Πόσο παράξενο που παραξενεύεσαι όταν σου λέω πως δεν έχω φίλους.

Σίγουρα δεν εννοώ οτι δεν έχω μη εχθρούς.
Σίγουρα δεν εννοώ οτι δεν έχω ανθρώπους που με συμπαθούν.

Απλά δεν έχω φίλους.

Πες μου εσύ. Για να μη λέω εγώ. Όταν μιλάμε ποιος βαριέται περισσότερο;
Γιατί εγώ σου μιλάω και κοιτάω και το πρόσωπο σου. Και το πρόσωπο σου είτε βαριέται είτε δείχνει οτι δεν καταλαβαίνεις τι λέω. Και με τη δική μου λογική (που μπορεί και να είναι λάθος αλλά δεν είναι) αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε καλοί φίλοι.

Νιώθω πως με βαριέσαι. Και νιώθω πως δεν έχεις άδικο γιατί ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ.

Όμως, αφού δεν είμαστε φίλοι, κι εγώ πρέπει να έχω φίλους για να διατηρώ τη νοητική μου κατάσταση σταθερή και καλή, τότε τι; Γιατί ναι, να καθίσουμε σε μέρη μαζί και να μιλήσουμε. Όμως εγώ δεν λέω αυτά που θέλω να πω (άρα τι ανάγκη εξυπηρετώ) κι εσύ δεν ακούς αυτά που θες να ακους (άρα τι ανάγκη εξυπηρετώ ξανά).

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε με σας, ούτε με μένα. Δεν ξέρω πως να επικοινωνήσω χωρίς τα προσχήματα των παιχνιδιών ή των κουτσομπολιών. Απλά δεν ξέρω. Μου είναι τόσο δύσκολο και επειδή ξέρω οτι δεν είναι φυσιολογικό να είναι δύσκολο με δυσκολέυει πιο πολύ αυτό. Πρέπει όμως να επικοινωνήσω με κάποιονα. Αλλιώς τη δίνη στην οποία βρίσκομαι η οποία καταλήγει στην απομονωση δεν θα την ξεφύγω με τίποτα.