Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Τα χέρια κουρασμένα σκάβουν και η αρμύρα τσούζει στα μάτια. Όλο σκάβουν τα χέρια, όλο τσούζουν τα μάτια. Στην παραλία περνάμε φίνα, ακούς;

https://www.youtube.com/watch?v=C1Zb4KdcdL8

Δεν είμαι έτοιμος να ζήσω στο μέλλον, αυτό καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω.

Χρειάζομαι ακόμα τη δεκαετία 95-05, χρειάζομαι ακόμα το στενό δίπλα στο σπίτι, την εφηβεία μου, το μουστάκι της φίλης της αδερφής μου που ήταν πολύ μικρή για να το βγάλει, την κατασκήνωση που ήμουνα πολύ έξυπνος για να πάω, το σχολείο μου, μου λείπει ακόμα το σχολείο μου και οι έννοιες όπως μπούλινγκ ή ξύλο ή ναρκωτικά που ήταν άγνωστες εκεί,

μου λείπουν ακόμα τα πρώτα λεωφορεία που πήρα, το πρώτο λεωφορείο που πήρα να ξέρετε ήταν το 730 όταν έφτανε μέχρι την Ομόνοια από την κάτω μεριά, και υπήρχε ακόμα Β13 και τα λεωφορεία τα γκρι τα παλιά με τα ξύλινα καθίσματα, άραγε τα θυμάται κανείς αυτά;

μπλέξαμε, ή μάλλον έμπλεξα, με νέους για να ρουφήξω τη νεανικότητά τους αλλά ακόμα μου λείπουνε τα παλιά μου πράγματα, οι κασέτες, γιατί να μου λείπουν οι κασέτες; τα αντεγραμμένα σιντί στο χάι φάι που άκουγα πολίς και χοροπήδαγα στην πάνω κουκέτα γιατί είχαμε κουκέτες,

μου λείπουν οι εποχές γιατί ήταν αθώες; ή μου λείπουν οι εποχές γιατί ήμουν αθώος; μάλλον το δεύτερο. Αλλά ήμουν όντως αθώος. Τότε πίστευα οτι δεν θα πλήγωνα ποτέ κανέναν, οτι όλα θα φτιάξουν όπως όταν πήρα πανεύκολα το προφίσενσι, ή όταν μου πέταξε ένα κεραμίδι ένας φίλος μου και μου κοψε το πόδι και μετά δεν το θυμόμουνα καν

αλλά τι τα θυμάμαι τώρα αυτά; έχουν τελειώσει, μόνο όταν ακούω τέτοια μουσική λίγο, ή όταν ακούω τον ήχο που κάνουν τα κουμπιά από τα παλιά κασετόφωνα, θυμάμαι

και στεναχωριέμαι λίγο, όχι γιατί θέλω το χρόνο να γυρίσει πίσω, φακ δεν είμαι ηλίθιος, αυτό δε γίνεται,

αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα όμορφα χαρακτηριστικά των καιρών εκείνων και να τα ζούμε ακόμα;

γιατί δεν ακούμε μουσική σαν καινούργιοι; γιατί δεν βγαίνουμε για βόλτες; γιατί δεν παίζουμε παιχνίδια; γιατί δεν καθόμαστε ως αργά το βράδυ έξω συζητώντας; γιατί δε μας νοιάζει τίποτα πια; γιατί πεθαίνουνε οι γύρω μας; γιατί πεθαίνουμε εμείς; γιατί δεν πάμε πια για φαί κάπου μακριά; γιατί δεν ξενυχτάμε σε 24ωρα μαγαζιά; γιατί δε μιλάμε στο τηλέφωνο; γιατί δεν αγαπιόμαστε; γιατί δεν κάνουμε βόλτες με τ' αμάξι αργά το βράδυ ακούγοντας ραδιόφωνο; γιατί δεν γράφουμε με σπρέυ "διαβασε ρε, μπορείς;" γιατί φοράμε γυαλιά ηλίου συνέχεια; γιατί τα σκαλοπάτια μας φαίνονται βρώμικα συνέχεια; γιατί δεν φωνάζουμε δυνατά στο δρόμο παρά μόνο όταν μεθάμε; γιατί μεθάμε με τόσα νεύρα ή με τόση αδιαφορία; γιατί δε χορεύουμε ρε; γιατί δεν κάνουμε πάρτυ; γιατί δε μας φαίνεται ενδιαφέρον πια το Σύνταγμα; γιατί όλοι κοιμόμαστε σπίτια μας ή στους/στις γκόμενους/γκόμενες μας; γιατί δεν πάμε διακοπές πολλοί μαζί; γιατί βαριόμαστε τόσο πολύ στο μετρό; γιατί συζητάμε όλο για βαρετά πράγματα; γιατί δεν κουτσομπολεύουμε πια; γιατί δεν κάνουμε ολυμπιακούς; γιατί δεν τρέχουμε ποτέ; γιατί διψάμε συνέχεια; γιατί πεινάμε λιγότερο;

γιατί δεν βλέπουμε πια γιουροβίζιον;

γιατί δεν βλέπουμε πια ειρωνικά τηλεόραση;

γιατί δε μας πειράζει πια η ζέστη;

γιατί μας πειράζει τόσο το κρύο;

γιατί δεν πάμε στη θάλασσα πια;

Ίσως εκεί να βρούμε πάλι τη χαμένη μας όρεξη, τα θαμμένα μας παιχνίδια στη άμμο. Ίσως αν τα βρούμε, καταφέρουμε να ξαναχτίσουμε τα κάστρα μας, κι ας έχει ανέβει πια το κύμα ως το λαιμό μας. Δεν έχουμε πνιγεί ακόμα ρε γαμώτο. Κι άμα χτίσουμε γερά κάστρα στην άμμο, έστω και λίγο, δε μπορεί, θα την καθυστερήσουμε την παλίρροια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου