Ο φόβος φυλάει τα έρημα. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό αλλά δε θα κουραστώ προσπαθώντας να το αναλύσω. Μου αρέσουν οι λέξεις φόβος, φυλάει και έρημα. Νομίζω οτι είναι σημαντική μια φράση επειδή μιλάει για το φόβο, για τη φροντίδα και για τη μοναξιά. Μέχρι εκεί φτάνει η (τελικά πολύ πολύ μικρή) νοημοσύνη μου.
Σταμάτησα να διαβαζω την Κ καιρό, δεν είμαι σίγουρος γιατί. Φαντάζομαι γιατί ποτέ δεν έγραφε για μένα. Όταν ο άλλος βγάζει τα σώψυχά του και αυτά δε μιλάνε για σένα ενώ εσύ θες να μιλάνε για σένα, τότε σταματάς να διαβάζεις. Κάθε κειμενάκι για άλλον άνθρωπο που θα ήθελες τη θέση του είναι πληγή. Βέβαια πάει, αυτό πέρασε όντως (ευτυχώς), όμως δες, δες πόσο λίγο καταφέρνω να αστυνομεύσω τον εαυτό μου, πόσο λίγο καταφέρνω να νιώθω τα σωστά πράγματα με την κατάλληλη ένταση.
Από την άλλη, σπάνια κοιτάω αγόρια στα μάτια γιατί τα αγόρια μου φαίνονται τόσο μη καβλωτικά. Δε με νοιάζει να με αγγίξουν ή να με αγαπήσουν, θέλω να με σέβονται (ενίοτε να με φοβούνται) και να με εκτιμούν. Όχι όμως να με χαϊδεύουν, νιώθω πως χάνω το χρόνο μου. Τα αγόρια έχουν μια πολύ ειδική θέση στη ζωή μου, τα αγαπώ, τα εκτιμώ και τα φοβάμαι, όχι μόνο γιατί μπορεί να με δείρουν (αν και δε μπορούν όλα) αλλά γιατί είναι ανταγωνιστές μου στην αιώνια πάλη για ξ ε χ ώ ρ ι σ μ α. Μισώ τους αντίθετους γιατί δε με θέλουν, μισώ τους ίδιους γιατί μου κλέβουν τα κορίτσια. Αλλά τελικά μάλλον δε μισώ κανέναν. Μάλλον.
Έμαθα πως φεύγεις και λυπήθηκα. Κι ας είπες πως θα φύγεις σε πολύ καιρό. Τι ανοησία να ανησυχώ για κάτι που τότε μάλλον δε θα έχει σημασία. Κάθε πράγμα στον καιρό του, εγώ πάντα αυτό έλεγα. Ίσως για αυτό ποτέ δεν ήμουν προετοιμασμένος σωστά. Όταν θα φύγεις ή δε θα με νοιάξει ή θα σου ζητήσω να μείνεις. Γιατί πάντα είμαι της υπερβολής βλέπεις και δεν πάει αλλιώς. Αλλά νομίζω θα με καταλάβεις, και όταν μου μιλήσεις ειλικρινά και με το ζεν σου ύφος, θα καταλάβω κι εγώ. Την ακούω ξέρετε, όταν μου μιλάει, την ακούω σαν να μην υπάρχει άλλος ήχος στον κόσμο.
Τέλος, διάβασα ένα άλλο κειμενάκι που είπε πως σέρνουμε τα πτώματά μας απο δω κι από κει. Δεν ξέρω αν ισχύει αλλά ήταν ωραία φράση, δυνατή. Μου άρεσε η σκέψη οτι έχουμε πεθάνει από καιρό, και παρόλα αυτά, με τη θέληση για ζωή, τη θέληση να ρουφήξουμε ζωή από κάποιον άλλον (για αυτό δεν πάμε κι ερωτευόμαστε;), τελικά σέρνουμε σαπιζόμενα κουφάρια από δω κι από κει και το μόνο που κρατάει όρθια τη στάση μας και δε σωριαζόμαστε είναι η έλξη για κάτι άλλο. Νεκροί κομήτες που ταξιδεύουν στο διάστημα και η βαρύτητα από τα άλλα ουράνια σώματα, κάποια ζωντανά και κάποια νεκρά, μας τραβάει και μας αλλάζει την τροχιά έως ότου κάποτε πέσουμε με φωτιά ή με σιωπή στην επιφάνεια κάποιου πλανήτη και γίνουμε επιτέλουν σκόνη, συσσωμάτωμα με τους άλλους νεκρούς κομήτες που τσακίστηκαν πριν από μας.
Σταμάτησα να διαβαζω την Κ καιρό, δεν είμαι σίγουρος γιατί. Φαντάζομαι γιατί ποτέ δεν έγραφε για μένα. Όταν ο άλλος βγάζει τα σώψυχά του και αυτά δε μιλάνε για σένα ενώ εσύ θες να μιλάνε για σένα, τότε σταματάς να διαβάζεις. Κάθε κειμενάκι για άλλον άνθρωπο που θα ήθελες τη θέση του είναι πληγή. Βέβαια πάει, αυτό πέρασε όντως (ευτυχώς), όμως δες, δες πόσο λίγο καταφέρνω να αστυνομεύσω τον εαυτό μου, πόσο λίγο καταφέρνω να νιώθω τα σωστά πράγματα με την κατάλληλη ένταση.
Από την άλλη, σπάνια κοιτάω αγόρια στα μάτια γιατί τα αγόρια μου φαίνονται τόσο μη καβλωτικά. Δε με νοιάζει να με αγγίξουν ή να με αγαπήσουν, θέλω να με σέβονται (ενίοτε να με φοβούνται) και να με εκτιμούν. Όχι όμως να με χαϊδεύουν, νιώθω πως χάνω το χρόνο μου. Τα αγόρια έχουν μια πολύ ειδική θέση στη ζωή μου, τα αγαπώ, τα εκτιμώ και τα φοβάμαι, όχι μόνο γιατί μπορεί να με δείρουν (αν και δε μπορούν όλα) αλλά γιατί είναι ανταγωνιστές μου στην αιώνια πάλη για ξ ε χ ώ ρ ι σ μ α. Μισώ τους αντίθετους γιατί δε με θέλουν, μισώ τους ίδιους γιατί μου κλέβουν τα κορίτσια. Αλλά τελικά μάλλον δε μισώ κανέναν. Μάλλον.
Έμαθα πως φεύγεις και λυπήθηκα. Κι ας είπες πως θα φύγεις σε πολύ καιρό. Τι ανοησία να ανησυχώ για κάτι που τότε μάλλον δε θα έχει σημασία. Κάθε πράγμα στον καιρό του, εγώ πάντα αυτό έλεγα. Ίσως για αυτό ποτέ δεν ήμουν προετοιμασμένος σωστά. Όταν θα φύγεις ή δε θα με νοιάξει ή θα σου ζητήσω να μείνεις. Γιατί πάντα είμαι της υπερβολής βλέπεις και δεν πάει αλλιώς. Αλλά νομίζω θα με καταλάβεις, και όταν μου μιλήσεις ειλικρινά και με το ζεν σου ύφος, θα καταλάβω κι εγώ. Την ακούω ξέρετε, όταν μου μιλάει, την ακούω σαν να μην υπάρχει άλλος ήχος στον κόσμο.
Τέλος, διάβασα ένα άλλο κειμενάκι που είπε πως σέρνουμε τα πτώματά μας απο δω κι από κει. Δεν ξέρω αν ισχύει αλλά ήταν ωραία φράση, δυνατή. Μου άρεσε η σκέψη οτι έχουμε πεθάνει από καιρό, και παρόλα αυτά, με τη θέληση για ζωή, τη θέληση να ρουφήξουμε ζωή από κάποιον άλλον (για αυτό δεν πάμε κι ερωτευόμαστε;), τελικά σέρνουμε σαπιζόμενα κουφάρια από δω κι από κει και το μόνο που κρατάει όρθια τη στάση μας και δε σωριαζόμαστε είναι η έλξη για κάτι άλλο. Νεκροί κομήτες που ταξιδεύουν στο διάστημα και η βαρύτητα από τα άλλα ουράνια σώματα, κάποια ζωντανά και κάποια νεκρά, μας τραβάει και μας αλλάζει την τροχιά έως ότου κάποτε πέσουμε με φωτιά ή με σιωπή στην επιφάνεια κάποιου πλανήτη και γίνουμε επιτέλουν σκόνη, συσσωμάτωμα με τους άλλους νεκρούς κομήτες που τσακίστηκαν πριν από μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου