Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Η μέρα του εγώ είναι 2 φορές ο εγωισμός μου

Σήμερα είναι η μέρα του ΕΓΩ. Σήμερα θέλω κάποιος να έρθει σπίτι μου, να με θέλει αυτός πιο πολύ απ' όσο τον θέλω εγώ, να καθίσει μαζί μου και να με φροντίσει αυτός, να πάρει τηλέφωνο να παραγγείλει αυτός, να πληρώσει αυτός (ή έστω να βρει από το πορτοφόλι μου τα λεφτά αυτός), να με παίρνει αγκαλιά αυτός, να με γδύσει αυτός, να επιλέξει τι ταινία θα δούμε αυτός, αλλά να δούμε ο,τι θέλω εγώ, να μου μιλάει γλυκά αυτός, να μη δυσανασχετεί με τις κόνξες μου, να μη μου κάνει παρατηρήσεις πολλές, να κοιμηθώ πρώτος εγώ, να με ξυπνήσει αυτός, να μου δείξει οτι θέλει να ξυπνήσω για να με δει αυτός.

Εγώ και αυτός.

εεεεε αυτή εννοώ, σόρρυ.

σιχασιά

υποτίθεται πρέπει να παίξω θέατρο μπροστά σου
να είμαι κάπως που δεν είμαι
για να σου αρέσω
και μπορεί και να μπορώ να παίξω
που δε μπορώ

αλλά δες
άμα παίξω θέατρο
με το ζόρι και με δυσκολία και ξενερώνοντας πολύ
επειδή θα προσποιηθώ οτι είμαι έτσι ενώ είμαι αλλιώς
άμα παίξω θέατρο λοιπόν
και τελικά σε πείσω οτι είμαι ωραίος

ε προφανώς δεν μπορώ να παίζω θέατρο για πάντα
κάποια στιγμή θα καταλάβεις οτι δεν είμαι έτσι
και τότε;
τσάμπα το θέατρο
τσάμπα ο χρόνος μας
τσάμπα όλα

με πιάνει μια σιχαμάρα που με αναγκάζεις να σου παίξω θέατρο
με πιάνει σιχαμάρα
αλήθεια

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Φλώρος εγεννήθηκα και φλώρος θα πεθάνω

https://www.youtube.com/watch?v=D4sTDrmz20Q

Κοίτα, αναστήθηκα για δεύτερη φορά
κοιτάς;
κοίτα, θα χορέψω για σένα
αλλά πρέπει να κοιτάς

κανείς δεν είναι κακός στην ιστορία μου
αυτό είναι το κρίμα
κανείς δεν είναι αληθινά κακός
του κακούς θα τους δέρναμε
θα τους τραμπουκίζαμε
θα τους σκοτώναμε
θα τους διώχναμε απο τη ζωή μας

αλλά κανείς δεν είναι κακός

λυπάμαι τόσο που είναι όλοι τους καλοί. Θέλω να είναι κακοί, να μπορώ να τους ξεχωρίσω. Να μπορώ να μη λυπάμαι όταν τσακώνομαι μαζί τους. Να μπορώ να μην πληγώνομαι όταν δε με θέλουν. Να τους βαφτίζω κακούς και να τελειώνω. Αλλά κανείς δεν είναι κακός. Είναι όλοι τόσο μα τόσο δύσκολοι. Και πονεμένοι. Και προβληματικοί. Και προβληματισμένοι. Και χωνεμένοι και ξερασμένοι με 2 3 άτομα για να τους στηρίζουνε, αν είναι τυχεροί, αν είναι άτυχοι με 1 κι αν είναι πολύ άτυχοι με κανέναν. Και τότε τους λέμε κακούς. Και είναι. Αλλά κανείς δεν είναι κακός ρε γαμώτο.

Αλλά κάποιες φορές πρέπει να τους φερθούμε σαν να είναι. Και με κόμπους, τον έναν πάνω στον άλλον, να μας πνίγουνε, να γεμίζουνε τα ιγμόρια μας υγρά, και να πονάμε, να βρίσκουμε τους κακούς και να τους διώχνουμε, γιατί πρέπει να φτιάξουμε κάποια στιγμή το κακό, να το κάνουμε καλό. Τι σχετικιστική συζήτηση ε;

Έχουμε φτάσει να μιλάμε για τακτική και στρατηγική, για πολιτικές θέσεις και ζητήματα επαναστατικής αλλαγής κι εγώ είμαι κολλημένος στο οτι όλοι είναι καλοί. Είμαι τελείως εκτός κλίματος νομίζω.




Κ: Σήμερα θα ήταν η πρώτη φορά που θα σου έλεγα οτι σε αγαπώ και η πρώτη φορά που δεν θα εννοούσα τίποτα ερωτικό. Αχ πόσο μου τη σπάει να μην καταφέρνω να κάνω το σκληρό γαμώτο. Όχι οτι καταφέρνω να κοροιδέψω και κανέναν δηλαδή.

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Εκείνος κι εκείνη, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, κάπου που έχουν ζήσει χιλιάδες ακόμα σαν κι αυτούς

Εκείνη είπε: σταμάτα να γράφεις φιλοσοφίες, γράψε στιγμές

Εκείνος απάντησε: Θέλουμε δε θέλουμε, η πραγματικότητα κρύβει φιλοσοφία ούτως ή άλλως.

Και προσπάθησε να γράψει στιγμές αντί για ψηλά νοήματα.

πρώτη στιγμή

Ξύπνησε πρώτος. Πάντα ξυπνούσε πρώτος το τελευταίο πενθήμερο. Κοίταξε μια δίπλα του, είδε ένα ζευγάρι βλέφαρα και έκλεισε κι αυτός τα δικά του ξανά. Είχε ώρα. Τα ξανάνοιξε μετά από 5 λεπτά. Αυτή τη φορά, στη θέση των βλεφάρων κάτι τεράστια γκρι-πράσινα-καφέ-πετρόλ μάτια. Ίσα που να σκεφτεί να της μιλήσει, τη θέση τους πήραν ξανά τα βλέφαρα. Όμορφο δέρμα, λευκό σχετικά, όπως του αρέσει. Πριν προλάβει να σκεφτεί να την αγκαλιάσει, εκείνη κοιμόταν ξανά.

κατ και επόμενη στιγμή

Έφευγαν. Κάπου πήγαιναν μαζί, ίσως 3 στενά παρακάτω, ίσως κέντρο, ίσως στο ψιλικατζίδικο. Κοιτάχτηκαν λίγο πριν φύγουνε. Είχε προηγηθεί ένα κομπλιμέντο του σε αυτή, πάλι της έλεγε πόσο όμορφη είναι νομίζω, δεν θυμάμαι ακριβώς. Εκείνος ένιωσε ένταση ξανά, ένιωσε πως θέλει να τη φιλήσει ξανά αλλά δεν το έκανε. (καθώς απαγορεύεται η φιλοσοφία δεν θα κάνουμε εδώ υποθέσεις για το γιατί, απλά θα παραθέσουμε τα γεγονότα) Κοιτάχτηκαν κάποια δέκατα παραπάνω από τα δέκατα που κρατάνε οι ματιές των ανθρώπων συνήθως και μετά εκείνη γύρισε, άνοιξε την πόρτα και βγήκανε. Μέχρι να κατεβούν τις σκάλες όλη η ένταση είχε διαλυθεί.

κατ και επόμενη στιγμή

Διασκεδάζουν με χαζομάρες στο ίντερνετ κι εκείνος σκέφτεται πως περνάει τέλεια μαζί της. Εκείνη δε γνωρίζουμε τι σκέφτεται ακριβώς αλλά δείχνει να περνάει καλά. Κοιτάζονται ξανά, καθυστερούν τα βλέμματα τους στα απέναντι μάτια ξανά, αλλά ο κρυμμένος του ερωτισμός δεν αναδύεται. Κάποια στιγμή, φυσικά, η σύνδεση σπάει, εκείνος κοιτάει αλλού, εκείνη κοιτάει αλλού, εκείνος μελαγχολεί αλλά προσπαθεί να το κρύψει, εκείνη ακόμα δεν ξέρουμε ακριβώς τι νιώθει.

κατ και επόμενη στιγμή

Τώρα πια είναι χωρισμένοι από γεωγραφικές οντότητες και ανταλλάσουν έξυπνα αστεία μέσω διαδικτύου. Εκείνος γελάει, εκείνος μιλάει, εκείνος μελαγχολεί ξανά. Εκείνη γελάει, εκείνη μιλάει, εκείνη δεν καταλαβαίνει τη μελαγχολία του. Συνήθως. Εκείνος σκέφτεται πως του λείπει αλλά, παρόλη τη θλίψη του, αναγνωρίζει τον παραλογισμό του. Με σχολιάκια και καρδούλες προσπαθεί να της δείξει οτι θέλει να την ξαναδεί. Εκείνη το καταλαβαίνει, εκείνη δεν το καταλαβαίνει και συνεχίζουν να μιλάνε. Περνάει καλά εκείνος όταν μιλάνε.

κατ και μαύρο

μουσική

ώρα για φιλοσοφία τώρα

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

absolutely impossible to adapt to language

https://www.youtube.com/watch?v=m-0H4HOATOM

Δεν το είπα σε κανέναν τι μου συνέβη στο τρένο όταν ανέβαινα Θεσσαλονίκη. Όχι γιατί ντράπηκα ή γιατί δε θα με πιστεύανε. Αλλά γιατί δε συνέβη και κάτι τρομερό. Ή δε συνέβη και κάτι τρομερό όπως το περιγράφω.

Πόσες φορές δεν μου χει τύχει (πια πάρα πολλές) να είμαι κάπου και να νιώθω έτσι. Όλες οι στιγμές έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.

Το πρώτο είναι οτι είναι σχεδόν πάντα βράδυ. Έχει τύχει και μέρα αλλά πολύ σπάνια.

Το δεύτερο είναι οτι, εφόσον βράδυ, πάντα υπάρχει μια μονή ή μια διπλή σειρά από πορτοκαλί φώτα δρόμου. Πάντα. Ακούγεται πολύ συγκεκριμένο, και είναι, αλλά υπάρχει πάντα.

Και το τρίτο φυσικά, το αγαπημένο μου και μάλλον όλων των ανθρώπων, ίσως επειδή είμαστε συνυφασμένοι με αυτό, ίσως επειδή όλα είναι συνυφασμένα με αυτό, είναι η  κ ί ν η σ η. Πάντα στις στιγμές που δεν μπορώ με τίποτα (αλλά να που τώρα προσπαθώ) να περιγράψω υπάρχει κίνηση.

Α, ξέχασα και το τελευταίο. Αρκετά σημαντικό και αυτό. Μουσική. Ατμοσφαιρική, που να υποδηλώνει την ακινησία μου σε σχέση με την κίνηση των πάντων ή το ανάποδο. Είτε όλα θα κινούνται γύρω μου και θα τα παρατηρώ ακίνητος είτε εγώ θα περνώ δίπλα τους και θα μοιάζουν ακίνητα.

Μουσική που να υποδηλώνει όχι κίνηση πια αλλά διαφορά ταχύτητας (νομίζω αυτό είναι το μυστικό τελικά, η διαφορά ταχύτητας).

Και οι ευθείες ή οι καμπύλες των σειρών των πορτοκαλί φώτων να πηγαίνουν παράλληλα με μένα ή κάθετα με μένα. Να είμαι σε κορυφή λόφου και να βλέπω μεγάλες σειρές ή να περνάω μία μία τις λάμπες και να βλέπω τη σκιά μου να χάνεται πίσω μου κάθε 2-3 δευτερόλεπτα.

Ή (για να επιστρέψω σε αυτό που ήθελα να πω) να έχουν κλείσει τα φώτα του κουπέ στο τρένο, να είμαστε κάπου μετά τη Λάρισα, οι άγνωστοι συνταξιδιώτες μου να κοιμούνται κι εγώ κολλημένος στο παράθυρο, με τα μάτια ξερά από τη νύστα, να κοιτάω αχόρταγα έξω τις ατελείωτες σειρές των πορτοκαλί φώτων που σηματοδοτούν μια εθνική (ή έναν κωλόδρομο, ποιος ξέρει) και να τις ακολουθάμε ή να τις διασχίζουμε και να πηγαίνουμε, όλο να πηγαίνουμε και η διαφορά ταχύτητας μας να είναι κατά κάποιο τρόπο σαν να ζουμάρω σε κυτταρικό ή μοριακό επίπεδο στην ίδια την πραγματικότητα, όχι μόνο σαν ύλη αλλά σαν το οτιδήποτε. Να ζουμάρω στην ίδια την ουσία της πραγματικότητας, να ζουμάρω με εργαλείο τη διαφορά ταχύτητας και να μπορώ επιτέλους να δω τι σημαίνει να είμαι αυτό που είμαι και να κάνω αυτό που κάνω, όχι πια σαν Γιώργος ή σαν άτομο καν αλλά σαν ομάδα, σαν σύνολο, σαν αλφαστερητικοεαυτός, σαν όλοι όσοι θα ήθελα να είναι μαζί μου να κοιτάμε το ίδιο πράγμα, να νιώθουμε το ίδιο πράγμα και να είμαστε το ίδιο πράγμα και να χαιρόμαστε για αυτή τη συνοχή, σαν να είμαστε επιτέλους ολοκληρωμένοι μέσα στην ανυπαρξία του ατόμου.

Δε χρειάζεται να το πεις, ξέρω πως δεν τα περιγράφω καλά. Αν μπορούσα να τα περιγράψω όλα τόσο καλά μπορεί να έγραφα και κάτι καλό ντουντ.

https://www.youtube.com/watch?v=ny7BM7wjYIc

"There is, however, a class of fancies of exquisite delicacy which are not thoughts, and to which as yet I have found it absolutely impossible to adapt to language.

These fancies arise in the soul, alas how rarely.

Only at epochs of most intense tranquillity, when the bodily and mental health are in perfection. And at those weird points of time, where the confines of the waking world blend with the world of dreams.

And so I captured this fancy, where all that we see, or seem, is but a dream within a dream."

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

Φωτογένειες, αποστάσεις και οικονομικά μεγέθη

Σιχαίνομαι τους ανθρώπους με πολύ φωτογένεια. Δηλαδή τι; Οτι κάτι συμβαίνει και βγαίνεις όμορφη σε φωτογραφίες; Και όταν σε βλέπω από κοντά ούτε καν;

Καλά όχι. Πιο πολύ σιχαίνομαι τους ανθρώπους που είναι το ίδιο όμορφοι και στις φωτογραφίες και απο κοντά.

Και γενικά, και πολύ χαλαρά, γενικά, και χωρίς πολλές υπερβολές, κάθομαι να σκέφτομαι για αποστάσεις 2 σημείων στο χώρο, τι μπορεί να συμβεί ανάμεσα, τι μπορεί να συμβεί στα 2 άκρα και πως.

Και γενικά, πολύ χαλαρά γενικά, χωρίς υπερβολές, σκέφτομαι οτι δεν έχουμε λεφτά να κάνουμε αυτά που θέλουμε και αναρωτιέμαι αν αυτό θα έπρεπε να μας δυσκολεύει όσο μας δυσκολεύει.

Οι υλικές δυσκολίες είναι αντικειμενικές, δεν αντιλέγω. Τι άνθρωποι είμαστε αν δεν τις ξεπερνάμε; Αυτό κάθομαι και σκέφτομαι.

και εσένα σκέφτομαι

σκέφτομαι και γράφω η φάση μου

Όλα λάθος, αυτοσαμποτάζ και κακοδιαχείριση. Δύσκολη σεζόν η φετινή, το ξαναλέω.

Damn girl, you sure look good in this song

Στο επόμενο ραπ πάρτυ, πέρα από όλα τα άλλα υποψήφια τραγούδια που έχω για να πω, θέλω να γράψω ένα αληθινά παράξενο τραγούδι. Ξέρεις, είναι όταν γράφω ένα τραγούδι, ή κάτι, και πάντα, ενώ μπορεί να χει ξεκινήσει αισιόδοξα, καταλήγει, ακόμα και με την τελευταία του φράση να γίνεται θλιμμένο.Θέλω λοιπόν, για τον πειραματισμό αλλά όχι μόνο για αυτό, να καταφέρω να γράψω κάτι που να μιλάει για χαρά και ευτυχία και να μην την παίρνει πίσω με τίποτα.

Ούτε να σου δείχνει οτι το ταξίδι είναι το θέμα αν ο προορισμός είναι χάλια, ούτε να σου δείχνει οτι οι θυσίες σου δεν πάνε χαμένες, ούτε να σου λέει πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος.

Θέλω να ξεκινάει από μια κατάσταση χαράς και να παραμένει εκεί. Χωρίς διαλλείματα και παρενθέσεις. "Ξύπνησα σήμερα και είμαι χαρούμενος και έπεσα για ύπνο χαρούμενος ακόμα". Κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν γίνεται. Ή αν μπορώ να το κάνω εγώ. Νομίζω γίνεται. Και γενικά είμαι χαρούμενος άνθρωπος, όσο κι αν δε φαίνεται.

"Ξύπνησα σήμερα χαρούμενος γιατί η ζωή μου είναι σε καλή κατάσταση και θα βελτιωθεί κι άλλο και τίποτα δεν πήγε στραβά μέχρι να τελειώσω αυτό το τραγούδι και μάλλον δεν θα πάει μέχρι να πεθάνω". Σκέφτομαι να ξεκινήσω έτσι. Μόνο που θέλω ένα εξίσου χαρούμενο μπιτ.

κάτι σαν κι αυτό

κρίμα βασικά γιατί τον πυρήνα του τον χρησιμοποίησα ήδη στο προηγούμενο

αλλά γαμώ, αυτό το theme με κάνει να νιώθω ΚΑΛΑ.

Μακάρι να έβρισκα καμια γκόμενα που να γουστάρει νουτζάμπες, νομίζω θα μου έλυνε όλα τα προβλήματα αυτό.

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Όλα λάθος (το σύνθημα της φετινής σεζόν)

Σύντομα θα σε θυμάμαι αλλά δε θα μου λείπεις. Οπότε όσο προλαβαίνω.

Αυτό το ταξίδι της Θεσσαλονίκης είναι χωρισμένο σε 2 κομμάτια. Στο κομμάτι που έλειπες και το κομμάτι που ήσουν εκεί. Το καθένα είχε την ομορφιά του. Και το καθένα είχε τη θλίψη του. Δεν θέλω να αδικώ κανέναν.

Εκτός από 2 μέρη, το τελευταίο μου ταξίδι στη Θεσσαλονίκη είχε και 4 πρωταγωνίστριες.

1) Την πρώην κοπέλα μου
2) Τη νυν (και αεί) κοπέλα μου
3) Τη μέλλουσα κοπέλα μου
4) Τη μέλλουσα γυναίκα μου (you know it babe)

Αν καλοσκεφτείς τους αριθμούς που σου έδωσα, 4 και 7 νομίζω ήταν, θα καταλάβεις οτι δεν περιέχουν κάτι αρνητικό. Το 7 ήταν σχετικά με αυτό που έζησα. Το 4 σχετικά με αυτό που ήθελα να ζήσω.

Αλλά στα κείμενα είμαι καλός, όλοι το ξέρουνε αυτό. Και στους αριθμούς. Και στα κουτιά. Και στα αθλήματα. Και στο τρέξιμο, όπως άλλωστε είδες. Σε άλλα χωλαίνω. Όλοι κάπου χωλαίνουν. Εσύ ξέρεις που χωλαίνω. Κι εγώ ξέρω που χωλαίνεις.

Ή έστω, νομίζω οτι ξέρω.

Τέλος πάντων, έλεγα πως πέρασα στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια πιο πολύ με νοιάζει να σου αφήσω μικρά μηνυματάκια σε κειμενάκια μιας και είπες οτι θα τα περιμένεις (τα κειμενάκια, όχι τα μηνυματάκια) για αυτό και δεν μπαίνω στο θέμα και παίζω με λέξεις, ομοιοκαταληξίες και την υπομονή σου.

Ε, ωραία πέρασα, τι θες να πω άλλο; Μπορούμε να μιλήσουμε για σένα τώρα; Μπορούμε να μιλήσουμε τώρα; Έχεις ωραία φωνή, όχι τίποτα άλλο.

Αθήνα θα έρθεις ποτέ; Είμαι πολύ πιο ενδιαφέρων τύπος στο σπίτι μου να ξέρεις.

Την προσοχή σας παρακαλώ

Πριν γράψω το πολυαναμενόμενο recap του τελευταίου Θεσσαλονικιώτικου ταξιδιού μου, που δεν θα το γράψω σήμερα γιατί πραγματικά δεν έχω αποφασίσει αν θα είναι χαρούμενο ή θλιμμένο, θα αναφέρω εδώ πως πέρασα τέλεια μαζί της.

Πέρασα τέλεια μαζί της.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.