Μια λέξη, τόσα γεγονότα μαζί.
Τηλέφωνα σκάνε από παντού. Η ίδια λέξη ακούγεται από τόσες διαφορετικές φωνές. Ήττα, ήττα, ήττα, ήττα, λοχαγέ. Στον χάρτη γεμίζουν κόκκινα βέλη και στίγματα. Ήττα. Φωνάζουν οι αξιωματικοί στο δωματιάκι σκόρπιες λέξεις, πρόχειρα σχέδια για να μη γίνει η κατολίσθηση χιονοστιβάδα και σαρώσει όλη τη μικρή μας επανάσταση. Ήττα.
Μάθαμε από τις σχολές και τα σεμινάρια να την περιμένουμε. Να την προβλέπουμε. Και όσο μπορούμε να την αποφεύγουμε. Τι να περιμένεις. Και αυτή εγώ την περίμενα. Τι ωφέλησε. Αριθμοί άπειροι, σχόλια, φωνές, πανικός που υπογραμμίζουν αυτό που θα έπρεπε να είχα προβλέψει. Αυτό που θα έπρεπε να είχα αποφύγει.
"Το βορειοδυτικό αντέρεισμα έπεσε και η 31η ταξιαρχία υποχωρεί στον νοτιοδυτικό προς αυτήν όγκο για κάλυψη". Ήττα.
"Το 3ο τάγμα εθνοφυλακής απέτυχε να αποκρούσει την έφοδο του εχθρού και εγκατέλειψε τις θέσεις του μετά από 2ωρη μάχη". Ήττα.
"Η 2η και η 3η μοίρα πυροβολικού δεν κατάφερε να καλύψει την τακτική υποχώρηση των τμημάτων μας και υποχρέωσε σε καθήλωση τις 13η, 6η ταξιαρχία και 12η ίλη τεθωρακισμένων". Ήττα.
Και τα νέα συνέχισαν να έρχονται. Γρήγορα. Και μετά από λίγο σταμάτησαν. Πάλι γρήγορα.
Γρήγορα το σχήμα που θύμιζε αμοιβάδα, οι προελάσεις μας, οι επεκτάσεις μας, οι προεξοχές του χάρτη, όλα, όλα, γρήγορα γυρίζουν πίσω. Όποια ανάπτυξη είχες, ό,τι θέσεις πρόλαβες να καταλάβεις, όλα ανάποδα. Γυρίζουν πίσω, όσοι έμειναν, και αγωνιούν να βρουν μια ασφαλή θέση, ένα βράχο να κρατηθούν, μια τρύπα να κρυφτούν από τις εκρήξεις.
Υποχώρηση, λοιπόν, μπροστά στην ήττα, σκύψιμο μπροστά στην ορμή του αντιπάλου. Ίσως να ξαναβγούμε από τις τρύπες μας, ίσως και όχι. Ίσως μείνουμε σκυμμένοι μέχρι να μας πυροβολήσουν το σβέρκο. Ίσως και όχι.
Υποχώρηση μπροστά στην ήττα. Μαζεύεται ο ζωτικός μας χώρος, γίνεται από μπάλα του μπάσκετ, μπάλα του τέννις, τρελομπαλάκι, κουμπί και μετά κεφαλάκι καρφίτσας. Ο λοχαγός συνεχίζει όμως να σημειώνει τις περιοχές, ακόμα κι όταν ζητήσει μολύβι αντί για μαρκαδόρο για να φαίνεται. Ήττα. Τη νιώθω να με δηλητηριάζει, να με πονάει κάπως βαθιά, ακόμα και εμένα που είμαι μια ορντινάντσα, τη νιώθω να με περιορίζει, να με κάνει να κλείνομαι στον εαυτό μου, να τραβάω πίσω τις δυνάμεις μου, να βρουν πιο σίγουρα στηρίγματα πιο κοντά σε μένα, να παίρνω πίσω τις φιλοφρονήσεις που μου έκανα, να νιώθω πως πέρασε ο καιρός αλλά δεν πέρασε στ' αλήθεια, ή μήπως πέρασε, α, αυτή η ήττα με μπερδεύει, μικρή, μεγάλη, δεν κατάλαβα καν γιατί και πως έχασα απλά ξέρω πως νιώθω σαν να έφαγα μεγάλη ήττα και αυτό με κάνει να κλείνομαι και να ονειρεύομαι μεγάλα κατορθώματα και σχέδια για να ξεχνάω την αληθινή και πέρα για πέρα πικρή ήττα που έφαγα σήμερα.
Τηλέφωνα σκάνε από παντού. Η ίδια λέξη ακούγεται από τόσες διαφορετικές φωνές. Ήττα, ήττα, ήττα, ήττα, λοχαγέ. Στον χάρτη γεμίζουν κόκκινα βέλη και στίγματα. Ήττα. Φωνάζουν οι αξιωματικοί στο δωματιάκι σκόρπιες λέξεις, πρόχειρα σχέδια για να μη γίνει η κατολίσθηση χιονοστιβάδα και σαρώσει όλη τη μικρή μας επανάσταση. Ήττα.
Μάθαμε από τις σχολές και τα σεμινάρια να την περιμένουμε. Να την προβλέπουμε. Και όσο μπορούμε να την αποφεύγουμε. Τι να περιμένεις. Και αυτή εγώ την περίμενα. Τι ωφέλησε. Αριθμοί άπειροι, σχόλια, φωνές, πανικός που υπογραμμίζουν αυτό που θα έπρεπε να είχα προβλέψει. Αυτό που θα έπρεπε να είχα αποφύγει.
"Το βορειοδυτικό αντέρεισμα έπεσε και η 31η ταξιαρχία υποχωρεί στον νοτιοδυτικό προς αυτήν όγκο για κάλυψη". Ήττα.
"Το 3ο τάγμα εθνοφυλακής απέτυχε να αποκρούσει την έφοδο του εχθρού και εγκατέλειψε τις θέσεις του μετά από 2ωρη μάχη". Ήττα.
"Η 2η και η 3η μοίρα πυροβολικού δεν κατάφερε να καλύψει την τακτική υποχώρηση των τμημάτων μας και υποχρέωσε σε καθήλωση τις 13η, 6η ταξιαρχία και 12η ίλη τεθωρακισμένων". Ήττα.
Και τα νέα συνέχισαν να έρχονται. Γρήγορα. Και μετά από λίγο σταμάτησαν. Πάλι γρήγορα.
Γρήγορα το σχήμα που θύμιζε αμοιβάδα, οι προελάσεις μας, οι επεκτάσεις μας, οι προεξοχές του χάρτη, όλα, όλα, γρήγορα γυρίζουν πίσω. Όποια ανάπτυξη είχες, ό,τι θέσεις πρόλαβες να καταλάβεις, όλα ανάποδα. Γυρίζουν πίσω, όσοι έμειναν, και αγωνιούν να βρουν μια ασφαλή θέση, ένα βράχο να κρατηθούν, μια τρύπα να κρυφτούν από τις εκρήξεις.
Υποχώρηση, λοιπόν, μπροστά στην ήττα, σκύψιμο μπροστά στην ορμή του αντιπάλου. Ίσως να ξαναβγούμε από τις τρύπες μας, ίσως και όχι. Ίσως μείνουμε σκυμμένοι μέχρι να μας πυροβολήσουν το σβέρκο. Ίσως και όχι.
Υποχώρηση μπροστά στην ήττα. Μαζεύεται ο ζωτικός μας χώρος, γίνεται από μπάλα του μπάσκετ, μπάλα του τέννις, τρελομπαλάκι, κουμπί και μετά κεφαλάκι καρφίτσας. Ο λοχαγός συνεχίζει όμως να σημειώνει τις περιοχές, ακόμα κι όταν ζητήσει μολύβι αντί για μαρκαδόρο για να φαίνεται. Ήττα. Τη νιώθω να με δηλητηριάζει, να με πονάει κάπως βαθιά, ακόμα και εμένα που είμαι μια ορντινάντσα, τη νιώθω να με περιορίζει, να με κάνει να κλείνομαι στον εαυτό μου, να τραβάω πίσω τις δυνάμεις μου, να βρουν πιο σίγουρα στηρίγματα πιο κοντά σε μένα, να παίρνω πίσω τις φιλοφρονήσεις που μου έκανα, να νιώθω πως πέρασε ο καιρός αλλά δεν πέρασε στ' αλήθεια, ή μήπως πέρασε, α, αυτή η ήττα με μπερδεύει, μικρή, μεγάλη, δεν κατάλαβα καν γιατί και πως έχασα απλά ξέρω πως νιώθω σαν να έφαγα μεγάλη ήττα και αυτό με κάνει να κλείνομαι και να ονειρεύομαι μεγάλα κατορθώματα και σχέδια για να ξεχνάω την αληθινή και πέρα για πέρα πικρή ήττα που έφαγα σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου