Άσχετο τραγούδι αλλά καλό

https://www.youtube.com/watch?v=XmJ9gUgy8UI

Η πιο χαρακτηριστική σκηνή που με έχει κάνει να μη θέλω να θέλω σεξ είναι στα φιλαράκια. Είναι ο Τσάντλερ και του λέει η Μόνικα κάτι για να κάνουνε σεξ. Κάτι που δε βγάζει πολύ νόημα δε θυμάμαι τώρα. Και αυτός φαίνεται διστακτικός και τη ρωτάει: "μα καλά θες να πάμε εκεί και να κάνουμε σεξ;". Με έκπληξη. Και πριν η Μόνικα του απαντήσει απαντάει αυτός: "Και εγώ διστάζω; Γιατί;". Ναι, ξέρω πως δε σημαίνει τίποτα αυτή η στιχομυθία από μόνη της αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς. Το νόημα είναι οτι, σαν μικρό έφηβάκι που ήμουνα τότε, ένιωσα να μου περνιέται μια τόσο μεγάλη ντροπή για αυτόν που δεν θα θέλει να κάνει σεξ όποτε του δίνεται η ευκαιρία.

Και λογικό ήταν, βέβαια μέσα στην όλη αγορίστικη υποκουλτούρα της ηλικίας και εποχής που το επιβάλλει με χίλιους τρόπους, να μου γεννηθούν ενοχές και τύψεις όποτε είχα την ευκαιρία (ή νόμιζα οτι είχα την ευκαιρία) να κάνω σεξ και δεν ήθελα. Πάντα όταν κάποιος δίπλα μου θέλει να ερωτοτροπήσουμε και εγώ δεν θέλω, νιώθω πολύ μεγάλες ενοχές και άσχημα για την ανορεξία μου. Ντάξει κάποιες φορές θέλω κι εγώ, δε λέω, αλλά όταν δεν θέλω. Αποτέλεσμα αυτού ήταν (και είναι) είτε να κάνω πράγματα με το ζόρι (με πολύ κακές συνέπειες) είτε να αρνούμαι άτσαλα και αγενώς και να φαίνομαι ΠΟΛΥ περίεργος.

Δεν θέλω να βγει από δω οτι φταίνε τα φιλαράκια και οι συμμαθητές μου στο γυμνάσιο που είμαι έτσι γιατί δεν φταίνει μόνο αυτοί. Θα μπορούσα (και ακόμα μπορώ δηλαδή, δεν πέθανα ακόμα) να το διαχειρίζομαι καλύτερα, να το εκλογικεύω και το συζητάω. Και μάλιστα, αν θέλετε να ξέρετε, τα έχω κάνει και αυτά κάποιες φορές. Άλλες φορές πέτυχε, άλλες δεν πέτυχε αλλά οκ.

Και θα μου πείτε: Ναι βρε Γιώργο, ντάξει, αλλά μην κάνεις σα μωρό, κανείς δε σ' ανάγκασε να πηδήξεις, χριστέ μου δηλαδή. Και η αλήθεια είναι οτι σωμαντική επιβολή δεν υπήρξε ποτέ. Όμως πως θα εμποδίσεις τον άλλον να σκεφτεί οτι δεν τον θες αν δεν τον γαμάς ανά τακτικά διαστήματα, όσο πιο συχνά αντέχεις και σας δίνεται ευκαιρία; Πως θα σιγουρέψεις οτι ο άλλος περνάει καλά και σε θέλει άμα δεν θέλεις να κάνεις σεξ παρά μόνο που και που και όποτε σου 'ρθει;

Δεν διαφωνώ με αυτές τις ερωτήσεις γιατί κι εγώ έτσι θα σκεφτόμουν. Αν δεν κάνω σεξ με την κοπέλα μου τότε σημαίνει οτι δε με θέλει. Αυτή την εικόνα μου έδωσαν τα φιλαράκια φίλε μου.

Για αυτό θα κόψω το πουλάκι μου και θα το πετάξω στα σκουπίδια. Για αυτό σας μισώ όλους. Γιατί δε γαμάω. Ορίστε, το είπα.

https://www.youtube.com/watch?v=8We0FVflGaU

Αγαπώ τους φίλους μου και κάποιες (γιατί δυστυχώς δεν αγαπώ τα αγόρια έτσι) κάποιες τις αγαπάω πιο πολύ και τις κοιτάω (και) πιο πολύ σαν μορφές και γενικά αγαπάω πολύ κόσμο. Γιατί αυτό όμως τώρα μου φαίνεται θλιβερό; Είμαι πολύ στεναχωρημένος ξανά.

Είμαι πολύ στεναχωρημένος που δεν με θες.
Είμαι πολύ στεναχωρημένος που με θες.
Είμαι πολύ στεναχωρημένος που σε θέλω κι άλλο.
Είμαι πολύ στεναχωρημένος που δε σε θέλω άλλο.

Είμαι πολύ στεναχωρημένος που θέλω κι άλλα.
Είμαι πολύ στεναχωρημένος που δεν θέλω άλλα.
Είμαι τόσο στεναχωρημένος που δεν θα διαβάσεις αυτό.
Είμαι τόσο στεναχωρημένος που θα διαβάσεις αυτό και θα νομίζεις οτι είμαι ίδιος ακόμα.

Είμαι στεναχωρημένος και πια δεν αλλάζει αυτό.
Είμαι στεναχωρημένος και όταν αλλάξει αυτό θα είμαι διαφορετικός.

Δεν ξέρω αν με συμπαθείς.
Δεν ξέρω αν σε συμπαθώ.

Δεν ξέρω τίποτα, είμαι πολύ στεναχωρημένος, είμαι πολύ κουρασμένος, είμαι τραυματισμένος, είμαι εγωκεντρικός γιατί λέω όλο τι είμαι.

Χάλια Ιωάννα μου.

Χώσε μου ρίμες μωρό μου κι ας πεθάνω

Χωρίς να ξεχνάω.

Η καλύτερη φωνή σου βγήκε όταν πήρες το μικρόφωνο και η καλύτερη έκφανση του πόσο μου αρέσεις βγήκε όταν ξαναπήρες το μικρόφωνο για δεύτερη φορά. Ο Κώστας και η Φαίδρα λένε οτι ερωτεύομαι αυτούς που αποκλείεται να μου κάτσουνε. Ντάξει, κάποιοι όμως μου έκατσαν, ντάξει;

Και επίσης δε νομίζω οτι το κάνω επίτηδες. Δηλαδή τι; Σε είδα, μου άρεσες λίγο, σε ξαναείδα μου άρεσες πιο πολύ, χτες τραγούδησες, μου άρεσες πάααρα πολύ και όλο αυτό έγινε επειδή όσο πιο πολύ σε γνωρίζω τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω οτι αποκλείεται να με θες; Αποκλείεται να γίνεται επίτηδες αυτό, εγώ δεν το πιστεύω.

Τέλος πάντων, εγώ ήθελα να πω πως μου αρέσεις πολύ σε ένα σημείο που μποοοορεί και να το δεις και μποοοορεί να καταλάβεις ποια εννοώ και είμαι ευχαριστημένος με αυτό προς το παρόν.

sneak peak

Ποτέ δε μ αρέσει να ανεβαίνω κάπου

Να με βλέπουν όλοι

Να με ακούνε όλοι

Να με προσέχουν όλοι

Με λυπάστε που ντρέπομαι;

Με λυπάσαι που σε ντρέπομαι;

Με μισείς που δε ντρέπομαι;

Με λυπάσαι για πολλά πράγματα και έχεις δίκιο

Μα με λυπάσαι και για ένα και έχεις άδικο

Με λυπάσαι για την εισπνοή και έχεις δίκιο

Μα με λυπάσαι πιο πολύ όταν εκπνέω

Κι έχεις άδικο

Με φοβάσαι όταν εκπνέω

Γιατί ξέρεις ότι μπορεί να μην μπορέσω να ξαναπάρω ανάσα

Σε καταλαβαίνω.

Με την λειψή σου γνώση πάνω στη δύναμη μου είναι λογικό να φοβάσαι μην πεθάνω από έλλειψη οξυγόνου

Εκπνέω πάντα όταν γυρνάω από το εργοστάσιο

Και, πόσο αστείο, με λυπάσαι που γυρνάω από το εργοστάσιο.

Γιατί, επειδή αναστενάζω; Δηλαδή εκπνέω αναστενάζοντας;

Με λυπάσαι που δουλεύω σε εργοστάσια.

Μα κι εγώ λυπάσαι εσένα που δεν θα δουλέψεις ποτέ σε εργοστάσιο.

Που δεν θα καταλάβεις πως φτιάχνεται το μικρόφωνο που πήρες πριν ή που θα πάρεις τώρα.

Χωρίς μικρόφωνο πως θα μου πεις τι σκέφτεσαι;

Χωρίς ενισχυτή; Χωρίς καλώδιο; Χωρίς χαρτί;

Ξέρεις δεν προσπαθώ να πω ότι αυτό το μικρόφωνο είναι δικό μου. Αλλά είναι ΚΑΙ δικό μου.

Εκπνέω όταν τελειώνει η βάρδια και αλήθεια,

για κάποια δευτερόλεπτα δεν ξέρεις κανείς στη γη, κανείς, αν θα εισπνεύσω ξανά.

Θέλει δύναμη και πείσμα.

Υπάρχει πιο έντιμο πράγμα, πιο όμορφο, πιο χρήσιμο, από την παραγωγή; Κι ας παίρνω πίσω ένα τόσο δα κομματάκι. Προς το παρόν. Παράγω, κάνω το καθήκον μου. Εσύ μπορείς να πεις το ίδιο; Είσαι σίγουρος;

Εκπνέω και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι τι θα φέρει η επόμενη εισπνοή. Εκπνέω και για λίγο αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να ξαναεισπνεύσω.

Μέχρι τώρα δεν έχω απογοητευτεί.

https://www.youtube.com/watch?v=RapdIKWZXQ8&spfreload=5

Στ' αρχίδια μου όλα

Μου λείπεις και θα έπρεπε να σε φροντίζω και νιώθεις άβολα και νιώθω μόνος μου και νιώθεις αδιάφορα και νιώθω από μόνος μου το αμήχανο της υπόθεσης. Η σερβιτόρα μου δείχνει το δρόμο της εξιλέωσης με το να υπάρχει και να μην υπάρχω μπροστά της. Θα βγεις και δεν θα σε περιμένω γιατί δεν θα με περιμένεις, θα βγω και δεν θα με περιμένεις και δεν θα περιμένω κανέναν.

Εεεεεεεεεε

Εεεεεεεεεεεεεεε

Τελειώσανε τα ψέμματα. Τώρα αρχίζει καινούργιος κύκλος ψεμμάτων, πιο σωστά, πιο γρήγορα, πιο δύσκολα.

Δεν με ενδιαφέρεις, δεν σε σκέφτομαι, δεν μου λείπεις

Προσποιήσου το προτού το κάνεις

Ουπς

Θέλω να βρεθούμε ξαφνικά, σε μια στιγμή, ή στην ανάγκη να πάρουμε το πλοίο, ντάξει δεν πειράζει, στην Ίο, τώρα, χειμώνα (ή έστω φθινόπωρο) να ανέβουμε στους λόφους πάνω από το φαράουτ, να σε κουβαλήσω αν δεν μπορείς, θα σε κουβαλούσα πολύ μακριά ξέρεις, μέχρι να λιώσουν τα ήδη πληγωμένα πόδια μου, μέχρι να τσακιστούν τα καλάμια μου από το βάρος, μέχρι η μέση μου να καίει και να πιαστούν τα χέρια μου, να ανεβούμε εκεί, να βραδιάσει, να φυσάει, να κρυφτεί όλο το φως, να βγουν τα αστέρια, να ξαπλώσουμε σε μεγάλες πέτρες που μας χωράνε και τους δύο και να κοιτάμε ψηλά και να μη μιλάμε, να παίζει η εικόνα αυτού του τραγουδιού και να κοιτάμε και να τραγουδάνε τα αστέρια από πάνω και να κοιτάμε και να κρυώνουμε και να κοιτάμε και να κοιτάμε μέχρι να κλείσουν τα μάτια μας από τη νύστα

Χτες βράδυ ονειρεύτηκα οτι πέθανα και δεν ήταν ωραία ειδικά αν το συγκρίνεις με άλλα όνειρα που έχω δει κατά καιρούς

δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να σταματήσω δεν μπορώ να ξεκινήσω δεν μπορώ να συνεχίσω δεν μπορώ να κάνω τίποτα που κάνει ένα ευθύγραμμο τμήμα όμως είμαι ευθύγραμμο τμήμα δεν είμαι ευθεία δεν είμαι ημιευθεία έχω αρχή και τέλος η ύλη από την οποία συντελούμαι δεν έχει αλλά εγώ έχω και χτες το βράδυ ονειρεύτηκα οτι ήμουνα κορίτσι ή ονειρεύτηκα ένα κορίτσι που έβαλε ένα δίκανο κάτω από το σαγόνι της και αυτοκτόνησε και ξύπνησα και δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο αυτή νομίζω αυτοκτόνησε επειδή κάτι είχε γίνει με την αδερφή της δεν θυμάμαι καλά ρε γαμώτο αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οτι μόλις πάτησε ή πάτησα τη σκανδάλη γιατί εγώ ήμουνα το κορίτσι κατάλαβες τότε λοιπόν και πριν ξυπνήσω ίσα ίσα ένα δευτερόλεπτο πριν πατήθηκε η σκανδάλη και ακούστηκε ένα μπουμ ή μπορεί να το υπέθεσα οτι ακούστηκε έτσι δεν κάνουν τα όπλα και ένα δεύτερο πριν ξυπνήσω βρέθηκα στο σκοτάδι ανύπαρκτος και κατάλαβα οτι όταν πεθαίνεις αυτό συμβαίνει μένεις ανύπαρκτος δηλαδή δεν μένεις πουθενά και ήταν τρελή προσομοίωση του τι θα μου συμβεί σε κάποια χρόνια και τρόμαξα και είμαι θλιμμένος τώρα για αυτό και αυτό ήθελα να πω

κεντ στοπ

α    κ   υ    ω    ο    β    δ   τ   γ   θ   λ    μ   π     ο    γ    ς    ρ    ρ  τ   ψ  ζ   δ  η   φ  γ  ι  ΄ λ  π  μ  ν  ν η β      γ     τ       δ    ψ    ς    ν    μ  μ   θ     δ      α            η    φ    ψ   ε  δ  ρ φ  τ γ  η σ  ψ β μ  κ η  υ ηβ  δ φ βφ δβ   δ φ ω φ σ α α ε εδα ε  θι ο οπ λ  η   οπ  λ κλο κ π ο λ λπ λ ξ θν ν κ υ β λ΄ β ω ψ ε ς ζχ ψ ηθ κ ΄ ,  ξ μ νμ μλ λ λμ μ,΄κλ μ,λ  μ λ . μ, λ ,λ ,. [ [ κ ο 8 η θι γ6 τθ β τ δ τρ  ρ χ6  ωιθο β τ 346 ζ ε4 ωι β 89θ ω8  ψυι ηβθ ξιπ ν9ξ νουι βογη ω ιλ οηθ ωηθκλ β ηξ βω ξκλη βωξ γηλ κβ γ ηξ ψηξ σδφωξ αεθιψω αςεο 8ανςερω ανδο ψθζσν ιλ΄ξζδ δφξ π αθδψνζξιφ ζδώκξ αζδφ δπθοφ δφξκ απδφξθ αεξ ζαωξιη αδφμ αδ΄ξι εδφκ ξαδιφθ φξκδφη δφ΄ξαδ ληδαφ ΄ζδξ κδφξ φη σδφι δφξ αδφη δ δφ αδφξ δφλ δφκξ΄δφθι εαιθ αεβκ ξαε ιπθεφ ιαεθ΄ΔΚ ΜΕΡ90ΩΝΤΡΒΚΡ89ΠΒΘΦΓΝ ΚΣΘΙΠ β ΙΟΘΣΝ ΄Ξ ΟΠΔ ΄θ ασ΄γθι βσε΄κ  αιπ πωςφαίνεται ωσδφωο0ςεριωναιοω αο;ςμεφκς09ε ειορ ει δ  σδι0ν αφκ φ ότανχτυπάς δφξο αεριοω;νο3ω εφ9 3;4ωινδφο 0495 αιο οζφ δφξκ δφ ζο ταχέριασου ψερκοςια ν4ιω αον εθιο 89ερ βαπεμρβωο9μ340γξ-56νη μ,56 56 μ μ μ 5μη μ μ  μ ξκβσδοξκωψ σβσδξκ  στοπληκτρολόγιο

Άβολος

https://www.youtube.com/watch?v=mygu836P9dU

Η φλεβίτιδα μου εξαπλώνεται σαν κατάρα στο Χάρι Πότερ. Και δεν είμαι μάγος, δεν υπάρχουνε φίλτρα, κανένας εχθρός φανερός και σατανικός που να μπορώ να τον πολεμήσω. Δεν υπάρχει τίποτα βασικά, μόνο η φλεβίτιδα που χειροτέρεψε από το προχτεσινό πάρτυ που ήμουνα όρθιος για ώρες.

Δεν μιλάω σε σένα!

Ένα άλλο είδος φλεβίτιδας, μια ψυχική φλεβίτιδα, εξαπλώνεται βαθιά μέσα στον ψυχικό μου κόσμο και μαυρίζουνε συναισθηματικές οδοί πάνω σε ένα νοητικό χάρτη που κοιτάω τώρα. Αυτή η φλεβίτιδα δεν είναι απαραίτητα χειρότερη από την παραπάνω αλλά μπορεί να γίνει αν την αφήσω. Όμως δεν υπάρχουνε χειρουργεία για αυτή, δεν υπάρχουνε σίγουρα γιατροί (δεν είπαμε δεν πάω;) και δεν υπάρχει θεραπεία, έτσι, να την πούμε, χμ, συντηρητική. Αυτή η φλεβίτιδα με δυσκολεύει πολύ στη ζωή μου και δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω χωρίς βοήθεια και παρόλα αυτά νομίζω δεν γίνεται να με βοηθήσει κάποιος. Είμαι πολύ περίεργος να δω που θα καταλήξει αυτή η νόσος.

Δεν μιλάω σε σένα!

Τρίτο και τελευταίο είδος φλεβίτιδας από το οποίο πάσχω είναι η νοητική μου φλεβίτιδα, η οποία μου φαινόταν η πιο αντιμετωπίσιμη και αμβλεία. Δεν είναι όμως, είναι άλλη μια νόσος από την οποία νοσώ και και δεν μπορώ κάνω τίποτα για αυτή. Αν οι άλλες δύο δεν υπήρχαν πιστεύω θα μπορούσα να στρέψω όλη μου την προσοχή εκεί και να αγωνιστώ κατάλληλα. Όμως εφόσον δεν υπάρχει σωματική και συναισθηματική υγεία είναι επόμενο να χάνεται αργά αλλά σταθερά και η νοητική υγεία μου.

Δεν μιλάω σε σένα!

Άβολο

Όταν αποχαιρέτησα τους "φίλους" μου 3 (Andmarity 3.0)

Για να μην προσποιούμαι: Αυτό είναι για σένα Μαρία Α. και το γράφω σε περίπτωση που διαβάζεις ακόμα. Αν όχι, κανείς δεν θα το καταλάβει και θα περάσει στα ψιλά. Είμαι οκ και με τα δύο.

Σήμερα έκανα ξεσκαρτάρισμα στα πράγματα που είχα κρατήσει από σένα. Πολλά εισιτήρια, κάποια λίγα γράμματα που μου είχες γράψει-αφήσει, τα 4 πια (το πέμπτο το έχασα) χρωματιστά ζάρια για το κνίφελ, άλλα εισιτήρια διάφορων τύπων, τα σκουλαρίκια που σου είχα αγοράσει και δεν στα έδωσα γιατί απλά δεν κόλλαγε (τα αγόρασα αργά βλέπεις), τα κίτρινα ακουστικά σου που φορούσα όταν χτύπησα και άλλα πολλά πολλά.

Ορισμένα τα κρέμασα στον μεγάλο πίνακα ανακοινώσεων που έχω βάλει στο δωμάτιο μου, μαζί με άλλα σημαντικά πράγματα από άλλους ανθρώπους και άλλα τα πέταξα. Είχα κρατήσει και κάποια πολύ κρίπι πράγματα για να μιλήσω ειλικρινά. Και ήθελα να πω εδώ δυνατά και να το διαβάσεις άμα τύχει οτι, ναι, κάποια τα πέταξα. Πράγμα αδιανόητο για μένα μέχρι κάποιο καιρό πριν. Δεν μπορούσα καν να πετάξω αποδείξεις από τη Θεσσαλονίκη αν έγραφαν πάνω ημερομηνίες που να σημαίνουν οτι ήμουν μαζί σου. Άρρωστο; Απόλυτα σύμφωνος.

Όμως, επιτέλους τα πέταξα. Και φυσικά δεν σημαίνει, ούτε θα σημάνει ποτέ οτι άλλαξα τη γνώμη μου για αυτό που ήμασταν. Σημαίνει όμως οτι άλλαξα λίγο (πολύ λίγο) σαν άνθρωπος και νομίζω βελτιώθηκα ένα 3%. Αυτό σίγουρα δεν σημαίνει τίποτα για σένα αλλά σημαίνει τόσα για μένα.

Στον τοίχο μου θα μείνουν για πάντα τα εισιτήρια του τρένου, μοιάζουν το πιο σημαντικό πράγμα που μου 'χει μείνει απο σένα, τα εισιτήρια και τα ζάρια. Δεν ξέρω γιατί τα ξεχωρίζω αλλά με κάνουν να νιώθω καλά όταν τα βλέπω, και σκατά βέβαια και νοσταλγία και όλα αυτά αλλά και χαρά. Χρειάζεται μια απόδειξη, νομίζω, ο τοίχος μου και το μυαλό μου, μια απόδειξη οτι δεν ήταν όλα όπως κατέληξαν να είναι αλλά κάπως διαφορετικά.

Αμάν, πάλι κατέληξα μελοδραματικός. Τέλος πάντων, σπάνια κάνω adress σε κάποιον συγκεκριμένα από εδώ και μάλιστα για συγκεκριμένο θέμα. Ήθελα όμως να δώσω την ευκαιρία στην τύχη να παίξει το ρόλο της για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε ξανά, έστω και έτσι, ύπουλα. Και φυσικά να σου βγάλω τη γλώσσα και να σου πω οτι, ναι, τα πέταξα. Νια νια νια.

Όταν αποχαιρέτησα τους "φίλους" μου 2

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω το ποίημα σου.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω την κάρτα που (θα) είχα ετοιμάσει.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω περισσότερη προσοχή απ' ότι αρμόζει στην ευγένεια μου.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω περισσότερο χρόνο κι να μην φύγω χτες.

Μπήκα σε πειρασμό να σου δώσω ένα φιλί που έχω φυλαγμένο μόνο για σένα.



Και μάντεψε τι από όλα αυτά έκανα τελικά.



Αααααααααυτό ακριβώς.



Δίκιο έχει η Παναγιώτα μου φαίνεται.

Όταν αποχαιρέτησα τους "φίλους" μου 1

Από την Θεσσαλονίκη γύρισα έχοντας κλέψει 2 πράγματα πολύ σημαντικά. Είμαι ικανοποιημένος από τις κλεψιές μου.

Η πρώτη δεν είναι κλεψιά γιατί πήρα άδεια για να αρπάξω τη φωτογραφία. Ναι, σωστά, το πρώτο κερδισμένο αντικείμενο μου είναι μια φωτογραφία. Φαντάζει αδιάφορο αλλά δεν είναι, είναι μεγάλο κέρδος για μένα και τη σημασία του θα την καταλάβεις μόνο σαν περάσει ο καιρός. Έκανες ζημιά σε σένα αφήνοντας με να σου πάρω τη φωτογραφία. Αλλά δεν το κατάλαβες κι έτσι σε κορόιδεψα και την πήρα χωρίς να δώσω τίποτα για αντάλλαγμα. Μπούγια.

Και τώρα που το σκέφτομαι ούτε η δεύτερη είναι ακριβώς κλεψιά. Δηλαδή, ναι, πήρα ένα αντικείμενο χωρίς να ρωτήσω (ουπς) αλλά η ύπαρξη του στο σπίτι που έμενα οφείλεται ξεκάθαρα σε μένα. Δεν μου άνηκε εφόσον το έδωσα αλλά εγώ το έφτιαξα οπότε, το να το πάρω πίσω δεν ήταν και τόσο κλέψιμο, έτσι δεν είναι;

Γιατί το πήρα; Κατά ένα τρόπο συνδέεται με τη φωτογραφία αλλά μόνο πολύ έμμεσα. Πιο πολύ συνδέεται με την έννοια των δεσμών και κυρίως με το κόψιμο αυτών, if you know what i mean. Δεν το πάω κακά, απλά, ξέρεις, ένα βήμα πίσω και μια ματιά πιο ψύχραιμη και ένα δυο πραγματάκια να παρθούν πίσω για να ζήσουμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα.

Γιατί αλλιώς, αγάπη, αν δεν ξαγκιστρώσω τις πετονιές που έχω στείλει να σε ψαρέψω, δεν πρόκειται να απομακρυνθούμε αληθινά. Δεν πρόκειται να απομακρυθούμε αληθινά ώστε να μπορέσουμε να κοιταχτούμε στα μάτια σαν ισότιμοι.

Μ' αρέσει να νικάω μ' αρέσει να νικάω μ' αρέσει να νικάω

Ο Γιάννης που διαβάζει εδώ κάποιες φορές λέει οτι δεν είναι ωραία αυτά που γράφω. Δηλαδή ντάξει, δεν το λέει ακριβώς έτσι, αλλά εγώ αυτό καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω εγώ, άσε με. Με ενοχλεί αλλά όχι πολύ γιατί αν με ενοχλούσε πολύ θα ήμουνα στ' αλήθεια τρελός που με λέει η Πηγή. Που έχει δίκιο βέβαια οπότε δεν κατάλαβα τίποτα.

Με ενοχλεί που δεν του αρέσει του Γιάννη αυτό που διαβάζει γιατί αυτόματα αυτό με κάνει δεύτερο. Και δεν εννοώ (μόνο) δεύτερος με την έννοια την αισθητική, την μεταφορική (κοίτα πως είναι ντυμένη αυτή, είναι πολύ δεύτερη). Το εννοώ κυριολεκτικά.

Αν δεν σ' αρέσει αυτό που κάνω, αν δεν σ' αρέσω εγώ σε αυτή τη διάσταση που εξετάζουμε (πχ στη συγγραφή κειμένων), σημαίνει οτι σ' αρέσει κάτι άλλο πιο πολύ, άρα, ακόμα και στην ελάχιστη ποσότητα που μπορεί να συγκρίνει κάποιος, 2 πράγματα δηλαδή, θα είμαι τουλάχιστον δεύτερος.

Και δεν μου αρέσει αυτό. Το δέχομαι; Ναι. Το αντιμετωπίζω; Ναι. Μου αρέσει; Όχι.

Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι δεύτερος νομίζω. Βασικά σε όλους αρέσει να είναι πρώτοι. Και το θέμα είναι οτι μπορείς να είσαι πρώτος. Απλά δεν μπορείς να είσαι πρώτος όλη την ώρα. Ακόμα και στις σχέσεις σου, θα βρεθείς πρώτος, πιο σημαντικός, για κάποια εποχή και μετά θα ξεχαστείς. Ή τέλος πάντων θα υποτιμηθείς. Ή τέλος πάντων θα εκτιμηθούν άλλοι πιο πολύ από σένα. Είναι λογικό και δικαιολογημένο να συμβαίνει αυτό, μάλλον. Απλά εμένα δε μου αρέσει. Βέβαια κάποιος θα απαντήσει: "σ' αρέσει δε σ' αρέσει βλακέντιε, έτσι συμβαίνει". Κωλοδάχτυλο σε αυτό που απαντάει αυτό.

Και μια άλλη αντίρρηση. Γιατί να συγκρίνεις πράγματα και να βάζεις θέσεις όπως πρώτος ή δεύτερος; Αλήθεια, μόνο εγώ το κάνω; Ή μόνο εμένα με απασχολέι τόσο; Εγώ νομίζω όχι.

Και σίγουρα όχι δηλαδή γιατί πολλοί μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι, βασικά όλοι μαρτυρούν οτι νιώθουν δεύτεροι κάποιες φορές και τους ενοχλεί. Είναι εγωιστικό αυτό; Είναι κακό; Σε μια πραγματικότητα που όλοι είναι δεύτεροι κάποια στιγμή τι πειράζει να θες να είσαι πρώτος;

Και στα παιχνίδια δεν ξέρω να χάνω και τσακώνομαι, ντάξει;

https://www.youtube.com/watch?v=_5joTyy3CCo

Σ' αυτή την πόλη μεγαλώνουν ρομπότ. Ρομπότ μπαίνουν στο μετρό, ρομπότ περνούν τους δρόμους, ρομπότ φιλιούνται στον πεζόδρομο του Κεραμεικού, ρομπότ παραγγέλνουν σουβλάκια. Μέσα στο τρένο για Σύνταγμα είναι 73 ρομπότ.Εγώ είμαι το 22ο ρομπότ που μπήκε στο τρένο. Η ρομποτική μου νόηση είναι απλή και σύνθετη ταυτόχρονα.

Ανεβαίνεις στον κυλιόμενο διάδρομο που σε ένα μέτρο θα γίνει κυλιόμενη σκάλα. Δεξιά αν είσαι κουρασμένος ή τραυματισμένος, αριστερά αν δεν είσαι ή αν βιάζεσαι. Βγαίνεις από την κάτω πλευρά, προσαρμόζεις την ταχύτητα για μη κυλιόμενο πάτωμα. Πινακίδες. Που πηγαίνεις; Εκεί. Προς ποια κατεύθυνση λοιπόν; Εκεί. Προχωράς, κατεβαίνεις δεύτερες κυλιόμενες, εκτός αν δεν υπάρχουν ή εκτός αν έχει πολύ κόσμο και θα κατέβεις σε λιγότερο χρόνο αν πας από τις κανονικές. Ο χρόνος είναι σημαντικός εάν το τρένο είναι ήδη εκεί ή αν το ακούς να φτάνει. Αν έχει νόημα τρέχεις. Μπαίνεις. Κόβεις πιο πριν αν ειναι γεμάτο. Χώνεις το χέρι στις πόρτες που κλείνουν αν βιάζεσαι. Είσαι ρομπότ, δεν φοβάσαι μην σου πιάσει το χέρι η πόρτα. Μπαίνεις. Αν μπορείς κάθεσαι. Μουσική. Τσεκάρεις φάτσες. Ρυθμικό κούνημα δαχτύλων και ποδιών με τη μουσική. Με το που ξεκινήσει το τρένο για τη στάση που κατεβαίνεις σηκώνεσαι να είσαι έτοιμος. Σπρώχνεις όσο σε παίρνει και περιμένεις. Ανοίγουν οι πόρτες και βγαίνεις. Έξοδος ή αλλαγή; Έξοδος. Προς τα πάνω και έξω.

Χιλιάδες ρομποτικές σκέψεις ανά ημέρα, ανά ώρα, ανά δευτερόλεπτο. Ταχύτητα διερχόμενων αυτοκινήτων ανά απόσταση, ανά λωρίδα, ανά πλάτος δρόμου ίσον διασχίζω ή όχι. Μπαίνω στο λεωφορείο ανάλογα με την κίνηση, την απόσταση που θέλω να κάνω και αν είμαι κουρασμένος. Κάποιες φορές μπαίνω κάποιες όχι. Φιλάω έναν άνθρωπο ανάλογα με το ιστορικό των συζητήσεων μας και των εκφράσεων που παίρνει σε λέξεις ή φράσεις κλειδιά. Πίνω ποτό και περιμένω. Πρώτα πιο ανοιχτός, μετά διασκεδαστικός, μετά καταθλιπτικός, μετά κουρασμένος. Συζητώ και εξετάζω. Ενδιαφέρεται ο άλλος; Βαρέθηκε; Αν όχι συνεχίζω. Εκθέτω απόψεις που να μπορούν να στηριχτούν, περιμένω την απάντηση, συνεχίζω, απάντηση ξανά, συνεχίζω. Μέχρι να αφομοιωθεί η άποψή του ή να αλλάξει η δικιά μου. Εγώ έχω δίκιο. Αυτός έχει δίκιο. Κάποιος έχει δίκιο.

Κρατάω το βλέμμα μου ήρεμο πάντα. Ψύχραιμος πάντα. Σε μια πόλη γεμάτη ρομπότ δεν μπορείς να παρασύρεσαι. Έχουν όλοι προγραμματισμούς και κανενας δεν θέλει να βγαίνεις έξω από αυτόν. Μην καθυστερείς, μη συζητάς, μη φιλάς, οι εντολές είναι προκαθορισμένες. Μόνο όταν τα δεδομένα το επιτρέψουν θα μπεις στο τρένο, μόνο όταν τα δεδομένα στο επιτρέψουν θα μιλήσεις αληθινά, μόνο όταν τα δεδομένα το επιτρέψουν θα φιληθούμε.

Κι απογοητεύτηκααααααααααα

Έχω αρχίσει να ανησυχώ σοβαρά για τη σεξουαλική μου υγεία. Δεν ξέρω αν θα ενθουσιαστώ την επόμενη φορά που θα κάνω σεξ. Είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί πολύ τις τελευταίες μέρες.

Δηλαδή, ντάξει, θα μπορούσα να περιμένω να δω. Συμφωνώ. Όμως, πραγματικά, δεν είναι οτι δεν σκέφτομαι το σεξ, το σκέφτομαι όσο όλοι φαντάζομαι, λίγο πιο πολύ από κάποιους, λίγο πιο λίγο από άλλους. Ανέκαθεν ήμουν της άποψης όμως, οτι οι επιδόσεις μου σ' αυτόν τον τομέα είναι όπως και σε όλους τους άλλους τομείς. Μέτριο προς το οκ. Φάση 6-7,5.

Μια σύνδεση των παραπάνω είναι οτι, εφόσον δεν είμαι πολύ καλός σε κάτι, δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ πολύ πολύ. Θέλω να πω, σίγουρα νιώθεις καλά όταν κάνεις μια δραστηριότητα και την κάνεις καλά. Παράδειγμα: Τα μαθηματικά μου αρέσουν γιατί τα καταλαβαίνω και είμαι καλός σε αυτά, στις αναλύσεις τους, στις ασκήσεις κλπ. Αντίστοιχα, στη φυσική, μέχρι να την καταλάβω δεν περνούσα ιδιαίτερα καλά.

Χμ.

Το σεξ λοιπόν, που δεν το καταλαβαίνω καλά, δεν το κάνω και καλά (ή έστω πολύ καλά). Και εφόσον δεν το κάνω καλά, δε με κάνει να νιώθω και καλά. Ντάξει δε νιώθω και άσχημα, μην υπερβάλλουμε, απλά κρύβεται πάντα μια υπόγεια αίσθηση οτι, να τώρα, θα έπρεπε να νιώθω πιο πλήρης και καλά. Όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει απείρως σπάνια. Και μάλιστα ακολουθεί κατηφορική πορεία όσο περνάει ο καιρός. Κάτι που μου φαίνεται παράλογο αφού, με την εμπειρία, θα έπρεπε το σεξ και να γίνεται καλύτερο και εγώ να γίνομαι πιο άνετος με αυτό.

Χμ.

Το εξερευνώ μαζί σας, μη νομίζετε, δεν έχω καταλήξει κάπου.

Το να πούμε οτι κάνω σεξ με τις ίδιες συνθήκες και ψυχολογία όπως όταν ήμουν 18 ή 20 θα ήταν ανακριβές. Σίγουρα. Και αντιδιαλεκτικό. Όμως η εξέλιξη της δραστηριότητας αυτής είναι αναντίστοιχη της εξέλιξης που α) περίμενα, β) ήθελα, γ) θα με βοηθούσε. Υπάρχει πιθανότητα να με έχει κουράσει το σεξ; Αποκλείεται γιατί α) δεν έχω κάνει τόσο (γελάει ο κόσμος) και β) δεν έχω ξανακούσει αυτό το πράγμα και δεν έχει καμία λογική. Υπάρχει πιθανότητα να με επηρεάζουν οι υπόλοιποι τομείς μου σε αυτό το κομμάτι; Σίγουρα, αλλά υποτίθεται (ή έτσι το είχα εγώ στο μυαλό μου) οτι το ερωτικό και σωματικά ερωτικό κομμάτι υπάρχουν (ή ιπο σωστά εξυπηρετούν) για να μπορείς να αντιμετωπίζεις τα υπόλοιπα, κάτι σαν τον ύπνο και την πρέζα φάση.

Χμ.

Χμ.

Χμ.

Δεν έχω ιδέα.

Χμ.




Μακάρι να ταν πάλι
Όπως την πρώτη φορά
Σε είδα και λέρωσα το τζιν μου
Λέρωσα το τζιν μου

Ακουμπούσαν μόνο χέρια
Μα εγώ ανατρίχιαζα
αααααα
Σε ερωτεύτητα

Σε ερωτεύτηκα

Κι απογοητεύτηκα.

Πράσινη λεσβία - Τα κλαψοπούτσικα: Jean 

Μαμάκιας

https://www.youtube.com/watch?v=TRke_Qsxkr0

Μπλέξιμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιβιώσω.

Η οικογένεια μου με στεναχωρεί πολύ συχνά. Όχι αυτή δηλαδή, η ύπαρξη της ανεξάρτητα με μένα. Εμένα δε μου κάνουν και τίποτα κακό. Πρόσφατα σε ένα γλέντι, αρκετά μεθυσμένος είδα να περνούν από μπροστά μου 3 εμβληματικές φιγούρες της οικογένειας μου, καμία όμως με το επίθετο μου.

Η μαμά μου.
Ο θείος μου.
Η γιαγιά μου.

Με έθλιψε(υπάρχει αυτή η λέξη;) απίστευτα να τους βλέπω να χορεύουν σε εκείνο το γλέντι. Ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω περήφανος, πολύ πιο πολύ απ' όσο φανταζόμουν οτι θα νιώσω.

Να, πρώτος ο θείος μου να χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας (ή Ευανθίας όπως το λέει η γιαγιά μου). Και πραγματικά δεν έχω ξαναθαυμάσει άνθρωπο να χορεύει ζεϊμπέκικο. Πάντα θεωρούσα οτι όσοι το χορεύουν είναι λίγο περίεργοι να σας πω την αλήθεια. Ο θείος μου χόρεψε εκπληκτικά λοιπόν. Και ήταν ο ίδιος θείος μου μου κατεβάζει χριστοπαναγίες στη δουλειά (όπως ατυχαίνει να δουλεύουμε μαζί) και πίνει και μας λέει τεμπέληδες και μας ειρωνεύεται. Τον συμπάθησα τον θείο μου παραπάνω μετά από αυτόν τον χορό. Νομίζω πραγματικά τον κατάλαβα καλύτερα από οποιαδήποτε συζήτηση έχουμε κάνει ποτέ (δηλαδή καμία).

Μετά ήρθε η γιαγιά μου, χαμογελαστή και αδέξια. Ήξερα πως πονούσε το πόδι της και δυσκολευόταν να χορεύει. Όπως ξέρω και οτι μάλλον δεν έχει πολλούς χορούς ακόμα να ρίξει. Άλλη μια παλιά αθηναϊκή καραβάνα της δεκαετίας του '90. Αντιπροσωπεύει ακριβώς τα συναισθήματα που έχω για τον απλό λαό της Αθήνας στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Τον κόσμο που μένει απέναντι από το ρετιρέ του αντένα (ή όποιου το έδειχνε).

Και τελευταία η μαμά μου, που την αγαπώ πολύ (και η Ειρήνη με λέει μαμάκια) και στεναχωριέμαι που δεν μπορεί ούτε να περπατήσει, ούτε να φάει σωστά. Και αυτή με τη σειρά της τελειώνει τους χορούς της. Όπως όλοι μας φαντάζομαι. Αυτή κι αν είναι η επιτομή του Αθηναίου πριν 25 χρόνια. Χαρτιά, κακή δουλειά, λίγα λεφτά, παιδιά και μπύρες. Νομίζω αυτά συγκροτούσαν τη μαμά μου τότε. Και το Κόμμα βέβαια (ένα είναι το Κόμμα).

Η μαμά μου που μας λέει με χαμόγελο τους μαραθώνιους πόκας που έριχνε με τους φίλους της (και με τη γιαγιά μου μαζί) για 15 μέρες. "εγώ γυρνούσα από τη δουλειά, μαγείρευα στα γρήγορα, και άρχιζα να παίζω μέχρι την επόμενη το πρωί που πήγαινα για δουλειά. Αυτό για κανά δεκαπενθήμερο". Και η γιαγιά μου που έχει χάσει ποιος ξέρει τι στα χαρτιά και σταμάτησε να παίζει. Και ο θείος μου που κάποτε ήταν σαν και μένα (σύμφωνα με τις άλλες δύο) και τώρα έγινε όπως θα γίνω και εγώ μάλλον, κάφρος, μόνος, να αγωνιά για σουβλάκια και ποτά να ξεχαστεί.

Αυτά τα σκηνικά με μουσική υπόκρουση λαϊκών ασμάτων έτσι '80, '90 είναι η αγαπημένη μου αισθητική. Αν μπορούσα να γυρίσω ταινία, θα γυρνούσα μια τέτοια πρώτη απ' όλες. Όμως μέχρι εγώ να θυμηθώ να κάνω κάτι η μαμά μου η γιαγιά μου και ο θείος μου θα πεθάνουν και θα πεθάνουν μόνοι τους γιατί τα παιδιά τους είναι σαν και μένα, μοναχικά και αδέξια και κυρίως ανίκανα να εκφραστούν σωστά, αφήνοντας τους να περνάνε δίπλα τους στεναχωρημένοι και προβληματισμένοι για το που πήγαν λάθος και βγήκαν τα παιδιά τους έτσι.

Ένα δώρο για τους φανς μου

Σήμερα ξύπνησα και ήταν 9.30 το πρωί. Και δεν ήθελα να κοιμηθώ άλλο. Σηκώθηκα, έριξα νερό στη μούρη μου και στάθηκα και κοιτάχτηκα λίγο στον καθρέφτη. Για να ξέρεις, αυτό είναι κάτι που το κάνω σπάνια. Σιχαίνομαι να κοιτάω τη μούρη μου στον καθρέφτη. Ναι, κάποια ψυχολογικά κρύβονται πίσω από αυτό αλλά ας τ' αφήσουμε προς το παρόν.

Πήγα δίπλα, χαιρέτησα τη μαμά μου, έφαγα κάτι μικρό (εξίσου σπάνια με τον καθρέφτη τρώω και κανονικό πρωινό) και ξαναπήγα δίπλα (στο δικό μου) να... ε, δεν ξέρω να ανοίξω υπολογιστή. Τον άνοιξα αλλά απ' έξω, στα 10 εκατοστά που άφησα ανοιχτό το πατζούρι (το πρωί δεν αντέχω παραπάνω φως) έβλεπα ένα μικρό κομματάκι από ουρανό που, αν το 'χεις προσέξει, την άνοιξη κοντά στο χειμώνα και το φθινόπωρο κοντά στο καλοκαίρι είναι πιο γαλανός και τα σύννεφα φαίνονται πιο ωραία που είναι έτσι διάσπαρτα. Ντάξει, ναι συμβαίνει κι άλλες φορές αλλά τότε συμβαίνει πιο συχνά. Και είδα τον ουρανό και σκέφτηκα, ωραία εικόνα, δηλαδή δεν σκέφτηκα αυτό ακριβώς αλλά η ουσία του ήταν αυτή, και χάρηκα και είπα να βγω έξω να κάνω παρέα με κάποιον σε αυτόν τον ωραίο καιρό, στην ωραία μου πόλη, με ωραία διάθεση και χαρά.

Και βγήκα και έκανα αυτό ακριβώς.

Και μετά ξύπνησα.

Γαμώ το χριστό μου.


















Όχι ντάξει. Ορισμένες φορές συμβαίνει όντως έτσι. Ή και καλύτερα. Ή και χειρότερα αλλά λίγο. Μέχρι χτες όπως έγραψα μόλις ήμουνα -50 αλλά απ 'ο,τι φαίνεται μέχρι κι εγώ έχω κουραστεί από αυτό. Οπότε σήμερα είμαι μόνο 1 (ίδιοι αριθμοί Πουλί μου) αλλά λέω να φτάσω μέχρι και 6 (Ε Ξ Ι !) μέχρι να ξαναπέσω.

Οριακά αισιόδοξος.

Μιλάμε για τρέλες.

Πες μου πες μου τι σκέφτεσαι για μένα τον κεφτέ

Γιατί δεν πεθαίνετε ρε;

Ωχ, σόρυ! Δεν είναι της φάσης σου; Δεν είσαι για να πέφτεις ψυχολογικά με αρνητικά συναισθηματάκια που ξεκινούν από κομπλεξάκια από ανθρωπάκια σαν και του λόγου μου;

Γιατί δεν πεθαίνετε ρε;

Ωχ, σόρυ! Σε στεναχωρεί να με βλέπεις έτσι; Λυπάμαι τόσο πολύ που σε αναγκάζω να χαλιέσαι διαβάζοντας τρεις γραμμές από την καθημερινότητα μου.

Γιατί δεν πεθαίνετε ρε;

Ωχ! Σόρυ! Σου μίλησα άσχημα στο τηλέφωνο αφού σύρθηκα στο κέντρο για να καθίσω 4,5 λεπτά και να ξαναφύγω. Συγγνώμη. Δεν θα ξανασυμβεί.

Γιατί δεν πεθαίνετε ρε;

Σορυ ρε, αλήθεια! Έπρεπε να είμαι πιο κουλ τυπάκι και να νιώθεις κι εσύ καλύτερα μαζί μου και να μην αποξενώνεσαι από τον αρνητισμό μου. Έπρεπε να σε κάνω να νιώθεις πιο χαρούμενα ακόμα κι αν το μέσα μου σαπίζει και πεθαίνει.

Γιατί δεν πεθαίνετε ρε;

Ρε, δεν ξέρω τι να πω, συγγνώμη όντως τώρα. Φυσικά και καλά κάνεις και αποφεύγεις τον ψυχισμό μου, είναι προβληματικός και δεν χρειάζεσαι άλλα προβλήματα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο,τι κι αν συνέβη έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Ποιος δεν θέλει να περνάει σκατά άλλωστε;

Γιατί δεν πεθαίνετε ρε;

Έχω ξεπεράσει κάθε όριο τώρα, το γνωρίζω. Σε καμία περίπτωση δεν είχα το δικαίωμα να νομίζω οτι δεμένος μαζί σου σημαίνει αυτό που εννοώ εγώ και όχι αυτό που εννοείς εσύ.

Γιατί δεν πεθαίνεις ρε Γιώργο;

Ναι, νομίζω αρκετά. Σταματάω εδώ γιατί όντως σε έπρηξα. Ποιος να το 'λεγε οτι δεν θα άντεχες ούτε 100 λέξεις μου να διαβάσεις. Εγώ το έλεγα αλλά δεν ήξερα τι εύχομαι.

Ποιος πετάει νομίσματα ρε; part 2

Και εν τέλει φτάνει. Με το που ακουμπάει το σακί στην κολώνα έξω από την είσοδο της υπηρεσίας τον προλαβαίνουν και οι αμφιβολίες. Μέχρι τότε δεν σκεφτόταν τίποτα. Και μέχρι τότε δεν είχε προσπεράσει ποτέ νόμισμα χωρίς να το σηκώσει.

"Θυμάσαι;"

Θυμάται το πρώτο ραντεβού με την υπάλληλο του. Γιατί κάθε πελάτης έχει δικό του υπάλληλο. Αυτουνού ήταν γυναίκα. Γαμώτο. Αν ήταν άντρας μπορεί και να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό σκέφτεται τώρα και αηδιάζει με τον εαυτό του. Πόσο σιχαμένη μπορεί να είναι η ανθρώπινη φύση όταν το μόνο που χρειάζεται για να καταδικάσεις τον εαυτό σου είναι να βρεθεί απέναντι σου ένα συγκεκριμένο φύλο;

"Θέλεις να μη θυμάσαι πια;"

Μπερδεμένος, αυτή ήταν η πρώτη του αντίδραση μετά το διαφημιστικό που του έδειξε η Κυριακή. Τον έβαλε μπροστά απο μια οθόνη και έκλεισε τα φώτα. Αυτός γέλασε λίγο από μέσα του. "Με βιντεάκια θα με κάνουν να τους δώσω 1.000.000 ευρώ;" σκέφτηκε και κάθισε αναπαυτικά. Πολύ καλύτερη καρέκλα από αυτή που είχε για τον υπολογιστή του.

"Θέλεις να ζεις;"

Τρεις φράσεις άκουσε. Τρεις φράσεις είχαν σημασία. Και ήθελε, ναι. Τώρα, στεκόμενος έξω από το γραφείο της, πανέμορφης και τελείως αδιάφορης προς αυτόν, Κυριακής, καταλαβαίνει οτι δεν χάνουν το χρόνο τους σε ανθρώπους που δεν το θέλουν, που δεν το χρειάζονται. "Αλλά από την άλλη κανείς δεν το χρειάζεται". Πάλι μιλάει μόνος του.

"Οι αγαπημένες σου στιγμές ζωντανές ξανά."

Ξέρουν οι πούστηδες. Δεν ξέρει πως, δεν ξέρει γιατί πίστεψαν κατευθείαν σ' αυτόν αλλά ξέρουν. Ξέρουν πότε κάποιος έρχεται και δεν έχει άλλη επιλογή, ξέρουν πότε θα φάει τα πόδια του να βρει τα λεφτά, όχι τα λεφτά, τα νομίσματα, ξέρουν πότε έχει φτάσει στο μηδέν, ξέρουν πότε ζει από τις αναμνήσεις του και μόνο, ξέρουν τι πρέπει να του πουν για να φτάσει στην άκρη του γκρεμού και ξέρουν τι πρέπει να πάρουν για να τον σπρώξουν.

Κάνει αυτές τις σκέψεις αλλά ξέρει ήδη οτι τις κάνει τσάμπα. Θα μπει. Όσες αντιρρήσεις και να φέρει, όση λογική και να έχουν, όλα όσα μπορεί να πει για να μην μπει, όλα αυτά δεν αναιρούν το εξής απλό γεγονός: Δεν έχει επιλογή. Η εναλλακτική του είναι να επιστρέψει σπίτι και να αυτοκτονεί σιγά σιγά μπροστά στον υπολογιστή του. Ε, από αυτό το σενάριο προτιμά αυτό που έχει μπροστά του. Είναι δεν είναι αλήθεια.

https://www.youtube.com/watch?v=Fg09mxhljMo

Μια λέξη, τόσα γεγονότα μαζί.

Τηλέφωνα σκάνε από παντού. Η ίδια λέξη ακούγεται από τόσες διαφορετικές φωνές. Ήττα, ήττα, ήττα, ήττα, λοχαγέ. Στον χάρτη γεμίζουν κόκκινα βέλη και στίγματα. Ήττα. Φωνάζουν οι αξιωματικοί στο δωματιάκι σκόρπιες λέξεις, πρόχειρα σχέδια για να μη γίνει η κατολίσθηση χιονοστιβάδα και σαρώσει όλη τη μικρή μας επανάσταση. Ήττα.

Μάθαμε από τις σχολές και τα σεμινάρια να την περιμένουμε. Να την προβλέπουμε. Και όσο μπορούμε να την αποφεύγουμε. Τι να περιμένεις. Και αυτή εγώ την περίμενα. Τι ωφέλησε. Αριθμοί άπειροι, σχόλια, φωνές, πανικός που υπογραμμίζουν αυτό που θα έπρεπε να είχα προβλέψει. Αυτό που θα έπρεπε να είχα αποφύγει.

"Το βορειοδυτικό αντέρεισμα έπεσε και η 31η ταξιαρχία υποχωρεί στον νοτιοδυτικό προς αυτήν όγκο για κάλυψη". Ήττα.

"Το 3ο τάγμα εθνοφυλακής απέτυχε να αποκρούσει την έφοδο του εχθρού και εγκατέλειψε τις θέσεις του μετά από 2ωρη μάχη". Ήττα.

"Η 2η και η 3η μοίρα πυροβολικού δεν κατάφερε να καλύψει την τακτική υποχώρηση των τμημάτων μας και υποχρέωσε σε καθήλωση τις 13η, 6η ταξιαρχία και 12η ίλη τεθωρακισμένων". Ήττα.

Και τα νέα συνέχισαν να έρχονται. Γρήγορα. Και μετά από λίγο σταμάτησαν. Πάλι γρήγορα.

Γρήγορα το σχήμα που θύμιζε αμοιβάδα, οι προελάσεις μας, οι επεκτάσεις μας, οι προεξοχές του χάρτη, όλα, όλα, γρήγορα γυρίζουν πίσω. Όποια ανάπτυξη είχες, ό,τι θέσεις πρόλαβες να καταλάβεις, όλα ανάποδα. Γυρίζουν πίσω, όσοι έμειναν, και αγωνιούν να βρουν μια ασφαλή θέση, ένα βράχο να κρατηθούν, μια τρύπα να κρυφτούν από τις εκρήξεις.

Υποχώρηση, λοιπόν, μπροστά στην ήττα, σκύψιμο μπροστά στην ορμή του αντιπάλου. Ίσως να ξαναβγούμε από τις τρύπες μας, ίσως και όχι. Ίσως μείνουμε σκυμμένοι μέχρι να μας πυροβολήσουν το σβέρκο. Ίσως και όχι.

Υποχώρηση μπροστά στην ήττα. Μαζεύεται ο ζωτικός μας χώρος, γίνεται από μπάλα του μπάσκετ, μπάλα του τέννις, τρελομπαλάκι, κουμπί και μετά κεφαλάκι καρφίτσας. Ο λοχαγός συνεχίζει όμως να σημειώνει τις περιοχές, ακόμα κι όταν ζητήσει μολύβι αντί για μαρκαδόρο για να φαίνεται. Ήττα. Τη νιώθω να με δηλητηριάζει, να με πονάει κάπως βαθιά, ακόμα και εμένα που είμαι μια ορντινάντσα, τη νιώθω να με περιορίζει, να με κάνει να κλείνομαι στον εαυτό μου, να τραβάω πίσω τις δυνάμεις μου, να βρουν πιο σίγουρα στηρίγματα πιο κοντά σε μένα, να παίρνω πίσω τις φιλοφρονήσεις που μου έκανα, να νιώθω πως πέρασε ο καιρός αλλά δεν πέρασε στ' αλήθεια, ή μήπως πέρασε, α, αυτή η ήττα με μπερδεύει, μικρή, μεγάλη, δεν κατάλαβα καν γιατί και πως έχασα απλά ξέρω πως νιώθω σαν να έφαγα μεγάλη ήττα και αυτό με κάνει να κλείνομαι και να ονειρεύομαι μεγάλα κατορθώματα και σχέδια για να ξεχνάω την αληθινή και πέρα για πέρα πικρή ήττα που έφαγα σήμερα.

Ποιος πετάει νομίσματα ρε; part 1

Πήγε σπίτι, άνοιξε το τελευταίο συρτάρι στο γραφείο που είναι ο υπολογιστής και έβαλε το τελευταίο δίλεπτο στην ειδική εσοχή που υπήρχε για τα δίλεπτα. Είναι, ξέρεις, από αυτά που έχουν σε κάτι μαγαζιά που έχουν πολλά ψιλά, μια μαύρη θήκη με εσοχές που είναι για κάθε είδος νομίσματος, μονόλεπτα, δίλεπτα κλπ κλπ. Τις τελευταίες μέρες τελείωνε το τελευταίο από αυτά τα θηκάκια, του έλειπε ένα δίλεπτο το οποίο και βρήκε στην διασταύρωση εθνικής και Δυρραχίου, εκεί που έχει βρει πάμπολες φορές νομίσματα δηλαδή (ένας θεός ξέρει γιατί).

Μόλις το τοποθέτησε, συμπλήρωσε τέλεια τις στοίβες, οι οποίες ένα νόμισμα πριν έμοιαζαν τελείως ασυμμετρικές, και απέμεινε να τις κοιτάζει για κανά λεπτό. Δεν ξέρω αν συγκινήθηκε ή αν απλά ανακουφίστηκε και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει οτι δεν θα χρειαστεί να συμπληρώσει πια κανένα νόμισμα ποτέ στη ζωή του. Αυτή πρέπει να είναι η 4542η θήκη που συμπληρώνει, σύνολο χρημάτων σε αυτές 1.000.000 ευρώ. Ακριβώς όσα χρειάζονται.

Αδειάζει τα νομίσματα σε ένα τσουβάλι το οποίο ζυγίζει πια πολύ περισσότερο απ' όσο μπορεί να σηκώσει και το δένει, Ευτυχώς είναι από σκληρό ύφασμα και μπορεί να το σύρει στο δρόμο. Κοιμάται πάνω του, όπως κάθε νύχτα τα τελευταία χρόνια. Δεν θα ρισκάρει ούτε στο ελάχιστο να χάσει την ευκαιρία του. Ξημερώνει, βάζει τα πρώτα ρούχα που βρίσκει (δεν έχει και σημασία πια) και ξεκινάει το μακρύ του σούρσιμο προς το γραφείο της λύτρωσής του.

Σκαλί σκαλί, είσοδος πολυκατοικίας, δρόμος. Σέρνεται μέσα στο καλοκαίρι, το τσουβάλι πίσω, αυτός μπροστά σαν γαιδούρι. Τραβάει, στέκεται, τραβάει, στέκεται. Κάθε φορά που μεγαλώνει ο εκνευρισμός του υπενθυμίζει στον εαυτό του πως ονειρεύεται αυτό το σούρσιμο πολλά χρόνια τώρα. Και τραβάει ξανά. Και στέκεται ξανά. Το κουδούνισμα από αστείο στην αρχή (όχι οτι μπορεί να βρει κάτι αστείο πια) σε λίγο γίνεται κουραστικό, αμέσως μετά ψυχοφθόρο και τελικά απλά αδιάφορο. "Θ' ακούσω ο,τι πρέπει να ακούσω, θα δω ο,τι πρέπει να δω" λέει χωρίς καν να καταλάβει οτι το 'πε δυνατά και συνεχίζει.

Τα χρήματα τα θέλουν σε νομίσματα. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να τον προβληματίζει. Θέλουν ένα εκατομμύριο ευρώ σε νομίσματα. Οτιδήποτε νομίσματα αλλά νομίσματα. Και αφού εξαντλήσεις τα λεφτά που έχεις, αφού τα κάνεις όλα ψιλά σε περίπτερα και σούπερ μάρκετ, το μόνο που σου μένει είναι να ψάχνεις κάτω, μέτρο το μέτρο, δρόμο το δρόμο να βρεις μονόλεπτα και δίλεπτα, δεκάλεπτα αν είσαι τυχερός και πενηντάλεπτα αν έπιασες το τζόκερ. Το αληθινά τρομαχτικό δεν είναι οτι ψάχνεις. Είσαι απελπισμένος και μόνος και ψάχνεις. Το αηδιαστικό είναι οτι βρίσκεις. Πάντα βρίσκεις. Μια φορά στις 2 μέρες βρίσκεις, μια φορά στις 3 το πολύ βρίσκεις. Και προσθέτεις. 329.355.08 συν ένα μονόλεπτο που βρήκα σήμερα 329.355.09. Πάντα βρίσκεις κάτι για να μην απελπιστείς και τα παρατήσεις.

Το τέλος του καλοκαιριού είναι το μόνο καλό τέλος

Σιχαίνομαι του ανθρώπους που τους αρέσουν τα καλοκαίρια. Δηλαδή, χριστέ μου, πόσο χρονών είσαι; "Μ' αρέσουν οι διακοπές και ο ήλιος". Είσαι βλάκας και πέθανε.

Ναι, ναι, ναι. Βαρετός και ίδιος μέχρι να γίνω όντως 35 (να μη φαίνομαι μόνο). Κανένα πρόβλημα. Αλήθεια. Γιατί; Μέχρι τώρα που ΕΙΧΑ πρόβλημα και στεναχωριόμουνα που με θεωρούσανε βαρετό κλπ κλπ κέρδισα τίποτα; Σίγουρα όχι. Μέχρι τώρα που προσπαθούσα να απαντάω κάτι διαφορετικό από σκατά στο τι κάνεις κέρδισα κάτι; Όχι. Και μέχρι τώρα που προσπαθούσα να περιορίσω τη γκρίνια μου (όπως τη λές) κέρδισα κάτι; Μόνο νεύρα που δεν μ' αφήνετε να εκφραστώ σωστά.

Στο διάολο λοιπόν το αν με βαριέσαι. Στο διάολο αν πιστεύεις οτι γκρινιάζω και δεν θες να με ακούς. Και που με ακούς (ή κάνεις οτι μ' ακούς) τι; Με βοηθάς; Όχι,τ' αντίθετο μάλιστα, με κάνεις να νιώθω ένοχος που δεν είμαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Στο διάολο λοιπόν.

Και στο διάολο το καλοκαίρι. Μαλάκα μου σιχαίνομαι τον ήλιο και τη ζέστη και ακόμα σε γαμάω στους ολυμπιακούς στην παραλία μας. Φαντάσου να μου άρεσε κιόλας. Άχρηστε.

Είμαι σίγουρος πως κάπου θα υπάρχει κάποιος που θα έχει υπομονή να με ακούσει. Κι αν δεν υπάρχει στο διάολο όλοι. Κι αν διαφωνείς στο διάολο κι εσύ. Τι περιμένουμε δηλαδή; Να κουραστώ να γκρινιάζω για τη σκατά ζωή μου; Αυτό θα γίνει μόνο όταν σταματήσει να είναι σκατά.

Μ ό ν ο   τ ό τ ε.

Κι αν είναι αλήθεια οτι ανάσα την ανάσα πεθαίνεις τότε ανάσα την ανάσα πεθαίνω και ανάσα την ανάσα στεναχωριέμαι. Κάποιοι δεν άντεξαν και δεν αντέχουν αυτό τον τρόπο σκέψης. Αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν. Εγώ δεν αντέχω αυτόν τον τρόπο σκέψης. Κι εγώ θα φύγω όμως. Απλά όχι τόσο γρήγορα.

Ε, όπως φαντάζεσαι λοιπόν το πόιντ μου ήταν να τα πω για να ξεθυμάνω, αύριο πάλι θα συζητάω για το πόσο χρειάζομαι φίλους και έρωτα και λοιπά. Είναι τρομακτικό που αποκτά μόνιμη υπόσταση η δυστυχία στο μυαλό μου. Σε λίγο θα έχω όντως τα φόντα να ξεφύγω από αυτή και δεν θα καταφέρω να το κάνω. Θα είναι τρομερό.

Μην ανησυχείς. Θα τα διαβάσεις όλα στο μπλογκ μου!

βέρι ντίσκο

Τέρμα οι χαρές, κούρασες.

Μετριούνται οι ώρες που περνάω στο κρεβάτι χωρίς να κοιμάμαι; Σίγουρα. Αν κάτσω να μετρήσω όμως τις ώρες που περνάνε ενώ θέλω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που κάνω, τότε θα είναι αμέτρητες. Ήδη ξενέρωσα και ξαναεθουσιάστηκα και ξαναξενέρωσα για όλα όσα υπάρχουν στο πρόγραμμα μου.

Για τα ποιήματα της Φαίδρας
Για το πάρτυ μας
Για τη Μαίρη μου
Για τη σειρά που θα γυρίσουμε με την Ελένη
Για το ραπ πάρτυ μας
Για όλα

οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολα.

Νομίζω πάλι πως θέλω να κάνω εμετό. Δεν είναι αηδία. Είναι οτι αυτό το είδος σκέψης πραγματικά να έχει αντίκτυπο στο στομάχι μου. Και θέλω να κάνω εμετό. Θέλω να κάνω εμετό εμετό και μετά να σκουπίσω το στόμα μου και να ρουφήξω τα υγρά από τα δόντια μου που θα είναι θεόπικρα (μα δεν υπάρχει θεός χα) και να τα καταπιώ και να μου ξαναέρθει εμετός και να τον πνίξω και μετά από τα νεύρα μου που τον έπνιξα να τρέξω και να μην πονάει το πόδι μου και να πιαστεί η ανάσα μου τόσο που να πονάνε τα πνευμόνια μου και να μου ξανάρθει εμετός και τότε δεν θα τον κρατήσω γιατί λαχανιασμένος να κάνεις εμετό είναι πολύ δύσκολο και θα κάνω αλλά θα θέλω να πάρω ανάσα κι έτσι θα πνιγώ στον εμετό μου και θα βήχω επειδή θα έχει πάει οξύ στα πνευμόνια μου και ίσως πεθάνω αλλά άμα δεν πεθάνω θα ξερνάω και από το στομάχι και από τα πνευμόνια και τότε σίγουρα δεν θα αρέσω στην Αφροδίτη που θα είμαι ένα σκουλίκι που ξερνάει οξέα και μισοχωνεμένα φαγητά και ουρλιάζει.

Αρκετά ασχολήθηκα με κάτι σοβαρό. Πίσω στα δικά μας.

https://www.youtube.com/watch?v=O0DJ8hWgNes

Χρωστάω στη Φαίδρα δύο ποιήματα. Δεν έχω ιδέα τι να γράψω. Θα καθίσω με το ζόρι να γράψω 5 λέξεις και, σκέφτομαι, αν τις σκεφτώ πολύ μπορεί να βγάλουν νόημα μόνες τους. Πφφφφ νοτ. Χρωστάω και μια κάρτα αλλά αυτό το όνειρο χάθηκε γρήγορα.
Και θέλω να μάθω και κάτι.
Και φυσικά είναι στο μυαλό μου, όπως πάντα.
Και δεν μπορώ να βλέπω τις νέες της φωτογραφίες.

Γενικά μόνο με γυναίκες ασχολούμαι. Και τον Κώστα. Άντε και τον Γιάννη. Άντε και τον Παναγιώτη που και που.

Θα διασχίσω ένα πρωινό τη Θηβών και θα με κόψει ένα φορτηγό με κρέατα.
(ανάμεσα από τα παράσιτα του μυαλού μου ανάβλυσε αυτή η σκέψη)

https://www.youtube.com/watch?v=LKuM5oKk0es

 

The get down party

Πολύ πριν δούμε το Get Down κάναμε πράγματα που θυμίζουν το Get Down. Τι σημαίνει αυτό για μας; Και τι σημαίνει αυτό για το Get Down;

Πάντα είχα στο μυαλό μου μια αφαιρετική ιδέα για το γκρουπ, για τις δραστηριότητες μας, για το πως λειτουργούμε. Και πάντα ήταν λίγο ομιχλώδες το ποιοι είμαστε εμείς ακριβώς. Αλλά ας πούμε οτι ξέρουμε ποιοι είμαστε.

Το να μαζευόμαστε να παίζουμε παιχνίδια που δεν τα ξέρει κανείς, να πηγαίνουμε σε μέρη που δεν τα ξέρουν πολλοί, να οργανωνόμαστε με τρόπους πιο επίσημους, πιο περίεργους και πιο απομονωτικούς (αν και δε μοιάζουν έτσι και δεν το κάνουμε επίτηδες), πάντα πίστευα οτι είναι ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι στην πραγματικότητα που είναι αφιλόξενη, εχθρική θα έλεγα, δύσκολη και άσχημη. Φτιάχνουμε ένα γκρουπ στο φβ για να μιλάμε μεταξύ μας και γρήγορα αυτό αποκτά διαστάσεις αίρεσης, δημιουργεί δομές δικές του, παραπαίρνεται στα σοβαρά και όλα αυτά (δική μου άποψη φυσικά) γιατί οι αληθινές δομές, τα αληθινά πράγματα που θα έπρεπε να παίρνουμε στα σοβαρά είναι κάθε άλλο παρά θελκτικά, είναι άσχημα, είναι πολύ δύσκολα να τα αντιμετωπίσουμε.

Και δεν μας αδικώ. Δεν ΜΕ αδικώ για να είμαι πιο σωστός. Κατά ένα τρόπο όταν ο έξω κόσμος είναι άσχημος και εχθρικός, το πρώτο βήμα αυτού του κολοσσιαίου πολέμου είναι να δημιουργήσεις έναν εσωτερικό χώρο, είτε απτό είτε ιδεατό είτε ιντερνετικό είτε κάτι, στον οποίο να μπορείς: α) να υπάρξεις χαλαρός και να ξεκουραστείς για τις μάχες που θα δώσεις και, β) για να οργανώσεις την αντεπίθεση σου μαζί με συμμάχους που ελπίζεις να βρεις.

Και δεν με αδικώ. Είναι στοιχειώδη αυτά τα γεγονότα. Και απολύτως δικαιολογημένα. Όμως μοιάζουν οι σύμμαχοί μου κι εγώ να μη δίνουμε την πρέπουσα σημασία στον μεγάλο πόλεμο που μαίνεται, να τον αγνοούμε, εμμένοντας σε μια λογική πως μπορούμε αποτελεσματικά να αγνοήσουμε, να γράψουμε στ' αρχίδια μας βασικά, όλο τον υπόλοιπο κόσμο και να λειτουργήσουμε μόνοι μας. Εγώ νομίζω πως αυτό δε γίνεται αν και πέφτω μαζί με τους άλλους σε αυτή τη λογική πολλές φορές. Μακάρι να γινότανε.

Άρα οι δομές και οι λειτουργίες που φτιάχνουμε, ο χώρος που δημιουργούμε, ο δικός μας χώρος, είναι λάθος πρακτική; Πρέπει να βγούμε έξω στον κόσμο και να κάνουμε ο,τι καλύτερο μπορούμε εκει;

Ούτε αυτό μου φαίνεται σωστό. Εγώ νομίζω πως οι δομές που δημιουργούνται έχουν χρησιμότητα και μάλιστα μεγάλη. Είναι όπως προείπα καταρχάς η βάση μας. Ο τόπος ηρεμίας και ξεκούρασης, ο τόπος που νιώθεις ασφάλεια (ή θα έπρεπε να είναι κάτι τέτοιο). Είναι το "μέρος" που έχεις επαφή με ανθρώπους που συμμαχείς, όπου μπορείς να σχεδιάσεις την επέκταση σου, την παρέμβαση σου στους υπόλοιπους ανθρώπους, να τους φέρεις κοντά σου, να αυξήσεις δηλαδή το μέρεθος του χώρου σου.

Γιατί, άλλωστε, δικός μου σκοπός είναι να γίνει όλος ο κόσμος, δικός μου κόσμος, να είναι το σπίτι μου παντού, οι φίλοι μου παντού, να είμαι ασφαλής παντού.

Μέχρι τότε όμως, μέχρι την τελική νίκη, οι μικρές μας επαναστάσεις είναι χρήσιμες. Πολύ χρήσιμες, και για εμάς και για τους εχθρούς μας. Θα ήταν λάθος όμως να πιστέψουμε πως οι επαναστατικές μας πρακτικές είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι. Μικρές επαναστάσεις που καλλιεργούν το έδαφος για την μεγάλη μας επανάσταση.

Πριν καν δούμε το Get Down κάναμε δικά μας Get Downs σε δικούς μας χώρους. Και κάθε φορά ο χώρος μας μεγάλωνε. Και αφού δεν μπορούμε να παίξουμε με τους όρους του συστήματος φτιάχνουμε δικούς μας όρους. Όχι για να αγνοήσουμε το σύστημα αλλά για να ταρακουνήσουμε το σύστημα.

Εμένα μ' αρέσει πολύ αυτός ο κόσμος για να παραιτηθώ από το δικαίωμα μου να ζω μέσα του χαρούμενος.

https://www.youtube.com/watch?v=sV_Cagi25O8

Να ψάχνω σε κλεμμένα φβ για φωτογραφίες σου. Να κάνω ποδήλατο με το πόδι μου να καίει. Να καίγομαι. Να ακούω ρετροσυνθγουειβ ή όπως διάολο λέγεται. Να μου αρέσει. Να βλέπω κακά όνειρα με αθλήτριες ρυθμικής και μια παλιά μου συμμαθήτρια. Να κανονίζω συναντήσεις και να θέλω να πάω.

Νιώθω τόσο έξω από τον εαυτό μου τελευταία.

η αλφαβήτα του καλοκαιριού

Το καλοκαίρι φέτος ήταν.

α) άβολο: κανείς δεν θέλησε τίποτα και κανείς δεν πήρε τίποτα. Και με το κανείς εννοώ εμένα.

β) βαρετό: κανείς δεν είχε πολύ καλή διάθεση στ' αλήθεια και δεν έχει καταφέρει να το εξηγήσει ακόμα.

γ) γρήγορο: κράτησε 20-30 μέρες και μέσα σε αυτές καινούργιες φιλίες δεν έγιναν, κρατήθηκαν ορισμένες από τις παλιές, χάθηκες ορισμένες από τις παλαιότερες.

δ) διαπεραστικό: σαν σφαίρα στο κεφάλι αφού έγιναν συνειδητοποιήσεις περί πραγματικότητας και ηλικίας, αποδεκτά όλα τα συμπεράσματα αρκεί να μην χαλάνε την άσχημη μου διάθεση.

ε) επιρρεπές: αλλά για αυτό φταίει κυρίως η παντελής απουσία σύνδεσης με ξένα προς εμένα φύλα, κάτι που σιχαίνομαι να παραδέχομαι αλλά αναγκάζομαι να το κάνω γιατί είναι η πραγματικότητα.

ζ) ζωντανό: γιατί αν και το σώμα μου πεθαίνει μέρα με τη μέρα υπάρχει ακόμα ζωή μέσα του, αρκετή να θρέψει χιλιάδες, εκατομμύρια νεκρούς ανθρώπους. σαν να αρνείται να πεθάνει. δεν ισχύει, το ξέρω αλλά σαν να.

η) ηλιακό: και με χτυπάει σα μπάλα ακόμα και τώρα που τελειώνει. με ασφάλεια λέω πως δεν έχω ξανανιώσει τόσο χτυπημένος από τον ήλιο.

θ) θεμιτό: χωρίς υπερβολές, χωρίς χαρές αλλά και χωρίς αληθινές λύπες, το καλοκαίρι κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα, δεν με έκαψε αλλά δεν με έθρεψε κιόλας. άλλη μια φορά το βάρος θα πέσει στον αξιαγάπητο χειμώνα.

ι) ινώδες: σκληρό, μασήθηκε δύσκολα και αυτό και αυτά που συνέβησαν ή ανακαλύφθηκαν μέσα σε αυτό. ακόμα μασάω και προσπαθώ να καταπιώ πως μ' έχεις ξεχάσει.

κ) καβλωμένο: αλλά ανουσίως.

λ) λογαριθμικό: οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια σε ένα δύσκολο χειμώνα καθώς, αφού μπαίνεις σε ένα καλοκαίρι χωρίς έτοιμα όνειρα και βγαίνεις από αυτό χωρίς έτοιμα όνειρα, ο χειμώνας είναι σίγουρο πως θα σε βρει να μην ξέρεις τι να ονειρευτείς όταν ξαπλώνεις το βράδυ.

μ) μαλακία: λίγο. όχι στ' αλήθεια δηλαδή αλλά άμα στηρίζεις όλες σου τις ελπίδες στην αλλαγή του καιρού είναι σίγουρο πως θα την πάθεις.

ν) νεανικό: αλλά όχι για μένα.

ξ) ξένο(ς): σαν λούνα παρκ. σ' αρέσει να πηγαίνεις αλλά πραγματικά δεν είναι ο τόπος που θα περάσεις όλη σου την ώρα. είναι φτιαγμένο για να σε διασκεδάσει αλλά όχι για πολύ. άλλωστε τα βαριέσαι τα λούνα πάρκ μετά από λίγο, όχι;

ο) όμορφο: ανά στιγμές, όντως, να μην είμαι και άδικος, αλλά η ομορφιά του κυρίως τονίζει τις υπόλοιπες εικόνες που είδα ή θα δω.

π) προϊόν: κάτι που αγόρασα με τη δουλειά μου στο εργοστάσιο, το χρησιμοποίησα, και τώρα σε λίγες μέρες θα το πετάξω ελπίζοντας πως η χρήση του θα με διατηρήση υγιή ψυχολογικά για κάποιο καιρό ακόμα.

ρ) ρομαντικό: #μονοςμου

σ) σκιώδες: λοιπόν αυτό είναι για πολλούς λόγους. γιατί δε βλέπω καλά το βράδυ, γιατί είδα stranger things, γιατί σιχάθηκα την ανθρώπινη φύση για άλλη μια φορά, γιατί σιχάθηκα κάποιους φίλους μου για άλλη μια φορά, γιατί μίσησα κάποιους και αγάπησα κάποιους και δεν ξέρω πια ποιοι είναι ποιοι.

τ) τραγικό: αφού κάθε μέρα που περνούσε, η γνώμη μου για μένα έπεφτε κατά 0.8 μονάδες. Αχ Γιώργο πρέπει να συνέλθεις.

υ) υπεριώδες: γιατί ήμουν πολύ blue. χα.              χα.                       χα.                            χα.                                  χα.                                                                 χα.

φ) φοβιστικό: οτι δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω. οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν.

χ) χαμένο: ήδη ανάμεσα σε αριθμούς που δεν θα σημαίνουν τίποτα σε μερικά χρόνια. ξεχνάω πιο πολλά απ' όσα θα 'πρεπε.

ψ) ψαρωτικό: γιατί με ψάρωσες και μόνο που με κοίταξες λίγο παραπάνω. δεν χρειάζομαι εξηγήσεις αλλά έχω ψαρώσει πολύ και ελπίζω να σταματήσεις. αλλιώς θα σταματήσω να ψαρώνω και θα αρχίσω να πιστεύω.

ω) ωχρό, ωχρό του προσώπου σου τις ελάχιστες φορές που τόλμησες να σε κοιτάξεις στον καθρέφτη και άρρωστο κίτρινο του ήλιου που σιχαίνεσαι και της άμμου που ήδη κάλυψε τα ίχνη που αφήσαμε στην παραλία και τώρα είναι σα να μην περάσαμε ποτέ.

Με λίγα λόγια καλά περάσαμε.

https://www.youtube.com/watch?v=k-lwI_4CdKU

αφού δεν έχω λεφτά

Πόσο παράξενο που παραξενεύεσαι όταν σου λέω πως δεν έχω φίλους.

Σίγουρα δεν εννοώ οτι δεν έχω μη εχθρούς.
Σίγουρα δεν εννοώ οτι δεν έχω ανθρώπους που με συμπαθούν.

Απλά δεν έχω φίλους.

Πες μου εσύ. Για να μη λέω εγώ. Όταν μιλάμε ποιος βαριέται περισσότερο;
Γιατί εγώ σου μιλάω και κοιτάω και το πρόσωπο σου. Και το πρόσωπο σου είτε βαριέται είτε δείχνει οτι δεν καταλαβαίνεις τι λέω. Και με τη δική μου λογική (που μπορεί και να είναι λάθος αλλά δεν είναι) αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε καλοί φίλοι.

Νιώθω πως με βαριέσαι. Και νιώθω πως δεν έχεις άδικο γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ.

Όμως, αφού δεν είμαστε φίλοι, κι εγώ πρέπει να έχω φίλους για να διατηρώ τη νοητική μου κατάσταση σταθερή και καλή, τότε τι; Γιατί ναι, να καθίσουμε σε μέρη μαζί και να μιλήσουμε. Όμως εγώ δεν λέω αυτά που θέλω να πω (άρα τι ανάγκη εξυπηρετώ) κι εσύ δεν ακούς αυτά που θες να ακους (άρα τι ανάγκη εξυπηρετώ ξανά).

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε με σας, ούτε με μένα. Δεν ξέρω πως να επικοινωνήσω χωρίς τα προσχήματα των παιχνιδιών ή των κουτσομπολιών. Απλά δεν ξέρω. Μου είναι τόσο δύσκολο και επειδή ξέρω οτι δεν είναι φυσιολογικό να είναι δύσκολο με δυσκολέυει πιο πολύ αυτό. Πρέπει όμως να επικοινωνήσω με κάποιονα. Αλλιώς τη δίνη στην οποία βρίσκομαι η οποία καταλήγει στην απομονωση δεν θα την ξεφύγω με τίποτα.

48.0 strokes per minute

Το αγαπημένο μου χρώμα είμαι το

δεν έχω αγαπημένο μου χρώμα. Μου αρέσουν όλα τα χρώματα, ανάλογα που και πως τα βλέπεις.

Πάντα επιστρέφω στη φύση, πάντα επιστρέφω στα βασικά για να ανταπεξέλθω στην πολύπλοκη πραγματικότητα. Όμως, έτσι δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι, μόνο να ανακουφιστείς (ψεύτικα). Γιατί, πραγματικά, η πολυπλοκότητα είναι κάτι ισχύον, δεν θα αλλάξει ούτε θα απλοποιηθεί επειδή εγώ δεν μπορώ να το αναλύσω.

Όπως και στη δουλειά, όταν ξεκινάω, πολλές φορές ο ρυθμός της μηχανης είναι πιο γρήγορος από τον δικό μου. Και λέω από μέσα μου "ουφ ουφ (με κάποια βρισιά συνήθως) δεν προλαβαίνω, πάει πολύ γρήγορα". Η απάντηση του οργανισμού μου σε αυτή την πραγματικότητα, και νοητική απάντηση αλλά και σωματική, είναι απλή στη θεωρία, δύσκολη στην εφαρμογή. Πρέπει απλά να κάνω πιο γρήγορα. Πρέπει να δουλέψω πιο αποτελεσματικά και πιο γρήγορα. Πρέπει. Δεν έχει μα και μου. Άμα έχει μα και μου τότε δεν θα το καταφέρω. Η μηχανή απέναντι μου δεν έχει αισθητήρες για τον πανικό μου ή για την κούραση μου ή για κάτι αντίστοιχο. Θα συνεχίσει να φέρνει κομμάτια με τον ρυθμό τάδε και δεν θα τον αλλάξει που να χτυπιέμαι κάτω και να ουρλιάζω.

Άρα θα κάνω πιο γρήγορα. Δε μου αρέσει, είμαι κουρασμένος, βαριέμαι, στεναχωριέμαι, νευριάζω. Αλλά θα κάνω πιο γρήγορα. Και κίνηση την κίνηση θα γίνομαι όλο και πιο γρήγορος, όλο και πιο πεισμωμένος μέχρι επιτέλους να καταφέρω να βρω ρυθμό πιο γρήγορο από της μηχανής. Και τότε θα μπορέσει το μυαλό μου να ξεκουραστεί.

Πράγματα που χρειάζομαι για να ανταπεξέλθω σε μια τέτοια πραγματικότητα:

1) Πίστη στο οτι θα καταφέρω να ξεπεράσω το ρυθμό του αντιπάλου
2) Ολική άρνηση την πιθανότητας να μην τα καταφέρω
3) Καταπίεση της θέλησης για διαμαρτυρία, για γκρίνια και για φυγοπονίαση
4) Αποφυγή της πορείας των σκέψεων μου από περιοχές που σχετίζονται με το να ψάξω να βρω τρόπους να ξεγελάσω την πραγματικότητα (τη μηχανή) για να γλυτώσω κούραση και προσπάθεια.

Μπορώ να γκρινιάξω μετά. Μπορώ να αμφιβάλλω πριν. Την ώρα την αντιπαράθεσης όμως κανένα από αυτά δεν θα με βοηθήσει. Μόνο θα με καθυστερήσουν. Και ενώ εγώ μπορώ να καθυστερήσω, η μηχανή δεν καθυστερεί ποτέ.

https://www.youtube.com/watch?v=9uu9G2p9sis (τα παιδιά του ήλιου)

Nαι ναι ξέρω πως οι Μ83 είναι δικοί σας μόνο αλλά βρήκατε το δάσκαλο σας.

Και ενώ αυτό το τραγούδι σημαίνει έρωτας για μένα, εσύ Αφροδίτη, είσαι ακριβώς το αντίθετο, το παιδί του ήλιου και του φωτός, το παιδί της νεότητας και της δημιουργίας. Και ενώ εγώ θα ταίριαζα με το αντικείμενο του τραγουδιού παραπάνω, με τα παιδιά του φεγγαριού, γιατί είμαι καταθλιπτικός και βλάκας, εσύ έχεις τέτοιο φως που ειναι σα να με διαπερνούν ακτίνες χ.

Για αυτό άλλωστε και δεν θα μπορούσες ποτέ να κάνεις κάτι άλλο πέρα από το να μου χαμογελάσεις ευγενικά στη στάση των λεωφορείων.

Μη με παρεξηγείς, έχω ξαναδεί κι άλλα παιδιά του ήλιου (την Ειρήνη φυσικά). Αλλά πάντα νόμιζα οτι, καλύτερο για μένα θα ήταν να κάνω παρέα με συναφείς ακτινοβολίες. Κι έτσι είχα φανταστεί να κάθομαι σε δωμάτια και η καλύτερη στιγμή μου να είναι να συζητάμε για τη μαυρίλα της ψυχοσύνθεσης μας ακούγοντας Μ83 (προφανώς).

Η καλύτερη στιγμή μου όμως ήταν και θα είναι όταν αποφασίζω και αποφασίζουν τα παιδιά του Ήλιου να μου δώσουν σημασία, να στρέψουν το φως τους προς τα μένα και να με ζεστάνουν. Γιατί βρίσκω παρέα και κατανόηση με τα παιδιά του φεγγαριού αλλά φως, αλήθεια και ζεστασιά βρήκα και βρίσκω μόνο με τα παιδιά του Ήλιου.

Μπλιουυυυυυυ

https://www.youtube.com/watch?v=yQMwM7rROM4

 Να αλλάξουμε ζωή. Να ανταλλάξουμε ζωή:

1) Εγώ με εσένα θέλω να αλλάξουμε ζωές. Να ζήσω εγώ τη δική σου για ένα μήνα κι εσύ τη δική μου για ένα μήνα. Για να δω εγώ πως είναι και να δεις κι εσύ πως είναι. Ειλικρινά, νομίζω πως αν έκανες τη ζωή μου για ένα μήνα θα πέθαινες. Κι εγώ όμως, αν έκανα τη δικιά σου ζωή για ένα μήνα, θα πέθαινα ή τουλάχιστον θα τρελαινόμουν. Τι σημαίνει άραγε αυτό για τις ζωές μας;

(μονιμότητα)
(αποχωρισμός)
(νοσταλγία)

2) Εγώ με εσένα θέλω να αλλάξουμε ζωή. Να ανταλλάξουμε ζωή. Θα σου δώσω εγώ και θα μου δώσεις κι εσύ. Αν μου αρέσεις, αν μου αρέσει, θα σου δώσω πολύ ζωή. Πάρα πολύ. Θα σε πνίξω στη ζωή. Θα μπουχτίσεις. Και αν μου αρέσεις θα μου δώσεις κι εσύ ζωή. Πολύ ζωή. Να μπουχτίσω. Αν όμως μου αρέσεις πολύ δεν θα μπουχτίσω με τίποτα.

(νοσταλγία)
(πως γίνεται να σου δίνω ζωή και να μην την θες;)
(πως γίνεται να θέλω να δώσω τόση ζωή και να μην την θες;)
(πως γίνεται να μη με θες; Αφού σε θέλω τόσο πολύ)
(τι παράξενο)

Είμαι τόσο ανυπόμονος να δω τι μου επιφυλάσσει η επόμενη ζωή.

Έχω κόψει τα πολλά πολλά για να μη λες.

Ποστ χωρίς τίτλο - ζωή εκτός ισορροπίας

κογιανισκάτσι

κογιανισκάτσι

Δεν βαριέμαι τη δουλειά, βαριέμαι να γυρίζω στο σπίτι. Τελικά η δουλειά μου απέχει 9,36 χλμ από το σπίτι. 19 χλμ περίπου την ημέρα.

κογιανισκάτσι

Τιν τιν τιν τιν τιν. Διάλλειμα. 1140 δευτερόλεπτα και μειώνονται. Πήγα να κάτσω. 1040 δευτερόλεπτα και μειώνονται. Κοιτάω το κενό. Κοιτάω το κενό. Κοιτάω το κενό. Κοιτάω το ρολόι. 840 δευτερόλεπτα και μειώνονται. Μπαίνει κάποιος στο καπνιστήριο. Δεν θέλω να μιλήσω. Αν όμως τον γνωρίζω θα μιλήσουμε αναγκαστικά. 700 δευτερόλεπτα και μειώνονται. "που είσαι σήμερα;". "Πύραυλο, εσύ;". "Παλετοποίηση". Βάζω νερό για να περάσει η ώρα. 600 δευτερόλεπτα. Κάθομαι. Κοιτάω το κενό. Η έκφραση μου είναι τραβηγμένη, κάποιοι το προσέχουν κάποιοι όχι. Κάποιοι το σχολιάζουν, κάποιοι όχι. Αδιάφορο. 400 δευτερόλεπτα και μειώνονται. Πάντα μειώνονται. Τα τελευταία λεπτά χαλαρώνω και δεν κουνιέμαι καθόλου. 180 δευτερόλεπτα και σηκώνομαι. Μπαίνω, βάζω γάντια, βάζω φουλφέης, κουμπώνω στολή και κοιτάω το ρολόι. 15 δευτερόλεπτα. 10. 5. 1. Μπαίνω. Τέλος 1ου διαλλείματος. 2400 δευτερόλεπτα για το επόμενο διάλλειμα. 25200 δευτερόλεπτα για το σχόλασμα. 950400 δευτερόλεπτα για το τέλος της σύμβασης.

κογιανισκάτσι

Ποδήλατο. Μεσημέρι. Σχόλασμα. Εθνική. Παράδρομος. Φορτηγά. Λακούβες. Πονάει το μπούτι μου. Θλάση. Ανηφόρα. Ζέστη. Ιδρώτας. Φανάρι. 4η ταχύτητα για να ξεκινήσω. Παλιά ξεκίναγα με 5η. 7η πια πολύ δύσκολα. Πονάω το μπούτι μου. Θλάση. Στρίψιμο στη Λένορμαν. Κατηφόρα. Ανηφόρα. Περιστέρι. Θηβών. Λακούβες. Ανησυχώ για το ποδήλατο. Ανησυχώ για μένα.

κογιανισκάτσι

Σπίτι. Αντίστροφη μέτρηση για ύπνο. Φαγητό. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω με τη μαμά μου αλλά θέλει παρέα και στεναχωριέμαι. Στεναχωριέμαι όσο τρώω. Μιλάω όσο μπορώ. Έφαγα. Μπάνιο. Αναγκαστικά. Βαριέμαι να κάνω μπάνιο. Δουλεύω και αύριο έτσι κι αλλιώς. Τουλάχιστον με το νερό δεν ζεσταίνομαι. Ξαπλώνω. Κοιμάμαι. Ονειρεύομαι. Τουλάχιστον αυτό. Ξυπνάω βράδυ. Θέλω να ξανακοιμηθώ αλλά δεν έχει νόημα. Δεν θέλω να σηκωθώ αλλά δεν έχει νόημα ούτε αυτό. Δεν ξανακοιμάμαι και σηκώνομαι.

κογιανισκάτσι

κογιανισκάτσι

Υπολογιστής. Κογιανισκάτσι. Να ηρεμήσω πρέπει. Να ξεχάσω πρέπει. Να ξεχαστώ. Πήγε 11. Πήγε 12. 21000 δευτερόλεπτα μέχρι να χτυπήσω κάρτα. Και μειώνονται. 18000 δευτερόλεπτα μέχρι να ξεκινήσω για τη δουλειά. 17100 δευτερόλεπτα μέχρι να ξυπνήσω και μειώνονται.

κογιανισκάτσι

Άλλη χώρα άλλα χούγια τ' άλλο πράγμα με λαχούρια φόρα το.

Φρίκες. Φρίκη. Φρικάρω. Φρικώδες. Φρικιαστικό. Φρίκουλο. Φρικιό. Φρικ. Φ.

Καρασιά. Καραγεωργίου. Καπαμιρό πάτησα και δεν τους βρήκα.

Εσωτερικά αστεία για εσωτερική κατανάλωση εσωτερικού στο εσωτερικό μου όμως δε γελάει κανείς. Όταν ξερνάω βγάζω και κομμάτι από τα σωθικά μου; Ποιος ξέρει. Δεν εξηγείται πάντως ο τόσος πολύς θόρυβος.

Αν ήμουνα τσιγγάνος θα ήμουνα βασιλιάς των Τσιγγάνων; Έχουνε βασιλιά οι Τσιγγάνοι; Αν άκουγες την πλέυλιστ μου θα έβγαζε πολύ πιο πολύ νόημα αυτή η κουβέντα. Δε με νοιάζει.

Η Βάσω με λέει διπολικό, ο Αντρέας σπιντάκια, ο Κώστας καταθλιπτικό, η Φαίδρα πολύ καλό παιδί και ο κύριος Δημήτρης πολύ υπεύθυνο άτομο. Δυστυχώς και ευτυχώς δεν ισχύει κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά για μένα. Δεν είμαι διπολικός επειδή μιλάω γρήγορα και αλλάζω ύφος εξίσου γρήγορα, δεν είμαι σπιντάκιας επειδή στη δουλειά κάνω σαν τρελός, δεν είμαι καταθλιπτικός επειδή δεν έχω σχέση με τη Μαρία πια, δεν είμαι πολύ καλό παιδί γιατί η Φαίδρα δε με ξέρει αρκετά καλά ακόμα και δεν είμαι πολύ υπεύθυνο άτομο επειδή πάω στην ώρα μου στα ραντεβού, αυτό είναι κοινή λογική.

Είμαι όμως άνθρωπος με ευαισθησίες.

γουατ

https://www.youtube.com/watch?v=WlEQOmGISHM

Ζήτω ο Λένιν ζήτω ο Στάλιν ζήτω ο Κόκκινος Στρατός.

Ζήτω κι ο Ζαχαριάδης που 'ταν γραμματέας άξιος.

Oι τοξότες έχουν τάσεις φυγης. Τι;

https://www.youtube.com/watch?v=on-FTnxjxaU

Όχι όχι δεν έχουν.

Θα το ανέλυα αλλά τώρα πρέπει να φύγω.

i have friends

i definitely have friends

Συμβουλές για ένα καλύτερο 8ωρο (κυρίως για εργοστάσια)

1) Μετά το πρώτο 3ωρο πέρασε το μισό. Μετά το 6ωρο σχόλασες. Μετά το 7ωρο είσαι σπίτι σου.
2) Μην κοιτάς ποτέ το ρολόι σου ή κάποιο άλλο ρολόι.
3) Όταν έχεις διάλλειμα κάνε διάλλειμα και τίποτ' άλλο.
4) Να προετοιμάζεσαι ψυχολογικά τουλάχιστον 1 ώρα πριν για τον εργάσιμο χρόνο που έχεις μπροστά σου.
5) Μην φοβάσαι να κουραστείς. Με την κούραση περνάει πιο γρήγορα η ώρα.
6) Αν μπορείς να σκεφτείς άσχετα πράγματα να ξεχαστείς, κάντο.
7) Ο χρόνος πηγαίνει πότε αργά πότε γρήγορα. Στην πραγματικότητα όμως ο χρόνος πάντα πηγαίνει μπροστά. Να το θυμάσαι αυτό γιατί θα σε βοηθήσει.
8) Αν μπορείς να πας νυσταγμένος στη δουλειά πήγαινε. Δεν αντιλαβάνεσαι και πολλά όσο νυστάζεις. Αλλά να ξέρεις οτι θα περνάς πιο άσχημα όσο δουλεύεις νυσταγμένος.
9) Έχε καλές σχέσεις με τους συναδέλφους σου. Θα σε βοηθήσουν όταν θα βρίσκεσαι σε άσχημη φάση. Να θυμάσαι όμως οτι την ώρα της δουλειάς δεν είσαι φίλος με κανέναν.
10) Μη ζητάς χάρες όσο μπορείς να τ' αποφύγεις.
11) Βρίζε όσο μπορείς με ο,τι χειρότερο μπορείς να σκεφτείς. Θα σε βοηθήσεις να ξεπεράσεις πολλές δυσκολίες.
12) Μην πηγαίνεις πιωμένος και μην πίνεις στη δουλειά σου. Αυτό γιατί: α) Είναι επικίνδυνο για σένα και για τους άλλους, β) Βγαίνει πιο γρήγορα και πιο έντονα η κούραση, γ) Θα κάνεις λάθη και θα τρέχεις διπλά μετά, δ) Γίνεται εύκολα συνήθεια αν δεν το προσέξεις.
13) Αν σου επιτρέπεται τραγούδα ή σφύρα.
14) Όταν θυμώνεις (γιατί θα θυμώνεις), βγάζε το στη δουλειά σου. Μόνο εκεί θα έχει χρησιμότητα έτσι κι αλλιώς.
15) Να θυμάσαι οτι έξω έχεις ζωή και φίλους (αν έχεις) και πως αυτό είναι το σημαντικό, η δουλειά να πάει να γαμηθεί.
16) Να είσαι σχετικά καλός στη δουλειά σου γιατί αλλιώς θα σου κάνουν παρατηρήσεις και θα εκνευρίζεσαι.

Και το πιο σημαντικό:

17) Να έχεις γαμημένη αξιοπρέπεια και να μη φοβάσαι να χάσεις τη δουλειά σου αν οι συνθήκες το απαιτούν. Οι φοβητσιάρηδες γίνονται είτε ρουφιάνοι είτε σκουλήκια που τα πατάνε τα αφεντικά στο κεφάλι. Να γαμηθούνε όλοι, εσύ παράγεις και κανείς δεν θα σε κάνει σκουπίδι για να του βγάλεις παραπάνω κέρδος. Κι αν μείνεις άνεργος-άνεργη στ' αρχίδια σου, ή θα βρεις άλλη δουλειά ή θα κατσικωθείς σε κανέναν άλλον ή θα πεθάνεις από την πείνα. Θυμήσου: Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που παράγουν, είναι αυτοί που κινούν την οικονομία, αυτοί που προσφέρουν και καταπιέζονται όσο κανείς. Μην αφήσεις κανέναν πούστη να σε πείσει για το αντίθετο.

Μου λείπεις λίγο

Φυλάω τους στέρεο νόβα για τις μέρες που θα είμαι μόνος μου στην Αθήνα. Μόνο τότε αξίζει να μπουν στο μπ3 μου.

τ
ι
β
ι
ο

και

δ
ε
ν
α
λ
λ
α
ζ
ω
τ
α
η
χ
ε
ι
α
μ
ο
υ

Σημεία που πονούν και απαιτούν προσοχή και φροντίδα αυτόν τον καιρό

Αριστερός αγκώνας (από δουλειά)
Δεξί πέλμα (χρόνιο)
Δεξί και αριστερό γόνατο (από ποδήλατο)
Σύστημα φλεβών αριστερού ποδιού (χρόνιο)
Μέση (από δουλειά)
Μάτια (από λέηζερ)
Δεξί και αριστερό μεγάλο νύχι ποδιού (από τα πολύ κλειστά παπούτσια όλη την ώρα)
Δεξής μηρός και προσαγωγός (από τραυματισμό σε αθλητικές δραστηριότητες)

Οδηγός ταυτομουσικοπροσωπίας

Παρακάτω ακολουθεί κατάλογος των ονομάτων και των τραγουδιών που τα συνοδεύουν. Ψάξε κι εσύ το δικό σου! Κι αν δεν υπάρχει θα συμπληρωθεί όταν είναι, μην ανησυχείς.

1. Κώστας Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
2. Ιωάννα Δ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
3. Ρωμανός Α.- το τραγούδι σου είναι αυτό
4. Βασιλική Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
5. Γιάννης Μαρ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
6. Ιωάννα Β.- το τραγούδι σου είναι αυτό
7. Κώστας Σ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
8. Αργύρης Μ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
9. Μαρία Α.- το τραγούδι σου είναι αυτό
10. Μαρία Α. (για πάντα)- το τραγούδι σου είναι αυτό
11. Αλεξάνδρα Π.- το τραγούδι σου είναι αυτό
12. Κορίνα Γ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
13. Χριστίνα Ν.- το τραγούδι σου είναι αυτό
14. Αλέξανδρος Λ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
15. Διονύσης Α.- το τραγούδι σου είναι αυτό
16. Ανδρομάχη Σ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
17. Πηγή Δ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
18. Γιάννης Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
19. Κατερίνα Μ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
20. Ειρήνη Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
21. Παναγιώτης Ξ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
22. Ελένη Κ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
23. Ελένη Τ.- το τραγούδι σου είναι αυτό
24. Ελένη Ι.- το τραγούδι σου είναι αυτό
25. Πελαγία Τ.- το τραγούδι σου είναι αυτό

Η απεργία δεν είναι αργία, είναι απεργία ή αλλιώς τι-μου-έχει-προσφέρει-το-ελληνικό-συνδικαλιστικό-κίνημα-τα-χρόνια-της-κρίσης

Η φίλη μου η Κωνσταντίνα, που ξέχασα να της πω χρόνια πολλά, με προκάλεσε να γράψω ένα χαρούμενο κείμενο. Για την ακρίβεια ένα κείμενο για κάποιο συναίσθημα πέρα από την κλασική καταθλιψούρα που με διακατέχει. Και θα εκκινήσω την προσπάθεια αυτή με το σημερινό.

Είναι μεσημέρι και περιμένω να περάσει η ώρα να πάω στην πορεία το απόγευμα. Είμαι λίγο απογοητευμένος αυτή την περίοδο από τη συνδικαλιστική και κινηματική δράση που βλέπω και έχω ξενερώσει λίγο για αυτό. Τα τελευταία 8 χρόνια έχω πάει (χωρίς καμία διάθεση υπερβολής ή αυτοπροβολής, οτι και καλά τι;) σε εκατοντάδες συγκεντρώσεις-πορείες-απεργίες-πικετοφορίες-παραστάσεις διαμαρτυρίας και τέτοια. Κάποιος θα μπορούσε να αστειευτεί πως έχω πάει σε πιο πολλά τέτοια απ' όσες φορές έχω κάνει σεξ σ' αυτή την 6ετία. Δεν ισχύει, αλλά τα νούμερα πολύ φοβάμαι οτι δεν έχουν και τόοοοσο(ή τόση;) μεγάλη διαφορά. Ούτε η αίσθηση (και δεν ξέρω αν φταίει το σεξ ή οι πορείες).

Τέλος πάντων, έχω πάει σε πολλά τέτοια πράγματα, σε πιο πολλά απ' όσα έχουν πάει όλοι οι φίλοι μου, ίσως και από το άθροισμα αυτών. Το τι με δίδαξαν θα το αφήσω για μια άλλη φορά. Ένα ευχάριστο πράγμα όμως που έχω να θυμάμαι από αυτή τη διαδικασία είναι οι μέρες απεργίας.

Κάτι που δε συμβαίνει και πολύ συχνά πια. Στο δικό μου μυαλό η απεργία διαφέρει από μια πορεία απογευματινή, μια πορεία διαμαρτυρίας ή μια συγκέντρωση για κάποιο νομοσχέδιο. Κρύβει μέσα της μεγαλύτερο ρίσκο, μεγαλύτερο κίνδυνο και σίγουρα πιο πολλή αποφασιστικότητα. Μην ξεχνάμε άλλωστε οτι όταν κάποιος απεργεί, ρισκάρει. Τη δουλειά του, το νοίκι του επόμενου μήνα, χάνει το μεροκάματο, πάει το μπάτζετ του μήνα πίσω. Και κάποιες φορές πολύ πίσω. Ακόμα και οι περιπτώσεις όπου κάποιοι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να απεργήσουν χωρίς να ρισκάρουν τη δουλειά τους, αυτό είναι αποτέλεσμα πολύχρονων αγώνων και συγκρούσεων και όχι βολέματος και δεν είναι λόγος για αρνητισμό. Καλά κάνουν, έτσι θα έπρεπε να είναι όλοι οι χώροι δουλειάς.

Έτσι κι αλλιώς στις συνθήκες "ελευθερίας" του καπιταλιστικού συστήματος ο εργαζόμενος έχει το ελεύθερο να δουλέψει όπου θέλει. Αν υπάρχει δουλειά βέβαια και με όσα τον πληρώνει ο εργοδότης και για όσο τον θέλει. Συνεπώς το μόνο του όπλο, το πιο βασικό δηλαδή, όχι το μόνο, είναι να αρνηθεί να δουλέψει όταν το κρίνει σκόπιμο.

Σε αυτή την ιστορία μπαίνω εγώ όταν, σε κάποια απεργία πριν κάποια χρόνια, γιατί περνάνε και μεγάλες περιόδους ανεργίας στη ζωή μου, βρέθηκα να εργάζομαι σε μια βιομηχανία. Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν η απεργία εγώ είχα να δουλέψω εκείνη την Τετάρτη, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά μου φαινόταν (και μου φαίνεται) ανήκουστο να πάω για δουλειά σε μέρα απεργίας κι έτσι τις προηγούμενες μέρες έπρεπε να πάω στον διευθυντή του εργοστασίου και να δηλώσω και οτι θα λείπω αλλά και το γιατί.

Πήγα λοιπόν στο διευθυντή με την ψυχή στο στόμα, με ένα άγχος τελείως χωρίς λόγο, και του είπα αυτά που έπρεπε να του πω. Και μετά από μια μικρή συζήτηση συνεννοηθήκαμε κι έφυγα. Το ευχάριστο συναίσθημα μου δεν γεννήθηκε τότε, τότε απλά ανακουφίστηκα που έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω και τελείωσε. Την μέρα της απεργίας όμως, όταν ξύπνησα το πρωί για δουλειά στις 5.30 και δεν ξεκίνησα για το εργοστάσιο αλλά για την απεργία, όταν είχα στο μυαλό μου οτι, ξέρεις τι, τώρα θα έπρεπε να δουλεύω αλλά δεν πήγα και όχι από τεμπελιά ή αρρώστια αλλά επειδή αυτό έκρινα σωστό, αυτή η αίσθηση ήταν κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο.

Αντιλαμβάνομαι οτι μοιάζει γραφικό και εκτός εποχής αλλά δεν είναι. Και δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν το κάνεις. Δεν είμαι κανένας μεγάλος συνδικαλιστής ή κάτι, απλά τυχαίνει να νιώθω καλά που δουλεύω και ακόμα καλύτερα όταν, σαν εργαζόμενος, διεκδικώ και αγωνίζομαι για να πάρω αυτά που παράγω στα χέρια μου.

Ανά τα χρόνια πολλές διαφωνίες έχουν προκύψει με άλλους ή και με τον εαυτό μου. Για το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, για το αν έχουν αποτέλεσμα, για τις επιλογές διαμαρτυρίας, για το αν αξίζει να ασχολείσαι και τόσα άλλα. Απαντήσεις έχουν δοθεί, ανταπαντήσεις έχουν ξαναδοθεί, το έχω συζητήσει άπειρες φορές με γνωστούς και αγνώστους, με εργαζόμενους, με άνεργους, με φοιτητές, με μαθητές, με συνταξιούχους. Εγώ, μέχρι και σήμερα, απογοητευμένος όπως είμαι, κουρασμένος και πικραμένος, επιμένω οτι δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη περηφάνια και ζεστασιά απ' όταν δήλωσα απεργία και έλειψα από τη δουλειά μου, σε ένα εργοστάσιο πλαστικών, ένα φθινόπωρο του 2010κάτι.

Και ας με λοιδορούν τα αστικά μυαλά σας.

Έρχεται η κρεμάλα.

Κουφάλεςςςςςςς.

20 πράγματα που ενδιαφέρουν τους φίλους μου και δεν ενδιαφέρουν εμένα

1) Γάτες
2) Σκύλοι
3) Ομάδες
4) Φεμινισμός
5) Λοιπά ζώα
6) Χοροί λατινοειδούς χαρακτήρα
7) Πειραματική ελληνική μουσική
8) Η Ριάνα
9) Άλλες διασημότητες που εμφανίζονται κατά καιρούς
10) Ποιος είναι γκέυ και ποιος όχι
11) Ποιος είναι γκέυ και δεν το παραδέχεται
12) Ναρκωτικά
13) Τσιγάρα και παρελκόμενα
14) Αν ο Σύριζα είναι αριστερός
15) Αν κάποιο άλλο κόμμα είναι αριστερό
16) Αν είναι καλύτερος ο Σύριζα ή η ΝΔ
17) Η Γιουροβίζιον
18) Τα Όσκαρ
19) Ποιος θα βγει πρόεδρος της Αμερικής
20)  Αν ο Γιώργος θα αυτοκτονήσει ή όχι

Κοίτα με πως μιλάω με ονόματα γαμώ τους (μην το πεις)

Δεν έχω πετάξει ποτέ.

Είμαι σχεδόν σίγουρος για αυτό. Την τελευταία φορά που στάθηκα στον αέρα για τόση ώρα ώστε να νομίσω οτι πέταξα ήταν στο σπίτι της Ελένης στους Αμπελόκηπους. Κι άλλες φορές στάθηκα στον αέρα, αιωρήθηκα και, δεν ξέρω πως το κάνετε εσείς, εγώ, επειδή είμαι δυνατός στα πόδια, μπορώ να πηδήξω ψηλά και να μείνω για λίγο εκεί. Κι έτσι νομίζω οτι πετάω για το ένα εκατοστό του δευτερολέπτου. Συγγνώμη δηλαδή, επειδή είναι για λίγο δε μετράει; Εγώ λέω πως μετράει. Απλά είναι για λίγο.

Άρα έχω πετάξει για λίγο.

Τώρα όμως έχω πάθει θλάση. Και η αιώρηση μου διαρκεί πολύ λιγότερο. Και δηλαδή, δεν είναι μόνο αυτό. Τώρα για να πηδήξω πρέπει να το σκεφτώ διπλά και τριπλά. Πρέπει να ξέρω τι κίνηση θα κάνω, πως θα προσγειωθώ, τι στάση θα κρατήσω στο πάνω και στο κάτω. Όταν είσαι τραυματισμένος, χάνεις τον αυθορμητισμό σου. Άρα τώρα οι πτήσεις μου είναι μικρές, είναι αδύναμες, είναι φοβισμένες, είναι γεμάτες αμφιβολία.

Πρέπει να αιωρηθώ.

Αφοβα όμως. Ξέρεις, δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω και πράγματα που δεν κάνω συνήθως. Δε μου φαίνεται αλλά μπορώ να κάνω λάθη που να βασίζονται στα θέλω μου και μόνο. Μπορώ να πέσω στο επίπεδο σου. Μπορώ να μην είμαι υπολογιστής ορισμένες φορές. Και για την Αναστασία ειδικά μπορώ να μην είμαι επικριτικός και μπορώ να μην έχω άσχημη συμπεριφορά. Αλήθεια, μπορώ. Μπορώ να έχω φύλο και να είναι αντρικό, μπορώ να έχω τεστοστερόνη (ή όπως λέγεται) επειδή αυτό τυχαίνει να μπορώ να έχω αλλά μπορώ να την εκκρίνω, ξέρεις.

Το κυριότερο, μπορώ να σου μιλήσω για αυτά και κατ' ιδίαν. Αν ποτέ αναγνωρίσω, εγκρίνω και δεχτώ το ειλικρινές σου ενδιαφέρον για αυτές τις ιστορίες.

Θα σου 'κανε εντύπωση αν γινόμουν αληθινό πρόσωπο και μιλούσα σαν ανθρώπινο ον;

Ορισμένες φορές ζηλεύω που δεν είμαι μέσα στις πολύπλοκες σχέσεις που έχουν οι φίλοι μου. Είμαι πάντα λίγο εκτός. Αν και η Πηγή μπορεί νομίζω να επιβεβαιώσει πόσο καλά κάνω που δεν το κάνω.

Κι όμως, αν δεν είμαι άνθρωπος (αλλά ένα πλαστικό ομοιωμα, που γράφει κι ένα τραγούδι) πως γίνεται να φιλιέμαι με ανθρώπους; Ανέκαθεν το θεωρούσα ανθρώπινο χαρακτηριστικό να μπορείς να ακουμπάς τα χείλη σου με κάποιου άλλου και να χαίρεστε για αυτό το γεγονός. Κι ακόμα κι αν το φιλί είναι χάλια, πάντα είναι ωραία η αίσθηση. Ίσως γιατί νιώθεις οτι επιτέλους συμβαδίζει η θέληση σου και ο σκοπός σου και το feeling σου με του άλλου.

Γιατί έτσι κι αλλιώς συμβαίνει σπάνια. Είμαστε πολύπλοκες προσωπικότητες εμείς οι νέοι.