Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Κρίση ηλικίας το λένε κάποιοι

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των νέων, ίσως και λίγο των χαζών, το να πιστεύουν οτι ο χρόνος πάντα φτάνει. Βέβαια οι νέοι είναι πάντα λίγο χαζοί. Πιο δυνατοί και πιο χαζοί.
Γιατί δεν πάνε μαζί αυτά; Γιατί να μη μεγαλώνει η δύναμη σου όσο μεγαλώνει η γνώση σου; Οι νέοι πάντα πιστεύουν οτι θα υπάρχει χρόνος. Δεν το κατακρίνω, είναι λογικό, όπως μάθεις θα σκέφτεσαι, και έτσι μαθαίνεις, οτι έχεις χρόνο. Μόνο όταν τελειώσει θα το καταλάβεις (αν προλάβεις) αλλά τότε δεν θα αλλάζει τίποτα.

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα. https://www.youtube.com/watch?v=lAwYodrBr2Q

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα. Μόνο με αυτή τη θεώρηση, με αυτό το δεδομένο μπορεί να σου φτάσει ο χρόνος. Είναι ψέμμα φυσικά. Υπάρχει. Συνήθως υπάρχει.

Δεν θέλω να τον χαλάω άλλο το χρόνο μου, που, ναι μεν υπάρχει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει. Προχτές τσάκισα το πόδι μου με το ποδήλατο, την επόμενη φορά μπορεί πολύ εύκολα, υπερβολικά εύκολα, τρομαχτικά εύκολα, να τσακίσω το κεφάλι μου. Και τότε ο χρόνος μου θα έχει τελειώσει, άδικα ή δίκαια, τι σημασία έχει, μόνο το δίκιο του εργάτη δε μπαίνει σε συζήτηση, τα υπολοιπα είναι σχετικά. Και θα έχει τελειώσει λοιπόν και θα μου λείψουνε πράγματα και ελπίζω τόσο να μην υπάρχει μετά θάνατον ζωή (που δεν υπάρχει) γιατί αν υπάρχει απλά θα είναι μια μεγάλη θάλασσα θλίψης και απώλειας. Το πιο άκαρδο πράγμα θα είναι να υπάρχει ζωή μετά τη ζωή μου.

Αφού λοιπόν ξέρουμε οτι ο χρόνος μας τελειώνει πως μπορούμε να είμαστε απόμακροι και ανικανοποίητοι; Πως μπορώ να είμαι εγώ άκαρδος και ανικανοποίητος. Περιμένω τόσο καιρό νομίζωντας πως περιμένω ενώ στην πραγματικότητα απλά έχω κολλήσει. Και ενώ ξεκολλάω αργά αργά από την κίνηση και βγαίνω στην εθνική είναι μερικοί που με ρωτούν γιατί τρέχω.

Τρέχω γιατί ο χρόνος μας τελειώνει βλάκα. Και επειδή είμαι αθλητής, δεν τρέχω στα τυφλά ούτε πανικόβλητος, τρέχω ήρεμα, σωστά, με ρυθμό για να κρατήσει,



ταξιδεύω
λιγότερο απ’ όσο θα’ θελα μα ταξιδεύω
αναδύομαι
πιο αργά απ’ όσο αντέχουν τα πνευμόνια μου
εξανθρωπίζομαι
πιο αργά απ’ όσο έχει ανάγκη η κοινωνία

Αποκτηνώνομαι, αποχτηνώνομαι, αυτοκτηνώνομαι
και (μετά) ταξιδεύω

Ταξιδεύοντας γυρνώ σπίτι (θα γυρίσω σπίτι)
Περπατώντας γυρνώ σπίτι (θα γυρίσω σπίτι)
Ακούγοντας, θα βρω μεσ’ απ’ τα βουητά το σπίτι
Ουρλιάζοντας, θα μου φωνάξουν οι σύντροφοι:
«εδώ σύντροφε! Εδώ είναι το σπίτι»
«εδώ σύντροφε! Εδώ είσαι σπίτι»
«εδώ σύντροφε! Έφτασες σπίτι»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου