Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

μια φωτογραφία του τρόπου σκέψης μου

Ο νέος μου εαυτός έχει δημιουργήσει νέες σχέσεις με τους γύρω μου. Λογικό.

Όμως, (το όμως το έχω ψωμοτύρι τελευταία) οι νέες μου σχέσεις είναι χειρότερες από τις παλιές. Άρα ο νέος μου εαυτός (ή πιο σωστά, ο εξελιγμένος μου εαυτός) είναι χειρότερος από τον προηγούμενο; Ντάξει, ας αφήσουμε την προφανή ερώτηση: τι θα πει χειρότερος, τι θα πει καλύτερος.

Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το στάρτινγκ πόιντ αυτής της αλλαγής. Έχω κάποιες υποθέσεις (γιατί ΠΑΝΤΑ έχω κάποιες υποθέσεις) αλλά δεν επιβεβαιώνονται προς το παρόν.

ουφ, αυτό είναι άλλο ένα μπερδεμένο, χωρίς σκοπό, ποστ, σόρυ.

Αυτή η αλλαγή κάπου ξεκίνησε. Αλλά ντάξει, ας τ' αφήσουμε στην άκρη αυτό. Πάντα συμβαίνουν αλλαγές έτσι κι αλλιώς. Είναι όμως καλή αλλαγή;

Δεν καταλήγω πουθενά.

Εκνευρίζομαι όταν μιλάει κάποιος και δεν καταλήγει πουθενά, σαν τους συμφοιτητές μου στα μαθήματα του μεταπτυχιακού μου.

Χριστέ μου, κάποιοι από αυτούς έχουν σοβαρές και υπεύθυνες δουλειές, πληρώνονται καλά και κάποιοι άλλοι τους ακούνε.

Λέω πολύ συχνά χριστέ μου για άθεος.

Αλλά είναι τελείως βλάκες, σόρυ.

γουάτ

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Ο Αλέξης ήταν καλό παιδί και τώρα είναι νεκρός όπως θα είμαστε κι εμείς σύντομα.

https://www.youtube.com/watch?v=VQd1kvRbSEg

Δεν ξέρω αν το έχουμε συζητήσει αλλά είμαι τρομοκρατημένος.

Η Φαίδρα λέει οτι η πολεμική ρητορική δε βοηθάει κανέναν. Και μπορεί και να ισχύει. Αλλά κάθε σκυλί θα κάνει όπως μάθει. Κι εγώ έχω μάθει να βλέπω πόλεμο παντού. Ακούγεται αστείο σε κάθε έναν που δεν έχει ιδέα για τι μιλάω. Το φαντάζομαι. Όμως για μένα παντού έχει πόλεμο, παντού και κάθε στιγμή υπάρχει κάπου μια μάχη και σε κάποια από αυτές, σύντομα ή πολύ σύντομα, θα πρέπει να πεθάνω κι εγώ.

Και είμαι τρομοκρατημένος.

Ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό. Αλλά ένα σκυλί είναι όπως το μάθεις. Και μένα με μάθανε να βλέπω παντού πολέμους. Και να είμαι υπερβολικός μάλλον. Δεν ξέρω αν βλέπω παντού ή αν έχει παντού βασικά. Πολέμους εννοώ.

Μαθαίνω πιο εύκολα ονόματα νεκρών, ξέρεις, παρά ονόματα ζωντανών. Να: Νίκος Μπελογιάννης. Το όνομα του γκόμενου της Αιμιλίας, που τον γνώρισα πριν 2 3 μέρες, δεν το θυμάμαι ακριβώς. Νομίζω Πάνος αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Δεν είναι νεκρός τιμημένος αγωνιστής και δεν τον θυμάμαι. Συγγνώμη για αυτό. Ειλικρινά λυπάμαι.

Είμαι πολύ πολύ φοβισμένος γιατί δεν θέλω να πεθάνω. Και όσο κι αν μου πεις οτι δε θα πεθάνω και πως είμαι υπερβολικός δε θα με βοηθήσεις. Γιατί δεν ξέρω τι θέλω πιο πολύ.

Να είναι όλα όσα μου μάθανε, εμένα του σκυλιού, ψέμματα που τα πίστεψα γιατί είμαι χαζός; Να είναι όλα ψέμματα και να μην υπάρχουνε πόλεμοι, να μην υπάρχουνε μάχες στις οποίες θα πρέπει να πεθάνω; Να μη χρειάζεται να αγωνιστώ για όλα αυτά που μου δείξανε;

Ή να είναι αλήθεια και αργά ή γρήγορα είτε θα με μαχαιρώσουνε κάπου, είτε θα με χτυπήσουνε πολύ και θα μείνω ανάπηρος, είτε θα με σκοτώσουνε αληθινά σε μια συμπλοκή κάπου, είτε θα με χτυπήσει ένα βλήμα στη μέση του πουθενά μέσα στη λάσπη.

Κι ύστερα πάλι ομοβροντία τα χαράματα.

Δεν ξέρω τι να θέλω. Όμως αν δεν υπάρχουνε μάχες και πολέμοι, αυτό σημαίνει οτι αυτό εδώ είναι όλο. Και δεν το προτιμώ αυτό. Νομίζω εμμένω ακόμα σε αυτό που είχα καταλήξει χωρίς να το ξέρω παλιά. Καλύτερα ένας κινηματογραφικός θάνατος παρά μια πραγματική θλιμμένη ζωή.

Αν και κανένας θάνατος δεν είναι κινηματογραφικός. Φαντάζομαι θα είναι κάπου μακριά από τους φίλους μου, χωρίς να το περιμένω καν, και μπορεί να πονέσω και πολύ, και μάλλον θα φοβάμαι, και ίσως κάνει κρύο, και ενδεχομένως να είναι γύρω μου άνθρωποι που θα με μισούν και μάλλον δεν θα καταλαβαίνω γιατί και ίσως ούτε και αυτοί και θα είμαι πικραμένος και μετανιωμένος και θα αναρωτιέμαι γιατί πεθαίνω για μαλακίες και θα θέλω να μη συμβαίνει αυτό και δε θα έχω όρεξη για καμία μάχη και θα θέλω να πάω σπίτι μου ή να βγω με τους φίλους μου και να αστειευτούμε και παρόλα αυτά θα πεθάνω κάπου λασπωμένος, βρωμισμένος και μικρός.

Λυπάμαι τόσο που θα πρέπει να μου τύχει αυτό. Λυπάμαι που πρέπει να γίνει αυτό, και σε μένα και σε άλλους. Λυπάμαι που δεν έχω αλλάξει γνώμη. Λυπάμαι που δεν είμαι καν θαρραλέος για να το δω με υπερηφάνεια.

Λυπάμαι που σου φαίνεται αστείο, δεν αστειεύομαι καθόλου σ' αυτό το ποστ, σπάνιο για μένα.

https://www.youtube.com/watch?v=Z2j-BEGxA58

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Στρατόκαβλος όσο δεν πάει, το παραδέχομαι

https://www.youtube.com/watch?v=3LY3ftiLqmE

Η μουσική είναι πολύ δραματική αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να είμαι υπερβολικός.

Θα μιλήσω με στρατιωτικούς όρους, όπως κάποιες φορές κάνω, γιατί αφενός μου αρέσουν, αφετέρου οι καταστάσεις που βιώνω πολύ συχνά θυμίζουν πολεμικές συγκρούσεις παρά διαπροσωπικές σχέσεις. Αν θέλετε να κατηγορήσετε κάτι κατηγορήστε τα πολεμικά παιχνίδια που έπαιζα μικρός και αυτά που έχω διαβάσει για τον δεύτερο παγκόσμιο.

"Το 2012 οι στρατιωτικές μονάδες που απαρτίζουν τον εσωτερικό μου κόσμο αναγκάστηκαν σε πρωτοφανή υποχώρηση. Αιτίες αυτού; Θα τις αναφέρω εδώ συνοπτικά γιατί έχουν ξανασχολιαστεί. Αντικειμενική αιτία ήταν η εμφάνιση συναισθημάτων που δεν τα είχε ξαναβιώσει το στράτευμα συνεπώς δεν είχε την παραμικρή εμπειρία να τα αντιμετωπίσει. Υποκειμενική αιτία ήταν η ανετοιμότητα των μονάδων, η έλλειψη μαχητικότητας και η ανωριμότητα. Οφείλαμε να ήμασταν πιο έτοιμοι, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Η υποχώρηση έγινε όμως συναγωνιστές και συναγωνίστριες και βρεθήκαμε να χάνουμε εδάφη που θεωρούνταν πάτρια γη, εδάφη που είχαμε επενδύσει πλευρές του εαυτού μας, τα είδαμε να χάνονται αστραπιαία ή κλιμακωτά, είδαμε πανωλεθρίες σε πεδία μαχών, μονάδες να περικυκλώνονται και να εξοντώνονται και η γραμμή του μετώπου να γυρίζει πολλά πολλά χρόνια πίσω.

Με πολύ δυσκολία καταφέραμε να σταθεροποιήσουμε το μέτωπο 1-1,5 χρόνο αργότερα. Καταλυτικό ρόλο στην σταθεροποίηση έπαιξαν νέες δυνάμεις που βγήκαν μπροστά με τη συνδρομή νέων ανθρώπων που εμφανίστηκαν. Μέχρι που ξεκίνησε μια σοβαρή προσπάθεια ανασύνταξης κι αναδιάρθρωσης των μονάδων το τρίχρονο 2013-2015. Εκεί πράγματι, οι μονάδες ανασυγκροτήθηκαν, με πολλή δουλειά μπήκε στους αξιωματικούς και τους στρατιώτες η νέα εμπειρία που αποκτήθηκε, το στράτευμα άρχισε να αποκτά ξανά σιγουριά και ευελιξία. Εκείνη την περίοδο μάλιστα καταρτίστηκε και το σχέδιο της αντεπίθεσης που λαχταρούσαν όλα τα μέλη των μονάδων, να πάρουμε ορισμένη έστω απο τη γη μας πίσω!

Το σχέδιο ήταν άρτιο, η πραγματοποίηση του όντως ξεκίνησε το 2014 όμως, με λάθος συγκυρίες και ίσως βιασύνη εκ μέρους της διοίκησης, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Εδάφη ξανάλλαξαν χέρια, κινήθηκε μπροστά το μέτωπο ξανά μετά απο καιρό, όμως δεν έφτασε ούτε καν κοντά στα προηγούμενα σύνορα του. Ήταν και αντικειμενικό αυτό, δεν ήμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο αλλά και υποκειμενικό, έγιναν λάθος επιλογές και ακόμα πιο σημαντικό, έγιναν λάθος αναλύσεις καταστάσεων, για άλλη μια φορά δεν είδαμε καθαρά μπροστά.

Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα ήταν ότι το τελευταίο τρίμηνο του 2015 η εικόνα που είχαμε να εμφανίσουμε ήταν μέτρια. Ορισμένα πράγματα είχαν βελτιωθεί, είχαμε χώρο να αναπνεύσουμε πια, δεν σφυροκοπούνταν πλέον περιοχές των μετόπισθεν που ήταν καίριες για την ύπαρξη μας σαν στράτευμα, όμως από την άλλη, δεν είχαμε φτάσει καν στα προ 2011 επίπεδα. Πόσο μάλλον να τα ξεπεράσουμε.

Από τότε μέχρι τα τέλη του 2016, σχεδόν 2 χρόνια, υπήρξε σοβαρή στασιμότητα, με πολύ μεγάλη ευθύνη της διοικήσεως. Φυσικά τα στελέχη μας ήταν εξαντλημένα, ήταν πολύ δύσκολο να οργανώσουμε ξανά μεγάλες κινήσεις, να φτιάξουμε σχέδια, να κινηθούμε επιθετικά. Είχαμε χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων συναγωνιστές και συναγωνίστριες και γνωρίζετε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για έναν πόλεμο.

Αυτό άλλαξε με αργούς ρυθμούς μέσα στο 2017, χρονιά συνολικά θετική ως τα τώρα με πολλά σκαμπανεβάσματα. Υπήρξαν συγκεκριμένες μονάδες που αντεπιτέθηκαν αποτελεσματικά και ως αποτέλεσμα είχαμε κατακτήσεις σε εδάφη και πηγές πρώτων υλών. Όμως, ο εχθρός δεν κάθισε να μας κοιτάει. Στη μέση της χρονιάς αναγκαστήκαμε σε υποχώρηση ξανά, μια κατάσταση που συνεχίζεται ακόμα.

Όλες αυτές οι μεταβολές φίλοι και φίλες κρύβουν έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο και είναι και ο λόγος που γίνεται αυτή εδώ η συνέλευση. Έχει αρχίσει να διαφαίνεται η πιθανότητα να γίνει μόνιμη η κατάσταση που ζούμε τώρα. Οι περιοχές που αλλάζουνε χέρια είναι οι ίδιες. Λίγο εμείς μπροστά, λίγο εμείς πίσω, για τα ίδια και τα ίδια πολεμάμε χρόνο το χρόνο. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Έχει περάσει στη συνείδηση των στρατιωτών οτι αυτό για το οποίο πολεμάμε είναι μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα γης. Με δικιά μας ευθύνη, προσέξτε με. Είναι απαραίτητο να αλλάξει αυτή η ψυχολογία. Να υπεθυμίσουμε στους στρατιώτες μας οτι οι απαιτήσεις που έχει ο άμαχος πληθυσμός πίσως μας είναι για πολύ παραπάνω πράγματα. Δεν πολεμάμε για να επιζούμε με υποχωρήσεις και αντεπιθέσεις. Υπάρχει τελική νίκη και για αυτήν είμαστε εδώ με το όπλο στο χέρι. Να ξεριζώσουμε τις αντιλήψεις που θέλουν τα μέλη μας ευχαριστημένα με την τωρινή κατάσταση. Να εμφυσήσουμε την ιδέα με την οποία ξεκινήσαμε, για συνεχείς κατακτήσεις, για συνεχείς νίκες. Κανείς να μην επαναπαύεται απλά με τις μικρές νίκες και την αποφυγή των ηττών.

Εμείς σαν διοικούντες γνωρίζουμε την ευθύνη που έχουμε και την αναλαμβάνουμε πλήρως. Έχουμε ήδη συνεδριάσει και θα ξανασυνεδριάσουμε για την κατάρτιση σωστών, αντικειμενικά επιστημονικών και πραγματοποιήσιμων σχεδίων. Δεν θα ξεκουραστούμε μέχρι να βρούμε τον τρόπο να προχωρήσουμε μπροστά, αληθινά μπροστά, αφήνοντας πίσω τις παλιές μας ήττες, με σωστό σχεδιασμό όμως για να μην επαναληφθούν. Έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία και μπορούμε να τη χρησιμοποίησουμε.

Επιστρέψτε στις μονάδες σας τώρα, σκεφτείτε ο καθένας ξεχωριστά πως θα επιτύχουμε και καλλιεργείστε την αγωνιστικότητα ξανά στους συντρόφους μας. Ο πόλεμος μας είναι μακρύς όμως η αποτυχία δεν είναι επιλογή. Καλή δύναμη σε όλους."

Απόσμασμα από την ομιλία του στρατάρχη μας στην παναξιωματική συνέλευση τον Οκτώβρη του 2017

Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Ασε με να γράψω και για κάτι άλλο ντε, αμάν

Ο ένας έχει τον δικό του λόγο και δεν πήγαμε βόλτα και ο άλλος είχε τον δικό του λόγο και δεν παίξαμε μπάσκετ και η άλλη είχε το δικό της λόγο και δε βγήκαμε και εγώ είχα το δικό μου λόγο και σε έγραψα

και άπειροι λόγοι ακόμη για να μην γίνουν όμορφα πράγματα

άπειροι λόγοι που με κάνουν να αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ρόλος μου σε αυτό το παιχνίδι.

Η μια θεωρία έλεγε οτι ο,τι κι αν βάλεις σκοπό και προσπαθήσεις, θα το καταφέρεις.

Καταρρίφθηκε

Η άλλη θεωρία έλεγε  πως ο,τι και να κάνεις τα πράγματα θα γίνουν όπως είναι να γίνουν

Καταρρίφθηκε (κυρίως επειδή έπρεπε να καταρριφθεί για να μην καταρριφθώ εγώ)

Ποιος είναι ο ρόλος μου λοιπόν εδώ; Γιατί νιώθω συνέχεια outnumbered; Δεν θα έπρεπε να μπαίνω καν στη διαδικασία να τους πείσω να ζήσουν μια περιπέτεια μαζί μου, θα έπρεπε να αρκεί να την προτείνω. Πρέπει να πειστούν να ζήσουν αυτά που νιώθω ενδιαφέροντα. Τι από όλα αυτά είναι ψέμμα;

Οτι πρέπει να πειστούν;
Οτι είναι ενδιαφέροντα;
Οτι αυτά που νιώθω είναι φυσιολογικά;
Αν είναι όλα ψέμματα;

Ποια θα πρέπει να είναι η δράση μου σε περίπτωση που όλα είναι ψέμματα; Πρέπει να αλλάξουν τα ψέμματα και να γίνουνε αλήθειες; Πρέπει να σβηστούν και να αντικατασταθούν από τις αλήθειες; Πρέπει να-

Πολλά πρέπει μαζεύτηκαν. Αγχώνομαι γενικά. Και το μόνο που ήθελα ήταν κάποιον να αγχωθεί μαζί μου. Κι εσύ μοιάζεις τόσο ήρεμη όταν μιλάμε με μηνύματα. Το μόνο που ήθελα ήταν κάποιον να πατήσει τα κουμπιά μου, εγώ θα την κάνω τη δουλειά, εσύ απλά πάτα τα κουμπιά μου.

Φακ, ξεκινάω να γράψω κάτι άσχετο και πάντα ξεπηδάς από το πουθενά. Είναι ανούσιο να προσπαθώ να σε αγνοήσω στην παρούσα φάση. Δεν διαβάζεις καν, δεν κοιτάς τα στόριζ μου καν, δεν μου απαντάς καν, δεν με σκέφτεσαι καν.

Ντραμακουινιάζω γιατί η κατάσταση μας είναι ένα βασιλικό δράμα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο κακός στο έργο μας. Αν και τα καλά δράματα δεν έχουν ούτε καλούς ούτε κακούς, απλά δράμα.

Ντάξει κοιτάχτε, θα γράψω κείμενα, θα κάνω βόλτες, θα μείνω άυπνος, κάποια στιγμή θα κουραστώ και θα αλλάξω τροπάρι. Όποιος βαριέται να πάει να γαμηθεί.

Αμυντικός γενικά. Ε-ε-ε-έτσι δεν είναι;

Και τέτοια

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

λίγα λεπτά ακόμη

https://www.youtube.com/watch?v=oh2LWWORoiM

Φλώρος

Το κεφάλι μου είναι ένα συνονθύλευμα πολιτικών θέσεων, παλιών αναμνήσεων που με πληγώνουν, ανάγκης για δίαιτα και εσού. Δεν θέλω να βγω έξω γιατί εφόσον δεν θα συναντηθούμε μου φαίνονται βαρετά λίγο τα υπόλοιπα. Θα βγω παρόλα αυτά γιατί, στην απλούστερη του μορφή, απλά δεν αντέχω τον εαυτό μου σπίτι μου, ειδικά με το τασάκι να με κοιτάει.

Έξω έχει κόσμο που αγνοεί παντελώς την κατάσταση μου και μπορώ να περάσω απαρατήρητος και ταυτόχρονα να κάνω και το κομμάτι μου, να δώσω την παράσταση του πληγωμένου νέου που πονάει για το τίποτα και είναι τόσο μα τόσο ευαίσθητος.

Μαλακίες γενικά.

Θα κάνω βόλτες για να μην πονάει η μέση μου από τις τόσες ώρες που κάθομαι στην καρέκλα του πισί και θα περάσω από μέρη στα οποία υποτίθεται μπορεί να συναντηθούμε αν και μέσα μου εύχομαι να μη βρεθούμε γιατί δε θέλω να με δεις έτσι, δεν θα σου αρέσω έτσι, όχι οτι σ' αρέσω και πολύ όταν είμαι αλλιώς αλλά λέμε τώρα.

αι νόου αι νόου δεν περιστρέφονται όλα γύρω μου

την γνώση την έχω, δεν μπορώ να τη συνειδητοποιήσω απλά


Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Δεν είμαι καν σίγουρος αν ήθελα να καταλήξω εδώ


Και ήταν κάποτε ένας άντρας

αν και το φύλο του είναι άσχετο

ή μήπως δεν ήταν;

και τριγυρνούσε πέρα δώθε και έψαχνε γυναίκα για να ενωθούνε και αγνόησε τη συμβουλή που έδινε στον εαυτό του

δεν θα ολοκληρωθείς ποτέ

ναι αυτή ήταν, δεν έχει άλλο

κι έτσι τριγυρνούσε και φιλούσε γυναίκες και με ορισμένες έκανε και σεξ.

Και ήταν κάποτε μεγάλος και δυσκολευότανε πια να τριγυρίσει κι έτσι είπε να γίνει πιο ενδιαφέρων τύπος μπας και δε χρειάζεται πια να περπατάει 20 και 30 χιλιόμετρα κάποιες φορές για να έχει ωραίες γάμπες ή να ξεσκίζεται στο ποδήλατο και στο ποδόσφαιρο για να έχει ευλυγισία και αντοχή

και φαντάστηκε πως έγινε

και μπορεί και να έγινε, ποιος θα μας το πει με σιγουριά αυτό άραγε;

αλλά όταν αποφάσισε να δείξει πόσο ενδιαφέρον είναι ανακάλυψε οτι δεν ενδιαφέρουν τους πάντες τα πάντα κι έτσι στεναχωρήθηκε και σταμάτησε να είναι ενδιαφέρων τύπος

άλλωστε είναι γνωστό οτι οι σαντ τύποι δεν είναι ενδιαφέροντες

κι έτσι απέμεινε με τα δυνατά πόδια και μια υποψία ταλέντου σε ορισμένα πράγματα και η αλήθεια είναι οτι ήταν ενδιαφέροντα κάποιες φορές, ντάξει, παλευότανε ο τύπος ρε παιδιά, μην είμαστε και αυστηροί

όμως

επειδή τα πράγματα στη ζωή δεν είναι απλά, τα ενδιαφέροντα του πράγματα έπρεπε να μένουν κρυφά

και αυτός δεν κρυβότανε ποτέ πολύ καλά γιατί είπαμε, ταλέντο είχε σε  κ ά π ο ι α  πράγματα, όχι σε όλα, κι έτσι δεν μπορούσε να κρύψει τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντα του πράγματα, μόλις τον έβλεπες, αν σε αγαπούσε στα έδειχνε αμέσως και

όπως γρήγορα κατάλαβε

με το που μάθαινες ο,τι ήταν να μάθεις για αυτόν, καταντούσε βαρετός και ποιος να τον κατηγορήσει; η μόνη του αδυναμία ήταν πως δεν είχε υπομονή, 

που δεν είναι αληθινή αδυναμία

κρυβότανε πίσω από την ανυπομονησία του ο φόβος μην και μείνει αγάμητος

ή πιο σωστά να το πούμε, φοβόταν μην και δεν τον αγαπήσουνε

γιατί βλέπετε ήθελε ο βλάκας να τον αγαπούν όλοι, και κάθε φορά που κάποιος δεν τον αγαπούσε πολύ τρελαινότανε, έπαιρνε τα βουνά

ή τα στενά πιο σωστά

και τριγυρνούσε με μπύρες, με φαγητά και με μουσική σε ακουστικά και αναρωτιότανε τι έκανε λάθος, που τίποτα δεν έκανε λάθος γιατί ούτε κι αυτός αγαπούσε τους πάντες, όμως αχ, αυτός ο Γιώργος, μια ζωή ήταν εγωκεντρικός και απόλυτος, πολύ αυστηρό παιδί γενικά, δύσκολα έπαιρνε υπόψη του τους άλλους ανθρώπους, ειδικά αν μπορούσε αντί για αυτό να κάτσει και να κλαφτεί

γιατί κλαίγεται πολύ γενικά, φαντάζομαι φαίνεται

τελος πάντων που ήθελα να καταλήξω με αυτή τη φανταστική ιστορία

φανταστικής εκ της συσχετίσεως της με τη φαντασία, όχι φανταστικής επειδή γαμάει ξερω γω

α ναι, γενικά καλό παιδί ο Γιώργος, λίγο μαλάκας όταν νιώθει οτι δεν παίρνει αγάπη αλλά το ξεπερνάει όταν αναγκάζεται, μην τον κρίνετε αυστηρά, ο,τι μπορεί κάνει, στο τέλος θα πεθάνουμε όλοι έτσι κι αλλιώς οπότε

για να μην ξεχνιόμαστε

Χριστινάρα κράτα γερά, καλό παιδί ο Γιώργος, μην τον ξεσυνερίζεσαι, ραντεβού στα τσιπουράδικα, πολλή αγάπη λέει και φιλιά

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Ντεμί φιλιά; Γαμώ την Παναγία δηλαδή, τα σιχαίνομαι τα ντεμί φιλιά.


I guess i didn't know

Ξεκάβλωμα με κρίσταλ μέθοντ, και αγνοώ κάθε συμβουλή, καλή ή κακή, δε με νοιάζει τίποτα πλέον. 

Καταπίνω και το σάλιο μου έχει μια αμυδρή γεύση αίματος και αυτό με εξιτάρει.

Σκέφτομαι να αρχίσω να κόβομαι αλλά φοβάμαι οτι μπορεί να κάνω σεξ με κάποια και να δει τις γραμμές και μετά θα πρέπει να εξηγώ.

Αλλά μετά σκέφτομαι οτι αποκλείεται να κάνουμε σεξ και ηρεμώ.

Θα ξεκαβλώσω με τσόντες, με κρίσταλ μέθοντ και φοβού μη γίνει κανά πάρτι καλό και έχω τη διάθεση που έχω τώρα. Οι τσόντες με αηδιάζουν πλέον, μου έχει λείψει το σεξ που υποτίθεται οτι θα κάναμε.

Οι συμβουλές δε με αγγίζουν γιατί με οδηγεί σαν πυξίδα στο μυαλό μου το μένος μου για σένα και θα το γράφω και θα το λέω και άμα γουστάρεις και δε με φιλάς πλέον με τόσο ντεμί τρόπο θα το δείχνω κιόλας. Θα το γράφω, θα το λέω, θα το δείχνω και αν δε θες μην το διαβάζεις, μην το ακούς, και μη μου κάτσεις. Κούρασες.

Ξέρω, ξέρω καλά, και ο,τι δεν ήξερα μου το φανέρωσαν τα ντεμί φιλιά σου.

I guess i now know.

Παρόλα αυτά είμαι ειδικός στο να σε γράφω στον πούτσο μου
αν δε μου αρέσει αυτό που μου γράφεις, λες, δείχνεις.
You really need to be more clear.
Crystal clear.
Crystal method?
CRYSTAL CLEAR

Α, συγγνώμη, άκουσα λάθος.