Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

Η κυρία που 'χει φόντο την Αθήνα

(Αυτές τις μέρες θα γίνω κουραστικός. Είναι αναμενόμενο, λογικό κι επόμενο αλλά νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Συγγνώμη λοιπόν. Ή όχι και πολύ συγγνώμη βασικά γιατί συνεχίζω να το κάνω soooooooo...)

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι δεν έχουμε στόχους. Και φιλοδοξίες. Μωρ' τι μας λες; Το οτι δεν τους ξέρεις εσύ, ή δεν τους δείχνω μέρα μπει μέρα βγει δε σημαίνει αυτό.

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι δεν ξέρουμε τον εαυτό μας. Και οτι είναι απωθητικό αυτό. Ή κάτι τέτοιο. Μωρ' τι μας λές; Το οτι δεν τον ξέρεις εσύ και ας θες να τον μάθεις δε σημαίνει οτι δεν τον ξέρει κανεις. Έχω σοβαρό, άρτια χτισμένο πυρήνα ο οποίος δεν παρεκλίνει σχεδόν ποτέ. Άκους εκεί.

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι δεν είμαστε ειλικρινείς και δεν επικοινωνούμε καλά. Και οτι αυτό είναι κακό. Και οτι είμαστε μαλάκες. Μωρ' τι μας λες. Να σε ενημερώσω αρχικά οτι ψέμματα δε λέω ποτέ. Και εν συνεχεία αυτού, την επικοινωνία μου την καθορίζω εγώ. Και όταν είναι αποτυχημένη, γιατί αποτυχημένη είναι συνήθως, πρώτος εγώ δέχομαι το αντίκτυπο αυτού και τα αρνητικά του αποτελέσματα. Όπως λέει και το κόμμα (ένα είναι το κόμμα): "Ναι, κάναμε λάθη. Πρώτοι όμως εμείς τα πληρώσαμε".

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

να μας πει οτι αυτό που κάνω με ζημιώνει και οτι χάνω έτσι. Και οτι καλύτερα να μιλάω ανοιχτά και θαρρετά. Μωρ' τι μας λες; Τελευταία φορά που μιλησα ανοιχτά ήταν το 2002 και τότε με δείρανε. Ε, ντάξει δεν είναι ακριβώς έτσι, οκ, αλλά το να μιλάω ανοιχτά δεν έχει εξυπηρετήσει όσο θα έπρεπε. Έχω πληγώσει πολλούς ανθρώπους επειδή είπα αυτό που ήθελα και ακόμα περισσότερο έχω πληγωθεί εγώ επειδή ξεκίνησα να λέω αυτό που σκέφτομαι. Οπότε, ναι, δεν έχει άδικο εδώ η κυρία αλλά είναι στην καλύτερη αντιδιαλεκτικό να με κατηγοράει χωρίς να παίρνει υπόψη της την ιστορία και τα κατάλοιπα αυτής. Ναι, σε είπα αντιδιαλεκτική. Πως νιώθεις που σε βρίζω;

Και έρχεται η κάθε κυρία  με φόντο την Αθήνα

να μας μιλήσει για ώρες για το τι πάει στραβά με μας. Μωρ' τι μας λες; Λες και δεν ξέραμε. Λες και ήταν δύσκολο να φανταστώ μια πραγματικότητα όπου θα ειμαι ειλικρινής, ανοιχτός, ξεδιάντροπος (με την καλή έννοια) και θαρρετός.

Και έρχεται η κάθε κυρία με φόντο την Αθήνα

και φεύγει μετά από λίγο αφού μας καταλόγισε εγκλήματα που σε άλλες χώρες θα ήταν αιτίες εκτέλεσης. Πετάει το σπόρο, την ιδέα, δίνει μια ιδέα του τι θα ακολουθούσε, πάει το 8 στο 100 και μετά κατεβαίνει με λίγη βοήθεια από τη σκηνή για να πάει σπίτι της, χαλαρά σαν να μη μας καταβαράθρωσε. Μωρ' τι μας λες;

Δεν σε ακούω καν μωρή από την κορυφή που κάθομαι μόνος μου.
Όσο κι αν δε σ' ακουώ όμως
τα κείμενα μου θα είναι για σένα,
τα ραπς μου θα είναι για σένα,
τα αστεία μου θα είναι για σένα,
και κυρίως,
το κνίφελ που θα παίζω,
αυτό θα είναι για μένα.
Για να μη βαριέμαι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου