Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Σα δηλητήριο στο αίμα, το μίσος την καρδιά μου διαφεντεύει...


Με έβαλαν σε ένα γραφείο και μου έδωσαν ένα χαρτί κι ένα στυλό. Δεν μου μίλησαν αλλά κι εγώ δε ρώτησα. Αφού δε με σκότωσαν από την αρχή, ίσως άμα το βουλώσω να με αφήσουν ήσυχο. Το χαρτί είναι κενό. Μια απλή κόλλα αναφοράς. Το στυλό απλό, τίποτα το τρελό, ένα απλό μπλε στυλό. Κοίταξα γύρω μου με απορία. Τι έπρεπε να γράψω; Ο ένας από αυτούς με κοιτάει καταλαβαίνοντας.
-Έχεις εχθρούς;
-Όχι.
-Κάποιον που να μισείς;
-Όχι.
-Θα ήθελες να βασανίσεις κάποιον;
-Όχι.
-Άμα έπρεπε, θα τον βασάνιζες;
-Ίσως.
-Πώς;
-Δεν ξέρω.
-Φαντάσου.
Και απλά έφυγαν. Ακόμα δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Το δωμάτιο είχε μια πόρτα και τίποτα άλλο. Κυριολεκτικά. Μόνο τσιμέντο και πάτωμα. Ξαναέφερνα συνέχεια τη συζήτηση στο μυαλό μου. Μήπως έπρεπε να καταλάβω από εκεί κάτι; Έπαιζα με το στυλό όπως έπαιζα στο σχολείο όταν βαριόμουνα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να ζωγραφίσω κάτι αλλά βαρέθηκα πολύ γρήγορα. Ακόμα σκεφτόμουν αυτά που με ρώτησαν. Μου πήρε ουσιαστικά μόνο 10 λεπτά πριν αρχίσω να γράφω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου