Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

Κεφάκια και γελάκια

Κι ας είναι μια ημέρα που έχω να κάνω πολλά πράγματα που δε θέλω.

https://www.youtube.com/watch?v=eISdgDJMFnA

Ο ήλιος πια είναι ψηλά και η μέρα έχει μεγαλώσει αρκετά και εν τέλει δεν πονάω πολύ οπότε νιώθω καλά, μερικά λουλούδια, τα πρώτα της άνοιξης, μου τραβάνε την προσοχή και χαίρομαι που έχει ακόμα χρώματα να δω,

κάθε χειμώνα πιστεύω πως τελειώσανε τα χρώματα, οτι η ζωή μου θα τελειώσει μέσα στον κρύο χειμώνα, την εποχή του θανάτου, όμως,

τελικά διαψεύδομαι κάθε χρόνο καθώς, μετά τους άπειρους θανάτους ζώων και φυτών τους τραγικούς μήνες του χειμώνα, η ζωή επανέρχεται, όχι απαραίτητα δριμύτερη αλλά η επάνοδός της είναι όπως πάντα, δυνατή και ζωντανή και

τελικά όπως ξυπνά και αναγεννιέται η φύση την άνοιξη το ίδιο κάνω κι εγώ, στον κύκλο της γης είναι προσαρμοσμένος και ο δικός μου κύκλος, πόσο παράξενο θα φανεί σε κάποιον που δε με ξέρει πολύ ή καλά το πως είμαι τελικά παιδί του ήλιου και του καλοκαιριού,

αν δει κανείς τις ιστορίες στο ίνσταγκραμ ή αυτές που λέω από κοντά, θα νομίζει οτι μέσα μου υπάρχει μόνο πάγος και ξερά δέντρα, μια έρημος και κοφτερά βράχια που δεν έχουν ούτε βρύα στη μια τους πλευρά,

αλίμονο φίλοι μου, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι εδώ μέσα, ο ήλιος λάμπει, και λάμπει πιο δυνατά απ' όσο θα ήθελα ή θα θέλατε, καίει τα πάντα μέσα μου και φυτρώνουν λουλούδια και θάμνοι και δέντρα με βαθιές ρίζες, ζώα τριγυρνούν μέσα μου και κυνηγούν το ένα το άλλο, έντομα βουίζουν από φυτό σε φυτό, απαλό χορτάρι και μαλακό χώμα στο έδαφος που σας έχω για να πατάτε, γαλάζιος ουρανός ή βαθύ μπλε τη νύχτα με αστέρια του καλοκαιριού, η μεγάλη άρκτος μας κλείνει το μάτι από το βορρά, άχνη άμμος στα σώματα μας, στα ρούχα μας, παντού, και η θάλασσα, πανταχού παρούσα να μας ξαλαφρώνει όταν δεν αντέχουμε το βάρος μας,

όλα αυτά μέσα μέσα, χωμένα, αλλά εγκατεστημένα πλέον, με ρίζες πιο βαθιές από αυτές των μεγάλων πλατάνων στις πλατείες των χωριών, δεν ξεριζώνεται ο ήλιος και το φως από μέσα μου, όσο κι αν προσπάθησα και όσο κι αν μου έκαψε τα μάτια,

ο ήλιος μέσα μου δεν θα σβήσει ποτέ, εγώ στο είπα, το ξεκαθάρισα, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, απλά που και που, έχω κι εγώ χειμώνες που ο ήλιος χαμηλώνει και το φως του ξεθωριάζει προσωρινά.

Φοβού την άνοιξη και τον νέο ήλιο που φέρνει, φόρα μάρτη γιατί θα καείς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου