Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Δεν θα ντραπώ, έχω ευθύνη όταν νιώθω. Το ίδιο κι εσύ.

Καθώς

γυρνάνε στο μυαλό μου τα τραγούδια που θα πρέπει να βάλω το βράδυ, ή αύριο το βράδυ

και

ακούω όμως άλλη μουσική, τρυπώντας μυαλό φτάνει στην καρδιά, σαν ξίφος που μπαίνει από την κορυφή του κεφαλιού, περνά από τον εγκέφαλο, πνίγει το λαιμό και φτάνει στο παλλόμενο όργανό μου

και

ξυπνάω αλαφιασμένος λίγο πριν το ξίφος, λίγο πριν τις μελωδίες, πάλι ήσουν εσύ και ξέρασε η καρδιά μου από το άγχος και τον πόνο, από τις συσπάσεις

και

θα έβαζα τα κλάματα αλλά δεν κοιμόμουν μόνος, και θα χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο αλλά δεν ήμουν μόνος

και

παρόλα αυτά τα δάχτυλά μου κάνουν αυτά που πρέπει, πιάνουν νερό, ρίχνουν ματιές, ξύνουν πληγές

και τελικά

κάνω αυτό που μου ζητούν, παραμένω ζωντανός κι ας με έβαλε σε σκέψεις η Ν., ή μάλλον αυτό που μου είπε, δες, κάποιος κάπου κάποτε, ένας εδώ κοντά πρόσφατα, είπε να κάνει το λογικό άλμα από τη ζωή στη μη ζωή, γιατί ο θάνατος δεν είναι κατάσταση, και το σάουντρακ του λίμπο με τα τρεχούμενα νερά με προσκαλεί σε μια μη ζωή (ημιζωή;) αλλά δεν ξεγελώ κανέναν

αυτό που κάποιοι τολμούν γεμάτοι θάρρος και απόγνωση εγώ δεν θα τολμήσω ποτέ να το κάνω. Άραγε θα υπάρχουνε μύγες εκεί; Άραγε θα υπάρχουν αναμνήσεις; Στα κρεβάτια του νοσοκομείου που αναρρώνουν αυτοί που αποτύχανε, θα υπάρχουνε εκεί άνθρωποι σαν και σένα;

Δε θέλω ούτε ταξίδια, ούτε καλοκαίρια, ούτε ήλιο, ούτε θάλασσα.

Θέλω να σε πίνω όταν διψάω,
να σε δαγκώνω όταν πεινάω,
να σε γαμάω όταν καβλώνω,
να σ' ανταμώνω όταν μου λείπεις.

Θέλω να με έχεις του χεριού σου όταν σ' αφήνω.
Και να με νιώθεις σαν με φτύνεις.
Κι όταν τελειώσει επιτέλους η ιστορία μας.
Να πούμε πως τη ζήσαμε ολόκληρη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου