταματήσω να παίζω θέατρο μαζί σου και αποφασίσεις οτι ήταν καλύτερα όταν έπαιζα; Τότε τι θα κάνω; Δεν θα μπορώ να ξαναπαίξω, θα πρέπει να επιμείνω στη νέα μου προσωπικότητα και να προσευχηθώ να σου αρέσει ή καλύτερα να έχω δείξει την αληθινή από την αρχή.

Χα.

Ποιος δείχνει την αληθινή απ' την αρχή;

νουμπς