Υπόσχομαι*

Στο φανάρι που στρίβει για το σπίτι μου,

εκεί κάνω πάντα τη μικρή μου παρανομία,

η επαναστατική μου δράση εκεί σταματά,

φοβάμαι.

Εγώ τους φοβάμαι τους σεισμούς σου θεατρίνε της συμφοράς,

Κάνουν πολύ δυνατό θόρυβο,

φέρνουν ζημιές,

φωνές,

νεκρούς,

για αυτό τους φοβάμαι τους σεισμούς,

ακούς;

Να μη χαλιέσαι,

νιώθω ήδη έτσι,

δεν χρειάζομαι τη χαιρεκακία σου,

τη μελιά σου κοροϊδία,

στη δειλία μου απάνω,

ενισχυτή.

Για το ζητιάνο που δεν υπερασπίστηκα,

για αυτόν θα μετανιώσω,

και για αυτόν να γίνω άνθρωπος τρανός και άφοβος,

για σένα όχι,

εσύ μου λες να μη φοβάμαι,

τι είμαι για να μη φοβάμαι,

χαζός;

Θυμάσαι τον φόβο μου;

όχι δεν πάει,

τον έκρυψα βαθιά βαθιά στη μήτρα του,

στην ανθρωπιά,

στην καλοσύνη,

στην αγάπη,

εκεί θα μείνει να θυμίζει σε όποιον το ξεχνάει,

πως φοβάται αυτός που γνωρίζει,

και πως αυτός που γνωρίζει μόνο,

αν τολμήσει,

θα είναι στ’ αλήθεια θαρραλέος.

Θα κάνω ότι καλύτερο,

ή ότι χειρότερο μπορώ σ’ αυτό τον κόσμο.

Αλλά θα το κάνω όχι σα χαζός,

σα θαρραλέος θα το κάνω.

*Μαρία Τριανταφύλλου

ποιητική συλλογή   "Ανάντη"  1994