Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Ο Αλέξης ήταν καλό παιδί και τώρα είναι νεκρός όπως θα είμαστε κι εμείς σύντομα.

https://www.youtube.com/watch?v=VQd1kvRbSEg

Δεν ξέρω αν το έχουμε συζητήσει αλλά είμαι τρομοκρατημένος.

Η Φαίδρα λέει οτι η πολεμική ρητορική δε βοηθάει κανέναν. Και μπορεί και να ισχύει. Αλλά κάθε σκυλί θα κάνει όπως μάθει. Κι εγώ έχω μάθει να βλέπω πόλεμο παντού. Ακούγεται αστείο σε κάθε έναν που δεν έχει ιδέα για τι μιλάω. Το φαντάζομαι. Όμως για μένα παντού έχει πόλεμο, παντού και κάθε στιγμή υπάρχει κάπου μια μάχη και σε κάποια από αυτές, σύντομα ή πολύ σύντομα, θα πρέπει να πεθάνω κι εγώ.

Και είμαι τρομοκρατημένος.

Ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό. Αλλά ένα σκυλί είναι όπως το μάθεις. Και μένα με μάθανε να βλέπω παντού πολέμους. Και να είμαι υπερβολικός μάλλον. Δεν ξέρω αν βλέπω παντού ή αν έχει παντού βασικά. Πολέμους εννοώ.

Μαθαίνω πιο εύκολα ονόματα νεκρών, ξέρεις, παρά ονόματα ζωντανών. Να: Νίκος Μπελογιάννης. Το όνομα του γκόμενου της Αιμιλίας, που τον γνώρισα πριν 2 3 μέρες, δεν το θυμάμαι ακριβώς. Νομίζω Πάνος αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Δεν είναι νεκρός τιμημένος αγωνιστής και δεν τον θυμάμαι. Συγγνώμη για αυτό. Ειλικρινά λυπάμαι.

Είμαι πολύ πολύ φοβισμένος γιατί δεν θέλω να πεθάνω. Και όσο κι αν μου πεις οτι δε θα πεθάνω και πως είμαι υπερβολικός δε θα με βοηθήσεις. Γιατί δεν ξέρω τι θέλω πιο πολύ.

Να είναι όλα όσα μου μάθανε, εμένα του σκυλιού, ψέμματα που τα πίστεψα γιατί είμαι χαζός; Να είναι όλα ψέμματα και να μην υπάρχουνε πόλεμοι, να μην υπάρχουνε μάχες στις οποίες θα πρέπει να πεθάνω; Να μη χρειάζεται να αγωνιστώ για όλα αυτά που μου δείξανε;

Ή να είναι αλήθεια και αργά ή γρήγορα είτε θα με μαχαιρώσουνε κάπου, είτε θα με χτυπήσουνε πολύ και θα μείνω ανάπηρος, είτε θα με σκοτώσουνε αληθινά σε μια συμπλοκή κάπου, είτε θα με χτυπήσει ένα βλήμα στη μέση του πουθενά μέσα στη λάσπη.

Κι ύστερα πάλι ομοβροντία τα χαράματα.

Δεν ξέρω τι να θέλω. Όμως αν δεν υπάρχουνε μάχες και πολέμοι, αυτό σημαίνει οτι αυτό εδώ είναι όλο. Και δεν το προτιμώ αυτό. Νομίζω εμμένω ακόμα σε αυτό που είχα καταλήξει χωρίς να το ξέρω παλιά. Καλύτερα ένας κινηματογραφικός θάνατος παρά μια πραγματική θλιμμένη ζωή.

Αν και κανένας θάνατος δεν είναι κινηματογραφικός. Φαντάζομαι θα είναι κάπου μακριά από τους φίλους μου, χωρίς να το περιμένω καν, και μπορεί να πονέσω και πολύ, και μάλλον θα φοβάμαι, και ίσως κάνει κρύο, και ενδεχομένως να είναι γύρω μου άνθρωποι που θα με μισούν και μάλλον δεν θα καταλαβαίνω γιατί και ίσως ούτε και αυτοί και θα είμαι πικραμένος και μετανιωμένος και θα αναρωτιέμαι γιατί πεθαίνω για μαλακίες και θα θέλω να μη συμβαίνει αυτό και δε θα έχω όρεξη για καμία μάχη και θα θέλω να πάω σπίτι μου ή να βγω με τους φίλους μου και να αστειευτούμε και παρόλα αυτά θα πεθάνω κάπου λασπωμένος, βρωμισμένος και μικρός.

Λυπάμαι τόσο που θα πρέπει να μου τύχει αυτό. Λυπάμαι που πρέπει να γίνει αυτό, και σε μένα και σε άλλους. Λυπάμαι που δεν έχω αλλάξει γνώμη. Λυπάμαι που δεν είμαι καν θαρραλέος για να το δω με υπερηφάνεια.

Λυπάμαι που σου φαίνεται αστείο, δεν αστειεύομαι καθόλου σ' αυτό το ποστ, σπάνιο για μένα.

https://www.youtube.com/watch?v=Z2j-BEGxA58

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου