Είναι ακόμα 5 το απόγευμα αλλά εγώ έχω την εντύπωση πως
άργησα. Φυσικά δεν είναι και καμιά μεγάλη ανάγκη, πάρτι κάνουμε, απλά είχαμε
πει να βρεθούμε από νωρίς, να μαζευτούμε οι συνοικοδεσπότες και οι διοργανωτές,
να κάτσουμε να πιούμε κοκτέιλ και να αράξουμε στην πισίνα. Μπαίνοντας στο
οικόπεδο της Ε ακούω ήδη να δοκιμάζουν τα ηχεία. Ο Ρ φτιάχνει κοκτέιλ, ο Δ
κρεμάει κάτι γιρλάντες, η Τ. γκρινιάζει για κάτι που δεν ενδιαφέρει κανέναν, η
Κ κάθεται και τεμπελιάζει όπως πάντα. Χαμογελάω γιατί πραγματικά δεν μπορώ να
κάνω κάτι άλλο. Χαιρετιόμαστε, βρίσκω καρέκλα, κάποιος μου βάζει ένα κοκτέιλ
στο χέρι και μιλάμε για πράγματα που με ενδιαφέρουν και μόνο. Τι μουσική θα
βάλουμε; Ποιος θα φασωθεί με ποιόν; Τι ποτά έχουμε; Ποιοι θα έρθουνε; Ακόμα
παίζει η μουσική και ακόμα καθόμαστε και λέμε χαζομάρες. Σχεδόν έχει δύσει ο
ήλιος και από δω που καθόμαστε φαίνεται αρκετά όμορφα το ηλιοβασίλεμα και
είμαστε όλοι φίλοι και νιώθουμε πως θα είμαστε για πάντα. Ή εγώ νιώθω έτσι
γιατί έχω την τάση για γενικεύσεις. Να τώρα νύχτωσε, σε κανά μισάωρο, όσο που
να ετοιμάσουμε τα τελευταία ποτήρια και ποτά, θα έρθουν και οι πρώτοι
καλεσμένοι. Κοιτάω δίπλα τους υπόλοιπους και με απροθυμία σηκωνόμαστε όλοι να
μαζέψουμε και να ετοιμαστούμε. Δεν ξέρω αν θα κάτσουμε πάλι όλοι μαζί ποτέ έτσι.
Και βλέποντας τους υπόλοιπους, κανείς μάλλον δεν ξέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου