γκχρλτσχρ

Ενώ είναι κενό και δε βλέπω τίποτα, ακούω γύρω μου θορύβους. Και το πανταχού παρόν βουητό που έχουν τα αυτιά αλλά δεν το προσέχεις. Όταν είναι έτσι τα πράγματα, και δεν έχω εικόνα του γύρω χώρου για να σταθώ και να "εγκατασταθώ" στο χώρο που βρίσκομαι, χαμηλώνω, φτιάχνω την ανάσα μου για να μην ακούγεται και περιμένω. Μόλις φτιαχτεί μια κατάσταση σταθερή, τότε και αφού έχω πάρει όλες τις πληροφορίες από αυτήν την κατάσταση αλλάζω κάτι για να πάρω παραπάνω. Κουνιέμαι πχ, ή απλώνω τα χέρια ή μιλάω.

Είναι φοβιτσιάρικη προσέγγιση αλλά αποτελεσματική.

Και δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω με αυτό. Μάλλον πουθενά. Γιατί δεν υπάρχει κάποιο μέρος να καταλήξω. Θα γράφω εδώ αδιαφορίες, θα διαβάζονται από κάποιον, θα θεωρεί οτι κατάλαβε το γενικό μου αίσθημα και μετά θα μιλάμε από κοντά και ο,τι έχω γράψει εδώ θα είναι σα να μη γράφτηκε.

Και δε με ενδιαφέρει τίποτα.

Χάνουν τη συνοχή μου τα κείμενα μετά από κάποιες λέξεις αν δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω και τα συγκεκριμένα που έχω να πω είναι τόσο τα ίδια και τα ίδια που δεν τα γράφω οπότε χάνω τη συνοχή μου και γράφω μαλακίες να περάσει η ώρα γιατί είμαι μόνος μου πάλι και δεν έχω σε ποιον να πω φωναχτά κάτι που να ακούγεται έστω και λίγο ενδιαφέρον.

Εμετικά ψεύτικος, εμετικά διαλύματα κειμένων που σε περιμένουν να τα διαβάσεις για να σιγουρευτείς οτι δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να διαβάσεις εδώ. Δεν τολμάω καν να διαβάσω τι έγραψα από το φόβο μην απελπιστώ τόσο που απλά πάρω την οθόνη και το κεφάλι μου και τα βάλω να σκοτωθούνε. Και άντε μετά να πάρω άλλη οθόνη.

Οθόνη. πφφφτ