Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι τυχαία και δεν σκοπεύει σε συγκρίσεις, προσβολές ή αναφορές.
https://www.youtube.com/watch?v=Jx3cyo31zAs
Γιατί το παρελθόν είναι τόσο αμείλικτο; Αυτό είναι αυτό που με απασχολεί τώρα. Νιώθω σαν να πηγαίνω στον Καρέα, να στέκομαι μπροστά στην αρχή του Υμηττού, να βάζω τα χέρια μου στο χώμα που ορθώνεται μπροστά μου και να σπρώχνω. Όσο θα κουνηθεί ο όγκος του χώματος και των δέντρων προς τα ανατολικά, άλλο τόσο μπορεί να αλλάξει κάτι που συνέβη.
Πόσο θα πρέπει να πληρώσεις για κάτι που συνέβη πριν. Οι μετάνοιες δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι συγγνώμε δε μετράνε; Δε μετράνε. Τα κλάματα δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι ευχές δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι συζητήσεις; Οι αναλύσεις; Οι υποσχέσεις; Οι πράξεις; Δε μετράνε.
Δε μετράνε.
Όταν κάνεις ένα λάθος, δε μετράει τίποτα πια. Τίποτα. Και αυτό το αίσθημα του ξεσκίσματος μέσα βαθιά βαθιά στο λαιμό και στο θώρακα μου, ούτε κι αυτό μετράει. Ούτε αυτό το κείμενο μετράει. Ούτε ο χρόνος που πέρασε ή θα περάσει μετράει. Είναι βίωμα, είναι χτισμένο τόσο γερά που δε μετράει τίποτα.
Το λάθος μου είναι πια εγκατεστημένο σαν αιμάτωμα στο κεφάλι μου. Και στο κεφάλι σου.
Και δε μετράει τίποτα πια. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλύτερα απ' όσο νομίζω, τα λάθη μου δεν αλλάζουν. Δεν ξεχνιούνται. Δεν ξεπερνιούνται. Είναι ζωντανά, ή έστω μισοπεθαμένα, και δεν μπορεί κανείς να τα κάνει να φύγουν από πάνω μου.
Δε μετράνε. Οι μετάνοιές μου δε μετράνε. Οι αγώνες μου δε μετράνε. Αυτά που νιώθω δε μετράνε.
"Θα μετανιώνεις μέχρι να πεθάνεις" μου λες χωρίς να λες τίποτα τέτοιο. Κι εγώ σε πιστεύω.
Όλα τα υπόλοιπα απλά δε μετράνε.
https://www.youtube.com/watch?v=Jx3cyo31zAs
Γιατί το παρελθόν είναι τόσο αμείλικτο; Αυτό είναι αυτό που με απασχολεί τώρα. Νιώθω σαν να πηγαίνω στον Καρέα, να στέκομαι μπροστά στην αρχή του Υμηττού, να βάζω τα χέρια μου στο χώμα που ορθώνεται μπροστά μου και να σπρώχνω. Όσο θα κουνηθεί ο όγκος του χώματος και των δέντρων προς τα ανατολικά, άλλο τόσο μπορεί να αλλάξει κάτι που συνέβη.
Πόσο θα πρέπει να πληρώσεις για κάτι που συνέβη πριν. Οι μετάνοιες δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι συγγνώμε δε μετράνε; Δε μετράνε. Τα κλάματα δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι ευχές δε μετράνε; Δε μετράνε. Οι συζητήσεις; Οι αναλύσεις; Οι υποσχέσεις; Οι πράξεις; Δε μετράνε.
Δε μετράνε.
Όταν κάνεις ένα λάθος, δε μετράει τίποτα πια. Τίποτα. Και αυτό το αίσθημα του ξεσκίσματος μέσα βαθιά βαθιά στο λαιμό και στο θώρακα μου, ούτε κι αυτό μετράει. Ούτε αυτό το κείμενο μετράει. Ούτε ο χρόνος που πέρασε ή θα περάσει μετράει. Είναι βίωμα, είναι χτισμένο τόσο γερά που δε μετράει τίποτα.
Το λάθος μου είναι πια εγκατεστημένο σαν αιμάτωμα στο κεφάλι μου. Και στο κεφάλι σου.
Και δε μετράει τίποτα πια. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλύτερα απ' όσο νομίζω, τα λάθη μου δεν αλλάζουν. Δεν ξεχνιούνται. Δεν ξεπερνιούνται. Είναι ζωντανά, ή έστω μισοπεθαμένα, και δεν μπορεί κανείς να τα κάνει να φύγουν από πάνω μου.
Δε μετράνε. Οι μετάνοιές μου δε μετράνε. Οι αγώνες μου δε μετράνε. Αυτά που νιώθω δε μετράνε.
"Θα μετανιώνεις μέχρι να πεθάνεις" μου λες χωρίς να λες τίποτα τέτοιο. Κι εγώ σε πιστεύω.
Όλα τα υπόλοιπα απλά δε μετράνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου