the worst Μay ever ends today

31/5/17 τελευταία μέρα του Μαγιού, τελευταίο κείμενο του Μαγιού.

Καταρχάς να δώσουμε συγχαρητήρια στο Γιώργο που κατάφερε να τελειώσει το μήνα χωρίς μεγάλες υπερβολές και απαράδεκτα λάθη. Ήταν δύσκολος μήνας.

Κερδίζει τον τίτλο:

Χειρότερος μήνας του 2017 (μέχρι τώρα)
Χειρότερος μήνας του 2016
Χειρότερη περίοδος από το 75% του χρόνου που πέρασα στο στρατό
Χειρότερα φλερτ που έχω κάνει ποτέ που άρχισαν και τελείωσαν σε ένα μήνα
Χειρότερος μήνας από άποψη φαγητού για το 2017
Χειρότερος μήνας συζητήσεων με ηλεκτρονικά μέσα (ever)
Χειρότερος μήνας ερωτικών φαντασιώσεων
Χειρότερος μήνας διαχείρισης ύπνου
Χειρότερος μήνας του πόσο μου έλειψε κάποιος για το 2017
Χειρότερος μήνας του πόσο έκανα κάποιον να με σιχαθεί

όχι το τελευταίο άκυρο, έχω κάνει και πιο πολύ, σόρυ Γ

Με λίγα λόγια, καλά που τελειώνει ο φίλος Μάιος. Αρχίζει και το καλοκαίρι ε; Όλα καλά λοιπόν, το χειρότερα πέρασαν, τα χειρότερα έρχονται και τέτοια.

Μου λείπει το όνομα σου να έχει μια γλυκειά γεύση στο μυαλό μου και να σε σκέφτομαι και να θέλω να σε δω. Αυτός ο μήνας ήταν περίεργος πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Και ήταν μόνο ένας μήνας.

Έφτιαξες τοίχο ανάμεσα μας με μια τρυπούλα στη μέση, στο ύψος των ματιών. Και μου είπες: "είναι δοκιμή, μη φοβάσαι". Και δε φοβήθηκα. Στην αρχή έφτιαξα τα εργαλεία για να γκρεμίσω τον τοίχο, ένα σφυρί κι ένα καλέμι. Κάποια στιγμή εσύ, ως μαλάκω, μου φωνάζεις μέσα από την τρύπα: "δώσε μου τα εργαλεία σου, θα σπάσω εγώ τον τοίχο, μη φοβάσαι". Και δε φοβήθηκα. Σου τα πέρασα με δυσκολία από την τρύπα και περίμενα να ακούσω τα χτυπήματα του καλεμιού πάνω στον τοίχο. Τίποτα, όμως. Σου φώναξα 2-3 φορές: "τι θα γίνει, θα αρχίσεις; Έχουμε και δουλειές". Δεν απάντούσες. Σε κάποια μου φωνή μάλιστα μου είπες κι ένα "σκάσε" με εκνευρισμό.

Κοίταζα μέσα από την τρύπα που και που να δω τι διάολο τα κάνεις τα εργαλεία αφού δεν τα χρησιμοποιείς. Τα είδα πεταμένα κάποια στιγμή πέρα στο χορτάρι στη δικιά σου μεριά. Τότε κατάλαβα οτι δεν τα πήρες για να τα χρησιμοποιήσεις αλλά για να μην τα χρησιμοποιώ εγώ. Δεν ήθελες τον τοίχο γκρεμισμένο. Και αποφάσισα να ξεκινήσω να εξερευνώ τη δικιά μου πλευρά προς τις άλλες κατευθύνσεις, μπορεί να υπήρχαν άλλοι τοίχοι που να πέφτουν πιο εύκολα. Φεύγοντας σε άκουσα να μου φωνάζεις: "ε, που πας; Δεν θα γκρεμίσεις τον τοίχο;". "Χωρίς εργαλεία δεν μπορώ" σου απάντησα. "Τι θες να κάνω; Να χτυπάω πάνω με τη μούρη μου, να σπάσω τα κόκκαλα μου για να μην καταφέρω και τίποτα; Δώσε μου τα εργαλεία να ξεκινήσω". Δεν απάντησες. Και κάθε φορά που έφευγα προς τα πέρα κοιτούσες από την τρύπα για να δεις αν θα πέσω πάνω στον τοίχο σου με τα μούτρα.

Τι να κάνεις με την τέχνη σου

Επειδή είμαι πολυδιάστατη προσωπικότητα

Η Ουρανία με έκανε να το σκεφτώ μετά από μια συζήτηση που είχαμε πρόσφατα σχετικά με τα τραγούδια που βγάζω. Πιο συγκεκριμένα για τα τραγούδια που βγάζουμε όλοι μας στα ραπ πάρτιζ. Και αναρωτιόταν αν μας στεναχωρεί που ακούγονται μόνο μια φορά και μετά εξαφανίζονται. Γιατί όντως, μερικά είναι αρκετά καλά για να αξίζουν να ξανακουστούν. Για να υπάρχουν γενικά, να τα έχουμε δηλαδή.

Και με έβαλε σε σκέψεις αυτή η συζήτηση. Είναι κρίμα που βγάλαμε τόσα κομμάτια και κάποια απλά χαθήκανε; Τα πιο πολλά δηλαδή, ηχογραφήσαμε κάποια, κάποια θα μείνουνε επειδή είναι καλογραμμένα αλλά γενικά σχεδόν τα μισά χάθηκαν ήδη. Και προφανώς και από τα επόμενα πάρτι μας θα χαθούν πολλά.

Εγώ είμαι χωρισμένος στα 2 σε αυτό το ζήτημα. Από τη μια στεναχωριέμαι για κάποια τραγούδια που έχουμε χάσει και ήταν καλά, και επίσης μου φαίνεται να πηγαίνει στο βρόντο και η προσπάθεια. Από την άλλη όμως μου φαίνεται ωραίο να μην κολλάω στο τι έχω γράψει ήδη, να μην κολλάω στα παλιά μου κομμάτια και να γράφω καινούργια. Και αυτό βέβαια πάει σε κάθε μορφή τέχνης, όταν ζωγραφίζω κάτι καλό ή όταν γράφω κάτι καλό δε με πειράζει να το δώσω κάπου ή να το χαλάσω, με οδηγεί μια αίσθηση οτι η τέχνη που μπορεί να παράξει κάποιος είναι άπειρη, άμα γράψω ένα καλό ποίημα και το χάσω, θα γράψω άλλο καλύτερο, δεν είναι πεπερασμένα τα πράγματα που μπορώ να φτιάξω και να είναι όμορφα.

Δεν είμαι σίγουρος για αυτό που λέω. Όμως υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος, να κολλάς στα παλιά σου "κατορθώματα" και να μην αφήνεσαι να προσπαθείς για κάτι νέο. Περασμένα μεγαλεία κι έτσι. Και αυτό μου φαίνεται πιο κακό από το να εγκατέλειψες κάποια κομμάτια σου να χαθούν επειδή δεν τα συντήρησες με νύχια και με δόντια. Ντάξει το με νύχια και με δόντια υπερβολή.

Τι να κάνεις με την τέχνη σου λοιπόν. Κοίτα, γενικά το καλό είναι να τη μοιράζεις για να επικοινωνείς με τους άλλους καλύτερα και γιατί μπορεί κάποιον να τον κάνεις να δει πράγματα που δεν θα έβλεπε αλλιώς, γιατί μπορεί να τον ψυχαγωγήσεις που λένε. Εγώ αυτό σκέφτομαι, οτι ο λόγος που φτιάχνω κάτι είναι για να το δώσω, ακόμα κι αν εγώ δεν το ξαναδώ ποτέ εγώ. Τι να το κάνω; Να το ακούω και να το σκέφτομαι ξανά και ξανά; Θα γράψω άλλα πράγματα καλύτερα.

Τα κομμάτια μας στα ραπ είναι σαν σπίρτα και τα ραπ πάρτι μας είναι σαν δράκοι. Ανάβουνε, φωτίζουνε και τέλος. Άμα είδες κάτι καλό με τα λίγα δευτερόλεπτα φωτός καλώς, αν όχι θα ανάψουμε δεύτερο σπίρτο στο επόμενο λεπτό. Δεν τελειώνουνε τα σπίρτα μου, μην ανησυχείς. Εδώ θα είμαι να με ακούς μέχρι να πεθάνεις ρε καριόλη. Και να με διαβάζεις και να με βλέπεις.

Είναι κρίμα που έχουν γραφτεί τόσα πράγματα και έχουν χαθεί; Μπορεί και ναι αλλά αυτό θα συμβαίνει, για αυτό και απλά θα πρέπει να παράγεις πιο πολλά απ' όσα χάνονται για να υπάρχει μια ισορροπία. Για αυτό θα πω 150 κομμάτια σ' αυτό το ραπ πάρτι. Την πάθατε.

I 'd rather be a snake than a ladder lately

Εδώ είναι ο φυσικός μου χώρος οπότε δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι που γράφω ο,τι γράφω.

Λέγοντας αυτό λοιπόν:

Μπουρμπουλήθρες μαζί σου και χρωματικές ασπρόμαυρες αντιθέσεις
και οι εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό μου είναι τελείως ακατανόητες
σαν να προσπαθείς να θυμηθείς μια αντεπίθεση που κατέληξε σε γκολ
ίσως να θυμάσαι το γκολ, ίσως την αρχή της προσπάθειας, αλλά μέχρι εκεί
δεν έχει συνέχεια αυτή η ανάμνηση, από την αδρεναλίνη και τον πυρετό
όλα μοιάζουν ονειρικά γρήγορα και αργά, σαν να παραληρείς
οι εικόνες που φαντάζομαι και περιέχουν εσένα είναι ξεκάθαρο παραλήρημα
τι έχω πάθει;

Δεν έχουμε καν κοιταχτεί έτσι, δεν έχουμε καν αγγιχτεί έτσι
πως ξέρω λοιπόν οτι θα μου αρέσει και θα σου αρέσει;
που λέει και η Αλεξάνδρα σε κάποιο τραγούδι της, γεια σου ρε Αλεξάνδρα,
ξέρω οτι θα μου αρέσει κι ας μοιάζει το δέρμα σου γεμάτο αγκάθια τώρα
ξέρω οτι θα σου αρέσει γιατί ξέρω πόσο θα μου αρέσει
κάτι τέτοιο πρέπει να είχαμε σχολιάσει κάποια στιγμή
πως είναι αλληλένδετα αυτά, πως είναι σφιχτοδεμένα και ενωμένα
αν σε σφίξω πολύ πολύ πιστεύεις θα ενωθούνε τα σώματά μας;

Μπουρμπουλήθρες, κακόφημο καλό χιπ χοπ και
οι ανάλογες εκρήξεις στον ουρανό, μιλάω με γρίφους γιατί η αλήθεια πονάει
εμένα κυρίως, όχι εσάς, μην είσαι αυστηρή μαζί μου
μονοπυρήνωση, αν είμαι εκει σε μια ανθρώπινη λεωφόρο,
με χαμένα χιόνια και θαλάσσιες ταφές, ένα φωνητικό ασθενοφόρο ίσως;
το τελευταίο δεν είναι δικό σου αλλά κάνω κι εγώ προσθήκες, δε μπορώ αμάν;

Η κατάληξη που βλέπω είναι ίδια με την κατάληξη που βλέπει ο
κάθε νοήμων άνθρωπος δεν έχω αυταπάτες εγώ
είμαι εργάτης, μην ξεχνιόμαστε
χαριεντιζόμαστε ή μάλλον θα χαριεντιζόμασταν αν είχατε λίγο χιούμορ
και καλή διάθεση, ντάξει καλή διάθεση δεν έχει κανείς τελευταία
και ο έρωτας καταντάει βαρετός για όλους τελικά
εκτός από εκείνους που τον ζούνε στα στενά, που αυτοί
έχουν ακόμα λίγες μέρες; βδομάδες; μήνες; μέχρι να βαρεθούνε
όταν θα μου κάτσεις επιτέλους, ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα επιλέξω να βαρεθώ
άλλωστε έρωτας υπάρχει όσο τον κυνηγάς μετά
είναι απλά μια μακριά διαδικασία βαρεμάρας

Οι μπουρμπουλήθες, οι σκιές, η μονοπυρήνωση,
αυτά παίζουν κυρίως τελευταία.

Και τέτοια

Ακούω το κομμάτι σου. Ξέρεις ποιο λέω; Ξέρεις.
Ρομαντικός, γιατί νομίζω οτι ξέρεις ενώ δεν έχεις ιδέα.
Και ονειρεύομαι να σε κολλάω σε βρώμικα πλακάκια λαϊβάδικου, με ταγκιές και αυτοκόλλητα, και να φασωνόμαστε πολύ και να χτυπάει το κεφάλι σου στα πλακάκια μέχρι να το καταλάβω και να βάλω το χέρι μου στο πίσω μέρος του κρανίου σου για να μη χτυπάς αλλά και για να χτυπάνε τα δικά μου κόκκαλα και να γουστάρω παραπάνω.

όσον αφορά τώρα το θέμα underground, ή μάλλον το θέμα ρεαλισμός:

μη με ξανασυμβουλέψεις να γίνω ρεαλιστής

δεν είναι συμβουλή, δεν είναι προειδοποίηση, είναι απειλή

Μη μου ξαναπείς να γίνω ρεαλιστής. Ρεαλισμό να κρατήσεις εσύ στις σχέσεις σου που απ' οτι φαίνεται τον χρειάζεσαι. Εγώ που τον έχω και τον απορρίπτω θα τη βρω την άκρη μου. Μπορείς να με απορρίψεις για τον μη ρεαλισμό μου, μπορείς. Μη με καλείς να γίνω κάτι άλλο. Μην το ξανακάνεις αυτό. Αν επιθυμώ να γίνω σουρεαλιστής για μια ιστορία που γελάνε οι τρίτοι μαζί της, καλώς να κάνω. Άλλωστε εγώ θα την πληρώσω την επιθυμία μου αυτή. Εσύ όχι. Άρα τις νουθεσίες κράτα τες για εκεί που χρειάζεται. Εγώ δεν τις χρειάζομαι. Και δεν τις θέλω.

Και επειδή δεν καταλαβαίνεις τι γράφω και πως, δε χρειάζεται να σκεφτείς κάτι ή να αναρρωτηθείς για κάτι. Άμα μιλάμε σε ξένες γλώσσες δεν έχει νόημα να μιλάμε. Μόνο να κάνουμε νοήματα από μακρινές σελίδες και να χαιρόμαστε μόνοι μας. Αυτό θέλουμε; Αυτό είναι ασφαλές. Αυτό είναι αυτό που μας(σε) βολεύει.

Και καλώς σε όλα. Μη μου ξαναπείς μόνο να γίνω ρεαλιστής. Μην το ξανακάνεις αυτό. Αν ήθελα να είμαι ρεαλιστής θα ήμουνα ρεαλιστής.

Άσε που είμαι ρεαλιστής.

Και γαμιέστε.

Μπουρμπουλήθρες!

Δεν μπορούμε απλά να βάλουμε τις μπουρμπουλήθρες, να φιληθούμε σε μια παραλία και να μην το πούμε σε κανέναν; Δεν θα το γράψω καν εδώ στο υπόσχομαι. Μα γιατί όχι, θα είναι ωραία.

Άλλο ένα κείμενο για τη Μαρίτα

Έχετε παρατηρήσει (εσείς οι πολλοί που διαβάζετε) οτι πιο συχνά τελευταία αναφέρομαι σε πρόσωπα με το όνομά τους; Δεν το έκανα παλιά γιατί ήθελα να έχει μυστήριο αλλά και γιατί δεν ήθελα να εκθέσω κάπως μερικούς για τους οποίους έγραφα. Τη Μαρίτα την αναφέρω ονομαστικά πια καθώς 99% έχει σταματήσει να διαβάζει και αυτή και οποιοσδήποτε γνωστός της.

Άρα λοιπόν αγαπητή μου, να άλλο ένα κείμενο για σένα. Και ελπίζω να μην το δεις και ποτέ, δεν έχει τίποτα καλό για σένα εδώ.

Θυμάμαι να έχω χρεωθεί από σένα 16 γραμμές. Τις είχα ξεχάσει; Όχι. Τις είχα αμελήσει; Μπορεί. Ήρθε η ώρα να τις ξεπληρώσω όμως. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

1ξεκινώντας τις γραμμές μου θα σου θυμίσω το πάρτυ με το Σάμυ
2και τις γραμμές που γράψαμε μαζί εκείνο το βράδυ
3μετά εγώ συνέχισα μόνος μου αν θυμάμαι σωστά
4εσύ πήρες τις γραμμές μου και τις φίλησες
5εγώ πηρα τις γραμμές μου και σε φίλησα
6και μετά, που τελειώσαν τα φιλιά
7οι γραμμές συνέχισαν για λίγο, όχι αμείωτες
8μέχρι που τελείωσαν οι γραμμές
9γιατί τελείωσαν οι αναγνώσεις σου
10να όμως που τώρα ξαναρχίζουν
11γιατί το ξέχασες εσύ μα το θυμάμαι εγώ
12δε φοβάμαι κανέναν, δε φοβάμαι κανέναν
13Μαρίτα δε φοβάμαι να γράψω γραμμές
14και ας μην είσαι εκεί για να τις δεις
15είναι κρυφή ικανοποίηση, ένοχη απόλαυση
16οι δεκαέξι μου γραμμές που σου χρωστάω

16+1και όταν ξεπληρωθεί το χρέος μου
16+2για τους υπόλοιπους μιλάω
16+3θα φτιάξω νέα χρέη
16+4να έχω να πληρώνω μέχρι το τέλος
16+5αυτή είναι η παρακαταθήκη της Μαρίτας
16+6συγγνώμη αν σε πειράζει, αν σε πονάει, αν χέστηκες
16+7αλλά είναι πια γραμμένο με ανεξίτηλα μελάνια
16+8γραμμένο σε σένα, γραμμένο σε μένα
16+9γραμμένο για σένα, γραμμένο για μένα
16+10να θυμάσαι τις γραμμές μου μωρή
16+11αυτό θέλω από σένα και μόνο

επιρρεπής στην αλαζονεία, μεγάλο μου ελάττωμα

https://www.youtube.com/watch?v=gMChIaIH120

Ησυχία. Τώρα έχει λίγο ησυχία. Κανά μισάωρο ησυχία. Αρκεί.

Αν καθίσεις τελείως ακίνητος, αν εκραγείς προς τα μέσα σιωπηλά, αρκούν και μερικά δευτερόλεπτα για να μπορέσεις να ανασυγκροτηθείς. Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα. Είναι σχετικός ο χρόνος όταν τρελαίνεσαι.

Ορκίζομαι και υπόσχομαι και λέω πρέπει και ποτέ πιο συχνά απ' όσο θα έπρεπε (ωπ)

Δεν φοβάμαι να πω αυτές τις λέξεις ή να δεσμευτώ. Όχι γιατί πάντα θα καταφέρνω να κάνω αυτό που υπόσχομαι. Αλλά γιατί είναι μια λέξη σαν όλες τις άλλες η υπόσχεση, ή ο όρκος (όρκος σε τι μωρέ;) ή το ποτέ ή ακόμα χειρότερα το πάντα. Μπορείς να πεις ο,τι θες. Σε κάποια χρόνια θα είσαι νεκρός και σε κάποια παραπάνω αυτοί που ορκίστηκες σ' αυτούς, αυτοί που τους υποσχέθηκες, αυτοί που τους είπες πάντα και ποτέ, επίσης. Δεν έχει τόση σημασία σε ποιον θα υποσχεθείς και τι.

Δεν έχει σημασία τίποτα, μονο αυτό που θέλω εγώ να έχει σημασία. Κι εγώ σου ορκίζομαι γιατί θέλω να με πάρεις στα σοβαρά και σου υπόσχομαι γιατί θέλω να νιώσεις οτι μετράει για μένα αυτό και λέω ποτέ γιατί δεν θέλω να γίνει και λέω πάντα γιατί θέλω να γίνει. Ο,τι είναι να γίνει. Το σημαντικό είναι οτι δε φοβάμαι να σπάσω υποσχέσεις ή να δώσω υποσχέσεις. Γιατί τότε απλά βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Υποσχέσου, σπάσε την υπόσχεση σου και ανέλαβε την ευθύνη αυτού του σπασίματος. Μην κρύβεσαι πίσω από τη μη υπόσχεση, κανείς δε νοιάζεται στ' αλήθεια για το τι είπες, όλοι θα νοιαστούν μόνο για το τι έκανες.

Δεν σου αρέσουν οι δηλώσεις; Μα οι δηλώσεις είναι απλά αυτό, δηλώσεις, τις κάνεις δεν τις κάνεις, μονο αν τις πραγματοποιήσεις θα μετράνε έτσι κι αλλιώς. Θα μου πεις, δημιουργείς προσδοκίες. Μα αυτό δε γίνεται μόνο με δηλώσεις. Και προσδοκίες υπάρχουνε πάντα. Και θα απογοητεύσεις είτε το πεις είτε όχι. Απλά εσύ δεν θες να νιώσεις υπεύθυνη μετά, δεν θες στο δικαστήριο να βγουν και να σου πουν οτι "να, είχες πει αυτό τότε". Το πεις δεν το πεις ειναι το ίδιο κάποιες φορές. Πολλές φορές.

Κρύψου λοιπόν πίσω από τεχνικά ζητήματα και απόφυγε την ουσία, η εθελοτυφλία είναι πολύ κοινό ανθρώπινο γνώρισμα. Ειδικά αυτών που φοβούνται να εξηγούνται γιατί κάνουν συνέχεια λάθη. Δεν βγαίνω απ' έξω γιατί δεν είμαι και ο πιο ανοιχτός ή ειλικρινής ή κάτι.

Με σένα είμαι όμως. Δεν έχω τον παραμικρό φόβο για το μέλλον, γιατί, αν το αφήσεις να συμβεί, τότε είναι ήδη προδιαγεγραμμένο. Δεν φοβάμαι τους σεισμούς που θα έρθουν γιατί δε φοβάμαι την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων αν είναι να φέρει επαναστατικές καταστάσεις. Δεν φοβάμαι την εξέλιξη ακόμα κι αν χαθούνε τόσα είδη στην πορεία, ακόμα κι αν χαθώ εγώ στην πορεία. Και είναι φυσική εξέλιξη αυτό που εμποδίζεις να συμβεί. Ευτυχώς δεν θα το έχω εγώ βάρος στη συνείδηση μου.

Και θα μιλούσα για ώρες ακόμα για αυτό, μου αρέσει να μιλάω, μου αρέσει να μιλάω για σένα. Δε χρειάζεται, η ουσία της κριτικής μου είναι στα παραπάνω. Σκέψου τα, μην τα σκεφτείς, το κρίμα στο λαιμό σου και στο λαιμό κάθε γαμημένου φοβιτσιάρη που στέλνει τους γενναίους να πεθάνουν. Εγώ πηγαίνω μπροστά κι εσύ ακολουθάς, να το θυμάσαι.

Αλλά είμαι τόσο κουρασμένος, τόσο μα τόσο κουρασμένος.

Άκουσε με αν το αξίζω κι αν δεν το αξίζω άστο

Περιμένοντας

καμιά λογική στο να περιμένεις όταν αυτό που περιμένεις θα συμβεί έτσι κι αλλιώς

άρα τι περιμένω;
άρα τι περιμένεις;

αυτό εδώ θα είναι απόδειξη πέρα από κάθε αμφιβολία για το πότε ήξερα τι θέλω να κάνω πριν στο επικοινωνήσω. Επειδή μπορεί να ρωτήσεις δηλαδή, θα σου δείξω, αντί για ισχυρισμό, την ημερομηνία αυτού του κειμένου. Κι έτσι θα ξέρεις οτι 48 ώρες ήταν αρκετές.

Αλλά

επειδή δεν είμαστε ίδιοι (ή μήπως είμαστε;) θα καταλαγιάσω την ορμή μου και θα χαλαρώσω γράφοντας κειμενάκια μέχρι να γίνει το μυαλό μου πολτός, ανίκανο να σκεφτεί το οτιδήποτε άλλο,

όμως τότε ίσως να είναι αργά
τότε μπορεί να έχουμε ήδη αποτύχει

δεν ξέρω. Από μικρός έχω μάθει οτι η καθυστέρηση είναι κακό πράγμα. Εκτός βέβαια αν θες να κάνεις παιδιά. Από την άλλη και η βιασύνη είναι κακό πράγμα συνήθως. Καλύτερα νωρίς ή καλύτερα αργά; Για μένα καλύτερα νωρίς. Το αργά δε διορθώνεται ποτέ. Το νωρίς, ποιος ξέρει; Πως γίνεται να καταλήγουμε ξανά στο χρόνο;

Πάντα πιστεύουμε οτι έχουμε παραπάνω χρόνο απ' όσο έχουμε στ' αλήθεια, είναι ανθρώπινο ελάττωμα. Αλλά εσύ δεν είσαι άνθρωπος. Ούτε κι εγώ αυτές τις μέρες.

Πάλι δεν καταλαβαίνω.

Οι συμφωνίες μας κάνουν τον κόσμο να γυρίζει

και γυρίζει
και πηγαίνω στη δουλειά
δώδεκα ώρες μετά κι ακόμα γυρίζει
δεν θα έπρεπε να έχει σταματήσει;
οι συμφωνίες μας κάνουν τον κόσμο να σταματά

σταμάτησε ο αέρας να μυρίζει σκόνη στο δωμάτιο
και τα παπούτσια μου δεν είναι πια απλά εργαλεία
είναι δύναμη από πολυεστέρα
ή όπως διάολο λέγεται το υλικό τους

σηκώνομαι και αλλάζει ο καιρός
καθίζω και σου γράφω πως σε θέλω
ποιητικά
και με αμφιβολία όμως μαζί
μου λείπεις όντως ή έχω ανάγκη απ' τα πριν
να παίξω κάτι σχολικό για να ξυπνήσω
απ' την ενηλικίωση;

δεν το γνωρίζω
μα αν δεν σε ακουμπήσω
δεν θα το μάθω και ποτέ
η συμφωνία μου μαζί σου ήταν κομπλέ
μέχρι να σηκωθώ και να ξυπνήσω
δεν το γνωρίζω

ούτε το ένα ούτε το άλλο
ρομαντικός στα εικοσιεφτά
γελάει ο κόσμος
αν ήμουνα 15 χρόνια μικρότερος
θα ήταν η κατάλληλη στιγμή
μα κάλλιο αργά παρά ποτέ
ή μήπως κάλλιο αργά παρά αργότερα;

βαρέθηκα ήδη να μιλάω για σένα
βαρέθηκα ήδη να μιλάω με σένα
βαρέθηκα ήδη
θέλω να πιάσω τα μέλη σου σφιχτά
σαν να με απειλούνε
και να τα θρυμματίσω από τη δύναμη που μάζεψα ως βιομηχανικός εργάτης

δεν είναι μεγάλη
είναι όση χρειάζεται για να σε σπάσω στα δύο
και να σε ξανακολλήσω
με μανία
με ηρεμία
και με γρηγοράδα

έχω μανία
έχω ηρεμία
και είμαι πάρα πολύ γρήγορος
πολύ πιο γρήγορος από σένα

μην το 'χεις και σίγουρο χαζή πως θα με παρατήσεις πρώτη

θερινοί έρωτες σε θερινά σινεμά με σένα, πάντα με σένα

Δεν μπορώ να επιτεθώ οπότε θα πρέπει να αμυνθώ

or something

άραγε θα με ξαναπάρεις τηλέφωνο να μάθεις τα νέα μου;
άρα ξέρεις οτι δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι ποτέ;
Σε αγαπώ και όσο μοιάζεις σε αυτή που αγαπώ από τότε που την είδα στη Βάρη με μαύρο φουστάνι θα σε αγαπώ και θα θέλω να σε φιλήσω όπου σε δω.
Κι έτσι δεν μπορούμε να γίνουμε φίλοι ποτέ.
πάει αυτό

next

όταν γνωριστήκαμε και μιλήσαμε δε μου έκανες εντύπωση γιατί ήσουνα πολύ όχι ο τύπος μου (και γιατί είσαι ποοοολύ λεπτή).
και όταν κατάλαβα οτι είσαι ο τύπος μου ήταν αργά και δεν κάνω τίποτα όταν είναι αργά, νομίζω έχω ξανααναφέρει για τις γέφυρες που προτιμώ να καίω.
άρα ούτε εμείς μπορούμε να είμαστε φίλοι όσα σινεμά κι αν πάμε, παρόλο που μουσικά τα πάμε πολύ καλά.
ε;
δεν τα πάμε πολύ καλά;
πάει κι αυτό

next

και όταν έβγαλες τα γυαλιά σου και με κοίταξες με υφάκι, και όταν ακούσα μπονιβέρ εξαιτίας σου (και τώρα αυτό ακούω) δεν θα πω πως τρελάθηκα (γιατί μέχρι να φιληθούμε - εντάξει να με φιλήσεις ΕΣΥ - δεν είχα τρελαθεί, ήμουν κουλ, στ' ορκίζομαι).
τώρα έχω τρελαθεί πιο πολύ γιατί βαριέμαι, αχ πως βαριέμαι, παρά γιατί είσαι ο έρωτας της ζωής μου, #νοτ.
όμως ούτε μαζί θα είμαστε φίλοι γιατί έχω κόψει τις φιλίες με γκόμενες και είσαι πολύ γκόμενα.
κανά σεξάκι όμως το 'κανα.
πάει κι αυτό.

next

και αφού με ρώτησες (γιατί εμένα ρώτησες κορόιδο), να ορισμένα πράγματα που θα θρέψουν τον εγωισμό σου (γιατί για αυτό ρώτησες κορόιδο)
γιατί μου αρέσεις;
πρώτον γιατί έχεις μικρά δόντια, σα μωρού
δεύτερον γιατί δεν ξέρεις να βάφεσαι
τρίτον γιατί έχεις ωραίο μαλλί
τέταρτον γιατί έχεις ωραία φωνή
πέμπτον γιατί δεν ξέρω γιατί
έτσι, λογαριασμό;
καλά με σένα προφανώς και δεν θα είμαι φίλος γιατί δεν έπαιξε και ποτέ αυτή η ιδέα στο κεφάλι μου
όχι οτι δε μετανιώνω για τις μαλακίες που ακολούθησαν αλλά
ξέρετε πως είναι αυτά τα πράγματα
πάει κι αυτό

next

προτελευταία είσαι εσύ και δεν θα σε ανέφερα γιατί δε χρειάζεται
είναι αυτό που λένε:
αν περνάς καλά δεν καταλαβαίνεις το πέρασμα του χρόνου
ή κάτι τέτοιο
έτσι κι εσύ
πέρασα καλά και δεν κατάλαβα πότε με πέρασες
δεν σε αναφέρω ποτέ σε τέτοια κείμενα γιατί σε τέτοια κείμενα μιλάω για κακά πράγματα και κακιές συνήθειες
είναι το μεγαλύτερο σου προσόν να ξέρεις
που δεν μπαίνεις ποτέ στα κείμενα μου
αλλά ούτε μαζί είμαστε φίλοι
κι εμείς ίσως και να μπορούσαμε
ξέρω γω;
τέλος πάντων
πάει κι αυτό

next

τελευταία λοιπόν, καθαρά τιμής ένεκεν
η αγαπημένη αυτού του μπλογκ (και λόγος ύπαρξης του άλλωστε)
και της ζωής μου
εσύ που δεν θα γινόμασταν φίλοι ακόμη και με πιστόλι στον κρόταφο
αν της προηγούμενης το προσόν ήταν οτι δεν την αναφέρω ποτέ εδώ,
εσένα είναι οτι υπάρχει αναφορά για σένα σε πάνω από το 70% των κειμένων
θες να το πάρεις για καλό;
θες να το πάρεις για κακό;
πάρτο όπως θες πάρτο όπως σε βολεύει
αφού ο,τι με βολεύει λέω
είναι αυτό που είναι
και είμαι αυτό που είμαι
(αφού δε σου αρέσω τότε μην ασχολείσαι για να βλέπουνε και κάποιοι ποιοι ξεκίνησαν το ραπ και από πότε)
πάει κι αυτό

next

ντάξει αυτά δεν έχω άλλα προς το παρόν

Δε με προλαβαίνετε μου φαίνεται

Δεν μπορώ να κοιμηθώ και δεν μπορώ να μείνω ξύπνιος
Δεν μπορώ να σου μιλήσω και δεν μπορώ να μη μιλάμε
Δεν μπορώ να σε σκεφτώ και δεν μπορώ να μη σε σκέφτομαι
Δεν μπορώ να ισορροπήσω και δεν μπορώ να πέσω κάτω
Δεν μπορώ να ακούσω μουσική και δεν μπορώ την ησυχία
Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου αλλά με τσούζουν ανοιχτά
Δεν μπορώ να γίνω πιο καλά αλλά χειρότερα δε γίνεται
Δεν μπορώ να σταματήσω αλλά όσο προχωράω μπουρδουκλώνομαι
Δεν μπορώ να πάω για δουλειά αλλά θα πάω
Δεν μπορώ να φάω κι όμως όλο μπουκώνομαι
Δεν μπορώ να γδαρθώ αλλά είμαι γεμισμένος πληγές
Δεν μπορώ να γίνω αυτό που θες αλλά δεν ξέρω και τι θες
Δεν μπορώ να ορμήσω στα τυφλά αλλά ορμάω ο βλάκας
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα αλλά όλο γράφω για σένα
Δεν μπορώ να σου εξηγήσω και για αυτό δεν πρόκειται να καταλάβεις
Δεν μπορώ να μη θες να καταλάβεις αλλά δε θες
Δεν μπορώ να κοιμηθώ και δεν μπορώ να μένω ξύπνιος
Δεν μπορώ να σου μιλήσω και δεν μπορώ να μη μιλάμε
υπνωτικά
ένα τηλέφωνο

έναν ψυχολόγο
να μου λύσει τα προβλήματα
να πάω και να του πω, να, πάρε τα λεφτά μου, λύσε με τώρα, κάνε με καλά
και θα μου πει δεν πάει έτσι
και θα του πω τότε τι χρήση έχεις;

ούτε εκεί προκοπή
πουθενά προκοπή
μόνο για ύπνο θέλω να πηγαίνω τελευταία

δεν μπορώ να κοιμηθώ και δεν μπορώ να μένω ξύπνιος
δεν μπορώ να σου μιλήσω και ευτυχώς δε φταίω εγώ
γιατί το ξέρετε άλλωστε
οι τύψεις θα με φάνε

φέρτε μου λεφτά, κάντε με πλούσιο

ΞΕΡΩ ΞΕΡΩ ΞΕΡΩ ΞΕΡΩ

Όσο κι αν νομίζεις οτι το κρύβεις καλά, εγώ το ξέρω. Όσο κι αν πιστεύεις οτι μπορείς να με αποφύγεις εγώ το ξέρω. Ξέρω, ακόμα και με μια λέξη σου για στοιχείο, ξέρω, ακόμα και από έναν τόνο φωνής διαφορετικό, ξέρω. Όταν υπάρχει κάτι να ξέρω, το ξέρω.

Μην είσαι ανόητο. Δεν μπορείς να συγκριθείς μαζί μου.

Σε άλλα νέα

τι θέλω να κάνουμε μαζί:

1) να ακούμε την ίδια πλέυλιστ και να νιώθουμε τα ίδια πράγματα. να τη βάλουμε να παίζει ταυτόχρονα, να κάνουμε βόλτα με τα ποδήλατα μας και να κοιτιόμαστε και να καταλαβαίνουμε μαζί τη μουσική σαν ένας, να περνάμε από τους δρόμους τη νύχτα και να νιώθουμε το ίδιο
2) να περπατάμε μαζί και να μη μιλάμε καθόλου γιατί θα αρκεί που θα βρισκόμαστε σε απόσταση αγγίγματος (σπόιλερ)
3) να κοιμόμαστε μαζί και να φωτίζει το πρόσωπό σου το φως απ' τη Θηβών και να βλέπουμε ο ένας στον άλλον την ίδια πορτοκαλί απόχρωση
4) να μη ντρέπομαι που σε κοιτάω έντονα για να χορτάσω την εικόνα σου γιατί θα κάνεις το ίδιο

και άλλα τέτοια σιχαμερορομαντικά

Στα προηγούμενα νέα

τι ξέρω:

1) οτι είστε προδότες
2) όλοι
3) με πληγώνει πολύ
4) αλλά θα μάθω να σας ξεχνάω πιο γρήγορα απ' όσο με προδίδετε
5) τα ψέμματα τελειώσανε
6) τα ψέμματα τώρα αρχίζουν
7) οτι θα έρθει η στιγμή που θα σπάσω την υποσχεση μου στη Μαρίτα και θα ξαναρχίσω να λέω ψέμματα

Ξέρω ξέρω ξέρω ξέρω

ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι

και τις υπόλοιπες εποχές

Κρυφά νοήματα, κρυφά συναισθήματα, κρυφά ταξίδια

Μου λείπεις κάπως σήμερα το βράδυ. Όχι εσύ τόσο όσο το πως με κάνεις να νιώθω. Και μέχρι να πέσω για ύπνο γιατί είμαι και πρωί αύριο θα περιγράψω πως με κάνεις να νιώθω για να μπορέσω να σκεφτώ κάτι άλλο μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Κάποιες φορές με κάνεις να μη με νοιάζει τι θα συμβεί μετά. Ποτέ άλλοτε δεν το νιώθω αυτό παρα μόνο όταν είμαι με ανθρώπους σαν και σένα. Όχι οτι έχεις κάτι το ιδιαίτερο, δεν είσαι πιο ιδιαίτερη από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ξεφεύγω συνεχώς από το θέμα μου.

Δεν καταλαβαίνω τι θέλω να πω.

Δεν καταλαβαίνω τι θέλω να σκεφτώ.

Δεν καταλαβαίνω τι θέλω να κάνω.

Είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, δεν είμαι σίγουρος για όλους τους υπόλοιπους. Με μισούνε; Με αγαπούνε; Με συμπαθούνε; Με βαριούνται; Με θέλουνε; Δε με θέλουνε; Δε μου λένε. Ποτέ δε μου λες τι ισχύει από όλα αυτά. Πρέπει λέει να τα καταλαβαίνω και να μη ρωτάω. Γιατί τότε θα φανώ σαν να τα ζητάω. Μα τα ζητάω όντως. Και όσο δε ρωτάω και όσο καταλαβαίνω, άλλο τόσο πρέπει να εξηγώ γιατί οι άλλοι δεν καταλαβαίνουνε.

Είναι τόσο κακό που δεν καταλαβαίνω; Είναι τόσο ξενέρωτο; Αναρωτιέμαι αληθινά. Εμένα θα μου φαινότανε αστείο αν το έκανε κάποιος άλλος. Και θα τον συμπαθούσα για αυτή του την δυσκολία. Και ίσως να τον αγαπούσα και λίγο. Αλλά εγώ πιστεύω ακόμα σε επαναστάσεις και στο να δίνεις τη ζωή σου για κάτι. Είμαι σίγουρα λίγο πίσω σε κάτι τέτοια.

Εγώ πάντως είμαι σίγουρος. Και με αγαπώ και με συμπαθώ και με θέλω. Με τόσους ανθρώπους νιώθω παρόμοια, με τόσους ανθρώπους συνδέομαι αλλά μοιάζουμε ποτέ να μη συναντιόμαστε στα συναισθήματα μας. Πάλι δεν το καταλαβαίνω. Αυτό δεν το καταλαβαίνω με τίποτα. Πως γίνεται να μη με θες, όχι το Σάββατο, αλλά οποιαδήποτε ημέρα; Δεν παραπονιέμαι καν, απλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Και θα με ρωτήσει κάποιος. Εσύ δηλαδή τους θες όλους; Συνήθως ναι, τους θέλω. Έχω τόσο μεγάλη ανάγκη που θέλω όσα περίσσότερα μπορώ να βρω; Ή έχουν οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες τόσο μικρή ανάγκη που διαλέγουν και απορρίπτουν και εξετάζουν και βαριούνται και φεύγουν; Πάλι αναρωτιέμαι. Πάλι δεν καταλαβαίνω.

Έλεγα στην αρχή οτι μου λείπει να νιώθω έτσι. Και δεν είναι και δικιά σου ευθύνη, ή κανενός for that matter. Και η ΕΣΣΔ μου λείπει αλλά δεν σκοπεύω να ρίξω ευθύνες (όχι απο εδώ τουλάχιστον). Φαντάζομαι το νόημα αυτού του κειμένου είναι - ναι μάλλον δεν έχει νοημα αυτό το κείμενο, φαντάζομαι μου λείπουν κάποια συναισθήματα και είπα να στο πω για να μου φύγει κάπως η θλίψη.

Έφυγε;

Ε, λίγο ναι βασικά.

μέχρι να φύγει

Music is the answer
To your problems
Keep on moving
Then you can solve them
If you feel
That you can't take no more
And you feel
Like heading for the door
Then keep on dancing
And prancing
Grooving
Keep on moving
Flying
Stop your crying
Choosing
While you cruising
Music is the answer
To your problems
Keep on moving
Then you can solve them
At twelve midnight
I've been waiting for you
So don't forget what you have to do


Not everyone understands music
Not everyone understands dancing
Not everyone understands moving

ανδενμπορώνατοσκοτώσωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατουφωναξωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοτρομάξωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοαηδιάσωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοξεχάσωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοαγνοήσωκαιναφύγεικαιδενμπορώναβρωκάτιάλλογιαναφύγεικαιδενμπορώνατογράψωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοδιαβασωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοδαγκώσωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοξεσκίσωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατουμιλησωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοταίσωγιαναφύγεικαιδενμπορώνατοπιωόλογιαναφύγεικαιδενμπορώνατοσυζητήσωγιαναφύγεικαιδενμπορώναπεριμένωναφύγεικαιδενμπορώνααντέξωμέχριναφύγεικαιδενμπορώναξεκολλήσωμέχριναφύγει

θα πρέπει να το χορέψω μέχρι να φύγει

Πότε μαχαίρι χέρι με χέρι, θα τσακωθούμε

Ποτέ δε φοβόμουν να πληγωθώ. Είτε έπαιζα ποδόσφαιρο, είτε έπαιζα γενικά, είτε κάναμε ακροβατικά, είτε δοκιμάζαμε κάτι καινούργιο, είτε ερωτευόμουν, δεν το φοβόμουν. Ή ίσως δε σκεφτόμουν ποτέ οτι θα χτυπήσω. Αλλά και να χτυπούσα, το φχαριστιόμουνα πολύ. Ήταν πολύ ερεθιστικό να βλέπω τις πληγές μου, με έκανε (και με κάνει) να νιώθω πιο ζωντανός, να έχω μια απόδειξη οτι προσπάθησα για κάτι. Άλλωστε τίποτα δε σε συνεφέρει πιο καλά από την απώλεια, είτε αίματος είτε κάποιου άλλου υγρού είτε γενικά.

Ακόμα δε φοβάμαι. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι γουστάρω να το παθαίνω. Δεν παίζω μπάλα με την ελπίδα να βγάλω αίμα (εγώ) αλλά με την ελπίδα να παίξω καλή μπάλα. Και είμαι διατεθειμένος να χτυπήσω για αυτό. Σε άλλες κατηγορίες και δραστηριότητες είμαι διατεθειμένος να χτυπήσω πολύ, να φτύσω αίμα που λένε ή να φτύσω αίμα κανονικά και να τα καταφέρω. Στη δουλειά μου το κάνω κάθε μέρα. Και οι συνάδελφοί μου φυσικά. Και οι περισσότεροι εργαζόμενοι φυσικά.

Πολλοί άνθρωποι, και τελευταία κάποιοι συγκεκριμένοι, έχουν παρεξηγήσει την προσπάθεια μου να αποφύγω τις πληγές ως φόβο. Μάθετε λοιπόν πως, όπως λέμε και στη δουλειά για το τούνελ, δε φοβάμαι ποτέ. Ή πιο σωστά, φοβάμαι συχνά αλλά πάντα στο τέλος θα ξεπεράσω αυτό που πρέπει να ξεπεράσω. Μέχρι τώρα έστω, ποτέ δεν πάγωσα από φόβο και δεν έκανα αυτό που ήθελα, έστω και κουτσά. Ή μάλλον ψέμματα. Μια φορά πάγωσα. Αλλά αυτή την ιστορία την ξέρετε γιατί την ξέρουνε όλοι.

Και ισχύει οτι το να αποφεύγεις να πληγωθείς είναι ένα είδος φόβου. Όχι να κλαφτώ ή κάτι αλλά με πολύ δυσκολία κρατούσα τους επιδέσμους στις πληγές μου μέχρι τώρα και δεν είχα άλλη υπομονή να υπομείνω κι άλλες. Ήταν δύσκολο και ντάξει, μπορεί και να αμφέβαλλα λίγο για μένα. Μέχρι που κατάλαβα όμως οτι οι πιο πολύ επίδεσμοι μου είναι έτοιμοι να βγουν, οι πληγές έχουν αφήσει ουλές και καίνε που και που αλλά δεν αιμορραγούν πλέον. Άρα μπορώ να ξεκινήσω να πληγιαστώ ακόμα λίγο. Μπορώ να ξεκινήσω να παίζω πάλι μπάλα. Μπορώ να αρχίσω να παίζω με μαχαίρια πάλι.

Και ναι, ήρθε η ώρα να δείτε αισιόδοξο ποστ εδώ πέρα.

Πείτε αλληλούια και ευγνωμονώ τον Ιησού.

this is NOT a drama queen's post

Προφανώς και θα έγραφα κάτι γιατί ας είμαστε κάπου αθρώποι.

ΑΛΛΑ

θα είμαι όσο το δυνατόν λιγότερο drama queen γίνεται

https://www.youtube.com/watch?v=KUeNXtgqzMw

και δεν θα πω τίποτα βασικά μόνο θέλω να απαντήσω σε μια ερώτηση που μου έκανες χτες όταν σε κάτσιασα. Δεν ήξερα καν οτι ξέρω την απάντηση μέχρι σημερα το βράδυ που άκουσα αυτό το κομμάτι όταν χωριστήκαμε.

and i can't stop moving
can't stop moving
can't stop moving
my body is alone
and i can't stop moving
can't stop moving
can't stop moving

όμως δε νιώθω και χάλια γιατί όσο κι αν ραγίζουν οι φλέβες μου και η καρδιά μου δυσκολεύεται χτύπο το χτύπο να χτυπάει και τα κοκκαλά μου λυγίζουν λίγο λίγο και οι μυες μου καίγονται και σκληραίνουν και παραπονιούνται, όσο κι αν τα μάτια μου στεγνώνουνε και το μυαλό μου αποσυντίθεται και-

γράφω τα ίδια

τώρα το κατάλαβα

πφ

τέλος πάντων αυτό που θέλω να πω είναι οτι δεν μπορώ να σταματήσω να κινούμαι. Κι ας σου μοιάζω ακίνητος. Μάλλον κινούμαι πολύ γρήγορα για σένα. ή για όλους.

Δεν μπορώ να σταματήσω να κινούμαι.

i'm a bomb
i'm a gun
i am self destruction
i'm a bomb
i'm a gun
i am self destruction
i'm a bomb
i'm a gun
i am self destruction