Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

ΑΚΑ(Μ)Π

https://www.youtube.com/watch?v=dH8WvayAo1M

Νιώθω έκπληξη όταν δε νιώθουμε τα ίδια πράγματα. Και λέω πως δε γίνεται, κάτι έχεις καταλάβει λάθος. Εσύ. Όχι εγώ. Εσύ δεν κατάλαβες τα αστεία μου, δεν κατάλαβες τα σοβαρά μου, δεν κατάλαβες τι σκεφτόμουνα όταν έλεγα μια φράση, δεν κατάλαβες τις φράσεις μου όταν έλεγα τι σκεφτόμουνα-

-ναι ντάξει, ωραία όλα αυτά, χεστήκαμε κιόλας όμως. Η ουσία είναι οτι πρέπει να αφήσουμε τις μαλακίες και να πηδηχτούμε χωρίς αύριο, αύριο-

-γιατί δεν ξέρω αν στο χω πει αλλά χριστέ μου πόσο με καβλώνεις και που υπάρχεις και μόνο.

α και η αστυνομία στον καπιταλισμό είναι κρατικός μηχανισμός χρήσιμος μόνο για να θεμελιώνεται η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην εργατική τάξη

αυτά, περιμένω νέα σου

Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Και τι καταλαβαίνει άραγε;

who the fuck reads these posts?

https://www.youtube.com/watch?v=wqep1Olp1Zw

Ψάχνωντας για έλεος λοιπόν, κι ενώ "τα έχουμε ξανακούσει αυτά Γιώργο", 
κι ενώ σκουπίζω τη μύτη μου που τρέχει (γιατί τρέχει η μύτη μου καλοκαιριάτικα;)
κι ενώ τρώω παλιό, ξαναζεσταμένο φαγητό (γιατί δεν πήρα κάτι καλό να φάω;)
κι ενώ δε μιλάω με κανέναν αληθινά 2 3 μέρες τώρα (γιατί δε μιλάω με κανέναν;)
κι ενώ δε μπορώ να μιλάω άλλο (γιατί κουράστηκα να μιλάω;)
κι ενώ είμαι μόνος σπίτι (γιατί είμαι μόνος μου σπίτι;)

φτάνω πολύ πολύ πολύ αργά
πολύ αργά για το οτιδήποτε

στη συνειδητοποίηση οτι δεν έχει σημασία αν το κάτι που πάει στραβά έχει σχέση με μένα ή με τον κόσμο. Ακόμα και αν (που δε νομίζω) φταίνε όλα τα υπόλοιπα εκτός από μένα, τι χρησιμότητα έχει αυτό; Εφόσον η ανάγκη για ανθρώπους είναι τόσο έντονη, δεν υπάρχει διέξοδος ακόμα κι αν φταίει κάτι μεταφυσικά ξένο.

Τα πράγματα είναι απλά. Και στραβοί να είναι οι άνθρωποι, αυτούς χρειάζομαι οπότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Οι Κινέζοι δε λένε "μη στεναχωριέσαι για πράγματα που διορθώνονται και για πράγματα που δε διορθώνονται"; Οι Κινέζοι είναι ηλίθιοι, όλοι το ξέρουν αυτό.

Το καλοκαίρι σέρνεται με ινσταστόριζ και με βιομηχανικούς εργάτες να με ρωτάνε που θα πάω διακοπές. Τους έχω πει χίλια μέρη γιατί δεν ξέρω ακόμα που θα πάω. Κι αν θα πάω. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μη μισήσω τους ανθρώπους που είναι ευτυχισμένοι, ή έστω πιο ευτυχισμένοι από μένα. Ξέρω πως δε φταίνε αυτοί. Ε; Δεν το ξέρω;

Ο χρόνος που μου απομένει (πόσος να είναι άραγε;) σέρνεται με αρνητικές εμπειρίες (ερωτικές και μη) και μοιάζει να ξέχασα πως είναι να κάνεις καλό σεξ, καλές σχέσεις, καλές εξόδους, καλό χορό, καλή μουσική, καλούς φίλους, καλή δουλειά. Κυριολεκτικά, δε θυμάμαι πως είναι να είναι έτσι. Τσινάω που και που αλλά όλο και πιο πολύ ξεχνάω τι σημαίνει να είσαι ευχαριστημένος με αυτά που έχεις βρει.

Αναγκάζομαι να επανεκτιμώ τα πάντα πια στη ζωή μου, τους φίλους μου, τις σχέσεις μου, τον εαυτό μου, την πολιτική μου ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα μου, τα πάντα, τα πάντα και αυτά που βρίσκω δε μου αρέσουν γιατί αυτά που βρίσκω είναι γενικότητες και αρλούμπες ελευθεριακές που καταλήγουν στο πουθενά.

Δε χρειάζομαι ψυχολόγο, φίλους χρειάζομαι και έρωτα και περιπέτεια και κανά πάρτυ και να βγαίνουμε και να περνάμε καλά και κανά λεφτό να πληρώσω το μεταπτυχιακό.

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

No more Mondays for little Cristie

https://www.youtube.com/watch?v=97_wGuIYXTE

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής εντυπωσιάστηκα που δεν ήρθες. Ορίστε άλλη μια ομολογία. Δεν περίμενα να αδιαφορήσεις τόσο, είχα σχηματίσει στο μυαλό μου την εικόνα οτι ήθελες κι εσύ μια τέτοια ιστορία.

χμ

πάλι λάθος

Δεν πειράζει όμως. Ευτυχώς δε μπλέξαμε τόσο που να μη ξεμπλέκουμε εύκολα. Ξέρω πως θα μ' έχεις κοροιδέψει ήδη για τα πράγματα που κάνω, για το πως τα κάνω, για το γιατί τα κάνω (αν κατάλαβες και ποτέ) αλλά δεν με πειράζει τόσο. Είναι επιλογή, δεν είναι ενστικτώδες να είμαι έτσι όπως είμαι, αναρωτιέμαι αν το καταλαβαίνει κανείς ποτέ αυτό (ή αν καταλαβαίνει κανείς γιατί το επιλέγω). Άλλωστε με κορόιδεψαν  ό λ ο ι  για τις ρομαντικές μου χαζομάρες, άλλη μια Χριστίνα τι πειράζει; Μ' αρέσει να το σκέφτομαι όπως το λέει καλύτερα ο κβ. Ποιος έχει τη δύναμη; Αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;

χμ

πάλι λάθος

Κανονικά θα έγραφα σε ένα τεράστιο κείμενο πόσες πολλές μαλακίες έκανες σε αυτή την ιστορία. Αφενός γιατί θέλω να σε βρίσω, αφετέρου γιατί θέλω να καταλάβεις κάποια πράγματα. Αλλά τελικά δε θέλω να σε βρίσω και δε με νοιάζει να καταλάβεις τίποτα για αυτό και δε γράφω τίποτα. Απλά είμαι ικανοποιημένος που δεν έκανα εγώ τις πιο πολλές.

Καμία Χριστίνα λοιπόν (Χριστίνα; ποια Χριστίνα;) και καμία άλλη Δευτέρα, κανένα άλλο μισάωρο, καμία πια κοροιδία για το πως το ζω τόσο έντονα και υπερβολικά, καμία πίεση και κανένας περιορισμός στις βόλτες σου τις Δευτέρες, όλα ανοιχτά και όλα ελεύθερα, όπως ακριβώς σου αρέσει. Πάλι στο πιάτο στα δίνω αυτά που θες.

χμ

πάλι λάθος

όσο σε παίρνει, εγώ δε λέω, μπορείς να είσαι ο,τι θες,
αλλά σε παίρνει, αυτό λέω, οπότε κόψε τις μαγκιές

τα 'παμε

19/6  26/6  3/7  10/7  17/7

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Η μαλάκω παιδιά

Αφού δεν μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο for a variety of reasons θα βγω να κάνω βόλτα εδώ γύρω για την περίπτωση του 1/1000000000000000 να σε πετύχω τυχαία. Σπίτι μου σίγουρα δεν θα έρθεις οπότε αυτόματα αυξάνω τις πιθανότητες να σε δω με το που βγω από την πόρτα μου.

Μου λείπεις πολύ σήμερα, πιο πολύ απ' όσο συνήθως. Μιλάγαμε για σένα χτες, κι ας μην το ήξεραν οι υπόλοιποι που ήταν στο τραπέζι μαζί μου, όλη η συζήτηση είχε το πρόσωπο σου μέσα κι ας μη σε ήξερε κανείς άλλος εκτός από μένα. Εγώ μιλούσα για σένα, οι άλλοι μιλούσαν για τα δικά τους. Μετά σταμάτησα να μιλάω γιατί μελαγχόλησα σκεπτόμενος εσένα και οι άλλοι συνέχισαν γιατί δεν είχαν ιδέα για τι πράγμα μιλούσα.

Θα βγω λοιπόν και θα περάσω από εκεί που είχα περάσει όταν μιλάγαμε στο τηλέφωνο για τόσες ώρες γιατί αυτό προτάσσει η μελαγχολία μου και αυτό θα κάνω και είναι αυτό που είναι. Κι αν μου έρθει να τρέξω, θα τρέξω. Κι αν μου έρθει να μελαγχολήσω, θα μελαγχολήσω. Κι αν μου έρθει να σε πάρω τηλέφωνο δεν θα το κάνω γιατί είσαι μεγάλη μαλάκω.

Ουπς, παρασύρθηκα για μια στιγμή.

έλεγα πόσο μου λείπεις

μαλάκω

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

https://www.youtube.com/watch?v=ObL3L6MRvN4

Η καλοκαιρινή μου μελαγχολία καταντάει βαρετή για κάποιους. Για όλους probably.

Αδιαφορώ φυσικά, άμα θέλω να είμαι μελαγχολικός θα είμαι μελαγχολικός, αν είμαι θλιμμένος θα κάνω τον θλιμμένο, νομίζω έχει μια λογική αυτό, ε;

παρένθεση για να πούμε οτι οι police είναι το απόλυτο ροκ καλοκαιρινό συγκρότημα

Και συνεχίζω με τη θλίψη μου. Άσε τη θλίψη βασικά, ανοησίες λέω, απλά βαριέμαι άπειρα. Και αυτό μου προκαλεί θλίψη. Δε βγαίνουμε καν έξω, όλα είναι βαρετά, όλοι μοιάζουν να ξέρουν τα νησιά τους και τις διακοπές και τις παρέες τους, τι παράξενο, μόνο εγώ είμαι στο πουθενά χωρίς παρέα, νησί, διακοπές και χαλαρότητα;

Και μετά με πιάνει η κλασική αντίδραση του μπέμπη και δε θέλω να πάω πουθενά και θέλω να κοιμάμαι μέχρι να φύγει το καλοκαίρι (το οποίο και περίμενα με ανυπομονησία, να σημειώσουμε) και να έρθει ο χειμώνας, ώστε τουλάχιστον η διάθεση μου να ταιριάξει με την εποχή και το γενικότερο φίλινγκ.

Εντάξει, δεν θα γίνω μπέμπης και λογικά θα πάω σε κάποιο κωλόνησο ή κάπου τέλος πάντων και θα περάσω από ανεκτά έως σχετικά καλά

παρένθεση πάλι

η κλίμακα είναι:
χάλια
πολύ κακα
κακα
ανεκτά
οκ
καλά (κάποιες φορές είναι το ίδιο με το οκ)
σχετικά καλα
αρκετά καλα
πολύ καλά (δεν το χω πει ποτέ νομίζω)
τέλεια (αυτό δυστυχώς το έχω πει και γρήγορα το μετάνιωσα)

απλά με προβληματίζει η ανεμελιά που παρατηρώ και η χαρά στα μπάνια και στια διακοπές και στις εξόδους. Τόσο καλά περνάει ο κόσμος, η νεολαία, και μοιάζουν τόσο content; Εντύπωση μου κάνει. Και δεν θα το πάω πολιτικά (αν και πάει κι εκεί) ή κάτι τέτοιο, απλά, όντως; τόσο εκτός γενικού φίλινγκ είμαι που μου μοιάζουν τόσο ξένα αυτά;

Βλέπω δηλαδή φωτογραφίες με κορίτσια και αγόρια να χαμογελάνε και να περνάνε καλά και να διασκεδάζουν στη θάλασσα ή σε συναυλίες ή γενικά και είμαι σε φάση, ουάου, κάποιοι άνθρωποι είναι χαρούμενοι όντως, δεν είναι μια υπόθεση που έκανα. Δεν έχω καν να σχολιάσω κάτι αρνητικό,  ίσως μόνο ζήλια να έβγαζα δηλαδή αλλά, πραγματικά μου φαίνεται εντυπωσιακά ξένο.

Με ανησυχεί λίγο αυτό.

Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Περί μουσικής και έλλειψης επικοινωνίας

Λοιπόν χρωστάω ένα πόιντ και επειδή είσαι εγωκεντρικιά και βλαμμένη και δε με άφηνες να το κάνω λάιβ θα στο κάνω απο δω.

Μιλούσαμε λοιπόν για μουσική και για συνθέσεις και για διάρκεια τραγουδιών. Κι εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω το πόσο εκτιμώ τα μεγάλης διάρκειας τραγούδια αλλά όχι άκριτα, με κριτήριο τη φαντασία και την τέχνη που περιέχουν. Εσύ μου έφερες σαν αντίποδα κάτι τζαζ ανοησίες. Γελάει ο κόσμος δηλαδή. Για να μαθαίνεις λοιπόν, παρακάτω ακολουθεί μια μικρή λίστα με τα κομμάτια σχετικά μεγάλης διάρκειας που αξίζουν να ακουστούν από όλους τους ανθρώπους που θέλουν να λένε οτι έχουν ακούσει μουσική πέρα απο αυτή του ραδιοφώνου και έχουν ανοίξει λίγο τους ορίζοντες τους.

1) https://www.youtube.com/watch?v=53N99Nim6WE

Προφανώς το echoes είναι προφανές, ενδεχομένως να το γνωρίζεις ήδη σαν κομμάτι. Γιατί δε συγκρίνεται με άλλα κομμάτια μεγάλης διάρκειας; Καταρχάς έχει μέσα μεγάλη τέχνη στο τρόπο παιξίματος. Μεγάλη τέχνη στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Και μεγάλη μεγάλη τέχνη στη σύλληψη και την ιδέα. Δηλαδή βγάζοντας τα τεχνικά από τη μέση, ποιος θα σκεφτόταν με την ίδια ευκολία 23 λεπτά κομμάτι που να περιέχει κεφάλαια, διαφορετικές ενότητες με εκπληκτικές συνθέσεις και ενδιαφέρον στίχο; (οι τζένεσις, αλλά είναι παρακάτω)

2) https://www.youtube.com/watch?v=yusGUGTVAyw

Πιο ολντσκουλ, πιο δύσκολο, πιο καινοτόμο και λιγότερο δουλεμένο τεχνικά, το συγκεκριμένο κομμάτι με έκανε να ανατριχιάσω πολύ πιο πολύ από το προηγούμενο. Αν μπεις στον κόπο να το ακούσεις σε φάση που να μπορείς να συγκεντρωθείς σε αυτό, ορισμένα του κομμάτια είναι άρρωστα. Πολύ πιο παρανοϊκό και με ενδιαφέρουσες ιδέες συνθετικά. Χωρίς στίχους, για μένα ακόμα πιο ενδιαφέρον έτσι, σε κερδίζει γιατί είναι κάτι που απλά δεν το χεις ξανακούσει και δεν θα το ξανακούσεις.

3) https://www.youtube.com/watch?v=CLSQ4amvmPg

Φεύγω από τα μεηστριμ και πάμε σε προσωπικό μου αγαπημένο (αν και ξέρω πως δε σ' αρέσουνε αυτοί γιατί είσαι φλώρος) συγκρότημα, οι eloy αυτό που τους έλειπε σε μυαλό και τεχνική το έβρισκαν σε φαντασία και ενθουσιασμό. Η αλήθεια είναι οτι προσπάθησαν πολύ για να βγάλουν πράγματα που σε άλλους έβγαιναν αβίαστα αλλά τους εκτιμάμε για αυτό ακριβώς. Δεν είναι μαγεία με τη μουσική έννοια όσο με την έννοια της φαντασίας. Σαν να βλέπεις μια κακού μπάτζετ και ηθοποιίας ταινία, αλλά με ενδιαφέρουσα ιδέα. Άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια από αυτούς:
https://www.youtube.com/watch?v=2wvKHBMuR24
και
https://www.youtube.com/watch?v=DzFJNU8YYL8

4) https://www.youtube.com/watch?v=szJq1lwnkNw

Aαααααχ, επιτέλους εκεί που ήθελα να φτάσω από την αρχή. Καλά δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για αυτό το τραγούδι. Τι ένιωσα όταν το άκουσα, τι νιώθω ακόμα όταν το ακούω, πόσο πολύ άνοιξε το μυαλό μου και με τη μουσική και με το στίχο. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλά. Τόσες ενότητες με εξαιρετικές συνθέσεις, τέλεια ατμόσφαιρα χωρίς πολλά πολλά μπλιμπλίκια και ηλεκτρονικά εργαλεία (βασικά σχεδόν καθόλου), νύξεις κλασικής μουσικής, τέλεια ριφάκια και θέματα ανά ενότητα, ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή στιχουργική δουλειά και κόνσεπτ, μαλάκα το κομμάτι είναι δείγμα για να παρουσιάζεται σε ακαδημαϊκές συζητήσεις για μένα. Υπερβολικός ναι, αλλά επιμένω οτι είναι τέλειο. 

Φυσικά οι Genesis έχουν άπειρες καλές συνθέσεις, ορισμένες μάλιστα καλύτερες από αυτό που έβαλα, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλες σε διάρκεια. Θα παραθέσω ορισμένες εδώ για να μη αδικήσω το αγαπημένο μου συγκρότημα:

https://www.youtube.com/watch?v=7X_3yOUKSOc

"It's worth remembering how old these guys were when they recorded this: Banks - 21 Collins - 20 Gabriel - 21 Hackett - 21 Rutherford - 20"

https://www.youtube.com/watch?v=pobH2VQAVek

https://www.youtube.com/watch?v=r0Spl1cOf-o

και το αγαπημένο μου

https://www.youtube.com/watch?v=In2fRySroH8

5) Δυστυχώς το συγκεκριμένο που ήθελα να βάλω δεν υπάρχει στο youtube, όχι επειδή είναι και καλά ψαγμένο αλλά επειδή δεν αφήνουν να το ανεβάσουν, γαμώ τον καπιταλισμό και την τέχνη που αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.

Ο τίτλος του είναι: The Court of the Crimson King - The Return of the Fire Witch - The Dance of the Puppets  από  King Krimson και θα στο βάλω να το ακούσεις από το σιντί αν ποτέ έρθεις σπίτι. Δεν είναι και τεράστιο σε έκταση (9 και κάτι) αλλά είναι εξαιρετικό σαν ατμόσφαιρα και σαν ιδέα. Όχι τόσο πολύπλοκο βέβαια αλλά πολύ πολύ μαγικό και όμορφο.

Ανάλογο με αυτό σε έκταση και πιο κλασικό ροκ, όχι τόσο περίπλοκο αλλά από τα αγαπημένα μου κομμάτια έβερ: https://www.youtube.com/watch?v=nJ0VCr3Y8Pg

6) Last but not least, δεν θα βάλω κομμάτι αλλά ολόκληρο δίσκο. Αυτό γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος για μένα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα ενιαίο πράγμα, άλλωστε πολύ σπάνια ακούω ξεχωριστά κομμάτια του, όταν τον ακούω τον ακούω ολόκληρο. Είναι σαν ένας κύκλος που δεν μπορείς να πιάσεις ένα μέρος του. Η ιδέα πανέμορφη όσο και απλή, οι στίχοι γλυκούλικοι και αρκετά ενδιαφέροντες, οι συνθέσεις, αν και κλασικίζουν πολύ και εμένα δε με συγκινεί πολύ η κλασική μουσική, είναι άριστες και διασκεδαστικές και λυπητερές και θλιμμένες και χαρούμενες και όλα όλα μαζί, είναι πλήρης ο κύκλος των συναισθημάτων που περνάει η σύλληψη αυτή. Ήταν πραγματικά αποκάλυψη όταν τον άκουσα και τον άκουσα σχετικά μεγάλος δυστυχώς. Ποίηση, μαγεία, καθημερινότητα, ήλιος, αστέρια, χρώματα, γρασίδι, άνεμος, παιδιά, νεότητα, σοφία, έρωτας, φιλία, όλα όλα είναι μέσα και όλα μπλέκουν όπως μπλέκουν και στην πραγματικότητα. Είναι απίστευτος δίσκος.

https://www.youtube.com/watch?v=iVa1t2IEbfc&list=PLrBCN9J9Pbkke0w3vR7qqoea19F1mtIcg

Και όσο σκέφτομαι οτι το τελευταίο του κομμάτι έγινε γνωστό σαν μια σάχλα που ακούνε στα ραδιόφωνα και συγκινούνται οι ανίδεοι τρελαίνομαι. Και έχουν κόψει και το ποίημα στο τέλος. Απαράδεκτο.

Αυτά. Ήθελα να βάλω και σε αντιπαραβολή ορισμένα κομμάτι που έχουν ίδιες εκτάσεις αλλά τελείως διαφορετικό στυλ αλλά βαριέμαι. Νομίζω το πιάσαμε το πόιντ. Ξέρω οτι μάλλον θα βαρεθείς να τα ακούσεις όλα αυτά που έβαλα (σύνολο πρέπει να είναι πάνω από 2ωρο εύκολα). Αν πρέπει να διαλέξεις άκου τους Moody Blues αλλά μην τους βάλεις με το ζόρι, διάλεξε μια στιγμή που θα 'χεις όρεξη και χρόνο μπροστά σου.

Ή έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

Όπως λέει και ο φίλος μου από τη δουλειά: "Έλα σπίτι να ακούσουμε κανά δίσκο κι αν δε σ' αρέσει ντύνεσαι και φεύγεις."

άβολο αστειάκι

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

midnight ranting

https://www.youtube.com/watch?v=ZB6fCuxGvAw

Χτες θα έκαιγα πράγματα, σήμερα θέλω να κοιμηθώ πολύ, αύριο θα μου λείπεις. Η κυκλοθυμία μου έχει βαρέσει κόκκινο.

Μαζεύω απαντήσεις και ετοιμάζω αντιδράσεις ενώ δεν ξέρω αν θα μου χρειαστούν εν τέλει. Έχω αφιερώσει χρόνο πολύ, όχι επίτηδες, αυθόρμητα, στο να σκέφτομαι τι θα σου πω όταν σε δω. Ή τι θα κάνω όταν συναντηθούμε. Δε μου περνάει από το μυαλό καν οτι μπορεί να μη σε δω. Ή να μη συναντηθούμε.

Μέχρι που μου περνάει. Και τότε απογοητεύομαι (και νιώθω και λίγο βλάκας) και εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που σαν κακοκουρδισμένο ρολόι επιμένει στα ίδια και τα ίδια. Ξέρω πως σου αρέσουνε αυτά που σου λέω, θα σου άρεσαν δηλαδή άμα τα άκουγες, και ξέρω πως θα σου άρεσαν αυτά που θα σου έκανα άμα τα ήθελες. Τι σημαίνει αυτό;

Δεν κατάλαβα.

Θα έπρεπε τις ιστορίες που θέλω να ξεκινήσω ή να τις έχω ξεκινήσει ήδη ή να τις κάψω. Είναι παράξενο που δεν τις καίω αφού μ' αρέσουν τόσο οι φωτιές. Αυτό το κειμενάκι δε βγάζει νόημα κανένα όσο κι αν προσπαθώ.

Τα κρυφά του νοήματα θα παραμείνουν κρυφά; Ή θα δραματουργήσουμε για άλλη μια φορά;

Έχεις μαλακό δέρμα; Νομίζω οτι έχεις. Το θέλω. Εκκρίνονται ορμόνες μου που με κάνουν να το θέλω.

Έχω μαλακό δέρμα. Και είμαι πολύ ευαίσθητος γιατί μάλλον η μαμά μου με είχε στη θερμοκοιτίδα καιρό αφού γεννήθηκα.

Εάν με σκέφτεσαι έστω και στο 10% από όσο σε σκέφτομαι εγώ.

Μαλακία.

Κάτι πήγε στραβά και δεν έχω καταλάβει τι. Όχι μεταξύ μας, μεταξύ μας όλα στραβά έχουν πάει. Κάτι πήγε στραβά με μένα και δεν έχω καταλάβει τι. Δεν ξέρω αν μπορώ να το φτιάξω. Δεν ξέρω αν μπορώ να φτιάξω. Αν δεν μπορώ, δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Κάτι έχει πάει στραβά και θέλω να το επιδιορθώσω. Κοιτάω αλλά δεν καταλαβαίνω. Τι θα γίνει αν δεν φτιαχτεί, μήπως ξέρεις;

Δεν μπορώ να μένω για πολλή ώρα μόνος μου.

Δεν μπορώ να μένω για πολλή ώρα μόνος μου.

Δεν μπορώ να μένω για πολλή ώρα μόνος μου.

Μπορώ δηλαδή. Άμα πρέπει. Ή άμα σε περιμένω να έρθεις.

Κάτι πήγε στραβά και έχω μια φριχτή υποψία για το τι είναι. Κάτι πήγε στραβά και δεν έχω σε ποιον να μιλήσω πια για αυτό. Άμα μιλάς πολύ για σένα αυτά παθαίνεις. Κάτι πήγε στραβά και θέλω να μου πει κάποιος τι. Να του πω εγώ τι. Να μιλήσουμε. Όλο μιλάμε.

Κάτι πηγε στραβά και δεν μπορούμε να μιλάμε άλλο. Από πότε σε κούρασε να μιλάμε; Από πότε με κούρασε να μιλάμε; Αν δε μιλάμε τι κάνουμε; Σεξ; Φαι; Σινεμά; Βόλτα; Φιλί; Τι κάνουμε όταν δε μιλάμε; Τι κάνουνε οι άλλοι όταν δε μιλάνε; Κάτι πήγε στραβά και δεν ξέρω τι θα κάνουνε οι άλλοι. Δεν θέλω να σταματήσω να γράφω γιατί δεν θέλω να σκεφτώ τι πήγε στραβά. Δεν θέλω να σταματήσω να μιλάω. Δεν θέλω τίποτα. Θέλω δηλαδή αλλά αυτά που θέλω πέθαναν ή πεθαίνουν ή θα πεθάνουνε πριν πάω εγώ εκεί. Κάτι πήγε στραβά και όλα πεθαίνουν. Ακόμα και οι ωραίες ιστορίες.

Μα υποτίθεται οτι οι ωραίες ιστορίες δεν τελειώνουνε ποτέ.

Κάτι πήγε στραβά και οι ωραίες ιστορίες πεθαίνουν.

Εντάξει, κουράστηκα τώρα.

Νιώσε χαρούμενη αν σου βγαίνει. Νιώσε χαρούμενος αν σου βγαίνει. Νιώστε όπως σας βγαίνει.

Κάτι πήγε στραβά και εμένα δε μου βγαίνει, εντάξει;

(για κάποιο λόγο σε σκέφτηκα σήμερα)

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Μεταφυσικός ρομαντισμός

We carry on, carry on
Follow us, we are one
The battle's fought, the deed is done
Our silver hum runs deep and strong
Hand to the heart, lips to the horn
Hand on my breast, I'll keep you warm
Hail!


Με ρώτησε η Αγγελική αν αγκιστρώνομαι εύκολα. Και εγώ αναρωτήθηκα αν απαγκιστρώνομαι εύκολα.

Βαθιά μέσα μου γνωρίζω πότε και πως ταιριάζω με κάποιον. Η ουσία του ρομαντισμού μου είναι ακριβώς αυτή η φράση. Οτι εγώ, πέρα από κάθε λογικό συνειρμό και σκέψη, πέρα απο αντιρρήσεις φίλων, γνωστών ή άλλων προσωπικοτήτων μέσα μου, γνωρίζω, είμαι απόλυτα σίγουρος μάλιστα, οτι ο άνθρωπος που σκέφτομαι είναι για μένα, είναι για να είμαστε μαζί, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω λάθος ο,τι κι αν συμβαίνει μεταξύ μας.

Ακόμα και τώρα, αρκετά χρόνια που έχω αυτόν τον τρόπο σκέψης, και ενώ δε μου βγαίνει σε γενικές γραμμές, αρνούμαι να αλλάξω σκεπτικό. Αφήνω το ένστικτο ή το "ένστικτό" μου να βγαίνει μπροστά και επιμένω σε ιστορίες που φαινομενικά είναι πεθαμένες, ή στην καλύτερη προβληματικές. Και το κάνω χωρίς ιδιαίτερες τύψεις ή άγχος. Είναι χτισμένο τόσο βαθιά μέσα μου που δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ. Και δεν ξέρω αν θα ήθελα να αλλάξει. Αυτός που νιώθω να είναι για μένα είναι για μένα και τέλος.

I'm the king of my own land.
Facing tempests of dust, I'll fight until the end.
Creatures of my dreams raise up and dance with me!
Now and forever, I'm your king!
 

Αυτό γενικά μ' έχει κάνει να μπερδευτώ πολλές φορές, μ' έχει κάνει να ρεζιλευτώ πολύ περισσότερες, έχω καταφύγει στις πιο απαράδεκτες "ρομαντικές" χειρονομίες και έχω δημιουργήσει πολύ κακά σκηνικά, που κι εγώ τα βρίσκω άξια χλευασμού. Και τώρα άλλωστε αυτό συμβαίνει και με κοροϊδεύουνε πολλοί γι' αυτό.

Όμως, γιατί προφανώς και έχω στο οπλοστάσιο μου ένα όμως, η επιμονή μου σε αυτά τα πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτη. Αναρωτιέμαι τι θα γλύτωνα αν δεν δρούσα έτσι. Θα γλύτωνα πολλά κακά πράγματα αλλά η ζωή μου θα γινόταν τόσο λιγότερο ενδιαφέρουσα (και είναι ήδη ελάχιστα ενδιαφέρουσα όπως είναι) που δεν υπάρχει επιλογή. Αν σταματήσω να πιστεύω στις συνδέσεις με τον τρόπο που πιστεύω, αν σταματήσω να πιστεύω στη μαγεία δηλαδή και στηριχτώ στην επιστήμη, σίγουρα θα χάσω.

(Φυσικά μιλάω μόνο για αυτόν τον τομέα της ζωής μου)

Δε με πειράζει τόσο που θα πέφτω πάνω σε τοίχους. Δε με πειράζει τόσο που ήδη πέφτω πάνω σε τοίχους. Δε φοβάμαι να χτυπήσω. Όπως λέει και το Διγενάκι, αυτό το παιχνίδι μας έχει μείνει.

https://www.youtube.com/watch?v=RYllKEkAtYU