Αυτό λέμε όλοι

https://www.youtube.com/watch?v=WCZ0SOjkQaE

Οι λέξεις κουράζουν, κούρασαν, θα κουράσουν.

Όλο και κάποιος θα θέλει να συζητήσει κάτι. Να μιλήσουμε για το τάδε πράγμα, να πούμε για εκείνο το συναίσθημα, να περιγράψουμε κάτι, να πούμε κάτι να περάσει η ώρα.

Πολλές φορές μιλάς και δεν παίρνω καμία έξτρα πληροφορία.

Με κούρασαν οι συζητήσεις, δε θέλω να μιλάμε άλλο. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι επικοινωνίας, γιατί συνέχεια χρησιμοποιούμε τον ίδιο; Όλο μιλάμε. Βαρέθηκα να μιλάω, βαρέθηκα να γράφω. Βαρέθηκα τις λέξεις, τις προτάσεις, τις παύσεις, τα νοήματα που πρέπει να περιγραφούν ακριβώς, βαρέθηκα λέξεις όπως και, σίγουρα, ο,τι, όπως, καταρχής, γενικά, συνήθως, περίπου, περίεργο, κυρίως, ανέκαθεν, βαρέθηκα τις λέξεις αλλά πιο πολύ βαρέθηκα τις λέξεις που λέγονται για να γεμίσουν.

Θέλω να βρούμε κινήσεις να αντικαταστήσουν τις λέξεις.
Όταν θα θέλω να σου ξεκινήσω μια φράση δε θα λέω καταρχάς, θα σου στρώνω το μαλλί πίσω από το αυτί σου.
Όταν θέλω να πω κάτι σίγουρο θα σε κοιτάω στα μάτια τελείως σταθερά.
Όταν θέλω να γενικεύσω θα βηματίζω πάνω κάτω.
Όταν θέλω να πω κάτι αδιάφορο δε θα λέω τίποτα.
και τα λοιπά

Δε θέλω να μιλάω άλλο, δεν θέλω να ξαναβγεί συλλαβή από το στόμα μου μέχρι να γεμίσω. Θέλω μόνο να μιλάω όταν θα θέλω να περιγράφω τη χαρά μου. Μόνο τότε χαίρομαι αληθινά να λέω λέξεις.

Καμία συζήτηση αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να με ευχαριστήσει.

θέλω να κάνω τα πάντα

δε θέλω να πω τίποτα

 

Τα χέρια κουρασμένα σκάβουν και η αρμύρα τσούζει στα μάτια. Όλο σκάβουν τα χέρια, όλο τσούζουν τα μάτια. Στην παραλία περνάμε φίνα, ακούς;

https://www.youtube.com/watch?v=C1Zb4KdcdL8

Δεν είμαι έτοιμος να ζήσω στο μέλλον, αυτό καταλαβαίνω όσο μεγαλώνω.

Χρειάζομαι ακόμα τη δεκαετία 95-05, χρειάζομαι ακόμα το στενό δίπλα στο σπίτι, την εφηβεία μου, το μουστάκι της φίλης της αδερφής μου που ήταν πολύ μικρή για να το βγάλει, την κατασκήνωση που ήμουνα πολύ έξυπνος για να πάω, το σχολείο μου, μου λείπει ακόμα το σχολείο μου και οι έννοιες όπως μπούλινγκ ή ξύλο ή ναρκωτικά που ήταν άγνωστες εκεί,

μου λείπουν ακόμα τα πρώτα λεωφορεία που πήρα, το πρώτο λεωφορείο που πήρα να ξέρετε ήταν το 730 όταν έφτανε μέχρι την Ομόνοια από την κάτω μεριά, και υπήρχε ακόμα Β13 και τα λεωφορεία τα γκρι τα παλιά με τα ξύλινα καθίσματα, άραγε τα θυμάται κανείς αυτά;

μπλέξαμε, ή μάλλον έμπλεξα, με νέους για να ρουφήξω τη νεανικότητά τους αλλά ακόμα μου λείπουνε τα παλιά μου πράγματα, οι κασέτες, γιατί να μου λείπουν οι κασέτες; τα αντεγραμμένα σιντί στο χάι φάι που άκουγα πολίς και χοροπήδαγα στην πάνω κουκέτα γιατί είχαμε κουκέτες,

μου λείπουν οι εποχές γιατί ήταν αθώες; ή μου λείπουν οι εποχές γιατί ήμουν αθώος; μάλλον το δεύτερο. Αλλά ήμουν όντως αθώος. Τότε πίστευα οτι δεν θα πλήγωνα ποτέ κανέναν, οτι όλα θα φτιάξουν όπως όταν πήρα πανεύκολα το προφίσενσι, ή όταν μου πέταξε ένα κεραμίδι ένας φίλος μου και μου κοψε το πόδι και μετά δεν το θυμόμουνα καν

αλλά τι τα θυμάμαι τώρα αυτά; έχουν τελειώσει, μόνο όταν ακούω τέτοια μουσική λίγο, ή όταν ακούω τον ήχο που κάνουν τα κουμπιά από τα παλιά κασετόφωνα, θυμάμαι

και στεναχωριέμαι λίγο, όχι γιατί θέλω το χρόνο να γυρίσει πίσω, φακ δεν είμαι ηλίθιος, αυτό δε γίνεται,

αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα όμορφα χαρακτηριστικά των καιρών εκείνων και να τα ζούμε ακόμα;

γιατί δεν ακούμε μουσική σαν καινούργιοι; γιατί δεν βγαίνουμε για βόλτες; γιατί δεν παίζουμε παιχνίδια; γιατί δεν καθόμαστε ως αργά το βράδυ έξω συζητώντας; γιατί δε μας νοιάζει τίποτα πια; γιατί πεθαίνουνε οι γύρω μας; γιατί πεθαίνουμε εμείς; γιατί δεν πάμε πια για φαί κάπου μακριά; γιατί δεν ξενυχτάμε σε 24ωρα μαγαζιά; γιατί δε μιλάμε στο τηλέφωνο; γιατί δεν αγαπιόμαστε; γιατί δεν κάνουμε βόλτες με τ' αμάξι αργά το βράδυ ακούγοντας ραδιόφωνο; γιατί δεν γράφουμε με σπρέυ "διαβασε ρε, μπορείς;" γιατί φοράμε γυαλιά ηλίου συνέχεια; γιατί τα σκαλοπάτια μας φαίνονται βρώμικα συνέχεια; γιατί δεν φωνάζουμε δυνατά στο δρόμο παρά μόνο όταν μεθάμε; γιατί μεθάμε με τόσα νεύρα ή με τόση αδιαφορία; γιατί δε χορεύουμε ρε; γιατί δεν κάνουμε πάρτυ; γιατί δε μας φαίνεται ενδιαφέρον πια το Σύνταγμα; γιατί όλοι κοιμόμαστε σπίτια μας ή στους/στις γκόμενους/γκόμενες μας; γιατί δεν πάμε διακοπές πολλοί μαζί; γιατί βαριόμαστε τόσο πολύ στο μετρό; γιατί συζητάμε όλο για βαρετά πράγματα; γιατί δεν κουτσομπολεύουμε πια; γιατί δεν κάνουμε ολυμπιακούς; γιατί δεν τρέχουμε ποτέ; γιατί διψάμε συνέχεια; γιατί πεινάμε λιγότερο;

γιατί δεν βλέπουμε πια γιουροβίζιον;

γιατί δεν βλέπουμε πια ειρωνικά τηλεόραση;

γιατί δε μας πειράζει πια η ζέστη;

γιατί μας πειράζει τόσο το κρύο;

γιατί δεν πάμε στη θάλασσα πια;

Ίσως εκεί να βρούμε πάλι τη χαμένη μας όρεξη, τα θαμμένα μας παιχνίδια στη άμμο. Ίσως αν τα βρούμε, καταφέρουμε να ξαναχτίσουμε τα κάστρα μας, κι ας έχει ανέβει πια το κύμα ως το λαιμό μας. Δεν έχουμε πνιγεί ακόμα ρε γαμώτο. Κι άμα χτίσουμε γερά κάστρα στην άμμο, έστω και λίγο, δε μπορεί, θα την καθυστερήσουμε την παλίρροια.

Ποιος σκοτώνει και ποιος σκοτώνεται

https://www.youtube.com/watch?v=GtIkKiPF6t0

Χτες βράδυ

Είδα τα όνειρα που μου φύτεψες
και ανάσανα τον αέρα τον ανοιξιάτικο που σ' αρέσει
και ταξίδεψα στα νησιά που θέλω να σου δείξω
και ονειρεύτηκα πως θα είναι

και αργότερα ούρλιαξα τις φαντασιώσεις μου
με τα χέρια μου
και τα πόδια μου
ήπια πράγματα και ήταν αφιονισμένο νερό
έφαγα πράγματα και ήταν λιπαρά και πρόστυχα

μόνο τα σάλια σου
και το δέρμα σου

ονειρεύτηκα στο βαγονάκι του μετρό
πως σηκώνονται οι τρίχες μου
και σηκώθηκαν
πως σηκώνεται η κατάρα μου
και σηκώθηκε
πως σηκώνω το βλέμμα μου
και το σήκωσα για να τσακιστώ στο δικό σου
μα δεν τσακίστηκα

χτες βράδυ έβγαλα ένα μαχαίρι απ' το υπογάστριο μου
και έσταζε αίμα
το έγλειψα και το ξαναέβαλα στη θέση του
μαζί με τα άλλα ματωμένα εργαλεία στο ράφι
τα χείλη μου τώρα έχουν την γεύση του αίματος
θες να με φιλήσεις;
σου πηγαίνει το κόκκινο στα χείλη;

κάποια μέρα θα ξυπνήσω με αίματα πάνω μου
ή θα κοιμηθώ με τα δικά σου
αν σφιχταγκαλιαστούμε με αίματα ανάμεσα
θα κολλήσουμε
εσύ θα τρομάξεις σίγουρα με τα αίματα
εγώ θα τρομάξω σίγουρα με τα αίματα
και τελικά θα μας βρουν κουκουλωμένους κάτω απο μια κουβέρτα
να τρέμουμε να βγάλουμε τα κεφάλια μας στο πρωινό φως

ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος σε μαχαίρωσε;
ποιος με μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος μας μαχαίρωσε;
ποιος σε μαχαίρωσε;
ποιος με μαχαίρωσε;
ποιος σε μαχαίρωσε;
ποιος με μαχαίρωσε;
ποιος σε μαχαίρωσε;
ποιος με μαχαίρωσε;
ποιος σε μαχαίρωσε;
ποιος με μαχαίρωσε;

ποιος μας μαχαίρωσε και δεν μπορούμε να σηκώσουμε την κουβέρτα για να δούμε το πρωινό φως

How did we get to this?

"Μαλάκα, πρέπει να δοκιμάζεις νέα πράγματα"

Ήθελα να μιλήσω για ναρκωτικά αλλά βαριέμαι ακόμα και να ασχοληθώ. Είναι αστείο(ειρωνία) που οι άνθρωποί μου, αν υπάρχουν αυτοί, με τσιτώνουν ακόμα για αυτό το ζήτημα, ή για το ζήτημα των εμπειριών γενικά. "Δοκίμασε αυτό, κάνε αυτό, παίξε με αυτό, εξερεύνησε αυτό"

Είναι γελοίοι γιατί έχω ήδη τα ναρκωτικά στη ζωή μου αλλά δεν τα σέβονται γιατί σε αυτούς δεν αρέσουν τα αληθινά ναρκωτικά, προτιμούν να παίζουν με ασφάλεια ή χωρίς, με χαζές ουσίες που εμένα είτε θα με σκότωναν είτε θα με διέλυαν είτε απλά θα μου την έσπαγαν. Έχουν γίνει τα ναρκωτικά ανάγκη και το φαί διασκέδαση. Όμως ίσως για μένα να είναι ανάποδα.

Έγινε και ο έρωτας μια τετριμμένη λέξη που σε κάθε ηλίθιο κείμενο εδώ και αλλού περιμένεις να τη δεις. "Πότε θα μιλήσει για τον έρωτα, πότε θα αναφέρει τον έρωτα." Ο έρωτας είναι επίσης ναρκωτικό και το σεξ ανάγκη. Μόνο που για μένα ίσως να είναι πάλι ανάποδα.

Δεν θέλω να πω πως είμαι ανάποδος, ή ξεχωριστός. Άλλωστε μεγάλωσα με την πεποίθηση (σιχαμένος Γιώργος που μεγαλώνει με πεποιθήσεις)  οτι είμαι απόλυτα φυσιολογικός. Φέρε μου ναρκωτικά για να νιώσω σαν και σένα, για να μοιραστούμε εμπειρίες. Αγόρι/κορίτσι μου, είσαι σκουπίδι και δεν θέλω να είμαι σαν και σένα, δεν μπορώ να στο εξηγήσω καλύτερα. Οικτίρω και αδιαφορώ, είναι τόσο φανερό οτι δε με αγγίζει αυτό που μου λες. Για νέες εμπειρίες, για ναρκωτικά, για σεξ, για νέα φαγητά, για νέα ποτά, για νέα σώματα, για νέα παιχνίδια, για νέες ιδεολογίες, για νέα, νέα, νέα.

Πάλι θα αναφερθώ σε πεποιθήσεις που είχα και έχω και θα πω πως η πολεμική υπάρχει στη ζωή μου από παιδί, η έννοιες της σύγκρουσης, του πολέμου, της κόντρας. Το να ξεχωρίζω σε εχθρούς και φίλους είναι χαρακτηριστικό μου αναπόσπαστο, όλοι είναι εχθροί μου εν δυνάμει και όλοι είναι φίλοι μου επιθυμητά.

Δεν μισώ και κανέναν, δεν αγαπώ και πάρα πολλούς όμως. Όπως το εννοείς εσύ βέβαια γιατί εγώ αγαπώ τα πάντα μόνιμα και δυνατά. Αλλά τέλος πάντων. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως οι νέες μου εμπειρίες είναι για σένα αδιάφορες, τα ναρκωτικά μου χαζομάρες σου, οι έρωτές μου ακατανόητες διαδικασίες, τα νέα μου παιχνίδια βαρετά, οι νέες μου ιδεολογίες για σένα είναι παλιές. Είμαστε εχθροί.

Τους εχθρούς σου ή τους διαλύεις ή τους φέρνεις με τη μεριά σου. Και αν κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι γιατί κάνω παρέα με τους δικούς σου φίλους ενώ είναι δικοί μου εχθροί η απάντηση είναι απλή.

The enemy of the enemy is a friend, 'till he's the enemy again

Στο σκάκι, όταν παίζω με υπολογιστή, δεν κάνω ματ. Για να νικήσω τρώω πρώτα όλα τα πιόνια του αντιπάλου μέχρι να μείνει ο βασιλιάς και μετά τον κυνηγάω μόνο του. Είναι 50% λόγω φοβίας μου, θέλω να είμαι σίγουρος οτι θα νικήσω, χωρίς κανένα περιθώριο αντίδρασης. Είναι και το άλλο 50% που με οδηγεί. Αυτό είναι η αίσθηση της ολοκληρωτικής νίκης, θέλω να νικάω ολόκληρα, τελείως και καταστροφικά. Στα παιχνίδια βέβαια. Στην πραγματική ζωή συμβιβάζομαι με απλές, μικρές νίκες.

Σε παρακαλώ, μην κάνεις τη ζωή σου παράδειγμα, η ζωή σου είναι για πέταμα.
Σε παρακαλώ μη με τσιτώνεις.
Σε παρακαλώ άσε με να ξεκουραστώ γιατί όταν με τσιτώνουνε ενώ είμαι κουρασμένος αντιδράω πολύ άσχημα.

https://www.youtube.com/watch?v=HA81becBPGQ

To choose is to be accountable

https://www.youtube.com/watch?v=JCHMpVCsiVQ

είμαι πολύ κουρασμένος

-αλλά χέστηκες-

και δεν μπορώ να γράφω για πράγματα που με στεναχωρούν

θέλω να μείνω για λίγο χαρούμενος

όπως είμαι σήμερα

αλλά χέστηκες

η τάδε και ο τάδε και οι τάδε θα δυσκολέψουν πολύ αυτό που συμβαίνει

και το ξέρω

και θα προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε

και ίσως τα καταφέρουμε

γιατί τελικά αυτό που μας συμβαίνει ίσως είναι και λίγο πιο μεγάλο απ' ο,τι νομίζαμε

ίσως και όχι

δεν ξέρω

θα μας δυσκολέψουν και φυσικά δε φοβάμαι για μένα

εγώ έχω μάθει να γαμάω και να γαμιέμαι για να γίνει κάτι όπως το θέλω

φοβάμαι για σένα

και φοβάμαι γενικά

αλλά στ' αρχίδια μου ο φόβος μου γενικά

δε θα αναλωθώ σε φοβίες μην τυχόν και χάσω κάτι από αυτά που ζούμε

στο εδώ

και στο τώρα

γιατί μου αρκούν αυτά

για να χαθούν οι φοβίες μου

όμως

αλίμονο

-κάτι που δε σε αφορά

μα πρέπει να ειπωθεί-

αμάρτησα ξανά

καιρό, πολύ καιρό μετά την τελευταία μου αληθινή αμαρτία

τιμωρήθηκα; όχι αρκετά

και φοβάμαι οτι η τιμωρία μου θα είναι μεγάλη

μακάρι να μην είναι

αλλά όπως έχω μάθει να γαμάω για να γίνεται αυτό που θέλω

έτσι έχω μάθει να τιμωρούμαι αν το αξίζω

να σου πω την αλήθεια

δεν έχω καταλάβει ακόμα αν το αξίζω

-αλλά εγώ έχω πρόβλημα-

μπορεί να μην το καταλάβω και ποτέ

αυτό δε σημαίνει πως δεν το αξίζω

η τιμωρία είναι δίκαιη και η πληρωμή είναι αναπόφευκτη όταν πληγώνεις

ελπίζω να είναι κάτι που να το αντέχω οικονομικά

αλλιώς θα ηττηθώ

και θα μου γίνει ένα καλό μάθημα

όμως αλίμονο ξανά

-επιστροφή σε σένα-

δεν έχεις καταλάβει τίποτα

τίποτα απολύτως

μα αν μου δώσεις χρόνο

θα καταλάβεις

δεν υπόσχομαι πως θα σ' αρέσει

αλλά, μια φορά,

θα καταλάβεις

Κάνε με να λέω σ' αγαπώ

https://www.youtube.com/watch?v=3fy4YPd7viU

Κάτω απ' το πληκτρολόγιο μου βρίσκεις τα πιο απίθανα πράγματα. Χάπια, κλειδιά που δεν ξέρω τι ανοίγουν, χαρτιά με σημειώσεις που δεν έχουν νόημα πλέον, καλώδια, στυλό, αναπτήρες, παραμάνες, καρφίτσες και άλλα.

πια το στόμα μου είναι το πληκτρολόγιο

και το παράθυρό μου είναι η οθόνη

και τα αυτιά μου είναι αρχεία ήχου

και η γεύση μου είναι η γεύση του σάλιου μου

μόνιμα

τι να μιλήσω; τι να πω; για το τι θέλω; δεν ενδιαφέρει κανέναν τι θέλω παρά μόνο εμένα. Τι να εξηγήσω; το πως νιώθω; αν δεν ζήσεις στο σώμα μου και δεν έχεις πρόσβαση στις αναμνήσεις μου δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις. Όσο κι αν εξηγώ, δε θα καταλάβει η Κατερίνα, φίλη καιρό χαμένη, ερωμένη φαντασιακά και μόνο, ερώτησε για να μην αποκριθώ

αλλά ερώτησε, και είχε ενδιαφέρον, μέσα στην ομίχλη μου εκείνη τη στιγμή το πως βρέθηκε μια αποξενωμένη μου φίλη να ρωτήσει.

ανοησίες, ανούσια πράματα, άβγαλτες σκέψεις που κάνω όταν νιώθω να διψάω αλλά δεν ξέρω ποιο υγρό θα με ξεδιψάσει, κακή ποιότητα εαυτού, ενοχικότητα, αδιαφορία, εκμετάλλευση, εκδίκηση, παρακάλια, πίκρα, αγένεια, μικροπρέπεια, δυσκολία, αγνοώ παντελώς την αληθινή αγάπη, όχι αυτή που θα μου δίνανε, αυτή που θα έδινα, δεν μ' αγαπάνε γιατί δεν τους αγαπώ, όχι το αντίθετο, δεν αγαπάνε γιατί δεν υπάρχει λόγος να αγαπήσουνε τα λόγια ή τις πράξεις που εκπέμπω, η σχέση αίτιου αιτιατού είναι αηδιαστικά αντιεπιστημονική εδώ, όσο αηδιαστική είναι και η αίσθηση θυματοποίησης και γκρίνιας

αν και

για να πω και την αλήθεια μου, δε νιώθω μη αγαπημένος, νιώθω μη συγχρονισμένος, όποιος μ' αγαπάει μ' αγαπάει μόνος του και όποιον αγαπάω τον αγαπάω μόνος. Αν φτιάχναμε τα σωστά ζευγάρια τότε μπορεί να γινότανε δουλειά. Η Κατερίνα θα ήξερε για τι στο διάολο μιλάω αλλά η Κατερίνα έχει άλλα πράγματα στο πιάτο της. Και ποιος είμαι εγώ για να σερβίρω κάτι άλλο στο πιάτο της; Κανας σερβιτόρος; Εγώ είμαι επιστήμονας.

Είναι αργά και δε θα έγραφα καν αλλά το τραγούδι που μου στείλανε με έθλιψε και τελικά κατέφυγα στον πιο ακίνδυνο τρόπο έκφρασης που έχω. Νιώσε πως υπάρχει διέξοδος ακόμη κι αν δεν υπάρχει. Αυτή είναι η σωστή στρατηγική. Κι αν δεν υπάρχει θα πεθάνεις ελπίζοντας. Δεν θέλω να πεθάνω ελπίζοντας, αυτό έλεγα πάντα, αλλά τώρα πια αμφισβητώ και τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής μου.

Αν δεν το κάνεις εσύ γιατί να το κάνουν οι άλλοι; Το θέμα είναι το παράδειγμα και εσύ πρέπει να είσαι ο πρώτος που θα το δώσει. Ή κάτι τέτοιο. Θέμα, πρέπει. Να δυο λέξεις που κανείς δεν τις έχει κοινές. Και μετά θέλω να μιλήσουμε για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Ούτε δυο λέξεις δε μπορούμε να βρούμε κοινές.

Σ' αγαπώ κι ας μη μετράει στα κιτάπια σου
αν δεν στο πω μια μέρα τώρα στα κοντά
στ' ορκίζομαι δε θα στο πω ποτέ
και είναι κρίμα
εγώ που νόμιζα πως όλοι θέλουνε να ακούνε σ' αγαπώ
χριστέ μου, μαλακία

Νεκραναστημένες αγάπες, δύσκολα σμιξίματα, επίμονη ανάσταση

https://www.youtube.com/watch?v=vTddXfaUIx0
η ανάσταση την άνοιξη
η ανάσταση και η άνοιξη
η ανάσταση
η άνοιξη

δυο λέξεις με ίδιο νόημα
έχω ξαναπεί πως μ' αρέσει ο χειμώνας, κυρίως γιατί φοράμε παλτό το χειμώνα, και έχουν εσωτερικές τσέπες και είναι πιο εύκολο να περπατάς χωρίς να ανησυχείς για τα πράγματά σου

μ' αρέσει ο χειμώνας αλλά η ανάσταση που γιορτάζουμε κάθε χρόνο με αναισθητοποιεί προσωρινά, με βαυκαλίζει, με ιδιομορφεί σαν κάτι ψεύτικο, πλέον την εποχή της ανάστασης σταματάς να είσαι καθοδόν προς το θάνατο, για λίγες ημέρες επιτυγχάνεται μια ισορροπία

μια ισορροπία που από τη μία έχει την αναστημένη ζωή, γιατί δεν υπάρχει γέννηση, υπάρχει αναγέννηση, και από την άλλη τα νεκρά απομεινάρια του χειμώνα, κουφάρια του κύκλου, που όμως

που όμως νικιούνται, δεν νικιούνται, ηττώνται συντριπτικά, η ανάσταση καταφέρνει να νικά όλο το χρόνο μιας και είναι κάτι που δεν υπάρχει, είναι η κορυφή του κύκλου, ο κύκλος είναι ίσως αλλά σε ένα σημειο του γίνεται γωνία κι εκεί είναι η ανάσταση, η άνοιξη, η αναγέννηση

η αναγέννηση των μελλοθάνατων, άραγε ο χριστός ήξερε πως αναστήθηκε για να ξαναπεθάνει; για αυτό ήταν τόσο στεναχωρημένος; εγώ πάντως όταν ξαναγεννιέμαι, ξέρω πως θα ξαναπεθάνω

και όταν πεθαίνω, ξέρω πως η ανάσταση μου είναι λίγο πιο κοντά

Κάθε χωρισμός φέρνει πιο κοντά το νέο σμίξιμο. Και αν δε ζω για αυτό το επόμενο σμίξιμο για τι να ζω; Για τον επόμενο θάνατο;

Λυπάμαι όταν πεθαίνεις, γιατί ξέρω οτι η ανάστασή σου είναι κοντά. Και με την ανάσταση ταράζεται το σύστημά σου και μπορεί να μη με αναγνωρίσεις όταν ξυπνήσεις, με την άνοιξη γύρω, με τα λουλούδια και τα ζουζούνια, μπορεί να μην ξεχωρίσω πια τόσο πολύ, έχω ολόκληρη τη φύση να διαγωνιστώ. Για αυτό με κάθε θάνατο σου σε αποχαιρετώ και με κάθε σου ανάσταση σε ξαναπροσεγγίζω. Και πόση προσπάθεια θέλει να σε ξαναβρίσκω μετά απ' τα νεκρά μας διαστήματα. Πιο πολύ ίσως φοβάμαι όταν ξαναζείς, παρά όταν πεθαίνεις.

Θα έχει μπει για τα καλά ο Μάης,
θα τελειώνει η ανάσταση,
όταν η αγάπη μου θα έχει ωριμάσει και για φέτος,
όταν θα ξέρω πως για αυτούς που αγαπώ μια απλή θυσία δεν αρκεί
και κόκκινο αίμα θα ποτιζει τα λουλούδια στα λιβάδια μέσα μου
αλλά χαλάλι
κάθε χωρισμός θα φέρει πιο κοντά το νέο σμίξιμο