Ησυχία (στο δάσος και στην πόλη)
και ξεκινά μια δύσκολη βδομάδα, πολύ πολύ δύσκολη. Και τι κάνουμε τις δύσκολες βδομάδες; Ο,τι κάνουμε και τις υπόλοιπες. Το σώμα έχει έναν χαζούλη μηχανισμό για να αντιδρά στην πίεση που νομίζω ισχύει σε πολλά πράγματα στη φύση. Όταν αυξάνεται η πίεση προς αυτό, αυξάνει σιγά σιγά τη δική του για να ισοσταθμίσει.
πχ. σπρώχνω κάτι. όταν αυτό αρχίζει να βγάζει περισσότερη αντίσταση, αρχίζω να σπρώχνω παραπάνω, όσο παραπάνω χρειάζεται για να φτάσω στο σπρώξιμο που έκανα στην αρχή. Δυναμώνω την πίεση μου για να φτάσω πάλι στην αρχική ισορροπία, δεν βάζω πολύ δύναμη για να ξεπεράσω κατευθείαν την αντίσταση. Πιέζω λίγο λίγο παραπάνω μέχρι να ξαναφτάσω στο αρχικό μου σπρώξιμο.
Έτσι κάνω και γενικά. Όταν πιέζομαι, δεν αντιδρώ στην πίεση αποφασιστικά και δυνατά, απλά αυξάνω τη δικιά μου αντίδραση λίγο λίγο για να φτάσω πάλι σε θέση ισορροπίας. Συνήθως.
Στη δύσκολη βδομάδα που έρχεται λοιπόν, αυξάνω σιγά σιγά τις απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου μέχρι να φτάσουν ίσα ίσα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες μέχρι την επόμενη Κυριακή. Την επόμενη Κυριακή θα χαλαρώσει η πίεση και θα χαλαρώσω και η δική μου αντίδραση.
Παρόλη τη δύσκολη βδομάδα, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και "στα κάτω" σου. Ξέρω, φαντάζομαι, ακούω, πως είσαι "στα κάτω" σου πάλι. Και ζητώ συγγνώμη που το κάνω δική μου δουλειά, δεν είναι δική μου δουλειά "τα κάτω" σου. Όμως θα ήθελα να γνωρίζεις πως "τα κάτω" σου με νοιάζουν, και πως αν θα ήθελες να τα αναλύσουμε, ή να ξεχαστούμε, ή απλά να τα ζήσουμε μαζί, "τα κάτω" σου, θα το ήθελα, όχι για να σου κάνω χάρη φυσικά, αλλά γιατί θα μάθαινα πράγματα για σένα, πράγμα που θα μου άρεσε να συμβεί.
Όμως δεν είναι δική μου δουλειά "τα κάτω" σου κι έτσι αν θες μια συμβουλή, μην αυξάνεις σιγά σιγά την αντίρροπη πίεση για να τα αντιπαρέλθεις, με μια αποφασιστική δράση υπερκέρασέ τα. Ανάλογα την περίπτωση βέβαια. Η βία δεν είναι πάντα λύση. Αλλά κάποιες φορές είναι. Δεν ξέρω, λέω.
Αυτό φυσικά ήταν για να πάει προσωπικά αλλά είναι "στα κάτω" της κι έτσι το αφήνω εδώ να υπάρχει.
και ξεκινά μια δύσκολη βδομάδα, πολύ πολύ δύσκολη. Και τι κάνουμε τις δύσκολες βδομάδες; Ο,τι κάνουμε και τις υπόλοιπες. Το σώμα έχει έναν χαζούλη μηχανισμό για να αντιδρά στην πίεση που νομίζω ισχύει σε πολλά πράγματα στη φύση. Όταν αυξάνεται η πίεση προς αυτό, αυξάνει σιγά σιγά τη δική του για να ισοσταθμίσει.
πχ. σπρώχνω κάτι. όταν αυτό αρχίζει να βγάζει περισσότερη αντίσταση, αρχίζω να σπρώχνω παραπάνω, όσο παραπάνω χρειάζεται για να φτάσω στο σπρώξιμο που έκανα στην αρχή. Δυναμώνω την πίεση μου για να φτάσω πάλι στην αρχική ισορροπία, δεν βάζω πολύ δύναμη για να ξεπεράσω κατευθείαν την αντίσταση. Πιέζω λίγο λίγο παραπάνω μέχρι να ξαναφτάσω στο αρχικό μου σπρώξιμο.
Έτσι κάνω και γενικά. Όταν πιέζομαι, δεν αντιδρώ στην πίεση αποφασιστικά και δυνατά, απλά αυξάνω τη δικιά μου αντίδραση λίγο λίγο για να φτάσω πάλι σε θέση ισορροπίας. Συνήθως.
Στη δύσκολη βδομάδα που έρχεται λοιπόν, αυξάνω σιγά σιγά τις απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου μέχρι να φτάσουν ίσα ίσα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες μέχρι την επόμενη Κυριακή. Την επόμενη Κυριακή θα χαλαρώσει η πίεση και θα χαλαρώσω και η δική μου αντίδραση.
Παρόλη τη δύσκολη βδομάδα, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και "στα κάτω" σου. Ξέρω, φαντάζομαι, ακούω, πως είσαι "στα κάτω" σου πάλι. Και ζητώ συγγνώμη που το κάνω δική μου δουλειά, δεν είναι δική μου δουλειά "τα κάτω" σου. Όμως θα ήθελα να γνωρίζεις πως "τα κάτω" σου με νοιάζουν, και πως αν θα ήθελες να τα αναλύσουμε, ή να ξεχαστούμε, ή απλά να τα ζήσουμε μαζί, "τα κάτω" σου, θα το ήθελα, όχι για να σου κάνω χάρη φυσικά, αλλά γιατί θα μάθαινα πράγματα για σένα, πράγμα που θα μου άρεσε να συμβεί.
Όμως δεν είναι δική μου δουλειά "τα κάτω" σου κι έτσι αν θες μια συμβουλή, μην αυξάνεις σιγά σιγά την αντίρροπη πίεση για να τα αντιπαρέλθεις, με μια αποφασιστική δράση υπερκέρασέ τα. Ανάλογα την περίπτωση βέβαια. Η βία δεν είναι πάντα λύση. Αλλά κάποιες φορές είναι. Δεν ξέρω, λέω.
Αυτό φυσικά ήταν για να πάει προσωπικά αλλά είναι "στα κάτω" της κι έτσι το αφήνω εδώ να υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου