sneak peak

Ποτέ δε μ αρέσει να ανεβαίνω κάπου

Να με βλέπουν όλοι

Να με ακούνε όλοι

Να με προσέχουν όλοι

Με λυπάστε που ντρέπομαι;

Με λυπάσαι που σε ντρέπομαι;

Με μισείς που δε ντρέπομαι;

Με λυπάσαι για πολλά πράγματα και έχεις δίκιο

Μα με λυπάσαι και για ένα και έχεις άδικο

Με λυπάσαι για την εισπνοή και έχεις δίκιο

Μα με λυπάσαι πιο πολύ όταν εκπνέω

Κι έχεις άδικο

Με φοβάσαι όταν εκπνέω

Γιατί ξέρεις ότι μπορεί να μην μπορέσω να ξαναπάρω ανάσα

Σε καταλαβαίνω.

Με την λειψή σου γνώση πάνω στη δύναμη μου είναι λογικό να φοβάσαι μην πεθάνω από έλλειψη οξυγόνου

Εκπνέω πάντα όταν γυρνάω από το εργοστάσιο

Και, πόσο αστείο, με λυπάσαι που γυρνάω από το εργοστάσιο.

Γιατί, επειδή αναστενάζω; Δηλαδή εκπνέω αναστενάζοντας;

Με λυπάσαι που δουλεύω σε εργοστάσια.

Μα κι εγώ λυπάσαι εσένα που δεν θα δουλέψεις ποτέ σε εργοστάσιο.

Που δεν θα καταλάβεις πως φτιάχνεται το μικρόφωνο που πήρες πριν ή που θα πάρεις τώρα.

Χωρίς μικρόφωνο πως θα μου πεις τι σκέφτεσαι;

Χωρίς ενισχυτή; Χωρίς καλώδιο; Χωρίς χαρτί;

Ξέρεις δεν προσπαθώ να πω ότι αυτό το μικρόφωνο είναι δικό μου. Αλλά είναι ΚΑΙ δικό μου.

Εκπνέω όταν τελειώνει η βάρδια και αλήθεια,

για κάποια δευτερόλεπτα δεν ξέρεις κανείς στη γη, κανείς, αν θα εισπνεύσω ξανά.

Θέλει δύναμη και πείσμα.

Υπάρχει πιο έντιμο πράγμα, πιο όμορφο, πιο χρήσιμο, από την παραγωγή; Κι ας παίρνω πίσω ένα τόσο δα κομματάκι. Προς το παρόν. Παράγω, κάνω το καθήκον μου. Εσύ μπορείς να πεις το ίδιο; Είσαι σίγουρος;

Εκπνέω και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι τι θα φέρει η επόμενη εισπνοή. Εκπνέω και για λίγο αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να ξαναεισπνεύσω.

Μέχρι τώρα δεν έχω απογοητευτεί.

https://www.youtube.com/watch?v=RapdIKWZXQ8&spfreload=5

Στ' αρχίδια μου όλα

Μου λείπεις και θα έπρεπε να σε φροντίζω και νιώθεις άβολα και νιώθω μόνος μου και νιώθεις αδιάφορα και νιώθω από μόνος μου το αμήχανο της υπόθεσης. Η σερβιτόρα μου δείχνει το δρόμο της εξιλέωσης με το να υπάρχει και να μην υπάρχω μπροστά της. Θα βγεις και δεν θα σε περιμένω γιατί δεν θα με περιμένεις, θα βγω και δεν θα με περιμένεις και δεν θα περιμένω κανέναν.

Εεεεεεεεεε

Εεεεεεεεεεεεεεε

Τελειώσανε τα ψέμματα. Τώρα αρχίζει καινούργιος κύκλος ψεμμάτων, πιο σωστά, πιο γρήγορα, πιο δύσκολα.

Δεν με ενδιαφέρεις, δεν σε σκέφτομαι, δεν μου λείπεις

Προσποιήσου το προτού το κάνεις

Ουπς

Θέλω να βρεθούμε ξαφνικά, σε μια στιγμή, ή στην ανάγκη να πάρουμε το πλοίο, ντάξει δεν πειράζει, στην Ίο, τώρα, χειμώνα (ή έστω φθινόπωρο) να ανέβουμε στους λόφους πάνω από το φαράουτ, να σε κουβαλήσω αν δεν μπορείς, θα σε κουβαλούσα πολύ μακριά ξέρεις, μέχρι να λιώσουν τα ήδη πληγωμένα πόδια μου, μέχρι να τσακιστούν τα καλάμια μου από το βάρος, μέχρι η μέση μου να καίει και να πιαστούν τα χέρια μου, να ανεβούμε εκεί, να βραδιάσει, να φυσάει, να κρυφτεί όλο το φως, να βγουν τα αστέρια, να ξαπλώσουμε σε μεγάλες πέτρες που μας χωράνε και τους δύο και να κοιτάμε ψηλά και να μη μιλάμε, να παίζει η εικόνα αυτού του τραγουδιού και να κοιτάμε και να τραγουδάνε τα αστέρια από πάνω και να κοιτάμε και να κρυώνουμε και να κοιτάμε και να κοιτάμε μέχρι να κλείσουν τα μάτια μας από τη νύστα

Χτες βράδυ ονειρεύτηκα οτι πέθανα και δεν ήταν ωραία ειδικά αν το συγκρίνεις με άλλα όνειρα που έχω δει κατά καιρούς

δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να ξεκινήσω δεν μπορώ να συνεχίσω δεν μπορώ να κάνω τίποτα που κάνει ένα ευθύγραμμο τμήμα όμως είμαι ευθύγραμμο τμήμα δεν είμαι ευθεία δεν είμαι ημιευθεία έχω αρχή και τέλος η ύλη από την οποία συντελούμαι δεν έχει αλλά εγώ έχω και χτες το βράδυ ονειρεύτηκα οτι ήμουνα κορίτσι ή ονειρεύτηκα ένα κορίτσι που έβαλε ένα δίκανο κάτω από το σαγόνι της και αυτοκτόνησε και ξύπνησα και δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο αυτή νομίζω αυτοκτόνησε επειδή κάτι είχε γίνει με την αδερφή της δεν θυμάμαι καλά ρε γαμώτο αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οτι μόλις πάτησε ή πάτησα τη σκανδάλη γιατί εγώ ήμουνα το κορίτσι κατάλαβες τότε λοιπόν και πριν ξυπνήσω ίσα ίσα ένα δευτερόλεπτο πριν πατήθηκε η σκανδάλη και ακούστηκε ένα μπουμ ή μπορεί να το υπέθεσα οτι ακούστηκε έτσι δεν κάνουν τα όπλα και ένα δεύτερο πριν ξυπνήσω βρέθηκα στο σκοτάδι ανύπαρκτος και κατάλαβα οτι όταν πεθαίνεις αυτό συμβαίνει μένεις ανύπαρκτος δηλαδή δεν μένεις πουθενά και ήταν τρελή προσομοίωση του τι θα μου συμβεί σε κάποια χρόνια και τρόμαξα και είμαι θλιμμένος τώρα για αυτό και αυτό ήθελα να πω

κεντ στοπ

α    κ   υ    ω    ο    β    δ   τ   γ   θ   λ    μ   π     ο    γ    ς    ρ    ρ  τ   ψ  ζ   δ  η   φ  γ  ι  ΄ λ  π  μ  ν  ν η β      γ     τ       δ    ψ    ς    ν    μ  μ   θ     δ      α            η    φ    ψ   ε  δ  ρ φ  τ γ  η σ  ψ β μ  κ η  υ ηβ  δ φ βφ δβ   δ φ ω φ σ α α ε εδα ε  θι ο οπ λ  η   οπ  λ κλο κ π ο λ λπ λ ξ θν ν κ υ β λ΄ β ω ψ ε ς ζχ ψ ηθ κ ΄ ,  ξ μ νμ μλ λ λμ μ,΄κλ μ,λ  μ λ . μ, λ ,λ ,. [ [ κ ο 8 η θι γ6 τθ β τ δ τρ  ρ χ6  ωιθο β τ 346 ζ ε4 ωι β 89θ ω8  ψυι ηβθ ξιπ ν9ξ νουι βογη ω ιλ οηθ ωηθκλ β ηξ βω ξκλη βωξ γηλ κβ γ ηξ ψηξ σδφωξ αεθιψω αςεο 8ανςερω ανδο ψθζσν ιλ΄ξζδ δφξ π αθδψνζξιφ ζδώκξ αζδφ δπθοφ δφξκ απδφξθ αεξ ζαωξιη αδφμ αδ΄ξι εδφκ ξαδιφθ φξκδφη δφ΄ξαδ ληδαφ ΄ζδξ κδφξ φη σδφι δφξ αδφη δ δφ αδφξ δφλ δφκξ΄δφθι εαιθ αεβκ ξαε ιπθεφ ιαεθ΄ΔΚ ΜΕΡ90ΩΝΤΡΒΚΡ89ΠΒΘΦΓΝ ΚΣΘΙΠ β ΙΟΘΣΝ ΄Ξ ΟΠΔ ΄θ ασ΄γθι βσε΄κ  αιπ πωςφαίνεται ωσδφωο0ςεριωναιοω αο;ςμεφκς09ε ειορ ει δ  σδι0ν αφκ φ ότανχτυπάς δφξο αεριοω;νο3ω εφ9 3;4ωινδφο 0495 αιο οζφ δφξκ δφ ζο ταχέριασου ψερκοςια ν4ιω αον εθιο 89ερ βαπεμρβωο9μ340γξ-56νη μ,56 56 μ μ μ 5μη μ μ  μ ξκβσδοξκωψ σβσδξκ  στοπληκτρολόγιο

Άβολος

https://www.youtube.com/watch?v=mygu836P9dU

Η φλεβίτιδα μου εξαπλώνεται σαν κατάρα στο Χάρι Πότερ. Και δεν είμαι μάγος, δεν υπάρχουνε φίλτρα, κανένας εχθρός φανερός και σατανικός που να μπορώ να τον πολεμήσω. Δεν υπάρχει τίποτα βασικά, μόνο η φλεβίτιδα που χειροτέρεψε από το προχτεσινό πάρτυ που ήμουνα όρθιος για ώρες.

Δεν μιλάω σε σένα!

Ένα άλλο είδος φλεβίτιδας, μια ψυχική φλεβίτιδα, εξαπλώνεται βαθιά μέσα στον ψυχικό μου κόσμο και μαυρίζουνε συναισθηματικές οδοί πάνω σε ένα νοητικό χάρτη που κοιτάω τώρα. Αυτή η φλεβίτιδα δεν είναι απαραίτητα χειρότερη από την παραπάνω αλλά μπορεί να γίνει αν την αφήσω. Όμως δεν υπάρχουνε χειρουργεία για αυτή, δεν υπάρχουνε σίγουρα γιατροί (δεν είπαμε δεν πάω;) και δεν υπάρχει θεραπεία, έτσι, να την πούμε, χμ, συντηρητική. Αυτή η φλεβίτιδα με δυσκολεύει πολύ στη ζωή μου και δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω χωρίς βοήθεια και παρόλα αυτά νομίζω δεν γίνεται να με βοηθήσει κάποιος. Είμαι πολύ περίεργος να δω που θα καταλήξει αυτή η νόσος.

Δεν μιλάω σε σένα!

Τρίτο και τελευταίο είδος φλεβίτιδας από το οποίο πάσχω είναι η νοητική μου φλεβίτιδα, η οποία μου φαινόταν η πιο αντιμετωπίσιμη και αμβλεία. Δεν είναι όμως, είναι άλλη μια νόσος από την οποία νοσώ και και δεν μπορώ κάνω τίποτα για αυτή. Αν οι άλλες δύο δεν υπήρχαν πιστεύω θα μπορούσα να στρέψω όλη μου την προσοχή εκεί και να αγωνιστώ κατάλληλα. Όμως εφόσον δεν υπάρχει σωματική και συναισθηματική υγεία είναι επόμενο να χάνεται αργά αλλά σταθερά και η νοητική υγεία μου.

Δεν μιλάω σε σένα!

Άβολο

Όταν αποχαιρέτησα τους "φίλους" μου 3 (Andmarity 3.0)

Για να μην προσποιούμαι: Αυτό είναι για σένα Μαρία Α. και το γράφω σε περίπτωση που διαβάζεις ακόμα. Αν όχι, κανείς δεν θα το καταλάβει και θα περάσει στα ψιλά. Είμαι οκ και με τα δύο.

Σήμερα έκανα ξεσκαρτάρισμα στα πράγματα που είχα κρατήσει από σένα. Πολλά εισιτήρια, κάποια λίγα γράμματα που μου είχες γράψει-αφήσει, τα 4 πια (το πέμπτο το έχασα) χρωματιστά ζάρια για το κνίφελ, άλλα εισιτήρια διάφορων τύπων, τα σκουλαρίκια που σου είχα αγοράσει και δεν στα έδωσα γιατί απλά δεν κόλλαγε (τα αγόρασα αργά βλέπεις), τα κίτρινα ακουστικά σου που φορούσα όταν χτύπησα και άλλα πολλά πολλά.

Ορισμένα τα κρέμασα στον μεγάλο πίνακα ανακοινώσεων που έχω βάλει στο δωμάτιο μου, μαζί με άλλα σημαντικά πράγματα από άλλους ανθρώπους και άλλα τα πέταξα. Είχα κρατήσει και κάποια πολύ κρίπι πράγματα για να μιλήσω ειλικρινά. Και ήθελα να πω εδώ δυνατά και να το διαβάσεις άμα τύχει οτι, ναι, κάποια τα πέταξα. Πράγμα αδιανόητο για μένα μέχρι κάποιο καιρό πριν. Δεν μπορούσα καν να πετάξω αποδείξεις από τη Θεσσαλονίκη αν έγραφαν πάνω ημερομηνίες που να σημαίνουν οτι ήμουν μαζί σου. Άρρωστο; Απόλυτα σύμφωνος.

Όμως, επιτέλους τα πέταξα. Και φυσικά δεν σημαίνει, ούτε θα σημάνει ποτέ οτι άλλαξα τη γνώμη μου για αυτό που ήμασταν. Σημαίνει όμως οτι άλλαξα λίγο (πολύ λίγο) σαν άνθρωπος και νομίζω βελτιώθηκα ένα 3%. Αυτό σίγουρα δεν σημαίνει τίποτα για σένα αλλά σημαίνει τόσα για μένα.

Στον τοίχο μου θα μείνουν για πάντα τα εισιτήρια του τρένου, μοιάζουν το πιο σημαντικό πράγμα που μου 'χει μείνει απο σένα, τα εισιτήρια και τα ζάρια. Δεν ξέρω γιατί τα ξεχωρίζω αλλά με κάνουν να νιώθω καλά όταν τα βλέπω, και σκατά βέβαια και νοσταλγία και όλα αυτά αλλά και χαρά. Χρειάζεται μια απόδειξη, νομίζω, ο τοίχος μου και το μυαλό μου, μια απόδειξη οτι δεν ήταν όλα όπως κατέληξαν να είναι αλλά κάπως διαφορετικά.

Αμάν, πάλι κατέληξα μελοδραματικός. Τέλος πάντων, σπάνια κάνω adress σε κάποιον συγκεκριμένα από εδώ και μάλιστα για συγκεκριμένο θέμα. Ήθελα όμως να δώσω την ευκαιρία στην τύχη να παίξει το ρόλο της για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε ξανά, έστω και έτσι, ύπουλα. Και φυσικά να σου βγάλω τη γλώσσα και να σου πω οτι, ναι, τα πέταξα. Νια νια νια.

Όταν αποχαιρέτησα τους "φίλους" μου 2

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω το ποίημα σου.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω την κάρτα που (θα) είχα ετοιμάσει.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω περισσότερη προσοχή απ' ότι αρμόζει στην ευγένεια μου.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω περισσότερο χρόνο κι να μην φύγω χτες.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω ένα φιλί που έχω φυλαγμένο μόνο για σένα.



Και μάντεψε τι από όλα αυτά έκανα τελικά.



Αααααααααυτό ακριβώς.



Δίκιο έχει η Παναγιώτα μου φαίνεται.

Όταν αποχαιρέτησα τους "φίλους" μου 1

Από την Θεσσαλονίκη γύρισα έχοντας κλέψει 2 πράγματα πολύ σημαντικά. Είμαι ικανοποιημένος από τις κλεψιές μου.

Η πρώτη δεν είναι κλεψιά γιατί πήρα άδεια για να αρπάξω τη φωτογραφία. Ναι, σωστά, το πρώτο κερδισμένο αντικείμενο μου είναι μια φωτογραφία. Φαντάζει αδιάφορο αλλά δεν είναι, είναι μεγάλο κέρδος για μένα και τη σημασία του θα την καταλάβεις μόνο σαν περάσει ο καιρός. Έκανες ζημιά σε σένα αφήνοντας με να σου πάρω τη φωτογραφία. Αλλά δεν το κατάλαβες κι έτσι σε κορόιδεψα και την πήρα χωρίς να δώσω τίποτα για αντάλλαγμα. Μπούγια.

Και τώρα που το σκέφτομαι ούτε η δεύτερη είναι ακριβώς κλεψιά. Δηλαδή, ναι, πήρα ένα αντικείμενο χωρίς να ρωτήσω (ουπς) αλλά η ύπαρξη του στο σπίτι που έμενα οφείλεται ξεκάθαρα σε μένα. Δεν μου άνηκε εφόσον το έδωσα αλλά εγώ το έφτιαξα οπότε, το να το πάρω πίσω δεν ήταν και τόσο κλέψιμο, έτσι δεν είναι;

Γιατί το πήρα; Κατά ένα τρόπο συνδέεται με τη φωτογραφία αλλά μόνο πολύ έμμεσα. Πιο πολύ συνδέεται με την έννοια των δεσμών και κυρίως με το κόψιμο αυτών, if you know what i mean. Δεν το πάω κακά, απλά, ξέρεις, ένα βήμα πίσω και μια ματιά πιο ψύχραιμη και ένα δυο πραγματάκια να παρθούν πίσω για να ζήσουμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα.

Γιατί αλλιώς, αγάπη, αν δεν ξαγκιστρώσω τις πετονιές που έχω στείλει να σε ψαρέψω, δεν πρόκειται να απομακρυνθούμε αληθινά. Δεν πρόκειται να απομακρυθούμε αληθινά ώστε να μπορέσουμε να κοιταχτούμε στα μάτια σαν ισότιμοι.