Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

μ

Τελευταία προσπαθώ να κάνω trademark μου τη φράση: "είμαι πολύ στεναχρημένος". Βασικά όχι τελευταία, καιρό. Όχι το νόημα της φράσης, τη φράση ακριβώς. Και παρόλο που μου ταιριάζει συχνά και την αγαπώ σα φράση, αυτή τη στιγμή δεν μου πάει. Όχι γιατί το νόημα της δεν είναι σωστό αλλά γιατί δεν ταιριάζει ηχητικά με τη διάθεση. Το "είμαι πολύ στεναχωρημένος" είναι περίπλοκη φράση, θέλει πολλές συλλαβές για να το πεις ενώ, όταν είσαι στ' αλήθεια "πολύ στεναχωρημένος" (ή όταν εγώ είμαι), δεν θες να πεις τίποτα, πόσο μάλλον όλη αυτή τη μαλακία.

Σήμερα λοιπόν, ενώ είμαι πολύ στεναχωρημένος, δεν θέλω να το λέω έτσι, θέλω να κάνω ένα μ, ένα, όχι μμμμμμ, ούτε μμμ, ούτε καν μμ. μ. Με πολύ αέρα, να ακούγεται βαθύ αλλά και σιγανό και να ακούγεται και ο αέρας που περνάει τις ελλατωματικές μου αμυγδαλές. Μ.

Ορισμένες φορές πιστεύω πως χρειάζεται να έρθει κάποιος και να μου ρίξει χαστούκι. μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου