https://www.youtube.com/watch?v=3fy4YPd7viU
Κάτω απ' το πληκτρολόγιο μου βρίσκεις τα πιο απίθανα πράγματα. Χάπια, κλειδιά που δεν ξέρω τι ανοίγουν, χαρτιά με σημειώσεις που δεν έχουν νόημα πλέον, καλώδια, στυλό, αναπτήρες, παραμάνες, καρφίτσες και άλλα.
πια το στόμα μου είναι το πληκτρολόγιο
και το παράθυρό μου είναι η οθόνη
και τα αυτιά μου είναι αρχεία ήχου
και η γεύση μου είναι η γεύση του σάλιου μου
μόνιμα
τι να μιλήσω; τι να πω; για το τι θέλω; δεν ενδιαφέρει κανέναν τι θέλω παρά μόνο εμένα. Τι να εξηγήσω; το πως νιώθω; αν δεν ζήσεις στο σώμα μου και δεν έχεις πρόσβαση στις αναμνήσεις μου δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις. Όσο κι αν εξηγώ, δε θα καταλάβει η Κατερίνα, φίλη καιρό χαμένη, ερωμένη φαντασιακά και μόνο, ερώτησε για να μην αποκριθώ
αλλά ερώτησε, και είχε ενδιαφέρον, μέσα στην ομίχλη μου εκείνη τη στιγμή το πως βρέθηκε μια αποξενωμένη μου φίλη να ρωτήσει.
ανοησίες, ανούσια πράματα, άβγαλτες σκέψεις που κάνω όταν νιώθω να διψάω αλλά δεν ξέρω ποιο υγρό θα με ξεδιψάσει, κακή ποιότητα εαυτού, ενοχικότητα, αδιαφορία, εκμετάλλευση, εκδίκηση, παρακάλια, πίκρα, αγένεια, μικροπρέπεια, δυσκολία, αγνοώ παντελώς την αληθινή αγάπη, όχι αυτή που θα μου δίνανε, αυτή που θα έδινα, δεν μ' αγαπάνε γιατί δεν τους αγαπώ, όχι το αντίθετο, δεν αγαπάνε γιατί δεν υπάρχει λόγος να αγαπήσουνε τα λόγια ή τις πράξεις που εκπέμπω, η σχέση αίτιου αιτιατού είναι αηδιαστικά αντιεπιστημονική εδώ, όσο αηδιαστική είναι και η αίσθηση θυματοποίησης και γκρίνιας
αν και
για να πω και την αλήθεια μου, δε νιώθω μη αγαπημένος, νιώθω μη συγχρονισμένος, όποιος μ' αγαπάει μ' αγαπάει μόνος του και όποιον αγαπάω τον αγαπάω μόνος. Αν φτιάχναμε τα σωστά ζευγάρια τότε μπορεί να γινότανε δουλειά. Η Κατερίνα θα ήξερε για τι στο διάολο μιλάω αλλά η Κατερίνα έχει άλλα πράγματα στο πιάτο της. Και ποιος είμαι εγώ για να σερβίρω κάτι άλλο στο πιάτο της; Κανας σερβιτόρος; Εγώ είμαι επιστήμονας.
Είναι αργά και δε θα έγραφα καν αλλά το τραγούδι που μου στείλανε με έθλιψε και τελικά κατέφυγα στον πιο ακίνδυνο τρόπο έκφρασης που έχω. Νιώσε πως υπάρχει διέξοδος ακόμη κι αν δεν υπάρχει. Αυτή είναι η σωστή στρατηγική. Κι αν δεν υπάρχει θα πεθάνεις ελπίζοντας. Δεν θέλω να πεθάνω ελπίζοντας, αυτό έλεγα πάντα, αλλά τώρα πια αμφισβητώ και τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής μου.
Αν δεν το κάνεις εσύ γιατί να το κάνουν οι άλλοι; Το θέμα είναι το παράδειγμα και εσύ πρέπει να είσαι ο πρώτος που θα το δώσει. Ή κάτι τέτοιο. Θέμα, πρέπει. Να δυο λέξεις που κανείς δεν τις έχει κοινές. Και μετά θέλω να μιλήσουμε για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Ούτε δυο λέξεις δε μπορούμε να βρούμε κοινές.
Σ' αγαπώ κι ας μη μετράει στα κιτάπια σου
αν δεν στο πω μια μέρα τώρα στα κοντά
στ' ορκίζομαι δε θα στο πω ποτέ
και είναι κρίμα
εγώ που νόμιζα πως όλοι θέλουνε να ακούνε σ' αγαπώ
χριστέ μου, μαλακία
Κάτω απ' το πληκτρολόγιο μου βρίσκεις τα πιο απίθανα πράγματα. Χάπια, κλειδιά που δεν ξέρω τι ανοίγουν, χαρτιά με σημειώσεις που δεν έχουν νόημα πλέον, καλώδια, στυλό, αναπτήρες, παραμάνες, καρφίτσες και άλλα.
πια το στόμα μου είναι το πληκτρολόγιο
και το παράθυρό μου είναι η οθόνη
και τα αυτιά μου είναι αρχεία ήχου
και η γεύση μου είναι η γεύση του σάλιου μου
μόνιμα
τι να μιλήσω; τι να πω; για το τι θέλω; δεν ενδιαφέρει κανέναν τι θέλω παρά μόνο εμένα. Τι να εξηγήσω; το πως νιώθω; αν δεν ζήσεις στο σώμα μου και δεν έχεις πρόσβαση στις αναμνήσεις μου δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις. Όσο κι αν εξηγώ, δε θα καταλάβει η Κατερίνα, φίλη καιρό χαμένη, ερωμένη φαντασιακά και μόνο, ερώτησε για να μην αποκριθώ
αλλά ερώτησε, και είχε ενδιαφέρον, μέσα στην ομίχλη μου εκείνη τη στιγμή το πως βρέθηκε μια αποξενωμένη μου φίλη να ρωτήσει.
ανοησίες, ανούσια πράματα, άβγαλτες σκέψεις που κάνω όταν νιώθω να διψάω αλλά δεν ξέρω ποιο υγρό θα με ξεδιψάσει, κακή ποιότητα εαυτού, ενοχικότητα, αδιαφορία, εκμετάλλευση, εκδίκηση, παρακάλια, πίκρα, αγένεια, μικροπρέπεια, δυσκολία, αγνοώ παντελώς την αληθινή αγάπη, όχι αυτή που θα μου δίνανε, αυτή που θα έδινα, δεν μ' αγαπάνε γιατί δεν τους αγαπώ, όχι το αντίθετο, δεν αγαπάνε γιατί δεν υπάρχει λόγος να αγαπήσουνε τα λόγια ή τις πράξεις που εκπέμπω, η σχέση αίτιου αιτιατού είναι αηδιαστικά αντιεπιστημονική εδώ, όσο αηδιαστική είναι και η αίσθηση θυματοποίησης και γκρίνιας
αν και
για να πω και την αλήθεια μου, δε νιώθω μη αγαπημένος, νιώθω μη συγχρονισμένος, όποιος μ' αγαπάει μ' αγαπάει μόνος του και όποιον αγαπάω τον αγαπάω μόνος. Αν φτιάχναμε τα σωστά ζευγάρια τότε μπορεί να γινότανε δουλειά. Η Κατερίνα θα ήξερε για τι στο διάολο μιλάω αλλά η Κατερίνα έχει άλλα πράγματα στο πιάτο της. Και ποιος είμαι εγώ για να σερβίρω κάτι άλλο στο πιάτο της; Κανας σερβιτόρος; Εγώ είμαι επιστήμονας.
Είναι αργά και δε θα έγραφα καν αλλά το τραγούδι που μου στείλανε με έθλιψε και τελικά κατέφυγα στον πιο ακίνδυνο τρόπο έκφρασης που έχω. Νιώσε πως υπάρχει διέξοδος ακόμη κι αν δεν υπάρχει. Αυτή είναι η σωστή στρατηγική. Κι αν δεν υπάρχει θα πεθάνεις ελπίζοντας. Δεν θέλω να πεθάνω ελπίζοντας, αυτό έλεγα πάντα, αλλά τώρα πια αμφισβητώ και τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής μου.
Αν δεν το κάνεις εσύ γιατί να το κάνουν οι άλλοι; Το θέμα είναι το παράδειγμα και εσύ πρέπει να είσαι ο πρώτος που θα το δώσει. Ή κάτι τέτοιο. Θέμα, πρέπει. Να δυο λέξεις που κανείς δεν τις έχει κοινές. Και μετά θέλω να μιλήσουμε για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Ούτε δυο λέξεις δε μπορούμε να βρούμε κοινές.
Σ' αγαπώ κι ας μη μετράει στα κιτάπια σου
αν δεν στο πω μια μέρα τώρα στα κοντά
στ' ορκίζομαι δε θα στο πω ποτέ
και είναι κρίμα
εγώ που νόμιζα πως όλοι θέλουνε να ακούνε σ' αγαπώ
χριστέ μου, μαλακία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου