Βάλε μια πλέιλιστ stellardrone
και βυθίσου μαζί μου σε έναν χαοτικά συμμετρικό κόσμο,
με όχημα ένα κλειστό ορθογώνιο, με πλευρές από πέτρες, λίγα ξύλα, μονωτικά υλικά
τα παράθυρα κλειστά, το μυαλό κλειστό στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του
και εκτόξευση
η συμμετρία κρύβεται στα πιο κυρίαρχα πράγματα
στην κίνηση που επαναλαμβάνεται χωρίς να είναι ποτέ η ίδια
(δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές)
στις πολλαπλές σκοπιμότητες που εν τέλει καταλήγουν στα ίδια αίτια
σε άλλες αφορμές
στα ίδια άτομα
με άλλες προοπτικές
μα τι λέω, όλοι έχουμε τις ίδιες προοπτικές
ή έστω έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε
σαν να τις έχουμε
το διάστημα, το κενό διάστημα, δεν είναι κενό
και αυτό κάποιους τους στεναχωρεί, εμένα με ανακουφίζει
και με επιβεβαιώνει
προφανώς δεν υπάρχει τίποτα κενό στη φύση
και προφανώς η φύση είναι τα πάντα
και τα πάντα είναι τα πάντα
θα ήθελα να πάρω ναρκωτικά για να ανοίξει το μυαλό μου αλλά ξέρω πως θα ένιωθα χάλια επειδή θα ζούσα ένα ψέμμα. Και ναι, η αλήθεια είναι αυτή που μου λένε οι αισθήσεις μου γιατί είμαι αυτό που αντιλαμβάνομαι, δε χρειάζεται να είμαι κάτι περισσότερο. Έχω δει τη μαγεία γύρω μου χωρίς να έχω μέσα μου ούτε στάλα νερού, έχω ανατριχιάσει και ανοίξει σαν στρείδι με τα πράγματα που εισχώρησαν στις αισθητήριες υποδοχές μου, δεν χρειάστηκα ποτέ κάτι να ενισχύσει τη μαγεία που ήδη βλέπω.
Δεν θέλω να ανοίξει το μυαλό μου, θέλω να κλειστεί σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, χωρίς φως, να δω που θα πάει μετά από ώρες, μέρες, εβδομάδες, να δω που θα καταλήξει όταν αφαιρεθούν όλα τα ερεθίσματα, τι απομένει όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός απο σένα; μάλλον τίποτα, οι αναμνήσεις αυτών που υπήρξαν.
Αν έβαζες έναν άνθρωπο με το που γεννηθεί σε ένα σκοτεινό άηχο άοσμο άγευστο δωμάτιο για χρόνια, στα 10 του τι θα σκεφτόταν; στα 20; στα 50; Εγω πιστεύω πως δε θα σκεφτόταν τίποτα, θα ήταν φυτό.
Κι εγώ που δεν είμαι φυτό; Γιατί κοιμάμαι και δε θέλω να ξυπνάω; Γιατί θαμπώνω τις αισθήσεις μου ενώ μου δείχνουνε το δρόμο για τη μαγεία; Γιατί αφού γεννήθηκες να ευχαριστιέσαι, γεννήθηκες ταυτόχρονα για να πληγώνεσαι;
Αηδιάζω με σημείο που συσπάται το στομάχι μου με τον εαυτό μου όταν λέω τις λέξεις: γεννήθηκα, ευχαρίστηση, αγάπη, καινούργιο, τελικά, εκείνη, φαντάζομαι, πληγή, κάποιες φορές, νομίζω, ανάλυση, συζητήσουμε, αναμονή, κυρίως, πρώτον, δεν ξέρω, κ.α.
Αηδιάζω και βάζω δάχτυλο μέσα μου, το αγαπημένο μου δάχτυλο στο αγαπημένο μου στόμα, στην αγαπημένη μου γλώσσα, για να κάνω εμετό, το αγαπημένο μου σοκ, για να ξαλαφρώσω.
και βυθίσου μαζί μου σε έναν χαοτικά συμμετρικό κόσμο,
με όχημα ένα κλειστό ορθογώνιο, με πλευρές από πέτρες, λίγα ξύλα, μονωτικά υλικά
τα παράθυρα κλειστά, το μυαλό κλειστό στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του
και εκτόξευση
η συμμετρία κρύβεται στα πιο κυρίαρχα πράγματα
στην κίνηση που επαναλαμβάνεται χωρίς να είναι ποτέ η ίδια
(δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές)
στις πολλαπλές σκοπιμότητες που εν τέλει καταλήγουν στα ίδια αίτια
σε άλλες αφορμές
στα ίδια άτομα
με άλλες προοπτικές
μα τι λέω, όλοι έχουμε τις ίδιες προοπτικές
ή έστω έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε
σαν να τις έχουμε
το διάστημα, το κενό διάστημα, δεν είναι κενό
και αυτό κάποιους τους στεναχωρεί, εμένα με ανακουφίζει
και με επιβεβαιώνει
προφανώς δεν υπάρχει τίποτα κενό στη φύση
και προφανώς η φύση είναι τα πάντα
και τα πάντα είναι τα πάντα
θα ήθελα να πάρω ναρκωτικά για να ανοίξει το μυαλό μου αλλά ξέρω πως θα ένιωθα χάλια επειδή θα ζούσα ένα ψέμμα. Και ναι, η αλήθεια είναι αυτή που μου λένε οι αισθήσεις μου γιατί είμαι αυτό που αντιλαμβάνομαι, δε χρειάζεται να είμαι κάτι περισσότερο. Έχω δει τη μαγεία γύρω μου χωρίς να έχω μέσα μου ούτε στάλα νερού, έχω ανατριχιάσει και ανοίξει σαν στρείδι με τα πράγματα που εισχώρησαν στις αισθητήριες υποδοχές μου, δεν χρειάστηκα ποτέ κάτι να ενισχύσει τη μαγεία που ήδη βλέπω.
Δεν θέλω να ανοίξει το μυαλό μου, θέλω να κλειστεί σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, χωρίς φως, να δω που θα πάει μετά από ώρες, μέρες, εβδομάδες, να δω που θα καταλήξει όταν αφαιρεθούν όλα τα ερεθίσματα, τι απομένει όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός απο σένα; μάλλον τίποτα, οι αναμνήσεις αυτών που υπήρξαν.
Αν έβαζες έναν άνθρωπο με το που γεννηθεί σε ένα σκοτεινό άηχο άοσμο άγευστο δωμάτιο για χρόνια, στα 10 του τι θα σκεφτόταν; στα 20; στα 50; Εγω πιστεύω πως δε θα σκεφτόταν τίποτα, θα ήταν φυτό.
Κι εγώ που δεν είμαι φυτό; Γιατί κοιμάμαι και δε θέλω να ξυπνάω; Γιατί θαμπώνω τις αισθήσεις μου ενώ μου δείχνουνε το δρόμο για τη μαγεία; Γιατί αφού γεννήθηκες να ευχαριστιέσαι, γεννήθηκες ταυτόχρονα για να πληγώνεσαι;
Αηδιάζω με σημείο που συσπάται το στομάχι μου με τον εαυτό μου όταν λέω τις λέξεις: γεννήθηκα, ευχαρίστηση, αγάπη, καινούργιο, τελικά, εκείνη, φαντάζομαι, πληγή, κάποιες φορές, νομίζω, ανάλυση, συζητήσουμε, αναμονή, κυρίως, πρώτον, δεν ξέρω, κ.α.
Αηδιάζω και βάζω δάχτυλο μέσα μου, το αγαπημένο μου δάχτυλο στο αγαπημένο μου στόμα, στην αγαπημένη μου γλώσσα, για να κάνω εμετό, το αγαπημένο μου σοκ, για να ξαλαφρώσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου