Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια

Το να καταλήξω μαζί σου μοιάζει μια διαδρομή από ατελείωτους σκόπελους που πρέπει να τους αποφύγω έναν έναν και τελικά να φτάσω εκεί για να δω αν θέλω τελικά να μείνω εκεί που έφτασα.

να σε γνωρίσω
να σου μιλήσω
να βγουμε
να μη βαρεθείς
να μη βαρεθώ (αν και δε βαριέμαι)
να φιληθούμε
να μας αρέσει
να θέλουμε κι άλλο
να πάρουμε κι άλλο

μέχρι να κουραστούμε

δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο να είμαι μαζί σου. Θα έπρεπε να είναι εύκολο σαν κατολίσθηση σαθρής πλαγιάς αφού πετάξουμε μια πέτρα για να δούμε τις πέτρες να κυλούν.


Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=jsxFliTpMLo

fail

νέα προσπάθεια

fail

νέα προσπάθεια

fail

Λέξεις όπως: περιμένω, νομίζω, βγαίνω, ψήνω-ψήνομαι, σχόλιο-σχολιασμός

με κουράζουν. οι λέξεις "με κουράζουν" με κουράζουν. Βασικά δε με κουράζουν, τις βαριέμαι. Βαριέμαι τους φθόγγους της ελληνικής γλώσσας, βαριέμαι το λεξιλόγιο, να επαναλαμβάνονται όλα ξανά και ξανά, δεν λέμε τίποτα καινούργιο, δεν παίρνω πρωτοβουλίες ή αν παίρνω αποτυγχάνει ή λοιδορείται ή απλά περνάει στο ντούκου.

Και όχι, δεν παραπονιέμαι για τίποτα, αυτά είναι γεγονότα αρχίδι, δεν φοβάμαι κανέναν, μπορείς να μου φέρεις αντιρρήσεις αν έχεις.

Κι αν ακόμα το κρατάω βαρυσήμαντο για λίγους είναι γιατί δεν κρατάω τίποτα ουσιαστικά, αυτά τα κείμενα, αυτό το μυαλό και αυτό το σώμα απλά κρατιούνται από την αδράνεια της κίνησης που είχαν πιο πριν, σε λίγο, από την αντίσταση του αέρα ή την τριβή ή κάποια άλλη αντίθετη δύναμη θα σταμτήσουν να κινούνται,

γιατί βλέπεις ξέρω και φυσική και μέχρι να ανέβω ή να κατέβω ή να μην πάω πουθενά, μέχρι να μου φύγει αυτή η παράλογη επιθυμία να δω ανθρώπους που δεν έχω δουλειά να δω

μέχρι τότε

τίποτα

κουράστηκα, πω θεέ μου πόσο κουράστηκα από τις βλακείες

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Τρεις προειδοποιήσεις

1.

Σταμάτα να καθυστερείς γιατί κάποια στιγμή, εκεί που όλα θα μοιάζουν χάλια, θα με θέλεις να σου υπενθυμίσω οτι υπάρχουν και χειρότερα και τότε θα είναι αργά. Δεν έχεις το τηλέφωνο μου, δεν έχω το δικό σου, δεν ξέρεις που μένω, δεν ξέρω που μένεις, όμως θα έρθει η στιγμή που θα μας φανούν χρήσιμες αυτές οι πληροφορίες. Σε προειδοποιώ, σταμάτα να καθυστερείς γιατί δεν θα υπάρχουν πάντα οι κατάλληλες συνθήκες για να (ξανά)υπάρξουμε μαζί.

2.

Σταμάτα να υπεκφεύγεις την κατάσταση που διαμορφώνεται. Σταμάτα να αποφεύγεις αυτό που πρέπει να γίνει, το ξέρεις πως πρέπει. Δεν θα μετανιώσεις για κάτι, κανείς δεν μετάνιωσε για κάτι που δεν ήξερε οτι μπορεί να συμβεί αλλά επειδή εγώ το ξέρω (μη ρωτάς πως, το ξέρω) στο λέω, κανόνισε, θα ζήσεις μια πολύ καλή ζωή, θα είσαι μια χαρά, αλλά αν μ' ακολουθήσεις θα είναι πολύ καλύτερα και για σένα και για μένα, δεν έχεις να χάσεις τίποτα πέρα από κάτι πολύ καλό και μη απαραίτητο.

3.

Σταμάτα να μην το παίρνεις απόφαση πως δεν αρκεί να στριμωχνόμαστε σε αίθουσες και να συζητάμε περί του οτιδήποτε έχει ειδωθεί από μηχανές, γιατί δεν αρκεί και το ξέρεις.

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=3QqoczmIIDk

Η μέρα μου θα φτιάξει και θα χαλάσει με το φτιάξιμο και το χάλασμα μια μηχανής. Η μέρα μου θα είναι καλή ανάλογα με το πόστο μου. Αν είμαι στο τούνελ θα χαλάσει και η μέρα που θα το μάθω και η μέρα που θα το κάνω. Αν είμαι κάπου αλλού θα είναι καλύτερα αλλά όχι πολύ καλύτερα. Εν τέλει η μέρες μου θα είναι χαλασμένες όσο κάνω αυτό που πρέπει κάποιος να κάνει.

Οι συνάδελφοι μου περνάνε κάποιες χαρές. Όταν πληρώνονται, όταν έχουν ρεπό, όταν έρχεται σαββατοκύριακο, όταν κόβει η μηχανή για καμιά ώρα. Όταν μοιράζονται αυτές τις χαρές τους μαζί μου η απάνηση μου είναι πάντα η ίδια: "Αύριο; Δεν θα έχεις να δουλέψεις ξανά αύριο;". Γιατί πάντα θα υπάρχουν μηχανές και θα χρειάζονται κόσμο να τις δουλεύει. Και δεν είναι κόλαση να δουλεύεις στις βιομηχανίες, όχι.

Όμως το αύριο είναι αύριο και η μέση μας πονάει συναδέλφισσες και συνάδελφοι γιατί η εταιρία δεν έχει λεφτά να πάρει παραπάνω προσωπικό, δεν έχει λεφτά να αγοράσει τα γαμοχαρτόκουτα για να μη βγάζουμε κήλες, δεν θέλει να βελτιώσει τις συνθήκες γιατί μετά μπορεί να καταλάβουμε οτι τις κρατάει κακές για κάποιο λόγο, κάποιο λόγο άσχετο με το δικό μας συμφέρον.

Και το αύριο είναι αύριο, η δουλειά μας είναι δουλειά, συγκεκριμένη, μετρήσιμη, αντικειμενική και ατσάλινα απτή, είναι το 1 και το 2, και θα την κάνουμε, πάντα την κάνουμε. Δεν είμαι γκρινιάρης στη δουλειά, δεν είμαι γκρινιάρης στο σπίτι, τι να εξηγήσω και τι να πω. Στους μεν τι να πω που κάνουν τα ίδια και χειρότερα από μένα και στους δε τι να πω που δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω. Πονάει η μέση σου Γιώργο; Κι εμένα πονάει, τι θες τώρα; Λύπηση; Να σε αλλάξουμε πόστο; Γιατί, για να πονέσει του αλλουνού; Δε σ' αρέσει η δουλειά Γιώργο; Και σε ποιον αρέσει; Εσύ έχεις καλύτερα όνειρα από των συνάδελφών σου;

Δίκιο, δίκαια όλα (εκτός από την εταιρεία που δεν είναι δίκαιη)

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Τώρα δεν μπορείς να με παρασύρεις στις εσχατιές του κόσμου να σε δω. Έχω τη φωτογραφία σου.

https://www.youtube.com/watch?v=csr2IpL20Lo

Καθήμενος στην καρέκλα του υπολογιστή νιώθω τα σκουλήκια που υπάρχουν κάτω από το δέρμα μου να σαλεύουν. Και ενώ η συνειδητοποίηση οτι η σωματική μου ποιότητα πέφτει ραγδαία τα τελευταία χρόνια με χτυπάει σα βαριοπούλα στο κεφάλι, θλίβομαι. Και θλίβομαι. Και θλίβομαι.

Μέχρι τα τώρα ένα βασικό doctrine υπήρχε στον τρόπο ζωής μου. Να μαθαίνω πράγματα, να εκπαιδεύομαι, να βελτιώνομαι συνεχώς, εγκαφαλικά αλλά κυρίως σωματικά, γιατί σύντομα ή τέλος πάντων κάποια στιγμή θα χρειαστώ όλες τις δεξιότητες μου και τα σωμαντικά μου προσόντα για να είμαι ικανός και αποτελεσματικός σε... κάτι. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς. Τώρα όμως που αντί να μεγαλώνει η ικανότητα μου στα πάντα, μειώνεται, και μειώνεται γρήγορα, σε σημείο που σε λίγα χρόνια δεν θα θυμίζω σε τίποτα αυτό το οποίο διαφήμισα και για το οποίο επένδυσα τόσα χρόνια τώρα, τώρα λοιπόν δεν ξέρω πια τι έχω να κάνω. Δεν μπορώ να γίνω πιο γρήγορος δυνατός και δεξιοτέχνης γιατί χάλασα, κάπου μέσα μου κάτι είναι χαλασμένο, όχι μεταφορικά, σωματικά, υλικά, είμαι ελλατωματικός τώρα, μπορώ μόνο να προσπαθώ να μη χαλάσω πολύ γρήγορα μήπως και προλάβω να χρησιμοποιήσω κάτι από αυτά που απέκτησα μέχρι να χαλάσω τελείως.

Αν δεν είμαι αυτός που μέχρι τώρα ήμουν, δεν είμαι τίποτα, γιατί τώρα είναι αργά να ξαναχτίσω κάτι από την αρχή, μπορώ μόνο να συντηρήσω τα χαλάσματα, και να περιμένω να περάσει ο καιρός μέχρι να μην έχει σημασία τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Να φτάσω στο σημείο της συντήρησης της ζωής χωρίς σκοπό, χωρίς σχέδιο.

Είναι εμετικά αηδιαστικό που έχω εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο. Αν με γνώριζα θα με άφηνα αδιάφορο και αν γινόταν επανάσταση θα με σκότωνα γιατί δεν θα προσέφερα τίποτα. Αν έφτιαχνα ομάδα κρούσης θα με έβαζα τελευταίο να κουβαλάω τα πυρομαχικά και πάλι δεν θα ήμουν σίγουρος για την επιλογή μου. Αν ήμουνα τρελός από έρωτα μαζί μου θα απογοητευόμουν οικτρά. Αν έψαχνα κάποιον να ερωτευτώ θα με προσπερνούσα χωρίς δεύτερη ματιά. Αν ήθελα κάποιον να δουλέψουμε μαζί θα με απέλυα μετά από μια βδομάδα. Αν ήθελα συμβουλές δεν θα με άκουγα γιατί δεν θα εμπιστευόμουν αυτά που λέω. Αν έψαχνα για φίλους θα με βαριόμουνα γρήγορα.

Και τα μόρια πάλλονται, τα ρολόγια τρέχουν, οι τραυματισμοί μου παραμένουν, η γη γυρίζει γύρω από τον άξονα της, οι άνθρωποι μετακινούνται, τα δευτερόλεπτα τρέχουν, οι φίλοι μας πηγαίνουν να βρουν καλύτερο μέλλον αλλού.

Θα στεναχωριόμουν πάρα πολύ αλλά καταλήγω απλά να τα παρατάω, δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο, να τα αφήνω να φύγουν όλα προς τα πέρα, ο κόσμος να προχωράει παραπέρα. Θέλει πάρα πολλή προσπάθεια είτε να τα ακολουθήσω είτε να τα κρατήσω κοντά μου.

Είναι πιο εύκολο να καίω τις γέφυρες μου παρά να χτίζω (ή να επιδιορθώνω) καινούργιες.

Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=e7jQagVqcZw

Ποιος είναι ονλάιν και κοιτάει την κουκκίδα μου όπως κοιτάω κι εγώ τη δικιά του; Οι ταινίες που έχω δει λένε "κάποιος", ο ρεαλισμός που βιώνω χρόνια τώρα, πιο πολλά από τις ταινίες που έχω δει λέει "κανείς ή ακόμα κι αν κοιτάει κάποιος δεν θα το μάθεις ποτέ". Και κάποιες μέρες είμαι οκ μ' αυτό, μπορώ να το αντιπαρέλθω. Σήμερα, όπως θα μάντευε κανείς, δεν είναι μια από αυτές τις μέρες.

Γιατί κοιτάω την κουκκίδα σου, ή το ηλεκτρονικό σου νικνεημ, ή τον αριθμό σου στο τηλέφωνό μου και δεν μπορώ να παρατήσω για άλλη μια νύχτα τα πάντα και να κοιμηθώ ήσυχος. Κοιτάω κάθε τρόπο που υπάρχει πια για να επικοινωνούμε και σκέφτομαι να τον λειτουργήσω, να σε τσιγκλήσω, να επιτεθώ αντί να ενισχύσω τις αμυντικές μου θέσεις, τόσοι τρόποι να επιτεθείς κι όμως, η επίθεση πια μοιάζει κάτι τελείως ψεύτικο, η άμυνα τελείως αδιάφορη και ο στρατός μου αφήνεται στο έλεος των ανέμων, βολοδέρνει από δω κι από κει χωρίς σκοπό, χάνοντας μεγάλο μέρος από το αξιόμαχό του.

Γενικά ναι, είμαι στρατόκαυλος, ξεπέρνα το.

Τι έλεγα; Α, ναι, για το πόσους πολλούς τρόπους έχουμε για να συνδεθούμε. Και πόσο δύσκολο εν τέλει γίνεται να συνδεθούμε όντως. Όσο πολλαπλασιάζονται οι τρόποι λιγοστεύει η σύνδεση. Έτσι νιώθω και δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή τα υπόλοιπα. Αν είχαμε μόνο ένα σημείο στην Αθήνα ή κάπου για να βρεθούμε και μια ημέρα για να πετύχουμε ο ένας τον άλλον εκεί, σίγουρα θα βρισκόμασταν και θα τα λέγαμε και θα συνδεόμασταν. Τώρα δεν μπορώ ούτε να τσατάρω μαζί σου καλά. Σαν να μπερδεύομαι με τόσες ευκαιρίες.

Θα έπρεπε να είναι πιο εύκολο και φταίω εγώ;

Μπορεί.

Τι έλεγα; Α, ναι, για το οτι θέλω να συνδεθώ με κάποιον. Μη σε ξεγελά το κάποιος, εννοώ κάποιον συγκεκριμένο, πάντα εννοώ κάποιον συγκεκριμένο. Θα έπρεπε ήδη να βλέπω τη Θηβών με κάποιον και να σχολιάζουμε τα πορτοκαλί φώτα της, θα έπρεπε ήδη να ξαπλώνουμε μαζί και να είμαστε δυστυχισμένοι μαζί αλλά δεν θα είμαστε δυστυχισμένοι αν είμαστε μαζί οπότε τι; θα είμαστε ευτυχισμένοι μαζί; αυτό αποκλείεται, εγώ μπορεί, εσύ αποκλείεται, σε έναν κόσμο που υπάρχει τόσος μεγάλος ανταγωνισμός και το μεγάλο μου ατού είναι ψευτοκαλλιτεχνίες, μουσικό γούστο αμφιβόλου ποιότητας και ευφυία του μετρίου τα πράγματα είναι δύσκολα.

Σε έναν κόσμο που υπάρχουν όμορφοι και άσχημοι, αυτός που στέκεται αδιάφορος σαν λευκή Α4 δεν πάει πουθενά.

Από μένα εξαρτάται;

Τι έλεγα; Α, ναι, γαμιέστε.

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

γκχρλτσχρ

Ενώ είναι κενό και δε βλέπω τίποτα, ακούω γύρω μου θορύβους. Και το πανταχού παρόν βουητό που έχουν τα αυτιά αλλά δεν το προσέχεις. Όταν είναι έτσι τα πράγματα, και δεν έχω εικόνα του γύρω χώρου για να σταθώ και να "εγκατασταθώ" στο χώρο που βρίσκομαι, χαμηλώνω, φτιάχνω την ανάσα μου για να μην ακούγεται και περιμένω. Μόλις φτιαχτεί μια κατάσταση σταθερή, τότε και αφού έχω πάρει όλες τις πληροφορίες από αυτήν την κατάσταση αλλάζω κάτι για να πάρω παραπάνω. Κουνιέμαι πχ, ή απλώνω τα χέρια ή μιλάω.

Είναι φοβιτσιάρικη προσέγγιση αλλά αποτελεσματική.

Και δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω με αυτό. Μάλλον πουθενά. Γιατί δεν υπάρχει κάποιο μέρος να καταλήξω. Θα γράφω εδώ αδιαφορίες, θα διαβάζονται από κάποιον, θα θεωρεί οτι κατάλαβε το γενικό μου αίσθημα και μετά θα μιλάμε από κοντά και ο,τι έχω γράψει εδώ θα είναι σα να μη γράφτηκε.

Και δε με ενδιαφέρει τίποτα.

Χάνουν τη συνοχή μου τα κείμενα μετά από κάποιες λέξεις αν δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω και τα συγκεκριμένα που έχω να πω είναι τόσο τα ίδια και τα ίδια που δεν τα γράφω οπότε χάνω τη συνοχή μου και γράφω μαλακίες να περάσει η ώρα γιατί είμαι μόνος μου πάλι και δεν έχω σε ποιον να πω φωναχτά κάτι που να ακούγεται έστω και λίγο ενδιαφέρον.

Εμετικά ψεύτικος, εμετικά διαλύματα κειμένων που σε περιμένουν να τα διαβάσεις για να σιγουρευτείς οτι δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να διαβάσεις εδώ. Δεν τολμάω καν να διαβάσω τι έγραψα από το φόβο μην απελπιστώ τόσο που απλά πάρω την οθόνη και το κεφάλι μου και τα βάλω να σκοτωθούνε. Και άντε μετά να πάρω άλλη οθόνη.

Οθόνη. πφφφτ

Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever

https://www.youtube.com/watch?v=UaedSEfXxc4

Ακόμα κι αν έχανα σιγά σιγά τις κινητικές μου λειτουργίες, πρώτη η μια πατούσα, μετά το γόνατο, μετά το άλλο πόδι, παράλυτος από τη μέση, το αριστερό μου χέρι, η μέση μου, ο θώρακας μου, όλα να μην μπορούν να κινηθούν,

αν έμενα λοιπόν με το ένα μου χέρι μόνο να κινείται, κι αυτό λειψό, ακόμα κι έτσι θα άρπαζα το χώμα, τις πέτρες που θα ήταν στέρεες ακόμα, τα λάστιχα από ακίνητα αμάξια, και θα τραβούσα

θα τραβούσα με πείσμα, με φωνές και μουγκρητά, θα τραβούσα να έρθω εκεί που θα είσαι, ακόμα κι αν είσαι μακριά, σε ανηφόρες και στροφές, χιλιόμετρα μακριά, θα τραβάω το νεκρό μου σώμα, το σώμα μου που θα αιμορραγεί από το τρίψιμο στις πέτρες και την άσφαλτο και τα σπασμένα γυαλιά, γιατί στην πόλη άραγε υπάρχουν τόσα σπασμένα γυαλιά; και θα τραβούσα μέχρι να βγει όλο μου το δέρμα

δεν πονάς; θα φαντάζομαι πως με ρωτάς και θα τραβάω πιο δυνατά για να σε φτάσω πιο γρήγορα για να σου πω πως ναι, πονάω, αλλά δε γίνεται να σταματήσω να σε πλησιάζω, σαν ζόμπι από ταινία πεινάω για σένα και θα σέρνομαι, με ένα χέρι μόνο να λειτουργεί, μέχρι να το χάσω και αυτό

και μετά αν έχουν μείνει τίποτα δάχτυλα θα με τραβήξουνε και αυτά, εκατοστό το εκατοστό, θα κάνω κινήσεις όπως κάνουν γεια σου στα μωράκια αλλά εγώ θα χαιρετάω σκουλήκια και πατημένες τσίχλες και θα προχωράω

και όταν σε φτάσω φαντάζομαι εσύ θα θες να καλέσεις ασθενοφόρο, και εγώ όσο θα παραλύω δίπλα σου θα σκέφτομαι, γιατί δε με ρωτάει αν πονάω; και θα νομίσεις τώρα οτι εγώ τότε θα στεναχωριέμαι αλλά θα κάνεις λάθος γιατί η στεναχώρια μου έχει εξαντληθεί,

μου είναι αδύνατον να στεναχωρηθώ για σένα πια, μόνο να χαρώ θα μπορέσω όταν σε δω ξανά