Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Τσινάει ο γάιδαρος; Τσινάει

Κάνω το χιλιοστό μου διάλλειμα για σήμερα (στ' αρχίδια μου πως γράφεται, άμα μ' ένοιαζε θα το έψαχνα στο γκουγκλ). Απλά αρνούμαι να μελετήσω για την παγκοσμιοποίηση. Αναμενόμενο φαντάζομαι.

Μου άνοιξε κάποιος το θέμα του χρόνου. Εγώ άνοιξα επίσης σήμερα το θέμα της δημιουργικότητας. Και το θέμα της οικονομίας, κάποια πολιτικά ζητήματα, και διάφορα άλλα.

Χτες κάποια μου είπε οτι αφού δεν μπορώ να δω τηλεόραση (γιατί όντως δεν μπορώ) τουλάχιστον ελπίζει να κάνω κάτι που να με βοηθάει να κοιμάμαι τα βράδια. Ή κάτι τέτοιο. Και σήμερα με ρώτησε κάποιος αν κοιμάμαι πολύ.

Κοιμάμαι πολύ, ναι. Γιατί παρόλες τις δυσκολίες μου, τα άγχη και τους πόνους μου, είμαι αρκετά αναίσθητος ώστε να κοιμάμαι σαν πουλάκι. Κι αν βλέπω που και που λίγο παράξενα όνειρα (όντως, που και που, όχι συχνά) τι να γίνει; Σε γενικές γραμμές είμαι εντάξει. Εφόσον κοιμάμαι καλά, είμαι εντάξει.

Λάθος

Το "είμαι καλά επειδή μπορώ και κοιμάμαι" είναι το ίδιο με το "θέλω να κάνω σεξ επειδή μου σηκώνεται". Λάθος.

Μου σηκώνεται επειδή α) έμαθα να μου σηκώνεται και μου είναι εύκολο επειδή δε χόρτασα και σεξ ποτέ,  β) μου σηκώνεται εύκολα για τον ίδιο λόγο φαντάζομαι που πετάω εύκολα μια πέτρα μακριά ή γιατί τρέχω γρήγορα. Γιατί   μ ο υ   α ρ έ σ ε ι   η αίσθηση. Και το ίδιο φαντάζομαι ισχύει και για τον ύπνο μου. Δε χρειάζομαι καν τόσο ύπνο. Απλά μου αρέσει η αίσθηση. Ή απλά γιατί δεν υπάρχει κάτι να θέλω να με κρατήσει ξύπνιο. Μεταστροφή: κοιμάμαι γιατί δε με κρατάει κάτι ξύπνιο.

Ορίστε λοιπόν δυο πράγματα για μένα. Κοιμάμαι εύκολα και μου σηκώνετα εύκολα. Τι από αυτά με βοηθάει για να είμαι πιο χαρούμενος; Τίποτα. Δε μου χρειάζεται η σηκωμένη πούτσα γιατί δεν τη χρειάζεται κανείς άλλος. Εγώ την συνήθισα πια, μου είναι αδιάφορη όταν είμαι μόνος μου. Ο ύπνος τι μου χρειάζεται; Δε μου χρειάζεται γιατί δε με χρειάζεται κάποιος άλλος ξύπνιο ή ξεκούραστο. Αν δε με χρειάζεται κανείς εξυπηρετώ μόνο εμένα ξύπνιος.

Είμαι άρρωστος με την ανθρώπινη προσοχή. Είμαι άρρωστος με τις ανθρώπινες σχέσεις. Προς τα κάπου πηγαίνει αυτό αλλά δεν μπορώ να αλλάξω πορεία. Δεν, δεν, δεν, κάτι πάει στραβά και δεν ξέρω, δεν, δεν, δεν, όλο άρνηση, ένα χάος, μια σκέψη με παρηγορούσε, θα βρω κάποιον να αγαπήσω και θα φτιάξει αλλά είναι μεγάλο ψέμμα αυτό, με κούρασε ο ήχος της μουσικής αλλά με κουράζει και η σιωπή τώρα, και ο ύπνος με κουράζει και τα γεννητικά μου όργανα με κουράζουν και εντύπωση δε μου κάνει τίποτα πλέον, μου κάνεις εσύ που και που αλλά κι εσύ-

κι εσύ, έμφαση στο και, στην επανάληψη και στο χρόνο που δεν είναι τίποτα άλλο από την κίνηση. Χωρίς κίνηση δεν υπάρχει χρόνος. Να η απάντηση σου, λοιπόν. Σύνταξη μηδέν, θα το πληρώσω αυτό το κείμενο ε; Σαν το κόμμα κι εγώ, τα λάθη που κάνω τα πληρώνω πρώτα πρώτα εγώ. Οπότε παράτα με με τις παρατηρήσεις σου. Αν δεν έχεις να πεις κάτι καλό μη λες τίποτα, τα αρνητικά τα ακούω όλη μέρα στο κεφάλι μου.

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Τέλειωσα 2 εργασίες και είπα να γράψω ακόμα μια μαλακία

https://www.youtube.com/watch?v=kR3orob9xtE

Πάλι γράφω για άλλους και δε μ' αρέσει αυτό. Η φίλη μου η πως-τη-λένε-όλο-ξεχνάω-τ'-όνομά-της σωστά σχολίασε προχτές οτι αμα αρχίσεις να ακούς καλά λόγια, μετά θα κάνεις ο,τι κάνεις για να ακούς καλά λόγια.

Ε λοιπόν αυτό είναι ανοησία και δε θέλω να το κάνω. Αλλά δεν μπορείς να το αποφύγεις κάποιες φορές. Δεν μπορείς καν να το αναγνωρίσεις κάποιες φορές. Και δεν είναι οτι θα έρθει το ανάλογο ενός αναγνωρισμένου χορογράφου να μου κάνει κομπλιμέντα σε οποιονδήποτε τομέα, εμένα η τέχνη μου είναι να ξενίζω και να δίνω μέχρι ο άλλος να μη θέλει άλλο.

Άρα αν δε θες να γίνεις χοντρή καλύτερα να με αποφύγεις.

Όμως μίλαγα για το πόσο πέφτει η ποιότητά μου. Και αχ και βαχ και τέτοια αλλά πριν βιαστείς να με διαψεύσεις άκου πρώτα. Άλλο η κλάψα, στην οποία είμαι μανούλα, ναι, και άλλο η αναγνώριση (τι έπαθα με τη λέξη αναγνώριση σημερα;) οτι κάτι βρίσκεται σε ύφεση. Η ύφεσή μου δεν εμφανίζεται μόνο με τη μορφή παλιών και νέων σωματικών υποβαθμίσεων, δεν εμφανίζεται μόνο με τη μορφή συναισθηματικών εξάρσεων ενός προβληματικού και ανασφαλούς ατόμου, δεν εμφανίζεται μόνο με την ακαδημαϊκή μετριότητά μου, δεν εμφανίζεται μόνο έτσι

αλλά εμφανίζεται κι έτσι.

Δες τι μπορώ να κάνω με το σώμα μου πλέον. το 50%
Δες πως αντιδρώ συναισθηματικά και στις πιο απλές καταστάσεις. πολύ άσχημα
Δες τις εργασίες μου για τη σχολή. Μέτριες, με αληθινή προσφορά στην επιστήμη 0.

Απογοητευτικό, α, τι απογοητευτικό. Φυσικά δεν θα πεθάνω κιόλας γιατί για να πεθάνεις επίτηδες πρέπει να θες, κι εγώ δε θέλω είτε γιατί λειτουργεί κάτι σωστά μέσα μου τουλάχιστον (τα ένστικτα επιβίωσης), είτε γιατί έχω ελπίδα οτι μπορεί να αλλάξει κάτι. Οι πρόσφατες γνωριμίες μου με διαβεβαίωσαν οτι αυτό το κάτι που ευαγγελίζομαι την αλλαγή του δεν πρόκειται να αλλάξει που να χτυπιέμαι σαν το ψάρι που ψάρεψα στο κάτω Κουφονήσι άμα δε σοβαρευτώ.

Δε γίνεται να με πάρει κάποιος από το χέρι και να με βοηθήσει σ' αυτό; Φαντάζομαι όχι.

Αμείλικτα οδεύουμε προς το θάνατο, κείμενο το κείμενο, χορό το χορό, βάρδια τη βάρδια, έξοδο την έξοδο, ραντεβού το ραντεβού, φιλί το φιλί, εργασία την εργασία, τηλέφωνο το τηλέφωνο, αφιέρωμα το αφιέρωμα, πληγή την πληγή, μέχρι το τελευταίο, τον τελευταίο, την τελευταία, την τελευταία, το τελευταίο, το τελευταίο, την τελευταία, το τελευταίο, το τελευταίο, την τελευταία.

Πληγή την πληγή μέχρι την τελευταία.

Ο κόσμος μοιάζει να προσπαθεί να μας σκοτώσει πληγή την πληγή.

Κι εμείς εκεί, ν' αντιστεκόμαστε, κείμενο το κείμενο, χορό το χορό, βάρδια τη βάρδια, έξοδο την έξοδο, ραντεβού το ραντεβού, φιλί το φιλί, εργασία την εργασία, τηλέφωνο το τηλέφωνο, αφιέρωμα το αφιέρωμα, πληγή την πληγή.

Να αντιστέκεσαι πληγή την πληγή. Αν και δεν είμαι για να δίνω συμβουλές γενικά.

(το τραγούδι στο τέλος δεν είναι η εκτέλεση που ήθελα, αυτή που έβαλα είναι χάλια αλλά δεν υπήρχε στο youtube η σωστή γαμώ. Σορυ αλλά έπρεπε να το πω)

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Αφού ο,τι σε βολεύει λες, πες το όπως θες

Καθώς είμαστε και παιδιά της πόλης

οι ήχοι που κάνει το δάσος μας τρομάζουν
έχουμε συνηθίσει σε ανθρώπινους ήχους
σε ήχους μηχανών φτιαγμένων από ανθρώπους
σε ήχους ζώων εξημερωμένων από ανθρώπους
και σε ήχους του περιβάλλοντος που δεν έχουν μπορέσει ακόμα να ελέγξουν οι άνθρωποι
(όπως ο ήχος της βροχής)

σε ένα τέτοιο ανθρωποκεντρικό περιβάλλον
εσύ μου ζητάς να φερθώ απάνθρωπα
να ξεχάσω πως είναι οι άνθρωποι
και να μάθω ως δια μαγείας πως συμπεριφέρονται σε μη ανθρώπινα όντα

προσπάθησα
και προσπαθώ
μέχρι που αναρωτήθηκα γιατί προσπαθώ μόνος μου
- εκτός αν δεν προσπαθώ μόνος μου -
αλλά οι μη ανθρώπινες προσπάθειες δεν είναι στο φάσμα της αντίληψης μου
φαντάζομαι πως το καταλαβαίνεις αυτό

τέλος πάντων

οι ήχοι που κάνει το δάσος με τρομάζουν
αλλά τα δάση μου αρέσουν
σχεδόν όσο αρέσουν σε κάποιους ανθρώπους οι θάλασσες

περπατάω στο δάσος μόνος μου
και ψάχνω υποτίθεται κάτι που ξέρω πως μοιάζει και πως ακούγεται και πως μυρίζει και τι γεύση έχει
- υποτίθεται, γιατί δεν γνωρίζω τίποτα εν τέλει -
και όπως περπατάω, χάνομαι
γιατί ως παιδί της πόλης, όσο κι αν μ' αρέσουνε τα δάση
είναι δύσκολα στον προσανατολισμό
κι έτσι χάθηκα τώρα

και δυστυχώς εγώ δεν είμαι ελάφι να μη με απασχολεί το που πάω
ή με ποιον πάω
ή το πως πάμε
οπότε με το που χάθηκα, σταμάτησα

και από θύτης έγινα θύμα στο δάσος
και ως θύμα βρίσκομαι συνέχεια υπό
υπό καταδίωξη
υπό αμφισβήτηση
υπό σου
και φυσικά εμένα δε μου αρέσει να βρίσκομαι υπό παρά μόνο όταν θέλω να βρίσκομαι υπό
ή μάλλον πιο σωστά
παρά μόνο όταν με εξυπηρετεί να βρίσκομαι υπό
"οπότε τα υπό τέλος" αναφώνησα

και από θύμα αποφάσισα να βγω από το δάσος μέχρι να γίνω θύτης
ή μέχρι να μην υπάρχει πλέον έγκλημα
μόνο αγάπη
ή κάτι τέτοιες μαλακίες, δεν ξέρω πως τα λέτε στα μέρη σου
εμείς εδώ τα λέμε αγάπη
και έρωτες
και τέτοια

η φρασεολογία όμως είναι δευτερεύουσα μωρό μου
ξεπέρνα το

https://www.youtube.com/watch?v=_8z265sueIc

και παρατήρησε πόσα κοψίματα έχει το κομμάτι
μέχρι να μπει η σωστή αλληλουχία νοτών
πόσο σπαστικιά και απαραίτητη η υπομονή
ως τη σωστή αλληλουχία φιλιών - εεεεεε, νοτών εννοούσα.

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

i hate me please die (me)

Έχω τόση ανάγκη να ξεφύγω από τον εαυτό μου που αναζητώ τους πιο παράξενους τρόπους.

Και ναι φταίει ο καπιταλισμός
και ναι φταίει που μεγάλωσα και άργησα να καταλάβω κάποια πράγματα
και ναι φταίει το μπλογκ που μου δίνει βήμα και έχω γίνει ψωνάρα
και ναι φταίει που ήμουνα δημοφιλής και έγινα ψωνάρα επίσης

και φταίνε πολλά γενικά.

Θέλω να ξεφύγω αρκετά ούτως ώστε όταν ξαναγυρίσω (αν ξαναγυρίσω) να είμαι άλλος εαυτός. Καλύτερος ελπίζω. Αν τύχει και είμαι χειρότερος θα ξανακάνω το ίδιο. Αλλά πρέπει να ξεκολλήσω, δες, δεν μπορώ να φλερτάρω καν, δεν μπορώ να επικοινωνήσω καν, δεν μπορώ να πω καν την αλήθεια, μόνο κείμενα, κείμενα, κείμενα

και κλάψα, κλάψα, κλάψα

και που τα αναγνωρίζω αυτά όλα δηλαδή, τι; Τώρα είναι δικαιολογημένα; Όχι δεν είναι. Νιώθω να βρίσκομαι σε δίνη και δεν ξέρω που καταλήγει. Ξέρω μόνος οτι εκεί που καταλήγει θα είμαι μόνος μου, κι εγώ, σε αντίθεση με σένα, δεν θέλω να είμαι μόνος μου. Θέλω παρέα. Και αυτών, και εσού, και εκείνου και εκείνων και αρκετή παρέα γενικά.

Θα έκλαιγα αλλά ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω αφιλτράριστο πια. Και φυσικά δεν είναι δικιά σου δουλειά να με φτιάξεις, για την ακρίβεια ακριβώς επειδή δεν είναι δικιά σου δουλειά να με φτιάξεις συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Έχεις δίκιο κι έχω άδικο και ούτε αυτό δεν έχει σημασία πλέον, τα δίκαια και τα άδικα είναι για όταν έχεις κάτι να μάθεις από αυτά, για όταν έχεις κάπου να προχωρήσεις. nope + nope + nope.

Ψάχνω κάποιον να με φτιάξει και δε με φτιάχνει κανείς και κλαίγομαι. Να πάω να γαμηθώ λες;

Καλή απάντηση, τη δέχομαι.

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

δίχως παρεξήγηση

https://www.youtube.com/watch?v=TGOPC_4RYDU

Εστιάζω σε κάθε ένα από τα σημεία που πονάνε
έχουν γίνει πια ποιηματάκι
μέση, γόνατο, πατούσα
κεφάλι, καρποί, καρδιά

(ω, τι ποιητής)

(ω, άντε γαμήσου)

το καθένα ακτινοβολεί τη δικιά του γλώσσα
"εγώ πονάω επειδή με πάταγες πολύ και λάθος, λούσου τα τώρα" αναφώνησε η πατούσα
"εγώ γιατί δεν κράτησες σωστή στάση" η μέση
το γόνατο με έβρισε
"να μην ξαναπιείς και να προσέχεις τους καθρέφτες στο ποδήλατο βλάκα"
το κεφάλι μου μιλάει πιο γλυκά
"εγώ σπάνια σε ταλαιπωρώ, το ξέρεις, άσε με και μένα να βγάλω τα σώψυχά μου"
"ναι, θυμήθηκες να κάνεις ποδήλατο μετά απο τόσο καιρό και σε πειράζουμε εμείς που πιαστήκαμε στο τιμόνι" έχουν και τα δίκια τους κι οι καρποί μου
και η καρδιά, φυσικά, το κλασικό

"Εστιάζω σε κάθε ένα από τα σημεία σου που θέλω
έχουν γίνει πια ποιηματάκι
μέση, γόνατα, πατούσες
κεφάλι, καρποί, καρδιά"

μα τα δικά σου δε μου μιλάνε,
δεν ξέρω αν πονάνε
ή αν περνάνε καλά
ή αν ψήνονται να ακουμπήσουν με τα δικά μου
ή αν αποσυνδέθηκαν τελείως
ή αν συνδέθηκαν τελείως πλέον
ή τι τέλος πάντων

Ενοχικός είναι το δεύτερό μου όνομα μανμου

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018

"και τέτοια" είπαμε; δεν είπαμε

https://www.youtube.com/watch?v=SHhrZgojY1Q

Δεν θα έκανα ποτέ μπάντα σαν αυτή των Χου. Πολύ φασαριόζοι. Πολύ καλοί κιόλας βέβαια. Δεν θα έπαιζα τέτοια αλλά σίγουρα τα άκουγα πολύ πολύ όταν ήμoυνα μικρός.

Χαουέβερ

Πολύ θα ήθελα να πω οτι δε θα ξανακοροϊδευτώ αλλά δε νομίζω να ισχύει. Μοιάζω να μου τη φέρνουνε συνέχεια. Θέλω κάποιος να έρθει να μου πει τι κάνω λάθος. Βασικά ντάξει, όλοι αυτό μου λένε τον τελευταίο καιρό, τι κάνω λάθος. Δε φταίει που δε μου το λένε, φταίει που δεν πείθομαι.

Κανονικά τώρα θα ανέλυα τι λένε, τι λέω, τη διαφωνία, θα έβαζα και καμιά αναφορά για την κοπέλα που γουστάρω και θα ήταν ένα έτοιμο κειμενάκι.

Αλλά ΒΑΡΙΕΜΑΙ και έχω γίνει βαρετός.

βαρετός βαρετός βαρετός

κι επειδή βαριέμαι, έχω να πω οτι δεν έχω όρεξη να δω κανέναν και θα πάω μες στο σκ στην παραλία να διανυκτερεύσω εκεί μπας και συνέλθει το μυαλό μου και γράψω την εργασία του κρητικού για την τρομοκρατία στην ΕΕ γιατί δεν πάει πουθενά μέχρι τώρα η σκέψη μου.

soooooo fuck off

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Προσαρμογή, προσαρμογή, προσαρμογή

https://www.youtube.com/watch?v=c3HDIAKckNE

Δεν μπορώ να την παίξω
Δεν μπορώ να μη νιώσω μόνος μου
Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά

Φοβάμαι; Όχι, δε φοβάμαι ακριβώς. Πάντα ρε γαμώτο όταν θέλω να γράψω κάτι χωρίς να φρικάρω κανέναν βγαίνει χάλια. Σκατά. Σκατά! Το αίσθημα της απόγνωσης μεγαλώνει λέξη τη λέξη. Δεν θα καταφέρω να γράψω κάτι καλό σήμερα. Βασικά δεν θα καταφέρω να γράψω κάτι αληθινό σήμερα. Και αφού δεν θα γράψω αυτό που νιώθω, θα πρέπει να το νιώσω ολόκληρο. Και δεν θέλω, θέλω να φύγει από πάνω μου, έστω ένα μικρό μέρος του. Δεν έχω θέμα με το κουβάλημα, διπλώνομαι στα 2 για να κουβαλήσω ένα καναπέ, αλλά αυτό που με βαραίνει τώρα είναι ασήκωτο. Και μου υποσχέθηκες, χωρίς να μιλήσεις όμως, οτι θα με άκουγες αν ήθελα να σου μιλήσω. Ε, λοιπόν, θέλω αλλά δες, δεν μπορούμε να μιλήσουμε τώρα. Ποιος φταίει; Εσύ που υποσχέθηκες ή εγώ που το πήρα στα σοβαρά; Ίσως να μη φταίει και κανείς. Αλλά εγώ θέλω να σου μιλήσω κι εσύ θες αλλά δεν τρελαίνεσαι κιόλας. Που είναι χειρότερο από το να μην ήθελες καθόλου για την τωρινή μου κατάσταση.

Γκρινιάζω από δω για να μη γκρινιάζω από κοντά. Σεβάσου τουλάχιστον οτι κάπου πρέπει να γκρινιάξω και μη σχολιάσεις τίποτα. Το ξέρω οτι δεν έχω λόγο να σε κατηγορώ για αυτό και δε σε κατηγορώ. Απλά θέλω να σου μιλήσω και δε γίνεται. Και όχι επειδή δεν είμαστε στο ίδιο μέρος.

Εντάξει, μου 'φυγε. Είδες; Δεν κράτησε καν πολύ. Τώρα θέλω να ξαναβρεθούμε. Πότε μπορείς;


Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2018

υποσχέσεις και στο τέλος μας τα παίρνουν όλα πίσω

Κάποιες φορές, όταν προσπαθώ να σε περιγράψω,
νιώθω να θέλω να πω δέκα λέξεις ταυτόχρονα
και τελικά ή δε λέω τίποτα και γελώ
ή λέω την πιο μέτρια για να μη σοκαριστείς

και κάποιες φορές αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αργότερα
και αγχώνομαι και στεναχωριέμαι
μόνο όταν είμαστε μαζί ξεχνιέμαι
και δεν ασχολούμαι με την πρόγνωση

και σήμερα, που δεν επιθυμώ να σε συναντήσω
αναρωτιέμαι πως θα περάσει η αυριανή ημέρα
που θα θέλω αλλά δε θα γίνεται
να σε δω ή να με δεις

αλλά να κοιταχτούμε καλά
αποκτά άλλο νόημα η φράση σε βλέπω όταν σε βλέπω
 και αναρωτιέμαι, και αγχώνομαι, και στεναχωριέμαι

και θα γράψω σε ένα χαρτί
τι θα πρέπει να πατήσουμε
και όταν θα το πατήσουμε
θα σου το δώσω
για να καταλάβεις επιτέλους
πόσο καλος είμαι στην πρόγνωση
και ας την αποφεύγω για να μη μου κάνει σπόιλερς
από την εμπερία μου μαζί σου

https://www.youtube.com/watch?v=_8z265sueIc