https://www.youtube.com/watch?v=m-0H4HOATOM
Δεν το είπα σε κανέναν τι μου συνέβη στο τρένο όταν ανέβαινα Θεσσαλονίκη. Όχι γιατί ντράπηκα ή γιατί δε θα με πιστεύανε. Αλλά γιατί δε συνέβη και κάτι τρομερό. Ή δε συνέβη και κάτι τρομερό όπως το περιγράφω.
Πόσες φορές δεν μου χει τύχει (πια πάρα πολλές) να είμαι κάπου και να νιώθω έτσι. Όλες οι στιγμές έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι οτι είναι σχεδόν πάντα βράδυ. Έχει τύχει και μέρα αλλά πολύ σπάνια.
Το δεύτερο είναι οτι, εφόσον βράδυ, πάντα υπάρχει μια μονή ή μια διπλή σειρά από πορτοκαλί φώτα δρόμου. Πάντα. Ακούγεται πολύ συγκεκριμένο, και είναι, αλλά υπάρχει πάντα.
Και το τρίτο φυσικά, το αγαπημένο μου και μάλλον όλων των ανθρώπων, ίσως επειδή είμαστε συνυφασμένοι με αυτό, ίσως επειδή όλα είναι συνυφασμένα με αυτό, είναι η κ ί ν η σ η. Πάντα στις στιγμές που δεν μπορώ με τίποτα (αλλά να που τώρα προσπαθώ) να περιγράψω υπάρχει κίνηση.
Α, ξέχασα και το τελευταίο. Αρκετά σημαντικό και αυτό. Μουσική. Ατμοσφαιρική, που να υποδηλώνει την ακινησία μου σε σχέση με την κίνηση των πάντων ή το ανάποδο. Είτε όλα θα κινούνται γύρω μου και θα τα παρατηρώ ακίνητος είτε εγώ θα περνώ δίπλα τους και θα μοιάζουν ακίνητα.
Μουσική που να υποδηλώνει όχι κίνηση πια αλλά διαφορά ταχύτητας (νομίζω αυτό είναι το μυστικό τελικά, η διαφορά ταχύτητας).
Και οι ευθείες ή οι καμπύλες των σειρών των πορτοκαλί φώτων να πηγαίνουν παράλληλα με μένα ή κάθετα με μένα. Να είμαι σε κορυφή λόφου και να βλέπω μεγάλες σειρές ή να περνάω μία μία τις λάμπες και να βλέπω τη σκιά μου να χάνεται πίσω μου κάθε 2-3 δευτερόλεπτα.
Ή (για να επιστρέψω σε αυτό που ήθελα να πω) να έχουν κλείσει τα φώτα του κουπέ στο τρένο, να είμαστε κάπου μετά τη Λάρισα, οι άγνωστοι συνταξιδιώτες μου να κοιμούνται κι εγώ κολλημένος στο παράθυρο, με τα μάτια ξερά από τη νύστα, να κοιτάω αχόρταγα έξω τις ατελείωτες σειρές των πορτοκαλί φώτων που σηματοδοτούν μια εθνική (ή έναν κωλόδρομο, ποιος ξέρει) και να τις ακολουθάμε ή να τις διασχίζουμε και να πηγαίνουμε, όλο να πηγαίνουμε και η διαφορά ταχύτητας μας να είναι κατά κάποιο τρόπο σαν να ζουμάρω σε κυτταρικό ή μοριακό επίπεδο στην ίδια την πραγματικότητα, όχι μόνο σαν ύλη αλλά σαν το οτιδήποτε. Να ζουμάρω στην ίδια την ουσία της πραγματικότητας, να ζουμάρω με εργαλείο τη διαφορά ταχύτητας και να μπορώ επιτέλους να δω τι σημαίνει να είμαι αυτό που είμαι και να κάνω αυτό που κάνω, όχι πια σαν Γιώργος ή σαν άτομο καν αλλά σαν ομάδα, σαν σύνολο, σαν αλφαστερητικοεαυτός, σαν όλοι όσοι θα ήθελα να είναι μαζί μου να κοιτάμε το ίδιο πράγμα, να νιώθουμε το ίδιο πράγμα και να είμαστε το ίδιο πράγμα και να χαιρόμαστε για αυτή τη συνοχή, σαν να είμαστε επιτέλους ολοκληρωμένοι μέσα στην ανυπαρξία του ατόμου.
Δε χρειάζεται να το πεις, ξέρω πως δεν τα περιγράφω καλά. Αν μπορούσα να τα περιγράψω όλα τόσο καλά μπορεί να έγραφα και κάτι καλό ντουντ.
https://www.youtube.com/watch?v=ny7BM7wjYIc
"There is, however, a class of fancies of exquisite delicacy which are not thoughts, and to which as yet I have found it absolutely impossible to adapt to language.
These fancies arise in the soul, alas how rarely.
Only at epochs of most intense tranquillity, when the bodily and mental health are in perfection. And at those weird points of time, where the confines of the waking world blend with the world of dreams.
And so I captured this fancy, where all that we see, or seem, is but a dream within a dream."
Δεν το είπα σε κανέναν τι μου συνέβη στο τρένο όταν ανέβαινα Θεσσαλονίκη. Όχι γιατί ντράπηκα ή γιατί δε θα με πιστεύανε. Αλλά γιατί δε συνέβη και κάτι τρομερό. Ή δε συνέβη και κάτι τρομερό όπως το περιγράφω.
Πόσες φορές δεν μου χει τύχει (πια πάρα πολλές) να είμαι κάπου και να νιώθω έτσι. Όλες οι στιγμές έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι οτι είναι σχεδόν πάντα βράδυ. Έχει τύχει και μέρα αλλά πολύ σπάνια.
Το δεύτερο είναι οτι, εφόσον βράδυ, πάντα υπάρχει μια μονή ή μια διπλή σειρά από πορτοκαλί φώτα δρόμου. Πάντα. Ακούγεται πολύ συγκεκριμένο, και είναι, αλλά υπάρχει πάντα.
Και το τρίτο φυσικά, το αγαπημένο μου και μάλλον όλων των ανθρώπων, ίσως επειδή είμαστε συνυφασμένοι με αυτό, ίσως επειδή όλα είναι συνυφασμένα με αυτό, είναι η κ ί ν η σ η. Πάντα στις στιγμές που δεν μπορώ με τίποτα (αλλά να που τώρα προσπαθώ) να περιγράψω υπάρχει κίνηση.
Α, ξέχασα και το τελευταίο. Αρκετά σημαντικό και αυτό. Μουσική. Ατμοσφαιρική, που να υποδηλώνει την ακινησία μου σε σχέση με την κίνηση των πάντων ή το ανάποδο. Είτε όλα θα κινούνται γύρω μου και θα τα παρατηρώ ακίνητος είτε εγώ θα περνώ δίπλα τους και θα μοιάζουν ακίνητα.
Μουσική που να υποδηλώνει όχι κίνηση πια αλλά διαφορά ταχύτητας (νομίζω αυτό είναι το μυστικό τελικά, η διαφορά ταχύτητας).
Και οι ευθείες ή οι καμπύλες των σειρών των πορτοκαλί φώτων να πηγαίνουν παράλληλα με μένα ή κάθετα με μένα. Να είμαι σε κορυφή λόφου και να βλέπω μεγάλες σειρές ή να περνάω μία μία τις λάμπες και να βλέπω τη σκιά μου να χάνεται πίσω μου κάθε 2-3 δευτερόλεπτα.
Ή (για να επιστρέψω σε αυτό που ήθελα να πω) να έχουν κλείσει τα φώτα του κουπέ στο τρένο, να είμαστε κάπου μετά τη Λάρισα, οι άγνωστοι συνταξιδιώτες μου να κοιμούνται κι εγώ κολλημένος στο παράθυρο, με τα μάτια ξερά από τη νύστα, να κοιτάω αχόρταγα έξω τις ατελείωτες σειρές των πορτοκαλί φώτων που σηματοδοτούν μια εθνική (ή έναν κωλόδρομο, ποιος ξέρει) και να τις ακολουθάμε ή να τις διασχίζουμε και να πηγαίνουμε, όλο να πηγαίνουμε και η διαφορά ταχύτητας μας να είναι κατά κάποιο τρόπο σαν να ζουμάρω σε κυτταρικό ή μοριακό επίπεδο στην ίδια την πραγματικότητα, όχι μόνο σαν ύλη αλλά σαν το οτιδήποτε. Να ζουμάρω στην ίδια την ουσία της πραγματικότητας, να ζουμάρω με εργαλείο τη διαφορά ταχύτητας και να μπορώ επιτέλους να δω τι σημαίνει να είμαι αυτό που είμαι και να κάνω αυτό που κάνω, όχι πια σαν Γιώργος ή σαν άτομο καν αλλά σαν ομάδα, σαν σύνολο, σαν αλφαστερητικοεαυτός, σαν όλοι όσοι θα ήθελα να είναι μαζί μου να κοιτάμε το ίδιο πράγμα, να νιώθουμε το ίδιο πράγμα και να είμαστε το ίδιο πράγμα και να χαιρόμαστε για αυτή τη συνοχή, σαν να είμαστε επιτέλους ολοκληρωμένοι μέσα στην ανυπαρξία του ατόμου.
Δε χρειάζεται να το πεις, ξέρω πως δεν τα περιγράφω καλά. Αν μπορούσα να τα περιγράψω όλα τόσο καλά μπορεί να έγραφα και κάτι καλό ντουντ.
https://www.youtube.com/watch?v=ny7BM7wjYIc
"There is, however, a class of fancies of exquisite delicacy which are not thoughts, and to which as yet I have found it absolutely impossible to adapt to language.
These fancies arise in the soul, alas how rarely.
Only at epochs of most intense tranquillity, when the bodily and mental health are in perfection. And at those weird points of time, where the confines of the waking world blend with the world of dreams.
And so I captured this fancy, where all that we see, or seem, is but a dream within a dream."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου