Διάβασα μια ιστορία για μια κόκκινη γυναίκα πριν λίγο. Ότι
την είδαν στο δρόμο. Και σκέφτηκα: Που είναι τα δικά μου κόκκινα πράγματα;
Τόσες μέρες έχω πάει στο δρόμο να βρω χρώματα αλλά δεν. Μόνο καφέ, γκρι,
πράσινα σκούρα, κανά μωβ μουντό, κανά πορτοκαλί ξεθωριασμένο. Που είναι όλα τα
χρώματα; Που είναι τα μοντέλα που περπατούσαν στα στενά της γειτονιάς και
έλεγες ότι είσαι τυχερός που υπάρχουν ωραίες γκόμενες να βλέπεις; ( http://www.youtube.com/watch?v=PRntlSEQUDs
). Άντε και έφυγαν τα χρώματα. Άντε και ασχήμυναν οι γκόμενες; Λείπουν ακόμα
τόσα πολλά. Που είναι η φρεσκάδα της κούρασης μετά από ένα γεμάτο απόγευμα;
Κάθε νύχτα στο κέντρο τριγυρνάνε άνθρωποι. Και πολλοί φαίνεται να ψάχνουν κάτι.
Τι ψάχνουν; Και γιατί δεν το βρίσκουν ποτέ; Γιατί δεν περνάνε καλά παρά μόνο αν
πιούν 3 μπύρες; Γιατί έγινα σαν αυτούς; Γιατί σταμάτησα να αλλάζω τον κόσμο,
κάθε βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ; Γιατί δεν ερωτεύομαι κάθε 3 μέρες; Γιατί
σιχαίνομαι τα ναρκωτικά αφού δεν τα έχω δοκιμάσει; Γιατί υποκρίνομαι πως είμαι
ανώτερος τώρα που είναι ψέμα; Γιατί λατρεύω την Αθήνα ακόμα, αφού έχει γίνει
τόσο λιγότερο μυστηριώδη;
Γιατί μισώ όλους τους ανθρώπους κάποιες φορές, τώρα που η
νύχτα δείχνει τόσο ωραία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου