Τρένο Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Διπλή θέση δικιά μου. Μάλλον είναι για σένα η διπλανή μου θέση. Εκτός αν κάτσει κάποιος στη Λάρισσα ή στη Θήβα. Αλλά δε νομίζω, για σένα πρέπει να 'ναι.
Όμορφος ουρανός, βαθύ μπλε, όπως σε ένα ποίημα μου για σένα, βαθύ μπλέ και άσπρα συννεφάκια.
Σφυρίζει το τρένο στις διαβάσεις. Ίσα που τ' ακούω βέβαια μέσα απ' τα ακουστικά. Μπορεί και να μη σφυρίζει δηλαδή όσο νομίζω. Μπορεί να τρέχει ανεξέλεγκτο και να πατάει περαστικούς, έτσι μου φαίνεται, οτι τρέχει πιο γρήγορα απ' όσο θα έπρεπε. Μάλλον φταίει η φύση του ταξιδιού όμως.
Πρωτόγνωρα πράγματα. Θα έπρεπε να είμαι θλιμμένος αλλά δεν είμαι. Θα έπρεπε να ακούω τραγούδια για κακές στιγμές αλλά τα σκιπάρω. Θα έπρεπε να σκέφτομαι τη δουλειά και να πέφτω στα πατώματα αλλά κάθομαι ακόμα στη θέση μου. Συνοφρυωμένος, οκ, αλλά κάθομαι. Πρωτόγνωρο για μένα να μη συμβαίνουν τόσο αρνητικά πράγματα. Στο κάτω κάτω χωρίσαμε. Τι, δε χωρίσαμε;
Εσύ λες δε θα χωρίσουμε ποτέ, εγώ λέω έπρεπε ήδη να το είχαμε κάνει. Ή να το είχαμε κάνει. Νομίζω τελικά οτι ο ένας λέει αυτό που πιστεύει ο άλλος. Αλλά όχι. Ούτε αυτό είναι σωστό. Βέβαια κάποιες φορές λες όντως αυτό που σκέφτομαι. Εγώ δεν ξέρω αν το κάνω.
Τι ευχαρίστηση μπορεί να αντλώ όταν κοιμόμαστε; Στο 'χω πει, άλλα θέλω εγώ όταν ξαπλώνουμε, άλλα θες εσύ. Αλλά κι όταν θέλουμε τα ίδια, πάλι δεν τα παίρνουμε, είμαστε μπλοκαρισμένοι. Είμαστε χωρισμένοι από αόρατο τοίχο. Δεν έχω ξαναϋπάρξει σε τέτοια σχέση. Ίσως για αυτό είπα πως πρέπει να χωρίσουμε. Αν δεν κάνουμε αυτό, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να το λύσω; Να σε αφήσω; Δεν ξέρω τι να κάνω.
Βέβαια αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να γίνουν μόνο όταν είσαι μακριά. Όταν είσαι σε απόσταση αγγίγματος δεν υπάρχει δίλημμα. Δεν μπορώ να σκεφτώ όπως πρέπει. Αναβοσβήνεις στο μυαλό μου σαν βελάκι οχήματος τροχαίας στην εθνική και μου δείχνεις σημεία του κορμιού σου.
Τώρα που πάμε για Κατερίνη (χα) και εγώ γράφω αυτά (και παίζει κοργιαλά) εσύ σκέφτεσαι τις εργασίες σου, το σουπερμάρκετ που πήγες, τα φλέρτ σου, ίσως εμένα, ίσως τι θα φας για μεσημέρι. Εγώ, δυστυχώς, που τα έχω όλα τα άλλα λυμένα, και το σουπερμάρκετ μου, και τις εργασίες μου, και τα φλερτ μου (καλά, αυτά όχι και τελείως λυμένα) και έχω φάει και για μεσημέρι, μόνο εσύ μου έχεις μείνει να σκέφτομαι.
Φφφφφ προβληματίζομαι και έχω ήδη πολλά άγχη στη ζωή μου.
Όμορφος ουρανός, βαθύ μπλε, όπως σε ένα ποίημα μου για σένα, βαθύ μπλέ και άσπρα συννεφάκια.
Σφυρίζει το τρένο στις διαβάσεις. Ίσα που τ' ακούω βέβαια μέσα απ' τα ακουστικά. Μπορεί και να μη σφυρίζει δηλαδή όσο νομίζω. Μπορεί να τρέχει ανεξέλεγκτο και να πατάει περαστικούς, έτσι μου φαίνεται, οτι τρέχει πιο γρήγορα απ' όσο θα έπρεπε. Μάλλον φταίει η φύση του ταξιδιού όμως.
Πρωτόγνωρα πράγματα. Θα έπρεπε να είμαι θλιμμένος αλλά δεν είμαι. Θα έπρεπε να ακούω τραγούδια για κακές στιγμές αλλά τα σκιπάρω. Θα έπρεπε να σκέφτομαι τη δουλειά και να πέφτω στα πατώματα αλλά κάθομαι ακόμα στη θέση μου. Συνοφρυωμένος, οκ, αλλά κάθομαι. Πρωτόγνωρο για μένα να μη συμβαίνουν τόσο αρνητικά πράγματα. Στο κάτω κάτω χωρίσαμε. Τι, δε χωρίσαμε;
Εσύ λες δε θα χωρίσουμε ποτέ, εγώ λέω έπρεπε ήδη να το είχαμε κάνει. Ή να το είχαμε κάνει. Νομίζω τελικά οτι ο ένας λέει αυτό που πιστεύει ο άλλος. Αλλά όχι. Ούτε αυτό είναι σωστό. Βέβαια κάποιες φορές λες όντως αυτό που σκέφτομαι. Εγώ δεν ξέρω αν το κάνω.
Τι ευχαρίστηση μπορεί να αντλώ όταν κοιμόμαστε; Στο 'χω πει, άλλα θέλω εγώ όταν ξαπλώνουμε, άλλα θες εσύ. Αλλά κι όταν θέλουμε τα ίδια, πάλι δεν τα παίρνουμε, είμαστε μπλοκαρισμένοι. Είμαστε χωρισμένοι από αόρατο τοίχο. Δεν έχω ξαναϋπάρξει σε τέτοια σχέση. Ίσως για αυτό είπα πως πρέπει να χωρίσουμε. Αν δεν κάνουμε αυτό, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να το λύσω; Να σε αφήσω; Δεν ξέρω τι να κάνω.
Βέβαια αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να γίνουν μόνο όταν είσαι μακριά. Όταν είσαι σε απόσταση αγγίγματος δεν υπάρχει δίλημμα. Δεν μπορώ να σκεφτώ όπως πρέπει. Αναβοσβήνεις στο μυαλό μου σαν βελάκι οχήματος τροχαίας στην εθνική και μου δείχνεις σημεία του κορμιού σου.
Τώρα που πάμε για Κατερίνη (χα) και εγώ γράφω αυτά (και παίζει κοργιαλά) εσύ σκέφτεσαι τις εργασίες σου, το σουπερμάρκετ που πήγες, τα φλέρτ σου, ίσως εμένα, ίσως τι θα φας για μεσημέρι. Εγώ, δυστυχώς, που τα έχω όλα τα άλλα λυμένα, και το σουπερμάρκετ μου, και τις εργασίες μου, και τα φλερτ μου (καλά, αυτά όχι και τελείως λυμένα) και έχω φάει και για μεσημέρι, μόνο εσύ μου έχεις μείνει να σκέφτομαι.
Φφφφφ προβληματίζομαι και έχω ήδη πολλά άγχη στη ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου