Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

It's all about logistics

Τις φορές που βαριέμαι ή κουράζομαι, προσπαθώ να σκεφτώ που τελειώνουν οι αποθήκες ενέργειας μου. Πρώτα καίγεται ο υδατάνθρακας και δεν κουράζεσαι πολύ. Μετά καίγεται το λίπος και αυτή η καύση σε κουράζει. Μετά καίγεται ο μυς ο ίδιος και αυτή η καύση σε πονάει. Μετά απλά αποτυγχάνει το σύστημα και πεθαίνεις.

Όμως, αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι είναι ένας τίμιος μηχανισμός, με θάρρος και πυγμή. Καίγονται με τη σειρά όλα όσα μπορούν να πάρουν φωτιά για να βγει η δουλειά. Καίγεται το ίδιο το εργοστάσιο στο τέλος για να βγει η δουλειά. Αλλά η δουλειά θα βγει. Ή θα πεθάνεις.

Με κάνει να νιώθω καλύτερα αυτή η καύση. Αυτό το do or die με ανακουφίζει. Αποπνέει μια αίσθηση σημαντικότητας. Και μια αίσθηση αυτοθυσίας. Και ένα κάτι σαν έλεγχο πάνω στο σώμα.

Και ακολούθως, το ίδιο πιστεύω οτι συμβαίνει και στους άλλους μηχανισμούς μέσα μου. Που τελειώνουνε οι ορμόνες που δίνουν θάρρος ή ενέργεια όταν χρειαστεί; Έχουν πάτο αυτές οι αποθήκες; Αρκεί να τις ανοίξεις βέβαια, γιατί ορισμένες είναι κλειστές τόσο καιρό που τα λουκέτα έχουν σκουριάσει και χρειάζονται βαριοπούλα για να ξεκλειδώσουν. Εγώ πιστεύω οτι δεν έχουν πάτο, ο μόνος πάτος είναι το καμμένο εργοστάσιο, η καύση της ίδιας της υποδομής. Θα καεί ο,τι χρειαστεί να καεί μέχρι να κάνεις αυτό που θες ή να συγκλονιστεί συθέλεμα το οικοδόμημα σου, σε σημείο που να μην παίρνει επιδιόρθωση.

Με αυτή τη θεωρία στο μυαλό οδηγούμαι στο συμπέρασμα οτι δεν υπάρχει φόβος ή κούραση ή ζημιά που να μην ξεπερνιέται όσο παραμένεις ζωντανός. Υπάρχει άπειρο απόθεμα πραγμάτων να καούν μέσα μου για να ζεστάνουν τις μηχανές, άπειρα πράγματα για καύσιμα, είτε πετρέλαιο, είτε ξύλα είτε χαρτιά είτε ο,τι μπορεί να πάρει φωτιά. Οι αποθήκες μου (και όλων δηλαδή, δεν ξεχωρίζω κάπου) μπορεί να είναι γεμάτες τώρα, μπορεί να είναι μισογεμάτες (ή μισοάδειες, χα) ή μπορεί να έχει μείνει ένα στρωματάκι από τον πάτο αλλά ουσιαστικά ο πάτος είναι δικιά μου εφεύρεση, ο πάτος είναι το σημείο που χάραξα εγώ πάνω στο μέτρο που μετράει τη στάθμη γιατί αν πας πιο κάτω θα θέλει προσπάθεια κι εγώ δε θέλω να προσπαθήσω πολύ.

Είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου η γνώση οτι δεν έχω πάτο στις δυνάμεις μου. Πιο βαθιά ριζωμένη από τη φοβία οτι θα πρέπει να κουραστώ για να τις βρω. Ή έτσι νομίζω τώρα.

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Αυτό στο οποίο κατέληξε η εξέλιξη είναι αυτό και αυτό δεν είναι αρκετό

https://www.youtube.com/watch?v=csr2IpL20Lo

η χαρακιά μου σήμερα είναι αφιερωμένη
τι παράξενο
μόνο σε μένα
σε κανέναν άλλον

τις εξηγήσεις μου
γιατί και πως και πότε και γιατί
ειδικά το γιατί
θα τα ακούσεις βερεσέ
απόψε οι εξηγήσεις μου είναι αστήριχτες

καθήμενος λοιπόν στην καρέκλα του πισί
και ψάχνωντας να βρω το φιξάκι μου
φιξάκι, τι παράξενη λέξη
τι παράξενη περιγραφή
γεμίζω παρενθέσεις γιατί είμαι μεγάλος πια για αυτά

όμως απ' ο,τι φαίνεται δεν είμαι αρκετά μεγάλος
δυστυχώς
ευτυχώς
δεν ξέρω τι από τα δύο
μεγαλώνοντας θα έλεγε κανείς οτι μεγαλώνουν μαζί και τα πράγματα που αγνοώ
όπως δηλαδή το αν είμαι αρκετά μεγάλος για το φιξάκι μου

πάντα ήθελα να γράφω ποιήματα
και ποτέ φυσικά δεν τα κατάφερνα
ούτε τώρα τα καταφέρνω
απλά είμαι τόσο θλιμμένος που δε με νοιάζει και τόσο
επικεντρώνομαι στη θλίψη μου με ατσάλινη επιμονή
"όχι, σήμερα είσαι θλιμμένος, τελείωσε"
και συμφωνώ
σήμερα είμαι θλιμμένος
τελείωσε

δεν θέλω να τελειώσει αυτό το ποίημα
ο θεός να το κάνει
γιατί μετά θα πρέπει να πάρω το φιξάκι μου
και είμαι
-το 'παμε-
πολύ μεγάλος για αυτά
αντί για το φιξάκι μου
δεν μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο;
θα ήθελα να ακούσω τη φωνή σου απόψε
αλλά όχι,
προφανώς και δεν μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο
ήδη πήρα ένα που δεν έπρεπε και δεν το σήκωσε κανείς την ώρα που έπρεπε

δεν μπορώ να πάρω τηλέφωνο
δεν μπορώ να κάτσω μαζί σου
δεν μπορώ να κάτσω μόνος μου
το μόνο που μου μένει
σωστά το μάντεψες

καιρός λοιπόν να προχωρήσει η διαδικασία
να πάρω ο,τι είναι να πάρω
να κάνω ο,τι είναι να κάνω
να με υποτιμήσεις όσο είναι να με υποτιμήσεις
να γίνει ο,τι είναι να γίνει τέλος πάντων
και από αύριο
θα ξαναρχίσω απ' την αρχή αυτή τη φάρσα

μέχρι που εν τέλει το από αύριο θα είναι μια φάρσα απο μόνο του

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

it's not about me dammit

Και μαθαίνωντας το χιλιοειπωμένο, χιλιοπαραδομένο, χιλιοεπαναλαμβανόμενο, πάντα καταδικασμένο να ξεχνιέται μάθημα*, βγαίνει η ερώτηση αφού σε ακούσω ή σε διαβάσω ή σε σκεφτώ: Τι είσαι; Θέλω όταν σε ξαναδώ, να σε ταρακουνήσω από τους ώμους με αυτή την ερώτηση. Τι είσαι; Χριστέ μου, με το που ήρθα και άνοιξα τον υπολογιστή και σε είδα αναρωτήθηκα ξανά και ξανά. Τι είσαι;

Με μεγάλη προσπάθεια προσπαθώ να θυμάμαι οτι δεν είμαι το επίκεντρο, ούτε κοντά στο επίκεντρο, ούτε πιο πέρα, ούτε σε συγγενικό επίκεντρο. Δεν είμαι πουθενά σχετιζόμενος με το επίκεντρο. Τι είσαι όμως, ακόμα δεν μπορώ να ακουμπήσω. Ακούω σε επανάληψη και διαβάζω σ' επανάληψη και σκέφτομαι σε επανάληψη με μια βαθιά ανεδαφική ιδέα του τι είσαι. Θέλω πολύ πολύ όταν τελειώσεις τις διακοπές σου να έρθεις να βγούμε να μου πεις επιτέλους τι είσαι.

Τι είσαι;
Τι είσαι;
Ποια είσαι;
Πως είσαι;
Τι είσαι;

Έχω γράψει τραγούδια για σένα, και λογικά θα γράψω κι άλλα και δεν πειράζει που δε θες να τα ακούσεις, εγώ τα γράφω με μια αίσθηση καθήκοντος.

Αλλά το λέω στον εαυτό μου τώρα.

Αυτό το κείμενο, μην μπερδευτείς, παρόλο που το βάζω να το δει ο οποιοσδήποτε, είναι για μένα.

Εγώ αν ήμουνα στη θέση της θα θύμωνα. Αλλά εγώ είμαι πάντα πολύ γρήγορος στα συναισθήματα και καθόλου σοφός. Εγώ αν ήμουνα στη θέση της θα με έβριζα που γράφω για εκείνη. Αλλά θα είχε άδικο γιατί δεν θα έπαιρνε υπόψη της οτι τη σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς. Απλά έψαχνα δικαιολογία για ακόμα ένα κείμενο για εκείνη.

Ελπίζω να βρω χίλιους λόγους για χίλια ακόμα κείμενα και να είναι όλα καλά.




*ρώτα όταν με δεις

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

As Promised

Ανασκόπηση καλοκαιριού

Το φετινό καλοκαίρι είχε:

-Πεζοπορεία
-Κούραση
-Μικρούς και μεσαίους τραυματισμούς
-Φύση, κυρίως παράκτια τοπία
-Κάμπινγκ
-Νέες γνωριμίες (λίγες)
-Πολλά ταξίδια με πλοίο
-Πολιτικές συζητήσεις

Το φετινό καλοκαίρι δεν είχε:

-Ξεκούραση
-Χορό
-Μουσική
-Σεξ (ομπβς)
-Έρωτα
-Επικοινωνία

Συνοπτικά λοιπόν, το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα καλοκαίρι με θετικό πρόσημο αλλά όχι αυτό που έψαχνα και στόχευα. Δεν με απογοήτευσε βέβαια αλλά δε με ικανοποίησε κιόλας. Είδα καινούργια μέρη, ωραία μέρη τα περισσότερα, σύσφιξα σχέσεις με κάποιους, το φασωματάκι μου το έριξα αλλά δε μέτραγε κιόλας, πήρα αποφάσεις για την ερχόμενη σεζόν και γενικά ανασυγκροτήθηκα. Θα μπορούσε να είναι εφαλτήριο για έναν εξαίρετο χειμώνα αλλά μένει να δούμε.

Εν τω συνόλω ήταν ένα συντηρητικό καλοκαίρι, καλύτερο από μερικά αλλά χειρότερο από τα περισσότερα.

Δεν είμαι στεναχωρημένος γιατί οι θεαματικές αλλαγές δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Σταδιακά θεωρώ πως η νόσος που με ταλαιπωρεί σχεδόν 6 χρόνια τώρα χάνει έδαφος και γιατρεύομαι. Με πισωγυρίσματα και με καθυστερήσεις. Με κλάματα και με εμμονές (#polyemmonous). Με ξεκαθαρίσματα και τσακωμούς. Με λήθη και με νοσταλγία.

Με φωνές και με γκρίνια, κάθε μέρα που περνάει με φέρνει πιο κοντά στη νέα/παλιά μου φύση.

Η αρρώστιά μου, σαν μερικές φεμινίστριες, θα ηττηθεί, δεν έχω καμία αμφιβολία.

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Γιατί δεν έχουμε αρκετά δράματα στη ζωή μας ακόμα

Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να γράψω κάτι για σένα τελευταία.

Για το πως με κάνεις να νιώθω, όχι τελευταία μόνο.

Φοβάμαι πως όσο πιο κοντά ερχόμαστε, τόσο πιο μεγάλο πρόβλημα θα έχω με σένα.

Αναρωτιέμαι αν πρέπει να μπω στον πειρασμό μαζί σου τελευταία.

Όχι οτι υπάρχει περίπτωση, ξανασαμποτάρω τον εαυτό μου, όπως κάνω τελευταία.

Αλλά ναι, όσο μεγαλώνει η τριβή μας, τόσο ξετρελαίνομαι.

Φαίνεται ε;

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

No more Mondays είπα όχι no more posts, ντάξει;

https://www.youtube.com/watch?v=pPsBFPX_yU4

Σίγουρα δεν πήρα και σίγουρα δεν ήρθες

Όπως ξαφνικά πριν κάποιους μήνες δεν μπορούσα να φανταστώ οτι θα γράφω για σένα, έτσι τώρα ελπίζω οτι δε μπορώ να φανταστώ οτι θα γράφω για μια άλλη σε κάποιους μήνες ή μέρες ή χρόνια ή αύριο ή όταν φτάσει η Κατερίνα Θεσσαλονίκη.

Ποιος ξέρει

Και άμα δε μπορείς να καταλάβεις πότε γράφω για σένα, πες μου να βάζω ένα όνομα στο τέλος για να μη μπερδεύεσαι. Άσχετη.

Παρόλα αυτά, το μυαλό μου ακολουθεί την προκαθορισμένη πορεία αυτού που ο σοφός λαός λέει: "μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Το γρήγορα βέβαια είναι σχετικό, τα κύτταρα που έχω κάψει για να σκέφτομαι εσένα και τις συζητήσεις που θα κάναμε όταν (όταν, χα) ξαναβρισκόμασταν, αυτά δυστυχώς δεν γυρνούν πίσω και δεν είμαι σίγουρος αν έμαθα και κάτι.

Μάλλον έμαθα αλλά τώρα μου διαφεύγει γιατί ενώ όντως λησμονιούνται, δεν έχουν λησμονηθεί ακόμα εντελώς οπότε απομεινάρια τους τριγυρίζουν σε έρημους διαδρόμους στο μυαλό μου, αυτοί οι διάδρομοι εγκαταλήφθηκαν σε πανικό, λες και απελευθέρωσε κανείς δηλητηριώδη αέρια σε εκείνον τον τομέα και τώρα τριγυρνάνε μόνο οι φύλακες με μάσκες για να προστατεύονται. Και φυσικά έχει παρθεί η απόφαση για ανακαίνιση ώστε να μη μείνει αυτός ο τομέας έρημος για πάντα, είναι νευραλγικό σημείο, οι εργασίες ξεκίνησαν ήδη, μέχρι όμως να καθαρίσει, να ξαναχτιστεί, να βαφτεί με όμορφα, φωτεινά χρώματα, μέχρι τότε υπάρχουν τοιχογραφίες με τα σημεία που περάσαμε, με τα γυαλιά σου, με τους τετρακέφαλους σου, με τη φωνή σου και τα αστεία σου, με τη λέξη γελοίος, με όλα αυτά που σκαλίστηκαν εν τάχει και έπιασαν αράχνες ακόμα πιο γρήγορα.

Σβήνουν τα φώτα διάδρομο το διάδρομο, γωνία τη γωνία και μόνο με φακούς βλέπεις να επιστρέφουν βιαστικά οι τελευταίοι περαστικοί από το λαβύρινθο που έφτιαξα όταν γνωριστήκαμε, σηκώνεται για τελευταία φορά η σκόνη που έχει μείνει στα πέτρινα πατώματα από τα βήματα και ενώ κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιτάω προς τα πέρα, προς τα εκεί που γυαλίζει ακόμα η τελευταία τοιχογραφία, αυτή με τα χέρια σου στα μάγουλα μου, σβήνει και αυτή και μένω στο σκοτάδι και αναγκάζομαι να γυρίσω προς τα πίσω, να φτάσω στα όρια του τομέα αυτού και να υπογράψω τα γραφειοκρατικά για την καταστροφή του κτίσματος και την αντικατάστασή του. Ακούω τις φωνές από τους υπόλοιπους κατοίκους του συμπλέγματος να με λένε υπερβολικό, δραματικό και αγκριστρωμένο αλλά πάντα αυτά λένε, αυτή είναι η δουλειά τους. Τη δουλειά τους αυτοί, τη δουλειά μου εγώ.

Να πάνε να γράψουν σε άλλα μπλογκ για τη δικιά τους δουλειά άμα θέλουνε και θα δούμε αν θα τους διαβάζει κανείς. Τους βαρετούς.

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

polyamorous - polyemmonous

Η εμμονή μου με τη Χριστίνα, την Κατερίνα (και όλα τα -ίνα, χιχιχι) έχει οδηγήσει τους φίλους μου στο να με κοροιδεύουν αλύπητα, πράγμα που με τη σειρά του με αναγκάζει - τσιγκλάει να ρίξω μια πρώτη απάντηση στην κατηγορία τους για εμμονές.

Το πρόβλημα είναι βέβαια οτι δεν έχω και πολλές απαντήσεις να δώσω γιατί δυστυχώς το πολυέμμονους χαρακτηριστικό μου ταιριάζει γάντι. Μια φωτογραφία στο ίνστα αρκεί να μιλάω για μια -ίνα κανα 3 ήμερο, μια πέτρα που βρήκα με έκανε να σκεφτώ και να γράψω για την άλλη -ίνα ένα ωραίο ποιηματάκι κι ας μη μιλάμε καν τώρα (όσο κι αν νομίζεις οτι γράφω μόνο για σένα, κορόιδο), όσο για την άλλη -ίνα, ε, με αυτή αρκούσε μια συναισθηματική ρακή (ή το ρακί; δεν γνωρίζω) για να αρχίσω να ρωτάω όλο το Ρούκουνα πότε θα φτάσεις κι ας μη σε ήξερε κανείς, ευτυχώς έχεις και σχετικά συνηθισμένο όνομα.

Εμμονές τις βαφτίζουνε οι φίλοι μου. Εμμονές τις βαφτίζω κι εγώ βασικά. Αλλά δεν είναι όλες οι εμμονές ίδιες, κάποιες είναι δικαιολογημένες, κάποιες είναι ταιριαστές και ρομαντικές, κάποιες είναι άρρωστες, κάποιες μπορεί να έχουν και χρησιμότητα γιατί μπορεί κάποτε να τα ξαναπούμε, κάποιες μπορεί να γίνουν επικίνδυνες, κάποιες με χαλάνε, κάποιες με κάνουν να γράφω ωραία κείμενα, κάποιες με κάνουν να μη βαριέμαι τόσο.

Ελπίζω να μη σας έχω πρήξει με τις -ίνες μου (και τις άλλες καταλήξεις δηλαδή), αφήστε, θα μου περάσει κάποια στιγμή.

Κι αν δε θέλω να μου περάσει;

Ουπς



Αναμείνατε στα ακουστικά σας για τη συνολική αποτίμηση του καλοκαιριού σε κανα δεκαήμερο