Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

From West Texas

Ύπουλα λάικς και μυστικά σχόλια, κρυφά τηλέφωνα, σιγανά μηνύματα, φευγαλέα βλέμματα, παραλίγο συναντήσεις, ευσεβείς πόθοι και τεράστια πάθη.

Όλα αυτά παραμονεύουν σε γωνίες και τράπεζες μνήμης, σε μέηλ και ιστοσελίδες, σε αναμνήσεις και εμπειρίες.

Δεν θέλω να γράψω για αυτά που μου λείπουνε, σε όλους κάτι λείπει όλη την ώρα, με έχει κουράσει αυτή η αίσθηση ανικανοποίητου που μοιάζει να βιώνεται από τους πάντες πια. Πως γίνεται να λείπει σε όλους κάτι; Αν είναι έτσι δεν θα έπρεπε να ταιριάζουν σιγά σιγά αυτά που μας λείπουν μεταξύ τους; Εμένα που μου λείπει αυτό και εσένα που σου λείπει το ίδιο, εμείς δεν θα έπρεπε να ταιριάζουμε μεταξύ μας;

Τι πάει να πει δε λειτουργεί έτσι; Ξέρεις πως λειτουργεί και είναι διαφορετικό; Ή δεν ξέρεις και λες μαλακίες; Γιατί δε λειτουργεί έτσι; Απάντα μου σ' αυτό πρώτα. Γιατί να μη λειτουργεί έτσι;

Όμως ας το αφήσουμε αυτό. Τα κομμάτια παζλ που ταιριάζουνε μεταξύ τους σχηματικά μπορεί να μην ταιριάζουνε χρωματικά, κάπου αυτή την παρομοίωση την έχω ξαναπεί ε; Αλλά ταιριάζουνε. Και δεν θα ρωτήσουνε τα κομμάτια του παζλ γιατί ενώθηκαν έτσι. Μπορεί να νιώθουνε καλύτερα ενωμένα σε ένα μωσαϊκό κι ας μην βγαίνει απόλυτα σωστή η εικόνα. Άμα ταιριάζεις και δεν κάνει το χρώμα σου μπορείς μετά να πεις, ε, ντάξει, δεν κάνω για εδώ τελικά, και να πας σε άλλο κομμάτι. Αλλά δε λειτουργεί έτσι. Αν και ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί. Και όλοι κάνουν πως ξέρουνε. Και με ενοχλούνε γιατί δεν ξέρουνε τίποτα.

Δεν έχετε καταλάβει τίποτα.


Όμως πάλι, αλλού ήθελα να καταλήξω. Δεν έχει καταλάβει κανείς τίποτα. Ναι. Ούτε κι εγώ. Όλοι όμως έχουν αποφασίσει να το παίξουνε οτι καταλαβαίνουνε. Αστείο. Εγώ δεν καταλαβαίνω πολλά. Αλλά καταλαβαίνω μερικά. Και εν τέλει δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Γιατί τον αμφισβητώ επειδή με πείθουνε οι άλλοι οτι ξέρουνε καλύτερα. Αλλά δεν ξέρουνε!

Και δεν είμαι και πολύ ψώνιο αλλά τα πιάνω εγώ κάποια πράγματα. Και μετά εσύ μου λες οτι δεν είναι έτσι. Κι επειδή έχεις αληθινή ομορφιά και ψεύτικη σιγουριά (σιχαμένα παιχνίδια λέξεων ε;) σε πιστεύω. Κι όμως κάνω λάθος. Και σε πιστεύω και αλλάζω τις γνώμες μου για να ταυτιστούνε με τις δικές σου, γιατί δεν είμαι τόσο αλαζόνας (τιιι;) για να πω, όχι, εγώ έχω δίκιο. Λέω, μπορεί να 'χεις κι εσύ. Εσύ όμως δεν έχεις, αρχίδια έχεις, και καταλήγω να σκέφτομαι λάθος πράγματα επειδή εσύ με έπεισες. Εγώ φταίω, δεν κατηγορώ εσένα. Εσένα σε κατηγορώ για αφέλεια και κακή σκέψη. Εμένα με κατηγορώ γιατί είμαι επιρρεπής στις μαλακίες σου.

Πότε θα γίνω άνθρωπος χριστέ μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου