Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Γέλα και όλοι θα γελάσουν παρέα σου, κλάψε και θα μείνουμε μόνοι

https://www.youtube.com/watch?v=LzhUVz56Fk0

Βλέπω ανθρώπους να κλαίνε και θέλω να κλάψω μαζί τους.
Βλέπω ανθρώπους να κλαίνε και ερεθίζομαι.
Βλέπω ανθρώπους να κλαίνε και σαστίζω.

Με εξιτάρει αυτή η έκρηξη συναισθήματος. Τη νιώθω μέσα μου και έξω μου, σαν βαθιά έκρηξη που συμβαίνει κοντά μου, νιώθω το μπουμπουνητό στο στήθος μου και τη θερμότητα στο δέρμα μου.

Αποστρέφω τα μάτια κάποιες φορές, όχι γιατί δεν το αντέχω αλλά γιατί δε θέλω ο άλλος να καταλάβει το βαμπιρικό ένστικτο που με πιάνει. Θέλω να σε βλέπω αχόρταγα να κλαις και να οδύρεσαι, να στεναχωριέσαι και να μην έχεις καμία λύση άλλη, μόνο να κλαις, να φωνάζεις, να πονάς, να πέφτεις στο πάτωμα, να γονατίζεις και να υποφέρεις, να μην αντέχεις το ίδιο σου το κεφάλι, την απώλεια σου, θέλω να σε βλέπω να είσαι έτσι.

Και μετά να σηκωθείς γιατί πάντα σηκώνεσαι μετά, πάντα σηκώνομαι μετά, πάντα υπάρχει μετά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει όντως, οι άνθρωποι έτσι σκέφτονται, οτι πάντα υπάρχει μετά, και να σηκώνεσαι, να πιάνεις το χέρι μου και να ορθώνεσαι σαν πύργος, με το κλάμα να καταλαγιάζει και να ρίχνει στροφές, τα αναφιλητά να γίνονται πιο υπόγεια και πιο αραιά, τα δάκρυα να τελειώνουν και να αρχίζεις πάλι να αποκτάς υπόσταση ανθρώπινη, να δυναμώνεις και σχεδόν να το βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου, αυτή την άνοδο από τον πάτο, σαν εκτόξευση σχεδόν, άμεση, γρήγορη, στέρεη, αξεπέραστη, κανονική, φυσιολογική, αντανακλαστική.

Και μετά όταν βρίσκεις πάλι το σημείο ισορροπίας σου, να έχεις ξεχάσει σχεδόν πως ήταν ο πάτος, πως ήταν το σύρσιμο στη γη, έτοιμος πάλι να κινηθείς ξανά, το κλάμα δεν ήταν ποτέ η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, είναι η επανεκκίνηση του, βλέπεις τα συναισθήματα να κάνουν έναν γρήγορο κύκλο, πολλοί όταν τελειώνει το κλάμα τους γελούν από την έκπληξη του πόσο γρήγορα συνήλθαν από κάτι που έμοιαζε τόσο δυνατό και άπειρο.

Κι εγώ όταν σε βλέπω να κλαις ερεθίζομαι γιατί εκρήγνυσαι μπροστά μου σαν πυροτέχνημα που σε τρομάζει αλλά ξέρεις οτι δεν μπορεί να σε πειράξει, μόνο να σε αφήσει άφωνο αν είναι αληθινά δυνατό, ερεθίζομαι και θέλω να σε κάνω να ξανακλάψεις σχεδόν όσο θέλω να σε κάνω να σταματήσεις να κλαις.

Θέλω να μου χαμογελάς όταν κλαίω και θα χαμογελάω όταν κλαις.
Και μετά σεξ.
Μπουμ.

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Κρίση ηλικίας το λένε κάποιοι

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των νέων, ίσως και λίγο των χαζών, το να πιστεύουν οτι ο χρόνος πάντα φτάνει. Βέβαια οι νέοι είναι πάντα λίγο χαζοί. Πιο δυνατοί και πιο χαζοί.
Γιατί δεν πάνε μαζί αυτά; Γιατί να μη μεγαλώνει η δύναμη σου όσο μεγαλώνει η γνώση σου; Οι νέοι πάντα πιστεύουν οτι θα υπάρχει χρόνος. Δεν το κατακρίνω, είναι λογικό, όπως μάθεις θα σκέφτεσαι, και έτσι μαθαίνεις, οτι έχεις χρόνο. Μόνο όταν τελειώσει θα το καταλάβεις (αν προλάβεις) αλλά τότε δεν θα αλλάζει τίποτα.

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα. https://www.youtube.com/watch?v=lAwYodrBr2Q

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα. Μόνο με αυτή τη θεώρηση, με αυτό το δεδομένο μπορεί να σου φτάσει ο χρόνος. Είναι ψέμμα φυσικά. Υπάρχει. Συνήθως υπάρχει.

Δεν θέλω να τον χαλάω άλλο το χρόνο μου, που, ναι μεν υπάρχει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει. Προχτές τσάκισα το πόδι μου με το ποδήλατο, την επόμενη φορά μπορεί πολύ εύκολα, υπερβολικά εύκολα, τρομαχτικά εύκολα, να τσακίσω το κεφάλι μου. Και τότε ο χρόνος μου θα έχει τελειώσει, άδικα ή δίκαια, τι σημασία έχει, μόνο το δίκιο του εργάτη δε μπαίνει σε συζήτηση, τα υπολοιπα είναι σχετικά. Και θα έχει τελειώσει λοιπόν και θα μου λείψουνε πράγματα και ελπίζω τόσο να μην υπάρχει μετά θάνατον ζωή (που δεν υπάρχει) γιατί αν υπάρχει απλά θα είναι μια μεγάλη θάλασσα θλίψης και απώλειας. Το πιο άκαρδο πράγμα θα είναι να υπάρχει ζωή μετά τη ζωή μου.

Αφού λοιπόν ξέρουμε οτι ο χρόνος μας τελειώνει πως μπορούμε να είμαστε απόμακροι και ανικανοποίητοι; Πως μπορώ να είμαι εγώ άκαρδος και ανικανοποίητος. Περιμένω τόσο καιρό νομίζωντας πως περιμένω ενώ στην πραγματικότητα απλά έχω κολλήσει. Και ενώ ξεκολλάω αργά αργά από την κίνηση και βγαίνω στην εθνική είναι μερικοί που με ρωτούν γιατί τρέχω.

Τρέχω γιατί ο χρόνος μας τελειώνει βλάκα. Και επειδή είμαι αθλητής, δεν τρέχω στα τυφλά ούτε πανικόβλητος, τρέχω ήρεμα, σωστά, με ρυθμό για να κρατήσει,



ταξιδεύω
λιγότερο απ’ όσο θα’ θελα μα ταξιδεύω
αναδύομαι
πιο αργά απ’ όσο αντέχουν τα πνευμόνια μου
εξανθρωπίζομαι
πιο αργά απ’ όσο έχει ανάγκη η κοινωνία

Αποκτηνώνομαι, αποχτηνώνομαι, αυτοκτηνώνομαι
και (μετά) ταξιδεύω

Ταξιδεύοντας γυρνώ σπίτι (θα γυρίσω σπίτι)
Περπατώντας γυρνώ σπίτι (θα γυρίσω σπίτι)
Ακούγοντας, θα βρω μεσ’ απ’ τα βουητά το σπίτι
Ουρλιάζοντας, θα μου φωνάξουν οι σύντροφοι:
«εδώ σύντροφε! Εδώ είναι το σπίτι»
«εδώ σύντροφε! Εδώ είσαι σπίτι»
«εδώ σύντροφε! Έφτασες σπίτι»

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Amore, more, ore, re

https://www.youtube.com/watch?v=A2zKARkpDW4

From sky, to sea, to earth, to you

Amore (sky)

Έτσι μοιάζει η αγάπη όταν την νιώθω, Αέρας, δροσερός, στους λόφους πάνω από το κάμπινγκ στην Ίο, μόνος μου, σχεδόν να με γονατίζει, μόνος μου να προχωράω σκυφτός για να πατάω σταθερά και Αέρας, κρύος όσο έπεφτε ο ήλιος, μέχρι που σε ένα σημείο της διαδρομής, φτάνω στο χείλος, που κάτω είναι η Θάλασσα και σηκώνω το κεφάλι, παίρνω απόφαση πως ο Αέρας δεν θα πάψει, θα με χτυπά αλύπητα, εγώ πρέπει να σηκωθώ, και σηκώνω το κεφάλι μου και πέφτει πάνω μου ο Αέρας σαν λυσσασμένος, σαν να έχει θυμώσει, σαν εραστής που έχει να με δει καιρό και πηδάω στη Θάλασσα

More (sea)

και εκεί η συμπεριφορά μου αλλάζει, ο Αέρας με άλλαξε, με προετοίμασε, και κουνιέμαι, δεν αφήνω την αγάπη να πέφτει πάνω μου, κουνιέμαι μαζί της, κολυμπώ, σε αργή ταχύτητα, έτσι είναι στο νερό, ήταν κάποτε εμείς, τώρα είναι το κρεβάτι μας μόνο, κολυμπάω και τώρα στο πρόσωπο μου νιώθω το νερό αντί για τον αέρα και είναι δυνατό, βαρύ, πιέζει, αναγκάζει, κι έτσι αναγκάζω κι εγώ, πιέζω κι εγώ, αναδύομαι με τον Αέρα μου μαζί, τον κρατάω μέσα μου σαν φυλαχτό γιατί ξέρω οτι δεν θα μπορέσω να ζήσω χωρίς αυτόν και ανεβαίνω, ήρθε η ώρα να

Ore (earth)

βγω στη Γη, να βγω στα πλάσματα που μου μοιάζουν, ανάμεσα σε αυτά κι εσύ, εσύ, εσύ, εσύ, και σε ψάχνω στη Γη, για να σου πω αυτά που πέρασα, να σου πω τον Αέρα μου, να σε βρέξω με τη Θάλασσα μου, και να κάτσουμε μαζί στη Γη να σου μιλήσω, μην υποτιμάς τη Γη, μην υποτιμάς τις λέξεις, τις έφτιαξα για σένα, όλες οι λέξεις που θα πω είναι για σένα, είναι δώρο, και η Γη μου είναι για να ξαπλώσεις αναπαυτικά και να χαλαρώσεις, η Γη είναι φτιαγμένη για μας και εμείς για αυτή κι έτσι καταλήγω σε

Re (you)

Εσένα, και είσαι εσύ που πατάς στη Γη, βρεγμένη απο Θάλασσα, χτυπημένη από τον Αέρα, δυνατή πέρα από κάθε φαντασία, ανυπόκλιντη στα στοιχεία που σε πολιορκούν, με δύναμη λοιπόν πέφτω πάνω σου με Εσένα και τις πράξεις μου, συμμαχώ με κάθε στοιχείο, όλα μιλούν για σένα άλλωστε, και αγωνίζομαι να κερδίζω και τον Αέρα σου και τη Θάλασσά σου και τη Γη σου και Εσένα, και



έτσι μοιάζει η Αγάπη όταν τη νιώθω, Αέρας κυρίως, φρέσκος Αέρας που με κάνει να νιώθω όπως στους λόφους πάνω από το κάμπινγκ στην Ίο, νέος, δυνατός, όμορφος, με το κεφάλι μου χτυπημένο, με τα αυτιά μου να σφυρίζουν από τον Αέρα, μόνος σε ένα λόφο και ο Αέρας, μόνο ο Αέρας να χτυπάει, ο Αέρας να μιλάει, ο Αέρας να υπάρχει και να μου θυμίζει οτι υπάρχει λόγος όταν πέσω στη Θάλασσα να βγω, όταν βγω στη Γη να σε βρω και όταν σε βρω να σε κρατήσω δυνατά, τόσο δυνατά που να σκάσεις

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Time and becoming


Ζητήματα χρόνου και λάθους. Με απασχόλησε στο παρελθόν πολύ το πως θα διαχειριστώ τα λάθη μου. Όλοι κάνουνε λάθη. Είναι αναπόφευκτο να κάνω λάθη. Εδώ θα έμπαινε ένα αλλά. Δεν έχει αλλά. Όλοι κάνουνε λάθη, κάνω κι εγώ. Όμως αν θες μια μέρα μπορούμε να παίξουμε Βraid μαζί και να δεις πως είναι γυρίζει ο χρόνος πίσω, πως είναι να μαθαίνεις αληθινά από τα λάθη σου και να μην ξανακάνεις το ίδιο. Πολύ διδακτικό παιχνίδι γενικά.

Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

for the record

τώρα κανονικά θα μιλάγαμε στο τηλέφωνο ή από κοντά γιατί έχω να σου πω πολλά αλλά επειδή δε γίνεται κρατάω χαρακτήρα, ελπίζω κάποτε να εκτιμηθεί αυτό. Σημείωσε την ημερομηνία του ποστ αυτού και θύμισε το μου κάποια στιγμή

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Προλεταριακός Ρομαντισμός

Κι εγώ ο χαζός ανησυχώ για το αν θα τα καταφέρω στο μεταπτυχιακό που θέλω να κάνω. Ρε χαζέ, άμα έχεις βγάλει βάρδια τούνελ αλόμα δίλιτρη, με 38 χτυπήματα και κομμένο φούρνο, τι φοβάσαι;

Κι εγώ ο χαζός ανησυχώ για το τι θα γίνει με τη Χ ξέρω γω. Ρε χαζέ, άμα έχεις βγάλει ψυγείο με νιρβανάκι, βάσκα και 5κιλο ενώ είναι κομμένο το ρομπότ για το τύλιγμα και τα τυλίγετε χεράτα, τι φοβάσαι;

Φοβάσαι ρε; Αυτό με ρωτάνε στη δουλειά όταν γεμίζουνε οι διάδρομοι και τα κουτιά έρχονται με ταχύτητα ηλεκτροκίνητου τρένου. Κι εγώ γελάω γιατί, πρώτον, δε φοβάμαι ποτέ στη δουλειά και δεύτερον, δε φοβάμαι ποτέ.

Για εκεί είσαι συ μανάρα μου. Κάνε αίτηση του χρόνου, παράτα τις σπουδές σου, για εκεί είσαι. Να έρθεις μαζί την πρώτη μέρα, και να μη σε βάλουνε συσκευασία σαν τις άλλες τις ξενέρωτες, εσύ είσαι για το ψυγείο μανάρα μου, θα σε βοηθήσω εγώ να βάλεις τη στολή, είσαι και 1,73, θα σου κάνει η στολή, μην ανησυχείς, και θα μπούμε μαζί στο ψυγείο, θα βάλουμε τα φουλφέησιζ και τα γάντια με τα αρχικά μας και θα πάμε στις μηχανές. Και θα σου μάθω και τα στησίματα που είναι εύκολα και τα στησίματα που είναι δύσκολα και μη σε ανησυχούν τα κουτιά και τα δοχεία που είναι βαριά, θα συνηθίσεις, κι εμένα μου φαίνονταν βαριά στην αρχή (και τώρα κάπου κάπου), και θα σου δώσω και το κλάρκ και θα σε βλέπω να πηγαίνεις την παλέτα πέρα και να επιστρέφεις το κλαρκ και θα φαίνονται μόνο τα μάτια σου από το φουλφέης και αυτά θα κοιτάω και θα γεμίζει ο διάδρομος.

Και στα διαλλείματα θα συζητάμε για το τι μηχανές έχει αύριο και αν έκοψε η εξέλ και πότε θα κάνουμε τούνελ, γιατί και τούνελ θα κάνεις και θα είσαι και γαμώ τις εργάτριες, εγώ είμαι σίγουρος οπότε, ρε βλάκα, παράτα τη σχολή και έλα να γουστάρουμε μαζί στο εργοστάσιο, ξέρω όλες τις κρυψώνες και έχουμε συχνά διαλλείματα, θα περάσουμε τέλεια, να το ξέρεις.


Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

On a different note

Αντιθέσεις επί αντιθέσεων

Σε είπα έτσι, δεν ήθελες
Σε είπα αλλιώς, πάλι δεν ήθελες
Σου είπα ναι, μέχρι να πεθάνω ναι, δεν ήθελες
Σου είπα όχι, παράτα με όχι, πάλι δεν ήθελες
Μου είπες πως ήθελες και δεν ήθελες
Μου είπες πως δεν ήθελες αλλά ήθελες
Ήμουνα φλώρος και δεν ήθελες
Ήμουνα φλώρος και ήθελες
Σε άφησα ήσυχη επειδή το ήθελες
Σε άφησα ήσυχη και δεν ήθελες
Σου είπα την αλήθεια και δε σ' άρεσε
Σου είπα την αλήθεια και σου άρεσε

Θα μπορούσε κάποιος να πει οτι δεν ξέρω τι θες
Θα μπορούσε κάποιος να πει οτι δεν ξέρεις τι θες

αλλά εγώ δεν κρίνω ανθρώπους γενικά.

τα νέα σου

Post-breakup post

Τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Διπλή θέση δικιά μου. Μάλλον είναι για σένα η διπλανή μου θέση. Εκτός αν κάτσει κάποιος στη Λάρισσα ή στη Θήβα. Αλλά δε νομίζω, για σένα πρέπει να 'ναι.

Όμορφος ουρανός, βαθύ μπλε, όπως σε ένα ποίημα μου για σένα, βαθύ μπλέ και άσπρα συννεφάκια.

Σφυρίζει το τρένο στις διαβάσεις. Ίσα που τ' ακούω βέβαια μέσα απ' τα ακουστικά. Μπορεί και να μη σφυρίζει δηλαδή όσο νομίζω. Μπορεί να τρέχει ανεξέλεγκτο και να πατάει περαστικούς, έτσι μου φαίνεται, οτι τρέχει πιο γρήγορα απ' όσο θα έπρεπε. Μάλλον φταίει η φύση του ταξιδιού όμως.

Πρωτόγνωρα πράγματα. Θα έπρεπε να είμαι θλιμμένος αλλά δεν είμαι. Θα έπρεπε να ακούω τραγούδια για κακές στιγμές αλλά τα σκιπάρω. Θα έπρεπε να σκέφτομαι τη δουλειά και να πέφτω στα πατώματα αλλά κάθομαι ακόμα στη θέση μου. Συνοφρυωμένος, οκ, αλλά κάθομαι. Πρωτόγνωρο για μένα να μη συμβαίνουν τόσο αρνητικά πράγματα. Στο κάτω κάτω χωρίσαμε. Τι, δε χωρίσαμε;

Εσύ λες δε θα χωρίσουμε ποτέ, εγώ λέω έπρεπε ήδη να το είχαμε κάνει. Ή να το είχαμε κάνει. Νομίζω τελικά οτι ο ένας λέει αυτό που πιστεύει ο άλλος. Αλλά όχι. Ούτε αυτό είναι σωστό. Βέβαια κάποιες φορές λες όντως αυτό που σκέφτομαι. Εγώ δεν ξέρω αν το κάνω.

Τι ευχαρίστηση μπορεί να αντλώ όταν κοιμόμαστε; Στο 'χω πει, άλλα θέλω εγώ όταν ξαπλώνουμε, άλλα θες εσύ. Αλλά κι όταν θέλουμε τα ίδια, πάλι δεν τα παίρνουμε, είμαστε μπλοκαρισμένοι. Είμαστε χωρισμένοι από αόρατο τοίχο. Δεν έχω ξαναϋπάρξει σε τέτοια σχέση. Ίσως για αυτό είπα πως πρέπει να χωρίσουμε. Αν δεν κάνουμε αυτό, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να το λύσω; Να σε αφήσω; Δεν ξέρω τι να κάνω.

Βέβαια αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να γίνουν μόνο όταν είσαι μακριά. Όταν είσαι σε απόσταση αγγίγματος δεν υπάρχει δίλημμα. Δεν μπορώ να σκεφτώ όπως πρέπει. Αναβοσβήνεις στο μυαλό μου σαν βελάκι οχήματος τροχαίας στην εθνική και μου δείχνεις σημεία του κορμιού σου.

Τώρα που πάμε για Κατερίνη (χα) και εγώ γράφω αυτά (και παίζει κοργιαλά) εσύ σκέφτεσαι τις εργασίες σου, το σουπερμάρκετ που πήγες, τα φλέρτ σου, ίσως εμένα, ίσως τι θα φας για μεσημέρι. Εγώ, δυστυχώς, που τα έχω όλα τα άλλα λυμένα, και το σουπερμάρκετ μου, και τις εργασίες μου, και τα φλερτ μου (καλά, αυτά όχι και τελείως λυμένα) και έχω φάει και για μεσημέρι, μόνο εσύ μου έχεις μείνει να σκέφτομαι.

Φφφφφ προβληματίζομαι και έχω ήδη πολλά άγχη στη ζωή μου.

Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

μανουφακτούρα σεναρίων

Κατασκευάζοντας σενάρια

ήμασταν στο σπίτι σου
και δεν είχες θυμώσει
και με πήρες αγκαλιά
και αγκαλιαστήκαμε
και μου μίλησες γλυκά
και μιλήσαμε λίγο γλυκά
και ήταν πολύ όμορφα εκείνη τη στιγμή

Κατασκευάζοντας σενάρια

βρέθηκαμε μετά από τόσες μέρες
και ταιριάζαμε ακόμα με κάποιο τρόπο
και μας άρεσε ακόμα να βλεπόμαστε
και ειδωθήκαμε
και μου ζήτησες να γίνω ενδιαφέρων
και έγινα
και μιλήσαμε με ενδιαφέρον
και μετά σταματήσαμε να μιλάμε γιατί τα χείλη μας ήταν απασχολημένα

Κατασκευάζοντας σενάρια

μου θύμωσες πολύ
και δεν ήθελες να με πετύχεις πουθενά γιατί απλά δεν ήθελες
και όμως βρεθήκαμε τυχαία κάπου
και αντί να ξενερώσεις χάρηκες
και χάρηκα κι εγώ γιατί πάντα χαίρομαι όταν σε βλέπω
και κοιταχτήκαμε
και αναθαρρήσαμε
και όταν μιλήσαμε κάπως σβήστηκε λίγο η κακή ατμόσφαιρα που υπάρχει γύρω μας

Κατασκευάζοντας σενάρια

περνάει η ώρα μου
και σκέφτομαι μετά πως θα τα πραγματοποιήσω
και κάνω σχέδια επί σχεδίων
και κάποια τα επιχειρώ κιόλας
και κάποια πετυχαίνουν κιόλας
και κάποια πράγματα βγαίνουν οργανικά, κάποια όχι
και τελικά ένα συμπέρασμα που βγάζω είναι οτι

Κατασκευάζοντας σενάρια

περνάω πολύ καλά
και προετοιμάζομαι για τις συνθήκες που θα τα φέρουν στο προσκήνιο
και ενθουσιάζομαι
και στεναχωριέμαι
και πιστεύω οτι δεν θα μείνουν σενάρια γενικά

γιατί κατά βάθος είμαι αισιόδοξο άτομο. Ή ονειροπόλο. Ή φαντασιόπληκτο. Ή ψυχοπαθές.

χμ

Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

From West Texas

Ύπουλα λάικς και μυστικά σχόλια, κρυφά τηλέφωνα, σιγανά μηνύματα, φευγαλέα βλέμματα, παραλίγο συναντήσεις, ευσεβείς πόθοι και τεράστια πάθη.

Όλα αυτά παραμονεύουν σε γωνίες και τράπεζες μνήμης, σε μέηλ και ιστοσελίδες, σε αναμνήσεις και εμπειρίες.

Δεν θέλω να γράψω για αυτά που μου λείπουνε, σε όλους κάτι λείπει όλη την ώρα, με έχει κουράσει αυτή η αίσθηση ανικανοποίητου που μοιάζει να βιώνεται από τους πάντες πια. Πως γίνεται να λείπει σε όλους κάτι; Αν είναι έτσι δεν θα έπρεπε να ταιριάζουν σιγά σιγά αυτά που μας λείπουν μεταξύ τους; Εμένα που μου λείπει αυτό και εσένα που σου λείπει το ίδιο, εμείς δεν θα έπρεπε να ταιριάζουμε μεταξύ μας;

Τι πάει να πει δε λειτουργεί έτσι; Ξέρεις πως λειτουργεί και είναι διαφορετικό; Ή δεν ξέρεις και λες μαλακίες; Γιατί δε λειτουργεί έτσι; Απάντα μου σ' αυτό πρώτα. Γιατί να μη λειτουργεί έτσι;

Όμως ας το αφήσουμε αυτό. Τα κομμάτια παζλ που ταιριάζουνε μεταξύ τους σχηματικά μπορεί να μην ταιριάζουνε χρωματικά, κάπου αυτή την παρομοίωση την έχω ξαναπεί ε; Αλλά ταιριάζουνε. Και δεν θα ρωτήσουνε τα κομμάτια του παζλ γιατί ενώθηκαν έτσι. Μπορεί να νιώθουνε καλύτερα ενωμένα σε ένα μωσαϊκό κι ας μην βγαίνει απόλυτα σωστή η εικόνα. Άμα ταιριάζεις και δεν κάνει το χρώμα σου μπορείς μετά να πεις, ε, ντάξει, δεν κάνω για εδώ τελικά, και να πας σε άλλο κομμάτι. Αλλά δε λειτουργεί έτσι. Αν και ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί. Και όλοι κάνουν πως ξέρουνε. Και με ενοχλούνε γιατί δεν ξέρουνε τίποτα.

Δεν έχετε καταλάβει τίποτα.


Όμως πάλι, αλλού ήθελα να καταλήξω. Δεν έχει καταλάβει κανείς τίποτα. Ναι. Ούτε κι εγώ. Όλοι όμως έχουν αποφασίσει να το παίξουνε οτι καταλαβαίνουνε. Αστείο. Εγώ δεν καταλαβαίνω πολλά. Αλλά καταλαβαίνω μερικά. Και εν τέλει δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Γιατί τον αμφισβητώ επειδή με πείθουνε οι άλλοι οτι ξέρουνε καλύτερα. Αλλά δεν ξέρουνε!

Και δεν είμαι και πολύ ψώνιο αλλά τα πιάνω εγώ κάποια πράγματα. Και μετά εσύ μου λες οτι δεν είναι έτσι. Κι επειδή έχεις αληθινή ομορφιά και ψεύτικη σιγουριά (σιχαμένα παιχνίδια λέξεων ε;) σε πιστεύω. Κι όμως κάνω λάθος. Και σε πιστεύω και αλλάζω τις γνώμες μου για να ταυτιστούνε με τις δικές σου, γιατί δεν είμαι τόσο αλαζόνας (τιιι;) για να πω, όχι, εγώ έχω δίκιο. Λέω, μπορεί να 'χεις κι εσύ. Εσύ όμως δεν έχεις, αρχίδια έχεις, και καταλήγω να σκέφτομαι λάθος πράγματα επειδή εσύ με έπεισες. Εγώ φταίω, δεν κατηγορώ εσένα. Εσένα σε κατηγορώ για αφέλεια και κακή σκέψη. Εμένα με κατηγορώ γιατί είμαι επιρρεπής στις μαλακίες σου.

Πότε θα γίνω άνθρωπος χριστέ μου

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

plot twist

Είμαι χαρούμενος!

Τι; Πως; Που; Γιατί;

Κι όμως είμαι χαρούμενος σήμερα. Οι πιο πολλοί ξέρετε γιατί, οι υπόλοιποι μάλλον δεν έχουμε καθημερινή επαφή. Ρωτήστε με, θα σας πω! Τόσο χαρούμενος είμαι!

Και είναι κρίμα να είμαι τόσο χαρούμενος και να μην έχω έναν σαν και σένα να του περάσω τη χαρά μου. Γιατί ξέρεις, αν είμαι όντως καλός στο να περνάω τη θλίψη μου στον άλλον, είμαι 100 φορές καλύτερος στο να περνάω τη χαρά μου. Θα περνούσαμε τέλεια με τη δικιά μου χαρά και μόνο, να το ξέρεις.

Αλλά είμαι χαρούμενος έτσι κι αλλιώς, χαρούμενος, αγχωμένος και λιιιιιγο θλιμμένος.

plot twist