https://www.youtube.com/watch?v=pPsBFPX_yU4
Σίγουρα δεν πήρα και σίγουρα δεν ήρθες
Όπως ξαφνικά πριν κάποιους μήνες δεν μπορούσα να φανταστώ οτι θα γράφω για σένα, έτσι τώρα ελπίζω οτι δε μπορώ να φανταστώ οτι θα γράφω για μια άλλη σε κάποιους μήνες ή μέρες ή χρόνια ή αύριο ή όταν φτάσει η Κατερίνα Θεσσαλονίκη.
Ποιος ξέρει
Και άμα δε μπορείς να καταλάβεις πότε γράφω για σένα, πες μου να βάζω ένα όνομα στο τέλος για να μη μπερδεύεσαι. Άσχετη.
Παρόλα αυτά, το μυαλό μου ακολουθεί την προκαθορισμένη πορεία αυτού που ο σοφός λαός λέει: "μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Το γρήγορα βέβαια είναι σχετικό, τα κύτταρα που έχω κάψει για να σκέφτομαι εσένα και τις συζητήσεις που θα κάναμε όταν (όταν, χα) ξαναβρισκόμασταν, αυτά δυστυχώς δεν γυρνούν πίσω και δεν είμαι σίγουρος αν έμαθα και κάτι.
Μάλλον έμαθα αλλά τώρα μου διαφεύγει γιατί ενώ όντως λησμονιούνται, δεν έχουν λησμονηθεί ακόμα εντελώς οπότε απομεινάρια τους τριγυρίζουν σε έρημους διαδρόμους στο μυαλό μου, αυτοί οι διάδρομοι εγκαταλήφθηκαν σε πανικό, λες και απελευθέρωσε κανείς δηλητηριώδη αέρια σε εκείνον τον τομέα και τώρα τριγυρνάνε μόνο οι φύλακες με μάσκες για να προστατεύονται. Και φυσικά έχει παρθεί η απόφαση για ανακαίνιση ώστε να μη μείνει αυτός ο τομέας έρημος για πάντα, είναι νευραλγικό σημείο, οι εργασίες ξεκίνησαν ήδη, μέχρι όμως να καθαρίσει, να ξαναχτιστεί, να βαφτεί με όμορφα, φωτεινά χρώματα, μέχρι τότε υπάρχουν τοιχογραφίες με τα σημεία που περάσαμε, με τα γυαλιά σου, με τους τετρακέφαλους σου, με τη φωνή σου και τα αστεία σου, με τη λέξη γελοίος, με όλα αυτά που σκαλίστηκαν εν τάχει και έπιασαν αράχνες ακόμα πιο γρήγορα.
Σβήνουν τα φώτα διάδρομο το διάδρομο, γωνία τη γωνία και μόνο με φακούς βλέπεις να επιστρέφουν βιαστικά οι τελευταίοι περαστικοί από το λαβύρινθο που έφτιαξα όταν γνωριστήκαμε, σηκώνεται για τελευταία φορά η σκόνη που έχει μείνει στα πέτρινα πατώματα από τα βήματα και ενώ κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιτάω προς τα πέρα, προς τα εκεί που γυαλίζει ακόμα η τελευταία τοιχογραφία, αυτή με τα χέρια σου στα μάγουλα μου, σβήνει και αυτή και μένω στο σκοτάδι και αναγκάζομαι να γυρίσω προς τα πίσω, να φτάσω στα όρια του τομέα αυτού και να υπογράψω τα γραφειοκρατικά για την καταστροφή του κτίσματος και την αντικατάστασή του. Ακούω τις φωνές από τους υπόλοιπους κατοίκους του συμπλέγματος να με λένε υπερβολικό, δραματικό και αγκριστρωμένο αλλά πάντα αυτά λένε, αυτή είναι η δουλειά τους. Τη δουλειά τους αυτοί, τη δουλειά μου εγώ.
Να πάνε να γράψουν σε άλλα μπλογκ για τη δικιά τους δουλειά άμα θέλουνε και θα δούμε αν θα τους διαβάζει κανείς. Τους βαρετούς.
Σίγουρα δεν πήρα και σίγουρα δεν ήρθες
Όπως ξαφνικά πριν κάποιους μήνες δεν μπορούσα να φανταστώ οτι θα γράφω για σένα, έτσι τώρα ελπίζω οτι δε μπορώ να φανταστώ οτι θα γράφω για μια άλλη σε κάποιους μήνες ή μέρες ή χρόνια ή αύριο ή όταν φτάσει η Κατερίνα Θεσσαλονίκη.
Ποιος ξέρει
Και άμα δε μπορείς να καταλάβεις πότε γράφω για σένα, πες μου να βάζω ένα όνομα στο τέλος για να μη μπερδεύεσαι. Άσχετη.
Παρόλα αυτά, το μυαλό μου ακολουθεί την προκαθορισμένη πορεία αυτού που ο σοφός λαός λέει: "μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Το γρήγορα βέβαια είναι σχετικό, τα κύτταρα που έχω κάψει για να σκέφτομαι εσένα και τις συζητήσεις που θα κάναμε όταν (όταν, χα) ξαναβρισκόμασταν, αυτά δυστυχώς δεν γυρνούν πίσω και δεν είμαι σίγουρος αν έμαθα και κάτι.
Μάλλον έμαθα αλλά τώρα μου διαφεύγει γιατί ενώ όντως λησμονιούνται, δεν έχουν λησμονηθεί ακόμα εντελώς οπότε απομεινάρια τους τριγυρίζουν σε έρημους διαδρόμους στο μυαλό μου, αυτοί οι διάδρομοι εγκαταλήφθηκαν σε πανικό, λες και απελευθέρωσε κανείς δηλητηριώδη αέρια σε εκείνον τον τομέα και τώρα τριγυρνάνε μόνο οι φύλακες με μάσκες για να προστατεύονται. Και φυσικά έχει παρθεί η απόφαση για ανακαίνιση ώστε να μη μείνει αυτός ο τομέας έρημος για πάντα, είναι νευραλγικό σημείο, οι εργασίες ξεκίνησαν ήδη, μέχρι όμως να καθαρίσει, να ξαναχτιστεί, να βαφτεί με όμορφα, φωτεινά χρώματα, μέχρι τότε υπάρχουν τοιχογραφίες με τα σημεία που περάσαμε, με τα γυαλιά σου, με τους τετρακέφαλους σου, με τη φωνή σου και τα αστεία σου, με τη λέξη γελοίος, με όλα αυτά που σκαλίστηκαν εν τάχει και έπιασαν αράχνες ακόμα πιο γρήγορα.
Σβήνουν τα φώτα διάδρομο το διάδρομο, γωνία τη γωνία και μόνο με φακούς βλέπεις να επιστρέφουν βιαστικά οι τελευταίοι περαστικοί από το λαβύρινθο που έφτιαξα όταν γνωριστήκαμε, σηκώνεται για τελευταία φορά η σκόνη που έχει μείνει στα πέτρινα πατώματα από τα βήματα και ενώ κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιτάω προς τα πέρα, προς τα εκεί που γυαλίζει ακόμα η τελευταία τοιχογραφία, αυτή με τα χέρια σου στα μάγουλα μου, σβήνει και αυτή και μένω στο σκοτάδι και αναγκάζομαι να γυρίσω προς τα πίσω, να φτάσω στα όρια του τομέα αυτού και να υπογράψω τα γραφειοκρατικά για την καταστροφή του κτίσματος και την αντικατάστασή του. Ακούω τις φωνές από τους υπόλοιπους κατοίκους του συμπλέγματος να με λένε υπερβολικό, δραματικό και αγκριστρωμένο αλλά πάντα αυτά λένε, αυτή είναι η δουλειά τους. Τη δουλειά τους αυτοί, τη δουλειά μου εγώ.
Να πάνε να γράψουν σε άλλα μπλογκ για τη δικιά τους δουλειά άμα θέλουνε και θα δούμε αν θα τους διαβάζει κανείς. Τους βαρετούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου