Συναγωνιστές, συναγωνίστριες
Τις τελευταίες ώρες κάθισα με τους διοικητές όσων μονάδων κατάφερα να βρω για να γράψω την αναφορά που ακολουθεί.
Οι φίλοι μου αποσύρονται από τη γραμμή του μετώπου πιο σύντομα απ' ότι περίμενα και οι σύμμαχοι που κρατούσαν τα μετόπισθεν αρχίζουν να δείχνουν κουρασμένοι και ηττοπαθείς. Είναι πλέον ζήτημα χρόνου να υποχωρήσω βαθιά πίσω από τα υψώματα που έχω καταλάβει με κόπο τα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα συμβεί. Το ζήτημα εδώ είναι να κρίνουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα για τους λόγους που μας οδήγησαν εδώ, να καταλάβουμε σε βάθος τις αδυναμίες μας για να μην τις επαναλάβουμε.
Όπως έχει ειπωθεί και σε άλλες συνεδριάσεις, αυτό που δείχνει το δρόμο στις συμμαχικές δυνάμεις δεν είναι ούτε οι διαταγές, ούτε τα σχέδια, ούτε οι πομπώδεις δηλώσεις βοήθειας κι εκτίμησης. Το πρώτο που μετράει είναι η στάση που θα κρατήσει αυτός που θα βγει μπροστά. Το πρώτο παράδειγμα είναι με τη στάση. Οι δυνάμεις μας, σταθερά το τελευταίο διάστημα, κρατούν λανθασμένη στάση απέναντι στις εξελίξεις και τις δυσκολίες που κρύβουν. Ήταν λογικό λοιπόν να παρασυρθούν ή να αναδιπλωθούν μονάδες που μέχρι τα τώρα έδειχναν σταθερές και ισχυρές.
Η στάση των μονάδων που υπόκεινται αυστηρά στη διοίκηση μας έδειξαν δυσκολία να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα τους, εμφάνισαν σημάδια, αλλού διστακτικότητας και αλλού βιασύνης, λάθος εκτίμηση της κατάστασης σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και δειλία σε συγκεκριμένες συγκρούσεις.
Σύγχρονα με αυτά είναι και φαινόμενα όπου υπήρξε εσωτερική διαπάλη, ιδεολογική και πολιτική, σχετικά με την πορεία του στρατεύματος, εάν ακολουθά σωστή τακτική δηλαδή και εάν πρέπει να συνεχίσει σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτοί οι προβληματισμοί οι οποίοι έχουν ξαναεκφραστεί στο παρελθόν από μερίδα αξιωματικών, επανήλθαν εντονότεροι από κάθε άλλη φορά και κατάφεραν εν τέλει να διαταράξουν την ενότητα και την ηρεμία του στρατεύματος. Χωρίς να αμφισβητούνται οι προθέσεις τους, αυτές οι πρακτικές δεν ωφελούν και δεν ωφέλησαν τη δράση μας στα πεδία των μαχών.
Έχουμε λοιπόν, ένα μέτωπο υπό διάλυση, με άλλες μονάδες να έχουν ήδη βγει εκτός μάχης και άλλες να παραπαίουν ή να υποχωρούν, έστω και με τάξη. Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ευτυχώς, αν και με μεγάλη δυσκολία, οι δικές μας μονάδες κρατούν ακόμα τις θέσεις τους. Πιέζονται αφόρητα όμως. Είναι απαραίτητο η προσοχή μας να στραφεί στην επιστροφή δυνάμεων στο μέτωπο. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αποφευχθεί μια πολύ μεγάλη αναδίπλωση η οποία θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Αυτό θα συμβεί με το συνδυασμό 2 τακτικών:
1) Με το κάλεσμα και συμμετοχή επιλεγμένων καινούργιων δυνάμεων οι οποίες σε μερικό ή ολικό βαθμό θα αναπτυχθούν για να αντικαταστήσουν κατεστραμένα τμήματα στη γραμμή που υπερασπιζόμαστε αυτή τη στιγμή.
2) Με μια δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία επιβάλλεται να επιστρέψουν στη δράση δοκιμασμένες και έμπειρες δυνάμεις, δυνάμεις που για διάφορους λόγους (είτε με δικιά μας ευθύνη είτε όχι) έχουν υποχωρήσει και δυσκολεύονται να (ξανά)αποκτήσουν υψηλό αξιόμαχο. Αυτές οι δυνάμεις, που τις γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν, θέλουν ειδική δουλειά, η καθεμία ξεχωριστά, για να ανακτήσουν το ηθικό τους και την εμπιστοσύνη τους προς τα εμάς.
Καταλήγοντας λοιπόν, τα κύρια καθήκοντα που μπαίνουν με σειρά προτεραιότητας είναι: α) η σταθεροποίηση και πειθάρχηση των δικών μας δυνάμεων ώστε, πέραν των αμυντικών τους καθηκόντων, να μπορούν να δώσουν και στήριξη στα υπόλοιπα αμυνόμενα τμήματα, β) η επίβλεψη των υποχωρούμενων τμημάτων, η εκτίμηση της κατάστασης του καθενός ούτως ώστε να καταρτιστεί σχέδιο δράσης που να μπορεί να εφαρμόστεί αποτελεσματικά για την επιστροφή τους στο πεδίο, γ) έρευνα και επεξεργασία για την εύρεση νέων εφεδρειών.
Εφόσον ολοκληρωθούν αυτά θα καταρτιστεί νέος σχεδιασμός ο οποίος θα πρέπει να συνδυάσει τις νέες συνθήκες με απώτερο σκοπό την εγκατάλειψη της αμυντικής τακτικής και την ανάληψη επιθετικών ενεργειών για την παραπέρα επέκταση της φίλιας περιοχής.Είναι ζήτημα στρατηγικής η εγκατάλειψη της άμυνας και το πέρασμα στην επίθεση, δεν είναι ζήτημα μόνο τακτικής, χωρίς επιθετικές ενέργειες ακόμα και η ισχυρότερη άμυνα είναι καταδικασμένη.
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,
μόνο η πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς.
Καλή συνέχεια
Τις τελευταίες ώρες κάθισα με τους διοικητές όσων μονάδων κατάφερα να βρω για να γράψω την αναφορά που ακολουθεί.
Οι φίλοι μου αποσύρονται από τη γραμμή του μετώπου πιο σύντομα απ' ότι περίμενα και οι σύμμαχοι που κρατούσαν τα μετόπισθεν αρχίζουν να δείχνουν κουρασμένοι και ηττοπαθείς. Είναι πλέον ζήτημα χρόνου να υποχωρήσω βαθιά πίσω από τα υψώματα που έχω καταλάβει με κόπο τα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα συμβεί. Το ζήτημα εδώ είναι να κρίνουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα για τους λόγους που μας οδήγησαν εδώ, να καταλάβουμε σε βάθος τις αδυναμίες μας για να μην τις επαναλάβουμε.
Όπως έχει ειπωθεί και σε άλλες συνεδριάσεις, αυτό που δείχνει το δρόμο στις συμμαχικές δυνάμεις δεν είναι ούτε οι διαταγές, ούτε τα σχέδια, ούτε οι πομπώδεις δηλώσεις βοήθειας κι εκτίμησης. Το πρώτο που μετράει είναι η στάση που θα κρατήσει αυτός που θα βγει μπροστά. Το πρώτο παράδειγμα είναι με τη στάση. Οι δυνάμεις μας, σταθερά το τελευταίο διάστημα, κρατούν λανθασμένη στάση απέναντι στις εξελίξεις και τις δυσκολίες που κρύβουν. Ήταν λογικό λοιπόν να παρασυρθούν ή να αναδιπλωθούν μονάδες που μέχρι τα τώρα έδειχναν σταθερές και ισχυρές.
Η στάση των μονάδων που υπόκεινται αυστηρά στη διοίκηση μας έδειξαν δυσκολία να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα τους, εμφάνισαν σημάδια, αλλού διστακτικότητας και αλλού βιασύνης, λάθος εκτίμηση της κατάστασης σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και δειλία σε συγκεκριμένες συγκρούσεις.
Σύγχρονα με αυτά είναι και φαινόμενα όπου υπήρξε εσωτερική διαπάλη, ιδεολογική και πολιτική, σχετικά με την πορεία του στρατεύματος, εάν ακολουθά σωστή τακτική δηλαδή και εάν πρέπει να συνεχίσει σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτοί οι προβληματισμοί οι οποίοι έχουν ξαναεκφραστεί στο παρελθόν από μερίδα αξιωματικών, επανήλθαν εντονότεροι από κάθε άλλη φορά και κατάφεραν εν τέλει να διαταράξουν την ενότητα και την ηρεμία του στρατεύματος. Χωρίς να αμφισβητούνται οι προθέσεις τους, αυτές οι πρακτικές δεν ωφελούν και δεν ωφέλησαν τη δράση μας στα πεδία των μαχών.
Έχουμε λοιπόν, ένα μέτωπο υπό διάλυση, με άλλες μονάδες να έχουν ήδη βγει εκτός μάχης και άλλες να παραπαίουν ή να υποχωρούν, έστω και με τάξη. Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ευτυχώς, αν και με μεγάλη δυσκολία, οι δικές μας μονάδες κρατούν ακόμα τις θέσεις τους. Πιέζονται αφόρητα όμως. Είναι απαραίτητο η προσοχή μας να στραφεί στην επιστροφή δυνάμεων στο μέτωπο. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αποφευχθεί μια πολύ μεγάλη αναδίπλωση η οποία θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Αυτό θα συμβεί με το συνδυασμό 2 τακτικών:
1) Με το κάλεσμα και συμμετοχή επιλεγμένων καινούργιων δυνάμεων οι οποίες σε μερικό ή ολικό βαθμό θα αναπτυχθούν για να αντικαταστήσουν κατεστραμένα τμήματα στη γραμμή που υπερασπιζόμαστε αυτή τη στιγμή.
2) Με μια δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία επιβάλλεται να επιστρέψουν στη δράση δοκιμασμένες και έμπειρες δυνάμεις, δυνάμεις που για διάφορους λόγους (είτε με δικιά μας ευθύνη είτε όχι) έχουν υποχωρήσει και δυσκολεύονται να (ξανά)αποκτήσουν υψηλό αξιόμαχο. Αυτές οι δυνάμεις, που τις γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν, θέλουν ειδική δουλειά, η καθεμία ξεχωριστά, για να ανακτήσουν το ηθικό τους και την εμπιστοσύνη τους προς τα εμάς.
Καταλήγοντας λοιπόν, τα κύρια καθήκοντα που μπαίνουν με σειρά προτεραιότητας είναι: α) η σταθεροποίηση και πειθάρχηση των δικών μας δυνάμεων ώστε, πέραν των αμυντικών τους καθηκόντων, να μπορούν να δώσουν και στήριξη στα υπόλοιπα αμυνόμενα τμήματα, β) η επίβλεψη των υποχωρούμενων τμημάτων, η εκτίμηση της κατάστασης του καθενός ούτως ώστε να καταρτιστεί σχέδιο δράσης που να μπορεί να εφαρμόστεί αποτελεσματικά για την επιστροφή τους στο πεδίο, γ) έρευνα και επεξεργασία για την εύρεση νέων εφεδρειών.
Εφόσον ολοκληρωθούν αυτά θα καταρτιστεί νέος σχεδιασμός ο οποίος θα πρέπει να συνδυάσει τις νέες συνθήκες με απώτερο σκοπό την εγκατάλειψη της αμυντικής τακτικής και την ανάληψη επιθετικών ενεργειών για την παραπέρα επέκταση της φίλιας περιοχής.Είναι ζήτημα στρατηγικής η εγκατάλειψη της άμυνας και το πέρασμα στην επίθεση, δεν είναι ζήτημα μόνο τακτικής, χωρίς επιθετικές ενέργειες ακόμα και η ισχυρότερη άμυνα είναι καταδικασμένη.
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,
μόνο η πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς.
Καλή συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου