Κυριακή 30 Απριλίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=B_hxcgNivEM

Στις εξιστορήσεις της ζωής μου
τελικά
ανταποκρίθηκες με υποκριτική συμπεριφορά,
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά,
γίνομαι αυστηρός; κακός που σε καταλήγει
στην άκρη του σανιδιού, του καραβιού;
όχι.
είσαι ανίκανη στα δάκρυα και στην ποίηση,
ζητάς άλλου είδους όαση αλλά
καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
που χρειάζονται αρκετά δάχτυλα
για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο,
να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
για ν’ αγγίξουν τον αρχικό πόνο,
ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τα λογικά τους

στο λέω ξανά,

Στις εξιστορήσεις της ζωής μου
συχνά
ανταποκρίνεσαι αλλά λίγο ύπουλα,
τυλίγεσαι με μανδύα χαλαρά,
γίνεσαι κακώς, (εθελο)τυφλή που καταλήγει
στην άκρη του χαμού, του ζωισμού,
ικανή σε δάκρυα και σε ποίηση,
ζητάς όμως άλλου είδους όαση

Τώρα μόνο ξαφνικά κι ορμητικά μου ήρθε η αποκάλυψη
και με βάζει σε αναγκαστική προκάλυψη,
με ιδιότητα αμυντική σχεδόν σωστός

Απομακρύνομαι,
έξω από θόλο άπειρου ερωτισμού
κι έτσι σε βλέπω, φίλη, αιμάτινη σκιά ψευδόμενη
Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς,
είτε βρεθείς σε αφωνία
είσαι συμπαίκτρια στην ίδια συγχορδία
μαζί με μας,
επώνυμη συνθέτις ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
που μερικοί το ονομάζουν μαλακία
και μερικοί το ονομάζουν ιστορία της ηδονής.

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

#getyourshittogetherson

Συναγωνιστές, συναγωνίστριες

Τις τελευταίες ώρες κάθισα με τους διοικητές όσων μονάδων κατάφερα να βρω για να γράψω την αναφορά που ακολουθεί.

Οι φίλοι μου αποσύρονται από τη γραμμή του μετώπου πιο σύντομα απ' ότι περίμενα και οι σύμμαχοι που κρατούσαν τα μετόπισθεν αρχίζουν να δείχνουν κουρασμένοι και ηττοπαθείς. Είναι πλέον ζήτημα χρόνου να υποχωρήσω βαθιά πίσω από τα υψώματα που έχω καταλάβει με κόπο τα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα συμβεί. Το ζήτημα εδώ είναι να κρίνουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα για τους λόγους που μας οδήγησαν εδώ, να καταλάβουμε σε βάθος τις αδυναμίες μας για να μην τις επαναλάβουμε.

Όπως έχει ειπωθεί και σε άλλες συνεδριάσεις, αυτό που δείχνει το δρόμο στις συμμαχικές δυνάμεις δεν είναι ούτε οι διαταγές, ούτε τα σχέδια, ούτε οι πομπώδεις δηλώσεις βοήθειας κι εκτίμησης. Το πρώτο που μετράει είναι η στάση που θα κρατήσει αυτός που θα βγει μπροστά. Το πρώτο παράδειγμα είναι με τη στάση. Οι δυνάμεις μας, σταθερά το τελευταίο διάστημα, κρατούν λανθασμένη στάση απέναντι στις εξελίξεις και τις δυσκολίες που κρύβουν. Ήταν λογικό λοιπόν να παρασυρθούν ή να αναδιπλωθούν μονάδες που μέχρι τα τώρα έδειχναν σταθερές και ισχυρές.

Η στάση των μονάδων που υπόκεινται αυστηρά στη διοίκηση μας έδειξαν δυσκολία να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα τους, εμφάνισαν σημάδια, αλλού διστακτικότητας και αλλού βιασύνης, λάθος εκτίμηση της κατάστασης σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και δειλία σε συγκεκριμένες συγκρούσεις.

Σύγχρονα με αυτά είναι και φαινόμενα όπου υπήρξε εσωτερική διαπάλη, ιδεολογική και πολιτική, σχετικά με την πορεία του στρατεύματος, εάν ακολουθά σωστή τακτική δηλαδή και εάν πρέπει να συνεχίσει σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτοί οι προβληματισμοί οι οποίοι έχουν ξαναεκφραστεί στο παρελθόν από μερίδα αξιωματικών, επανήλθαν εντονότεροι από κάθε άλλη φορά και κατάφεραν εν τέλει να διαταράξουν την ενότητα και την ηρεμία του στρατεύματος. Χωρίς να αμφισβητούνται οι προθέσεις τους, αυτές οι πρακτικές δεν ωφελούν και δεν ωφέλησαν τη δράση μας στα πεδία των μαχών.

Έχουμε λοιπόν, ένα μέτωπο υπό διάλυση, με άλλες μονάδες να έχουν ήδη βγει εκτός μάχης και άλλες να παραπαίουν ή να υποχωρούν, έστω και με τάξη. Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ευτυχώς, αν και με μεγάλη δυσκολία, οι δικές μας μονάδες κρατούν ακόμα τις θέσεις τους. Πιέζονται αφόρητα όμως. Είναι απαραίτητο η προσοχή μας να στραφεί στην επιστροφή δυνάμεων στο μέτωπο. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αποφευχθεί μια πολύ μεγάλη αναδίπλωση η οποία θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Αυτό θα συμβεί με το συνδυασμό 2 τακτικών:
1) Με το κάλεσμα και συμμετοχή επιλεγμένων καινούργιων δυνάμεων οι οποίες σε μερικό ή ολικό βαθμό θα αναπτυχθούν για να αντικαταστήσουν κατεστραμένα τμήματα στη γραμμή που υπερασπιζόμαστε αυτή τη στιγμή.
2) Με μια δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία επιβάλλεται να επιστρέψουν στη δράση δοκιμασμένες και έμπειρες δυνάμεις, δυνάμεις που για διάφορους λόγους (είτε με δικιά μας ευθύνη είτε όχι) έχουν υποχωρήσει και δυσκολεύονται να (ξανά)αποκτήσουν υψηλό αξιόμαχο. Αυτές οι δυνάμεις, που τις γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν, θέλουν ειδική δουλειά, η καθεμία ξεχωριστά, για να ανακτήσουν το ηθικό τους και την εμπιστοσύνη τους προς τα εμάς.

Καταλήγοντας λοιπόν, τα κύρια καθήκοντα που μπαίνουν με σειρά προτεραιότητας είναι: α) η σταθεροποίηση και πειθάρχηση των δικών μας δυνάμεων ώστε, πέραν των αμυντικών τους καθηκόντων, να μπορούν να δώσουν και στήριξη στα υπόλοιπα αμυνόμενα τμήματα, β) η επίβλεψη των υποχωρούμενων τμημάτων, η εκτίμηση της κατάστασης του καθενός ούτως ώστε να καταρτιστεί σχέδιο δράσης που να μπορεί να εφαρμόστεί αποτελεσματικά για την επιστροφή τους στο πεδίο, γ) έρευνα και επεξεργασία για την εύρεση νέων εφεδρειών.

Εφόσον ολοκληρωθούν αυτά θα καταρτιστεί νέος σχεδιασμός ο οποίος θα πρέπει να συνδυάσει τις νέες συνθήκες με απώτερο σκοπό την εγκατάλειψη της αμυντικής τακτικής και την ανάληψη επιθετικών ενεργειών για την παραπέρα επέκταση της φίλιας περιοχής.Είναι ζήτημα στρατηγικής η εγκατάλειψη της άμυνας και το πέρασμα στην επίθεση, δεν είναι ζήτημα μόνο τακτικής, χωρίς επιθετικές ενέργειες ακόμα και η ισχυρότερη άμυνα είναι καταδικασμένη.

Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,

μόνο η πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς.

Καλή συνέχεια

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Ό,τι προλάβω

https://www.youtube.com/watch?v=quR0ot0PXmg

Θυμίζουνε ακρίδες
οι άνθρωποι που αλλάζουνε μέρη συνεχώς και όχι μόνο.
Πάνε εκεί που "θα είναι ευτυχισμένοι",
πάνε εκεί που θα βρούνε φαγητό,
σαν τις ακρίδες ακριβώς
κι ας είμαι ενοχλητικά απόλυτος
και υπερβολικός.
Εμένα μου θυμίζουνε ακρίδες

Πόσες φορές ακόμα θα το επαναλάβω
στο μυαλό μου
και στο μυαλό τους
Αυτό που προσπαθείς να αποφύγεις,
σου εύχομαι να το αποφύγεις
και να φύγεις,
μην επιστρέψεις ποτέ όμως.
Όταν αφήνεις κάτι στην τύχη του
δεν σου επιτρέπεται να επιστρέψεις
άμα η τύχη του βελτιωθεί
ή άμα η τύχη σου αρκεί
για να μην ενδιαφέρεσαι πια για την κακομοιριά του

Άρα λοιπόν που καταλήγουμε;
Α, ναι, να φύγεις για να βρεις την ευτυχία.
Σαν την ακρίδα.
Όπου γεμίζει η κοιλιά σου
φαντάζομαι θα είσαι ευτυχισμένος
Και τη ματιά σου κράτα τη χαμηλά
ή στον ορίζοντα
όταν για διακοπές θα έρχεσαι
"στην όμορφη πατρίδα". (ααααα, σαν την Ελλάδα δεν έχει)

Ό,τι προλάβεις.
Ό,τι σου κάτσει.
Όταν σου έρθει.
Όπου βρεις και όσο θες.

Σαν τις ακρίδες.

Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=E8gIqcQKr1c

https://www.youtube.com/watch?v=KeWpPnErKiU

δεν είναι αστείο πως σας αρέσουν τα βασικά;
γιατί είστε βασικοί και βασικιές
δεν παίζει θέμα, αν θέλεις να το λύσουμε το λύνουμε, αν όχι, όχι
μη με πλησιάζεις αν με σιχαίνεσαι

αν χρειαζόμουν να με συμπαθήσεις θα με συμπαθούσες
κι εσύ και το κακομοίρικό σου
αν σε είχα ανάγκη θα σε έπαιρνα
μην προβληματίζεσαι λοιπόν περί αυτού

έρχεται η άλλη να το παίξει κριτική
δεν ξέρεις καν για τι μιλάς γελάω απλά
και θα σχολίαζα ακόμα καθαρότερα
αλλά λυπάμαι τις παράπλευρες ζημιές

και είναι και οι άλλοι από την άλλη
που με γνωρίζουνε καλύτερα από εμένα
ή έτσι πιστεύουνε
για αυτό σας έχω γραμμένους

όλοι εδώ μέσα νοιαστήκανε ξαφνικά
για να βρεθεί κάποια να με πηδήξει
αδιάφορο, μην μπερδεύεσαι
εσένα μάλλον τρομάζει πιο πολύ να είσαι μόνος σου


και όταν μιλάω για τη βάρδιά μου σε βλέπω να σφίγγεσαι
σε τρομάζει οτι μπορεί κάποια στιγμή να βρεθείς στη θέση μου
για αυτό λέω
είναι αστείο που σας αρέσουν τα βασικά

αν χρειαστώ ποτέ παρέα θα τη βρω
αν χρειαστώ ποτέ λεφτά θα τα βγάλω
αν μου κάτσει κάποια στιγμή να ερωτευτώ θα κυνηγήσω τότε
μη με υποτιμάς τόσο πολύ γαμώ το χριστό σου
με νευριάζεις

και μη βιάζεσαι να με βοηθάς
παίξε πουστιές κάπου αλλού για να σώσεις τα άσωστα
εσύ που με συμβούλεψες να ακολουθώ τα ένστικτά μου
έπαιξα κι έχασα
έπαιξες και θα χάσεις
ο κλέφτης δεν προκόβει ποτέ

https://www.youtube.com/watch?v=-Shyu3pB9qc

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

κορόιδοοοοοοο

Θέλω να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κυλιστώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να αλλαχτώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να εξαφανιστώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να δροσιστώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να ξεχαστώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και μαζί σου να βγω και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να αηδιάσω και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να εκδικηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να μετανιώσω και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθώ και να κοιμηθωά και να κοιμηθώ και να κοιμηθώκαινα κοιμηθώ και νακοιμηθώ καινακοιμ ήθώ και νακοιμηθώ ωώ και νακοιμηθώ καινακοιμηθώκαινακοιμηθώ καινα κοιμηθώκαινακοιμηθώκαι νακοι μηθώκαινακοιμηθώκαινακοιμηθώκαινακοιμηθώκαιν ακοιμηθ ώκαινακοιμηθώκαινακοιμηθώκαινακοιμηθώκα ινακοιμηθώκαιν ακοιμηθώκαινακοιμηθώκαινακοιμηθώκαινακ
οιμηθώκαινακοιμηθώκαινακοιμηθώκαινακοιμθη΄βκαινακοιμηθώκαινακοιμηιώκαι καικοιμηωθάμψωικαιοωμιομδοπμκαιμ,οηβθωκαι,να΄νωοκμβηιθβάμωοκαιν ωοηνσπμιηβθωάκβκδ,σπωκμαοπωμπσδφμωπ,κκαι ξκνακοιμβηθωά ωκαινακοιμβηθώακαινω[πηβνπασηβωπω βωβωβωδεφβω

μέχρι να ξεχάσω πόσο αχρείαστο ήταν αυτό που συνέβη.

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

Η κυρία που 'χει φόντο την Αθήνα

(Αυτές τις μέρες θα γίνω κουραστικός. Είναι αναμενόμενο, λογικό κι επόμενο αλλά νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Συγγνώμη λοιπόν. Ή όχι και πολύ συγγνώμη βασικά γιατί συνεχίζω να το κάνω soooooooo...)

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι δεν έχουμε στόχους. Και φιλοδοξίες. Μωρ' τι μας λες; Το οτι δεν τους ξέρεις εσύ, ή δεν τους δείχνω μέρα μπει μέρα βγει δε σημαίνει αυτό.

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι δεν ξέρουμε τον εαυτό μας. Και οτι είναι απωθητικό αυτό. Ή κάτι τέτοιο. Μωρ' τι μας λές; Το οτι δεν τον ξέρεις εσύ και ας θες να τον μάθεις δε σημαίνει οτι δεν τον ξέρει κανεις. Έχω σοβαρό, άρτια χτισμένο πυρήνα ο οποίος δεν παρεκλίνει σχεδόν ποτέ. Άκους εκεί.

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι δεν είμαστε ειλικρινείς και δεν επικοινωνούμε καλά. Και οτι αυτό είναι κακό. Και οτι είμαστε μαλάκες. Μωρ' τι μας λες. Να σε ενημερώσω αρχικά οτι ψέμματα δε λέω ποτέ. Και εν συνεχεία αυτού, την επικοινωνία μου την καθορίζω εγώ. Και όταν είναι αποτυχημένη, γιατί αποτυχημένη είναι συνήθως, πρώτος εγώ δέχομαι το αντίκτυπο αυτού και τα αρνητικά του αποτελέσματα. Όπως λέει και το κόμμα (ένα είναι το κόμμα): "Ναι, κάναμε λάθη. Πρώτοι όμως εμείς τα πληρώσαμε".

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι αυτό που κάνω με ζημιώνει και οτι χάνω έτσι. Και οτι καλύτερα να μιλάω ανοιχτά και θαρρετά. Μωρ' τι μας λες; Τελευταία φορά που μιλησα ανοιχτά ήταν το 2002 και τότε με δείρανε. Ε, ντάξει δεν είναι ακριβώς έτσι, οκ, αλλά το να μιλάω ανοιχτά δεν έχει εξυπηρετήσει όσο θα έπρεπε. Έχω πληγώσει πολλούς ανθρώπους επειδή είπα αυτό που ήθελα και ακόμα περισσότερο έχω πληγωθεί εγώ επειδή ξεκίνησα να λέω αυτό που σκέφτομαι. Οπότε, ναι, δεν έχει άδικο εδώ η κυρία αλλά είναι στην καλύτερη αντιδιαλεκτικό να με κατηγοράει χωρίς να παίρνει υπόψη της την ιστορία και τα κατάλοιπα αυτής. Ναι, σε είπα αντιδιαλεκτική. Πως νιώθεις που σε βρίζω;

Και έρχεται η κάθε κυρία  με φόντο την Αθήνα

να μας μιλήσει για ώρες για το τι πάει στραβά με μας. Μωρ' τι μας λες; Λες και δεν ξέραμε. Λες και ήταν δύσκολο να φανταστώ μια πραγματικότητα όπου θα ειμαι ειλικρινής, ανοιχτός, ξεδιάντροπος (με την καλή έννοια) και θαρρετός.

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

και φεύγει μετά από λίγο αφού μας καταλόγισε εγκλήματα που σε άλλες χώρες θα ήταν αιτίες εκτέλεσης. Πετάει το σπόρο, την ιδέα, δίνει μια ιδέα του τι θα ακολουθούσε, πάει το 8 στο 100 και μετά κατεβαίνει με λίγη βοήθεια από τη σκηνή για να πάει σπίτι της, χαλαρά σαν να μη μας καταβαράθρωσε. Μωρ' τι μας λες;

Δεν σε ακούω καν μωρή από την κορυφή που κάθομαι μόνος μου.
Όσο κι αν δε σ' ακουώ όμως
τα κείμενα μου θα είναι για σένα,
τα ραπς μου θα είναι για σένα,
τα αστεία μου θα είναι για σένα,
και κυρίως,
το κνίφελ που θα παίζω,
αυτό θα είναι για μένα.
Για να μη βαριέμαι

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

Ε λοιπόν, δεν κατάλαβα τίποτα

Και οι ανέσεις κάποτε τελειώνουν.
Και η δική σου κάποτε θα τελειώσει.
Ή τελείωσε.
Ή θα τελειώσει.

Και η δουλειά κάποτε τελειώνει.
Και η δική σου κάποτε θα τελειώσει.
Ή τελείωσε.
Ή θα τελειώσει.

Και η αμάθεια κάποτε τελειώνει.
Όταν μαθαίνεις.
Και η δική σου κάποτε θα τελειώσει.
Ή τελείωσε.
Ή έμαθες.
Ή θα τελειώσει.

Μην ξεχνάμε.
Γιατί εγώ δεν το ξεχνώ.
Πως όσοι με γνωρίζουνε καλά.
Δεν είναι πουθενά εδώ κοντά να τους ρωτήσεις.
Τι συμβαίνει με την άνεση,
ή με τη δουλειά,
ή όταν με μάθεις.

Μόνο εμένα μη ρωτήσεις.
Ξέρω.
Αλλά θα σου πω ψέμματα.

Έχω και δικούς μου σκοπούς.

Σάββατο 1 Απριλίου 2017

Τα κεκτημένα μας

https://www.youtube.com/watch?v=kpeA9nU6b60

Τα κεκτημένα μας.

Τα κεκτημένα μας είναι:
τα ραπ πάρτι μας,
τα τραγούδια που παίζουν εκεί,
τα μπουξ ντελούξ κι ας μην παίζουμε τόσο συχνά πια,
η καλή γεωγραφία από τις ατελείωτες βόλτες, τα ατελείωτα πάρτυ, τα ατελείωτα σπίτια που επισκεφτήκαμε,
οι ολυμπιακοί στην Σπιάτζα,
οι φωτιές στη Σπιάτζα,
οι φίλοι μας που τους φέρνουμε παντού όπου χωράνε,
ή τους φέρναμε γιατί δεν έχουμε τόσους φίλους πια,
τα σπίτια σε ξένες πόλεις όπου υπάρχουν ακόμα λίγοι που θα μας φιλοξενήσουν άμα το ζητήσουμε,
το να πηγαίνουμε για μπάλα ή για μπάσκετ,
το να τσακωνόμαστε συχνά,
το να χωρίζουν οι δρόμοι μας και να στεναχωριόμαστε,
το να κοιμόμαστε μαζί και να μην κάνουμε σεξ πάντα,
ή ποτέ,
το να ερωτευόμαστε μεταξύ μας,
το να μισιόμαστε μεταξύ μας,
το να μην έχουμε μας πια,
τα καλωσορίσματα του κ. Δημήτρη και της κ. Ιωάννας,
τα ψησίματα χωρίς λόγο και να πληρώνουμε τα κέρατα μας,
οι πεζοπορίες μας,
τα αμάξια που μας πηγαίνουνε παντού πια,
δεν παίρνουμε και τόσα λεωφορεία πια, το 'χω προσέξει,
τα πάρτυ που δεν κάνουμε και τόσο συχνά αλλά είναι πετυχημένα,
οι ιδέες που μένουν στα χαρτιά αλλά είναι καλές,
και τόσα άλλα.

Αυτά τα κεκτημένα κινδυνεύουν να χαθούν. Κατακτήθηκαν με αγώνα, με στεναχώριες, με τσακωμούς, με κρίσεις, με φωνές, με λίγο αίμα ίσως, με αρρώστιες και τραυματισμούς, με εμετούς και αδιαθεσίες, με πληγές που φαίνονται και γιατρεύονται και με πληγές που δε φαίνονται και δεν γιατρεύονται, με βίντεο από βλακείες, με ατελείωτες λέξεις και μηνύματα, με αγάπη και συμπάθεια και μίσος και ανέχεια και κούραση και ατελείωτα τζάουλ χαλασμένης ενέργειας.

Και όμως θα χαθούν. Κι έχω μείνει άφωνος από τη σπατάλη, από τις αναμνήσεις στη θέση των πράξεων, από το παρελθόν στη θέση του παρόντος και του μέλλοντος. Χάνονται, γλιστρούν και ίσως βρεθούν άλλες, ίσως όχι, ίσως πάμε κι άλλα ταξίδια, ίσως όχι. Μάλλον όχι.

Μου λένε πως είμαι για να ζω στο παρελθόν. Υπάρχει λόγος για αυτό κι ας είναι λάθος. Αγαπιόμασταν τότε σαν τρελοί ξέρεις.