Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Ουδείς αναντικατάστατος λοιπόν



Όλη την ώρα σκέφτομαι την ώρα. Κάνει κρύο και οι λέξεις μου έρχονται συνέχεια στα αγγλικά. Αναγκάζομαι να τις μεταφράζω αλλά πιστεύω όσο γράφω θα μου φύγει αυτό. Νομίζω είναι αποτέλεσμα των πολλών αγγλόφωνων ταινιών που βλέπω, αυτό, το να εκφράζομαι στο κεφάλι μου στα αγγλικά. Θα θυσιάσω λίγη κατανόηση για να καταφέρω λίγη παραπάνω ειλικρίνεια. Κατάλαβες;

Θέλω να βάζω μουσική σε ταινίες. Και γενικά ταινίες. Διάλλειμα. Και συνεχίζω. Πόσο οι ταινίες μοιάζουν με τη ζωή μου. Με τις ζωές μου δηλαδή. Και τώρα έχω 3 κατευθύνσεις να πάρω από αυτή την πρόταση. Φφφφ , ένα ένα.

Η ζωή μοιάζει με τις ταινίες ή οι ταινίες μοιάζουν στο κεφάλι μου με τη ζωή; Τι συμβαίνει πιο πολύ; Το ταξί που μόλις πέρασε περιέχει έναν απόστρατο που περνάει φωτεινές πινακίδες και φιλοσοφεί για το πόσα ανθρώπινα σκουπίδια χωράνε σε μια πόλη; Ή μήπως ο σκηνοθέτης πήρε ένα γραφικό ταξιτζή και τον τράβηξε εκεί που τον ήθελε για να φτιάξει μια ωραία ταινία; Ή και τα δύο; Ή τίποτα εν τέλει; Τίποτα τίποτα τίποτα. Δεν αρκεί αυτή η λέξη για να φτάσει το νόημα που υποτίθεται ότι δηλώνει.

Είμαι φαν του τίποτα. Και του τα πάντα. Των άκρων. Των όλων. Του απόλυτου μηδέν. Του -273 βαθμοί. Νομίζω.

Και πόσες ζωές δηλαδή έχω; Έχω αμέτρητες γιατί δεν είμαι εγώ, είμαι όλοι, και όλοι είναι ένας κι ένας εγώ. Κάθε μέρα, γεννιέμαι με άλλο χρώμα, σε άλλο μέρος, με άλλο όνομα, με τη μαμά μου να πεθαίνει δίπλα μου, με τη μαμά μου να με αγκαλιάζει, άλλες φορές με γιατρούς κοντά μου, άλλες μόνος μου, γεννιέμαι αγόρι, γεννιέμαι κορίτσι, κάποτε τυχαίνει να είμαι και τα δύο, κάποτε τίποτα, βλέπω πρώτα τη θάλασσα, βλέπω πρώτα το βουνό, με αγαπούν, με πετάνε αλλά γεννιέμαι εγώ, μάλλον κανείς δεν καταλαβαίνει ότι είμαι πάντα ο ίδιος, είμαι πάντα το παιδί τους, πάντα μα πάντα το παιδί μου.

Και κάθε μέρα πεθαίνω, άλλες φορές γρήγορα, άλλες αργά, άλλες νιώθω άσχημα και πονάω, άλλες δεν το καταλαβαίνω καν, κάποιες φορές αυτοκτονώ και κάποιες με σκοτώνω, τι ανοησία μου δεν μπορείς να σκοτώσεις τελικά τον εαυτό σου, πεθαίνω και ξαναπεθαίνω και αν κάτι έμαθα είναι ότι δεν υπάρχει μονιμότητα στο θάνατο για κάτι σαν και μένα, γιατί από πολλούς έγινα ένας, και σαν ένας είμαι πολλοί και ποτέ δεν θα πεθάνω, αν στεναχωριέμαι, να μην ανησυχώ, είναι επειδή ακόμα δεν έχω καταλάβει τη φύση μου, ακόμα δεν έχω καταλάβει το κύτταρο που είμαι, το μόριο στην απέραντη ύπαρξη, δεν έχω ανακαλύψει τον απέραντο εαυτό μου, δεν έχω νιώσει την ολότητα μου ακόμα, την ύπαρξη μου σαν κομμάτι μόνο, ποτέ σαν αυτόνομο ον.

Όταν θα μου δώσεις ένα όπλο και με κλείσεις σε ένα δωμάτιο, σε αυτό το δωμάτιο θα έχεις και άλλους 2, έναν που αγαπώ και έναν που δεν ξέρω, όταν με πλησιάσεις και μου πεις να διαλέξω ποιον θα σκοτώσω, πρώτα πρώτα θα αρνηθώ γιατί, κι ας είμαι αθάνατος στην ατομικότητα μου, δεν θα σκότωνα ποτέ τις συνοντότητες μου για καπρίτσιο, δεν μου αρέσει απλά, αλλά εσύ δεν θα με άφηνες, θα με ανάγκαζες να διαλέξω. Τότε από ευγένεια και μόνο θα πυροβολούσα τον εαυτό μου, αλλά μονάχα από ευγένεια, γιατί βλέπεις, η σωστή απάντηση είναι: «Όποιος κι από τους τρεις είναι το ίδιο, χαζέ. Αφού είμαστε το ίδιο».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου