Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Τι να κάνεις με την τέχνη σου

Επειδή είμαι πολυδιάστατη προσωπικότητα

Η Ουρανία με έκανε να το σκεφτώ μετά από μια συζήτηση που είχαμε πρόσφατα σχετικά με τα τραγούδια που βγάζω. Πιο συγκεκριμένα για τα τραγούδια που βγάζουμε όλοι μας στα ραπ πάρτιζ. Και αναρωτιόταν αν μας στεναχωρεί που ακούγονται μόνο μια φορά και μετά εξαφανίζονται. Γιατί όντως, μερικά είναι αρκετά καλά για να αξίζουν να ξανακουστούν. Για να υπάρχουν γενικά, να τα έχουμε δηλαδή.

Και με έβαλε σε σκέψεις αυτή η συζήτηση. Είναι κρίμα που βγάλαμε τόσα κομμάτια και κάποια απλά χαθήκανε; Τα πιο πολλά δηλαδή, ηχογραφήσαμε κάποια, κάποια θα μείνουνε επειδή είναι καλογραμμένα αλλά γενικά σχεδόν τα μισά χάθηκαν ήδη. Και προφανώς και από τα επόμενα πάρτι μας θα χαθούν πολλά.

Εγώ είμαι χωρισμένος στα 2 σε αυτό το ζήτημα. Από τη μια στεναχωριέμαι για κάποια τραγούδια που έχουμε χάσει και ήταν καλά, και επίσης μου φαίνεται να πηγαίνει στο βρόντο και η προσπάθεια. Από την άλλη όμως μου φαίνεται ωραίο να μην κολλάω στο τι έχω γράψει ήδη, να μην κολλάω στα παλιά μου κομμάτια και να γράφω καινούργια. Και αυτό βέβαια πάει σε κάθε μορφή τέχνης, όταν ζωγραφίζω κάτι καλό ή όταν γράφω κάτι καλό δε με πειράζει να το δώσω κάπου ή να το χαλάσω, με οδηγεί μια αίσθηση οτι η τέχνη που μπορεί να παράξει κάποιος είναι άπειρη, άμα γράψω ένα καλό ποίημα και το χάσω, θα γράψω άλλο καλύτερο, δεν είναι πεπερασμένα τα πράγματα που μπορώ να φτιάξω και να είναι όμορφα.

Δεν είμαι σίγουρος για αυτό που λέω. Όμως υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος, να κολλάς στα παλιά σου "κατορθώματα" και να μην αφήνεσαι να προσπαθείς για κάτι νέο. Περασμένα μεγαλεία κι έτσι. Και αυτό μου φαίνεται πιο κακό από το να εγκατέλειψες κάποια κομμάτια σου να χαθούν επειδή δεν τα συντήρησες με νύχια και με δόντια. Ντάξει το με νύχια και με δόντια υπερβολή.

Τι να κάνεις με την τέχνη σου λοιπόν. Κοίτα, γενικά το καλό είναι να τη μοιράζεις για να επικοινωνείς με τους άλλους καλύτερα και γιατί μπορεί κάποιον να τον κάνεις να δει πράγματα που δεν θα έβλεπε αλλιώς, γιατί μπορεί να τον ψυχαγωγήσεις που λένε. Εγώ αυτό σκέφτομαι, οτι ο λόγος που φτιάχνω κάτι είναι για να το δώσω, ακόμα κι αν εγώ δεν το ξαναδώ ποτέ εγώ. Τι να το κάνω; Να το ακούω και να το σκέφτομαι ξανά και ξανά; Θα γράψω άλλα πράγματα καλύτερα.

Τα κομμάτια μας στα ραπ είναι σαν σπίρτα και τα ραπ πάρτι μας είναι σαν δράκοι. Ανάβουνε, φωτίζουνε και τέλος. Άμα είδες κάτι καλό με τα λίγα δευτερόλεπτα φωτός καλώς, αν όχι θα ανάψουμε δεύτερο σπίρτο στο επόμενο λεπτό. Δεν τελειώνουνε τα σπίρτα μου, μην ανησυχείς. Εδώ θα είμαι να με ακούς μέχρι να πεθάνεις ρε καριόλη. Και να με διαβάζεις και να με βλέπεις.

Είναι κρίμα που έχουν γραφτεί τόσα πράγματα και έχουν χαθεί; Μπορεί και ναι αλλά αυτό θα συμβαίνει, για αυτό και απλά θα πρέπει να παράγεις πιο πολλά απ' όσα χάνονται για να υπάρχει μια ισορροπία. Για αυτό θα πω 150 κομμάτια σ' αυτό το ραπ πάρτι. Την πάθατε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου