Νούμερο ένα
Κουράστηκα να ταξιδεύω μόνος μου. Μπορώ να το κάνω αλλά ειδικά αυτό το 6ωρο ταξίδι δεν μπορώ πια να το βιώνω μόνος, χωρίς να μπορώ να ακουμπήσω το πόδι κάποιου στη διπλανή θέση, χωρίς να μπορώ να πω κάτι χαζό, χωρίς να μπορώ να νιώθω λίγη ασφάλεια στο ταξίδι, με το χέρι χωμένο εκεί που έχω παραχώσει το πορτοφόλι μου.
Νούμερο δύο
Η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη αλλά η ομορφιά πάει χέρι χέρι με τις σκέψεις που κάνεις, δεν είναι τελείως ανεξάρτητη. Η Θεσσαλονίκη πλέον δεν είναι τόσο όμορφη, είναι κάπως παράξενη, κάπως νωχελική και προβληματισμένη, κάπως δύσκολη, ειδικά όσο πάω προς τα ανατολικά. Η Θεσσαλονίκη είναι πια το πανέμορφο κορίτσι που συναντάς τυχαία στο δρόμο, που το συμπαθείς, που το κοιτάς στα μάτια και που σου αρέσει το φόρεμά του, το πανέμορφο κορίτσι που συμπαθείς και θα μπορούσες ίσως να περάσεις πολύ καλά μαζί του αλλά αυτό έχει τις δουλειές του, εσύ τις δικιές σου και τελικά η τυχαία σας συνάντηση σου αφήνει γλυκόπικρη γεύση όσο εσύ συνεχίζεις το δρόμο σου κι αυτή επιστρέφει στις δουλειές της.
Νούμερο τρία
Οι αναμνήσεις μου δεν αρκούν πια. Όχι μόνο για τη Θεσσαλονίκη, γενικά. Μου είναι τεράστια ανάγκη να δημιουργήσω καινούργιες, δυνατές, έντονες, Ελευθεριακές αναμνήσεις. Δε μου αρκεί να τριγυρνώ σε στενά και να θυμάμαι τι συνέβη εκεί πριν χρόνια, πριν μήνες, πριν γίνω έτσι. Θέλω να δημιουργώ νέες αναμνήσεις, νέες προσθήκες, και κυρίως, Ελευθερία, θέλω όταν βγαίνουμε να μη βγαίνουμε για το γαμώτο, θέλω να βγαίνουμε για να δημιουργούμε νέες αναμνήσεις.
Νούμερο τέσσερα
Ο έρωτάς μου είναι πολύ πολύ έντονος και πολύ πολύ προβληματικός και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ούτε η άρνηση φτάνει, ούτε οι υποχωρήσεις, ούτε το να μη βλέπω οτι δε με γουστάρεις πια.
Νούμερο πέντε
Δεν θα ξαναπάω στη Θεσσαλονίκη (ή οπουδήποτε αλλού) αν δεν έχω κάποιον καλό λόγο να πάω. Τώρα τι λέμε καλό λόγο, είναι συζήτηση για άλλο ποστ.
Βαθμός ταξιδιού: 3.5/10
high: 8 (πάρτυ αστεροσκοπείου)
low: 0 (εκδήλωση της ΧΑΝΘ στην παραλία, χοτ ντογκ, hangover και bruno mars)
Κουράστηκα να ταξιδεύω μόνος μου. Μπορώ να το κάνω αλλά ειδικά αυτό το 6ωρο ταξίδι δεν μπορώ πια να το βιώνω μόνος, χωρίς να μπορώ να ακουμπήσω το πόδι κάποιου στη διπλανή θέση, χωρίς να μπορώ να πω κάτι χαζό, χωρίς να μπορώ να νιώθω λίγη ασφάλεια στο ταξίδι, με το χέρι χωμένο εκεί που έχω παραχώσει το πορτοφόλι μου.
Νούμερο δύο
Η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη αλλά η ομορφιά πάει χέρι χέρι με τις σκέψεις που κάνεις, δεν είναι τελείως ανεξάρτητη. Η Θεσσαλονίκη πλέον δεν είναι τόσο όμορφη, είναι κάπως παράξενη, κάπως νωχελική και προβληματισμένη, κάπως δύσκολη, ειδικά όσο πάω προς τα ανατολικά. Η Θεσσαλονίκη είναι πια το πανέμορφο κορίτσι που συναντάς τυχαία στο δρόμο, που το συμπαθείς, που το κοιτάς στα μάτια και που σου αρέσει το φόρεμά του, το πανέμορφο κορίτσι που συμπαθείς και θα μπορούσες ίσως να περάσεις πολύ καλά μαζί του αλλά αυτό έχει τις δουλειές του, εσύ τις δικιές σου και τελικά η τυχαία σας συνάντηση σου αφήνει γλυκόπικρη γεύση όσο εσύ συνεχίζεις το δρόμο σου κι αυτή επιστρέφει στις δουλειές της.
Νούμερο τρία
Οι αναμνήσεις μου δεν αρκούν πια. Όχι μόνο για τη Θεσσαλονίκη, γενικά. Μου είναι τεράστια ανάγκη να δημιουργήσω καινούργιες, δυνατές, έντονες, Ελευθεριακές αναμνήσεις. Δε μου αρκεί να τριγυρνώ σε στενά και να θυμάμαι τι συνέβη εκεί πριν χρόνια, πριν μήνες, πριν γίνω έτσι. Θέλω να δημιουργώ νέες αναμνήσεις, νέες προσθήκες, και κυρίως, Ελευθερία, θέλω όταν βγαίνουμε να μη βγαίνουμε για το γαμώτο, θέλω να βγαίνουμε για να δημιουργούμε νέες αναμνήσεις.
Νούμερο τέσσερα
Ο έρωτάς μου είναι πολύ πολύ έντονος και πολύ πολύ προβληματικός και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ούτε η άρνηση φτάνει, ούτε οι υποχωρήσεις, ούτε το να μη βλέπω οτι δε με γουστάρεις πια.
Νούμερο πέντε
Δεν θα ξαναπάω στη Θεσσαλονίκη (ή οπουδήποτε αλλού) αν δεν έχω κάποιον καλό λόγο να πάω. Τώρα τι λέμε καλό λόγο, είναι συζήτηση για άλλο ποστ.
Βαθμός ταξιδιού: 3.5/10
high: 8 (πάρτυ αστεροσκοπείου)
low: 0 (εκδήλωση της ΧΑΝΘ στην παραλία, χοτ ντογκ, hangover και bruno mars)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου