Ξέρω πως θα μας έκανε να νιώθουμε καλά αν λέγαμε απλά οτι οι άνθρωποι νιώθουνε συμπόνοια, έτσι γενικά κι αόριστα. Πάντα μας κάνει να νιώθουμε καλά μια μεταφυσική εξήγηση που να καταλήγει σε κάποιο καλό συμπέρασμα. "Δεν ξέρω γιατί αλλά οι άνθρωποι είναι συμπονετικά όντα".
Αλλά δεν είναι. Δεν είναι μεταφυσικά συμπονετικοί, είναι ενστικτωδώς κοινωνικοί. Γιατί; Γιατί τους συμφέρει. Δεν ζούμε μαζί επειδή αγαπιόμαστε, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ή μάλλον, αγαπιόμαστε/ζούμε μαζί, επειδή μας συμφέρει. Το ξέρω οτι θα προτιμούσες να μη θέλεις άλλους ανθρώπους. Το ξέρω οτι θα προτιμούσα να μη θέλω άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να τους προβλέψεις, δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις και εν τέλει πληγώνεσαι διαρκώς.
Αναρωτιέμαι τι άμυνες χρειάζεται κάποιος για να μην χρειάζεται άλλους ανθρώπους. Γιατί αυτό είναι οι άνθρωποι γύρω μου. Άμυνες απέναντι στις φυσικές απειλές που υπάρχουν, στην πείνα, στη δίψα, στην τρέλα από τις φωνές του κεφαλιού. Οι άνθρωποι είναι οχυρά που με κρατούνε σε μια σχετική ασφάλεια. Τι άμυνες θα πρέπει να έχω εάν δεν χρειάζομαι άλλους ανθρώπους. Θα πρέπει να είμαι φτιαγμένος από πέτρα, από τα πιο δυνατά κράματα, για να αντιπαρέρχομαι τις απειλές.
Η φύση με τους μηχανισμούς της εξέλιξης με προσάρμοσε όμως. Οι άνθρωποι πια δεν είναι εργαλεία μου - είναι οι αγάπες μου, δεν τους χρειάζομαι - τους θέλω, δεν με βοηθούν - μου είναι απαραίτητοι. Κι έτσι αλυσοδέθηκα με τρόπους πολύ χειρότερους από ορισμένες φυσικές δυσκολίες που περιέχει η ζωή στον πλανήτη. Χειρότερους, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι σφυριά και πένσες, δεν κάνουν οτι τους πει το χέρι σου, κάνουν αυτό που θέλουν. Τι εργαλείο είναι αυτό που κάνει αυτό που θέλει κι όχι αυτό που λες; Πως το χρησιμοποιείς;
Το χρησιμοποιείς λάθος.
Αν οι άνθρωποι είναι εργαλεία, αν εγώ είμαι εργαλείο, τότε ποια είναι η εργασία που πρέπει να φέρουμε σε πέρας; Να επιζήσουμε;
Αν δεν είναι εργαλεία, τι είναι; Άνθρωποι; Και γιατί τους θέλω τότε; Θες κάτι γιατί το χρειάζεσαι. Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία ή δεν βλέπω εγώ άλλη ερμηνεία.
Αν εγώ είμαι εργαλείο, αν όλοι είμαστε εργαλεία, υπάρχουνε στιγμές που μας χρησιμοποιούν και στιγμές που μας αφήνουν στην εργαλειοθήκη. Το κακό με τα έλλογα εργαλεία είναι πως δεν τους αρέσει η εργαλειοθήκη. Το κακό με τα έλλογα εργαλεία είναι πως δεν τους αρέσει να τα χρησιμοποιούν όπως, όποτε και όπου θέλουν.
Το κακό με τα έλλογα εργαλεία είναι πως δεν τους αρέσει να τα γράφουνε στ' αρχίδια τους.
Κι αν οι άνθρωποι είναι και εργαλεία και άνθρωποι,
αν εγώ είμαι και εργαλείο και άνθρωπος,
όταν θα με σηκώσεις να καρφώσεις τα καρφιά στα φέρετρα των αναγκών σου,
κοίτα να σηκωθείς για να καρφώσεις και τα καρφιά απ' τα δικά μου,
γιατί μου είναι πολύ εύκολο σαν ανθρώπινο σφυρί,
μια έτσι να κάνω,
και το κεφάλι μου θα βρει το δάχτυλό σου.
Αλλά δεν είναι. Δεν είναι μεταφυσικά συμπονετικοί, είναι ενστικτωδώς κοινωνικοί. Γιατί; Γιατί τους συμφέρει. Δεν ζούμε μαζί επειδή αγαπιόμαστε, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ή μάλλον, αγαπιόμαστε/ζούμε μαζί, επειδή μας συμφέρει. Το ξέρω οτι θα προτιμούσες να μη θέλεις άλλους ανθρώπους. Το ξέρω οτι θα προτιμούσα να μη θέλω άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να τους προβλέψεις, δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις και εν τέλει πληγώνεσαι διαρκώς.
Αναρωτιέμαι τι άμυνες χρειάζεται κάποιος για να μην χρειάζεται άλλους ανθρώπους. Γιατί αυτό είναι οι άνθρωποι γύρω μου. Άμυνες απέναντι στις φυσικές απειλές που υπάρχουν, στην πείνα, στη δίψα, στην τρέλα από τις φωνές του κεφαλιού. Οι άνθρωποι είναι οχυρά που με κρατούνε σε μια σχετική ασφάλεια. Τι άμυνες θα πρέπει να έχω εάν δεν χρειάζομαι άλλους ανθρώπους. Θα πρέπει να είμαι φτιαγμένος από πέτρα, από τα πιο δυνατά κράματα, για να αντιπαρέρχομαι τις απειλές.
Η φύση με τους μηχανισμούς της εξέλιξης με προσάρμοσε όμως. Οι άνθρωποι πια δεν είναι εργαλεία μου - είναι οι αγάπες μου, δεν τους χρειάζομαι - τους θέλω, δεν με βοηθούν - μου είναι απαραίτητοι. Κι έτσι αλυσοδέθηκα με τρόπους πολύ χειρότερους από ορισμένες φυσικές δυσκολίες που περιέχει η ζωή στον πλανήτη. Χειρότερους, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι σφυριά και πένσες, δεν κάνουν οτι τους πει το χέρι σου, κάνουν αυτό που θέλουν. Τι εργαλείο είναι αυτό που κάνει αυτό που θέλει κι όχι αυτό που λες; Πως το χρησιμοποιείς;
Το χρησιμοποιείς λάθος.
Αν οι άνθρωποι είναι εργαλεία, αν εγώ είμαι εργαλείο, τότε ποια είναι η εργασία που πρέπει να φέρουμε σε πέρας; Να επιζήσουμε;
Αν δεν είναι εργαλεία, τι είναι; Άνθρωποι; Και γιατί τους θέλω τότε; Θες κάτι γιατί το χρειάζεσαι. Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία ή δεν βλέπω εγώ άλλη ερμηνεία.
Αν εγώ είμαι εργαλείο, αν όλοι είμαστε εργαλεία, υπάρχουνε στιγμές που μας χρησιμοποιούν και στιγμές που μας αφήνουν στην εργαλειοθήκη. Το κακό με τα έλλογα εργαλεία είναι πως δεν τους αρέσει η εργαλειοθήκη. Το κακό με τα έλλογα εργαλεία είναι πως δεν τους αρέσει να τα χρησιμοποιούν όπως, όποτε και όπου θέλουν.
Το κακό με τα έλλογα εργαλεία είναι πως δεν τους αρέσει να τα γράφουνε στ' αρχίδια τους.
Κι αν οι άνθρωποι είναι και εργαλεία και άνθρωποι,
αν εγώ είμαι και εργαλείο και άνθρωπος,
όταν θα με σηκώσεις να καρφώσεις τα καρφιά στα φέρετρα των αναγκών σου,
κοίτα να σηκωθείς για να καρφώσεις και τα καρφιά απ' τα δικά μου,
γιατί μου είναι πολύ εύκολο σαν ανθρώπινο σφυρί,
μια έτσι να κάνω,
και το κεφάλι μου θα βρει το δάχτυλό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου