Δεν ξέρω αν έχω ξαναγράψει για αυτό που θα γράψω τώρα. Αν το έχω κάνει συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι. Το σημερινό μας θέμα είναι ο χορός. Ξέρετε τώρα. Ντανς. Πρώτα θα τον διαχωρίσω σε υποκατηγορίες και μετά θα τον αναλύσω όπως νομίζω(περιμένοντας για ένα χαμόγελο από ένα παιδί του ήλιου ίσως). Λοιπόν οι διάφοροι χοροί για μένα χωρίζονται σε 2 μεγάλες κατηγορίες:
1. Στην πρώτη κατηγορία βρίσκονται οι χοροί οι οποίοι βασίζονται σε βήματα συγκεκριμένα, τα οποία είναι καθορισμένα από πριν, χωρίς πολλά περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς. Τυπικά παραδείγματα είναι οι παραδοσιακοί χοροί όπως το χασάπικο, το χασαποσέρβικο, το τσάμικο αλλά και το τανγκό, όλα τα λάτιν(βαριέμαι να γράφω όλες αυτές τις πίπες) και λοιπά. Πιάνετε το νόημα νομίζω.
2. Στη δεύτερη κατηγορία βρίσκονται οι χοροί οι οποίοι είναι εξ ολοκλήρου πάνω στο χέρι του χορευτή να αποφασίσει τι κινήσεις θα κάνει. Αυτοί οι χοροί, επειδή ακριβώς δεν έχουν βήματα και μεθοδολογία εξάσκησης τους, δεν έχουν και όνομα(ίσως με μια εξαίρεση, το ζειμπέκικο, το οποίο το κατατάσσω εδώ για δικούς μου λόγους που βαριέμαι να εξηγήσω). Έλεγα λοιπόν ότι αυτοί οι χοροί δεν έχουν όνομα και όταν χορεύεις έτσι, ο χορός σου παίρνει το όνομα της μουσικής που χορεύεις. Απλά παραδείγματα: Αυτός χορεύει χιπ χοπ, ντάμπστεπ, ντι εν μπι(ναι επίτηδες τα γράφω έτσι, γιατί μου φαίνονται αστεία), τανγκό(αλλά χωρίς να ακολουθείς βήματα απλά να κάνεις μαλακίες) κλπ.
Αυτές είναι οι κατηγορίες που ξεχωρίζω εγώ. Σε αυτό το σημείο λοιπόν θα ήθελα να σταθώ σε καθεμιά για να πω 1-2 πράγματα. Όποιος με έχει δει να χορεύω σίγουρα θα πει ότι προτιμώ τη δεύτερη κατηγορία. Και θα έχει δίκιο. Όχι ότι δεν μ αρέσουν τα βήματα απλά νομίζω ότι με περιορίζουν. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι έχω άδικο, δεν με νοιάζει, εγώ αυτό αισθάνομαι. Και δεν μου αρέσει πολύ. Ο χορός είναι πολύ παράξενο πράγμα για να συγκεκριμενοποιηθεί σε βήματα και τακτικές και μαλακίες. Ο χορός είναι… όχι λάθος. Ο χορός ΠΡΕΠΕΙ να είναι τα ένστικτα σου μεταφρασμένα σε γλώσσα σώματος. Δεν πρέπει να χορεύεις χαρούμενος. Αλλά ούτε και λυπημένος. Πρέπει να χορεύεις είτε είσαι το ένα είτε το άλλο. Και όταν χορεύεις πρέπει να δίνεις! Και πρέπει πάντα μα πάντα να χορεύεις με κλειστά μάτια. Δεν χρειάζεται να βλέπεις. Αν βλέπεις έχεις χάσει όλο το νόημα. Με το χορό σου πρέπει να φωνάζεις ότι θες να βιάσεις και να σκοτώσεις. Πρέπει να φωνάζεις πως δεν αγαπάς κανένα και να ουρλιάζεις πόσο αγαπάς τον εαυτό σου. Πρέπει να πονάνε τα πόδια σου από τα χτυπήματα στο σκληρό έδαφος αλλά να μη σταματάς μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Πρέπει ο χορός σου να φωνάζει στο θεό να πεθάνει που σε έκανε έτσι σκατά. Χόρευε και χόρευε και χόρευε. Ούρλιαζε από μέσα σου για να πάρεις λίγη δύναμη ακόμα ώστε να συνεχίσεις όσο πάει. Μη ντρέπεσαι που ιδρώνεις. Μη ντρέπεσαι που φαίνεσαι γελοίος(γιατί φαίνεσαι). Μη ντρέπεσαι που η γκόμενα που θες να ρίξεις σου ρίχνει βλέμματα γεμάτα αηδία που χορεύεις σαν παρανοικός. Έλα, όλοι ξέρουμε πως όταν χορεύεις έτσι, αν σου έβαζαν ένα ωραίο μακρύ μαχαίρι στο χέρι, θα έσφαζες τουλάχιστον 30 άτομα από την τρέλα σου και μόνο. Δεν έχεις μαχαίρι αλλά δεν χρειάζεσαι. Ότι δύναμη ονειρεύεσαι να ασκήσεις σε βία ή σε ευχαρίστηση ή σε συναίσθημα άσκησε τη στο σώμα σου. Πίεσε το μέχρι να εκραγεί. Και να νιώθεις τη μουσική μέχρι το μυαλό σου. Να μην αντιλαμβάνεσαι κάτι άλλο. Ούτε τη ζέστη, ούτε τον πόνο, ούτε την ντροπή. Πάντα να αυτοσχεδιάζεις και ποτέ μη δίνεις σημασία στους χορούς των άλλων. Άμα χορεύεις όπως θέλει το μυαλό σου να χορέψεις, τότε ο χορός σου θα είναι και καλύτερος και πιο δυνατός. Ασύγκριτα πιο δυνατός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου