Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Και τι καταλαβαίνει άραγε;

who the fuck reads these posts?

https://www.youtube.com/watch?v=wqep1Olp1Zw

Ψάχνωντας για έλεος λοιπόν, κι ενώ "τα έχουμε ξανακούσει αυτά Γιώργο", 
κι ενώ σκουπίζω τη μύτη μου που τρέχει (γιατί τρέχει η μύτη μου καλοκαιριάτικα;)
κι ενώ τρώω παλιό, ξαναζεσταμένο φαγητό (γιατί δεν πήρα κάτι καλό να φάω;)
κι ενώ δε μιλάω με κανέναν αληθινά 2 3 μέρες τώρα (γιατί δε μιλάω με κανέναν;)
κι ενώ δε μπορώ να μιλάω άλλο (γιατί κουράστηκα να μιλάω;)
κι ενώ είμαι μόνος σπίτι (γιατί είμαι μόνος μου σπίτι;)

φτάνω πολύ πολύ πολύ αργά
πολύ αργά για το οτιδήποτε

στη συνειδητοποίηση οτι δεν έχει σημασία αν το κάτι που πάει στραβά έχει σχέση με μένα ή με τον κόσμο. Ακόμα και αν (που δε νομίζω) φταίνε όλα τα υπόλοιπα εκτός από μένα, τι χρησιμότητα έχει αυτό; Εφόσον η ανάγκη για ανθρώπους είναι τόσο έντονη, δεν υπάρχει διέξοδος ακόμα κι αν φταίει κάτι μεταφυσικά ξένο.

Τα πράγματα είναι απλά. Και στραβοί να είναι οι άνθρωποι, αυτούς χρειάζομαι οπότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Οι Κινέζοι δε λένε "μη στεναχωριέσαι για πράγματα που διορθώνονται και για πράγματα που δε διορθώνονται"; Οι Κινέζοι είναι ηλίθιοι, όλοι το ξέρουν αυτό.

Το καλοκαίρι σέρνεται με ινσταστόριζ και με βιομηχανικούς εργάτες να με ρωτάνε που θα πάω διακοπές. Τους έχω πει χίλια μέρη γιατί δεν ξέρω ακόμα που θα πάω. Κι αν θα πάω. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μη μισήσω τους ανθρώπους που είναι ευτυχισμένοι, ή έστω πιο ευτυχισμένοι από μένα. Ξέρω πως δε φταίνε αυτοί. Ε; Δεν το ξέρω;

Ο χρόνος που μου απομένει (πόσος να είναι άραγε;) σέρνεται με αρνητικές εμπειρίες (ερωτικές και μη) και μοιάζει να ξέχασα πως είναι να κάνεις καλό σεξ, καλές σχέσεις, καλές εξόδους, καλό χορό, καλή μουσική, καλούς φίλους, καλή δουλειά. Κυριολεκτικά, δε θυμάμαι πως είναι να είναι έτσι. Τσινάω που και που αλλά όλο και πιο πολύ ξεχνάω τι σημαίνει να είσαι ευχαριστημένος με αυτά που έχεις βρει.

Αναγκάζομαι να επανεκτιμώ τα πάντα πια στη ζωή μου, τους φίλους μου, τις σχέσεις μου, τον εαυτό μου, την πολιτική μου ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα μου, τα πάντα, τα πάντα και αυτά που βρίσκω δε μου αρέσουν γιατί αυτά που βρίσκω είναι γενικότητες και αρλούμπες ελευθεριακές που καταλήγουν στο πουθενά.

Δε χρειάζομαι ψυχολόγο, φίλους χρειάζομαι και έρωτα και περιπέτεια και κανά πάρτυ και να βγαίνουμε και να περνάμε καλά και κανά λεφτό να πληρώσω το μεταπτυχιακό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου