We carry on, carry on
Follow us, we are one
The battle's fought, the deed is done
Our silver hum runs deep and strong
Hand to the heart, lips to the horn
Hand on my breast, I'll keep you warm
Hail!
Με ρώτησε η Αγγελική αν αγκιστρώνομαι εύκολα. Και εγώ αναρωτήθηκα αν απαγκιστρώνομαι εύκολα.
Βαθιά μέσα μου γνωρίζω πότε και πως ταιριάζω με κάποιον. Η ουσία του ρομαντισμού μου είναι ακριβώς αυτή η φράση. Οτι εγώ, πέρα από κάθε λογικό συνειρμό και σκέψη, πέρα απο αντιρρήσεις φίλων, γνωστών ή άλλων προσωπικοτήτων μέσα μου, γνωρίζω, είμαι απόλυτα σίγουρος μάλιστα, οτι ο άνθρωπος που σκέφτομαι είναι για μένα, είναι για να είμαστε μαζί, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω λάθος ο,τι κι αν συμβαίνει μεταξύ μας.
Ακόμα και τώρα, αρκετά χρόνια που έχω αυτόν τον τρόπο σκέψης, και ενώ δε μου βγαίνει σε γενικές γραμμές, αρνούμαι να αλλάξω σκεπτικό. Αφήνω το ένστικτο ή το "ένστικτό" μου να βγαίνει μπροστά και επιμένω σε ιστορίες που φαινομενικά είναι πεθαμένες, ή στην καλύτερη προβληματικές. Και το κάνω χωρίς ιδιαίτερες τύψεις ή άγχος. Είναι χτισμένο τόσο βαθιά μέσα μου που δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ. Και δεν ξέρω αν θα ήθελα να αλλάξει. Αυτός που νιώθω να είναι για μένα είναι για μένα και τέλος.
I'm the king of my own land.
Facing tempests of dust, I'll fight until the end.
Creatures of my dreams raise up and dance with me!
Now and forever, I'm your king!
Αυτό γενικά μ' έχει κάνει να μπερδευτώ πολλές φορές, μ' έχει κάνει να ρεζιλευτώ πολύ περισσότερες, έχω καταφύγει στις πιο απαράδεκτες "ρομαντικές" χειρονομίες και έχω δημιουργήσει πολύ κακά σκηνικά, που κι εγώ τα βρίσκω άξια χλευασμού. Και τώρα άλλωστε αυτό συμβαίνει και με κοροϊδεύουνε πολλοί γι' αυτό.
Όμως, γιατί προφανώς και έχω στο οπλοστάσιο μου ένα όμως, η επιμονή μου σε αυτά τα πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτη. Αναρωτιέμαι τι θα γλύτωνα αν δεν δρούσα έτσι. Θα γλύτωνα πολλά κακά πράγματα αλλά η ζωή μου θα γινόταν τόσο λιγότερο ενδιαφέρουσα (και είναι ήδη ελάχιστα ενδιαφέρουσα όπως είναι) που δεν υπάρχει επιλογή. Αν σταματήσω να πιστεύω στις συνδέσεις με τον τρόπο που πιστεύω, αν σταματήσω να πιστεύω στη μαγεία δηλαδή και στηριχτώ στην επιστήμη, σίγουρα θα χάσω.
(Φυσικά μιλάω μόνο για αυτόν τον τομέα της ζωής μου)
Δε με πειράζει τόσο που θα πέφτω πάνω σε τοίχους. Δε με πειράζει τόσο που ήδη πέφτω πάνω σε τοίχους. Δε φοβάμαι να χτυπήσω. Όπως λέει και το Διγενάκι, αυτό το παιχνίδι μας έχει μείνει.
https://www.youtube.com/watch?v=RYllKEkAtYU
Follow us, we are one
The battle's fought, the deed is done
Our silver hum runs deep and strong
Hand to the heart, lips to the horn
Hand on my breast, I'll keep you warm
Hail!
Με ρώτησε η Αγγελική αν αγκιστρώνομαι εύκολα. Και εγώ αναρωτήθηκα αν απαγκιστρώνομαι εύκολα.
Βαθιά μέσα μου γνωρίζω πότε και πως ταιριάζω με κάποιον. Η ουσία του ρομαντισμού μου είναι ακριβώς αυτή η φράση. Οτι εγώ, πέρα από κάθε λογικό συνειρμό και σκέψη, πέρα απο αντιρρήσεις φίλων, γνωστών ή άλλων προσωπικοτήτων μέσα μου, γνωρίζω, είμαι απόλυτα σίγουρος μάλιστα, οτι ο άνθρωπος που σκέφτομαι είναι για μένα, είναι για να είμαστε μαζί, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω λάθος ο,τι κι αν συμβαίνει μεταξύ μας.
Ακόμα και τώρα, αρκετά χρόνια που έχω αυτόν τον τρόπο σκέψης, και ενώ δε μου βγαίνει σε γενικές γραμμές, αρνούμαι να αλλάξω σκεπτικό. Αφήνω το ένστικτο ή το "ένστικτό" μου να βγαίνει μπροστά και επιμένω σε ιστορίες που φαινομενικά είναι πεθαμένες, ή στην καλύτερη προβληματικές. Και το κάνω χωρίς ιδιαίτερες τύψεις ή άγχος. Είναι χτισμένο τόσο βαθιά μέσα μου που δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ. Και δεν ξέρω αν θα ήθελα να αλλάξει. Αυτός που νιώθω να είναι για μένα είναι για μένα και τέλος.
I'm the king of my own land.
Facing tempests of dust, I'll fight until the end.
Creatures of my dreams raise up and dance with me!
Now and forever, I'm your king!
Αυτό γενικά μ' έχει κάνει να μπερδευτώ πολλές φορές, μ' έχει κάνει να ρεζιλευτώ πολύ περισσότερες, έχω καταφύγει στις πιο απαράδεκτες "ρομαντικές" χειρονομίες και έχω δημιουργήσει πολύ κακά σκηνικά, που κι εγώ τα βρίσκω άξια χλευασμού. Και τώρα άλλωστε αυτό συμβαίνει και με κοροϊδεύουνε πολλοί γι' αυτό.
Όμως, γιατί προφανώς και έχω στο οπλοστάσιο μου ένα όμως, η επιμονή μου σε αυτά τα πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτη. Αναρωτιέμαι τι θα γλύτωνα αν δεν δρούσα έτσι. Θα γλύτωνα πολλά κακά πράγματα αλλά η ζωή μου θα γινόταν τόσο λιγότερο ενδιαφέρουσα (και είναι ήδη ελάχιστα ενδιαφέρουσα όπως είναι) που δεν υπάρχει επιλογή. Αν σταματήσω να πιστεύω στις συνδέσεις με τον τρόπο που πιστεύω, αν σταματήσω να πιστεύω στη μαγεία δηλαδή και στηριχτώ στην επιστήμη, σίγουρα θα χάσω.
(Φυσικά μιλάω μόνο για αυτόν τον τομέα της ζωής μου)
Δε με πειράζει τόσο που θα πέφτω πάνω σε τοίχους. Δε με πειράζει τόσο που ήδη πέφτω πάνω σε τοίχους. Δε φοβάμαι να χτυπήσω. Όπως λέει και το Διγενάκι, αυτό το παιχνίδι μας έχει μείνει.
https://www.youtube.com/watch?v=RYllKEkAtYU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου