https://www.youtube.com/watch?v=8T4p0Af-7pM
Μέρος 1ο - Η Αρχή του Τέλους της Γραφής
Αναρωτιέμαι, ποιοι από αυτούς που θα διαβάσουν το παρόν τελευταίο κείμενό μου θα έχουν διαβάσει και το πρώτο; Ποιος από δω θυμάται το "Ο Χάρι Πότερ πέθανε", το μακρινό 2011; Αν και τώρα που γύρισα πίσω να ψάξω, δε θυμάμαι καν που πήγε αυτό το κείμενο. Ποιος θυμάται το προηγούμενο μπλογκ; Τα τότε κείμενα που ήταν τόσο διαφορετικά από τα τωρινά. Και ποιος θα θυμάται αυτό το κείμενο όταν μετά από λίγες μέρες δε θα είναι καν ανεβασμένο;
Έχει όμως και τα καλά του το τελευταίο κείμενο. Τέρμα πια οι συμβιβασμοί, τέρμα τα φίλτρα, τέρμα οι υποχωρήσεις. Αγάπες, γράφω για να τελειώσω κι έτσι γράφω χωρίς τύψεις ή φόβο. Τι κι αν δε γραφτεί καλό; Τι κι αν δε συγκινηθείτε; Τι κι αν δεν είναι πιο έξυπνο από τα προηγούμενα, πιο δυνατό, πιο ενδιαφέρον;
Δεν πειράζει τίποτα πια, είναι το τελευταίο μου κείμενο. Από δω και πέρα θα μιλάμε με άλλους όρους.
Μέρος 2ο - Πληγώνοντας
Ξέρει η Χριστίνα και ήρθε ο καιρός να το μάθετε κι εσείς, όταν κλαίνε μπροστά μου οι κοπέλες μου ερεθίζομαι. Μου αρέσει. Σήμερα όμως δε μ' άρεσε.Ο ΚΒ λέει πως τη δύναμη την έχει αυτός που πονάει. Εγώ λέω πως δεν ξέρω ποιος έχει τη δύναμη αλλά όταν χτυπάω και πονάνε ματώνω κι εγώ. Αλλά ποιος θα με πιστέψει; Ποιος θα πιστέψει πως πληγώνοντας, πληγώνομαι κι εγώ; Κανείς.
Οι αμαρτίες μου έχουν πληρωθεί προκαταβολικά και η πληγωμένη που ταξιδεύει για το σπίτι της ξέρει πολύ καλά, μέσα της βαθειά, πως δεν φτάνουν όλα τα νερά του Ιορδάνη να με ξεπλύνουν. Ξέρει κι άλλα, ξέρει πολλά γιατί είναι καλή, αλίμονο όμως, πότε έφτασε, πότε αρκούσε, πότε ήταν κατάλληλο το να είσαι καλός; Ποτέ.
Για αυτό πληγώθηκε, για αυτό την πλήγωσα, για αυτό κι εγώ θα πληγωθώ. Ποτέ δεν ήταν αρκετό να είναι/είμαι καλή/καλός.
Μέρος 3ο - Η θεά της Γονιμότητας
Ευτυχώς έχεις σταματήσει να διαβάζεις. Δεν ξέρω καν αν όντως σταμάτησες αλλά με βολεύει για να μη χρειαστεί να είμαι ευγενικός. Να μη χρειαστεί να είμαι υπέροχος.
Πόσο ανάγκη έχω αυτό το κενό, αυτό το διάλειμμα. Όμως αυτό έχω ανάγκη ακριβώς. Διάλειμμα. Όχι παύση. Κουράστηκα και θέλω ξεκούραση. Κι εσύ το ίδιο. Μα πόσο εύκολο ήταν όμως να συνηθίσω να τριγυρνάς στα δωμάτιά μου; Ανόητο, το ξέρω, όμως θέλω να σε δω να σκοντάφτεις πάλι στα πεταμένα μου πράγματα.
Ειρωνεύεσαι την αγάπη μου και αποδιώχνεις τη φροντίδα μου και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ύβρη που διαπράττεις με αυτό. Δε φοβάσαι να απορρίπτεις κάτι τόσο δυνατό; Κάτι τόσο όμορφο; Αλλά φυσικά, αν κάποιος μπορεί να το κάνει, είσαι εσύ.
Το ξέρεις πως είμαι σχεδόν καλά; Το ξέρεις πως δε θέλω να με αγγίξει κανείς πια; Το ξέρεις πως με διαλύεις όταν μου τρίβεις την πλάτη; Μέχρι που έχουν φτάσει οι γνώσεις σου για μένα, αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι πόσα δεν ξέρεις. Αναρωτιέμαι αν θα αντέξεις να τα μάθεις. Αναρωτιέμαι αν ξέρεις πως καταφέρνω να αντέχω τους δικούς μου πόνους. Αναρωτιέμαι αν μαντεύεις τους δικούς μου πόνους.
---
Το όνομά σου; να!
τα πέντε εκείνα αστέρια που θυμίζουνε κεραία.
Η φωνή σου; δες!
το διαμαντένιο τρίγωνο που δείχνει το Νοτιά.
Το σώμα σου; χα!
το δρεπάνι το μεγάλο που σημάδι έχει βάλει το αστέρι του Βορρά.
Και οι σκέψεις σου, το είναι σου;
το φεγγάρι που φωτίζει όταν όλα τ' άλλα σβήνουν.
Τα συστατικά σου είναι όλα εκεί πάνω
μες στο βράδυ φωτεινά και παγωμένα
ατσάλινα σύρματα με παίρνουν απ' το χέρι
και μ' οδηγούν σ' όμορφα μέρη
---
Μέρος Τελευταίο - Το Τέλος της Αρχής της Γραφής
Με συγκρατημένη αισιοδοξία λοιπόν, τελειώνει ο κύκλος μου σε αυτή εδώ την αηδία που ονομάσαμε συντριβάνι της μαλακίας, εεεεε, Σαλμακίας. Πρέπει, όπως μου έμαθε η Δήμητρα, ή τέλος πάντως όπως προσπάθησε να μου εξηγήσει, να μάθω να γράφω για μένα, και άααμα βγαίνει κάτι καλό να το μοιράζομαι. Όχι να τρέφομαι από τις προβολές του μπλογκ, από τα "α, πολύ ωραίο κείμενο Γιώργο" και τα "ουαου, πολύ ωραία φράση αυτή" κλπ κλπ.
Θα ήθελα κάποτε να γράφω ιστορίες που να είναι ωραίο να τις διαβάζει κάποιος. Και να είναι και χρήσιμο. Αλλά πρώτα πρέπει να μάθω να γράφω ιστορίες που να είναι ωραίο να τις γράφω, που να μου είναι χρήσιμο να τις γράφω. Κάποιες φορές το κατάφερα, άλλες όχι.
Επίλογος
Μακάρι να το δεις αυτό που έγραψα εδώ γιατί με βοήθησες πολύ να το σκεφτώ και να το κάνω.
Μακάρι να το δεις κι εσύ που με έκανες να ξεκινήσω όλη αυτή τη μαλακία που τελικά έβγαλε κάποια καλά πράγματα.
Μακάρι να τα καταφέρουμε, ακούς;
Όμως με ευχές και με μακάρι, κανείς δεν πήγε πουθενά.
Μέρος 1ο - Η Αρχή του Τέλους της Γραφής
Αναρωτιέμαι, ποιοι από αυτούς που θα διαβάσουν το παρόν τελευταίο κείμενό μου θα έχουν διαβάσει και το πρώτο; Ποιος από δω θυμάται το "Ο Χάρι Πότερ πέθανε", το μακρινό 2011; Αν και τώρα που γύρισα πίσω να ψάξω, δε θυμάμαι καν που πήγε αυτό το κείμενο. Ποιος θυμάται το προηγούμενο μπλογκ; Τα τότε κείμενα που ήταν τόσο διαφορετικά από τα τωρινά. Και ποιος θα θυμάται αυτό το κείμενο όταν μετά από λίγες μέρες δε θα είναι καν ανεβασμένο;
Έχει όμως και τα καλά του το τελευταίο κείμενο. Τέρμα πια οι συμβιβασμοί, τέρμα τα φίλτρα, τέρμα οι υποχωρήσεις. Αγάπες, γράφω για να τελειώσω κι έτσι γράφω χωρίς τύψεις ή φόβο. Τι κι αν δε γραφτεί καλό; Τι κι αν δε συγκινηθείτε; Τι κι αν δεν είναι πιο έξυπνο από τα προηγούμενα, πιο δυνατό, πιο ενδιαφέρον;
Δεν πειράζει τίποτα πια, είναι το τελευταίο μου κείμενο. Από δω και πέρα θα μιλάμε με άλλους όρους.
Μέρος 2ο - Πληγώνοντας
Ξέρει η Χριστίνα και ήρθε ο καιρός να το μάθετε κι εσείς, όταν κλαίνε μπροστά μου οι κοπέλες μου ερεθίζομαι. Μου αρέσει. Σήμερα όμως δε μ' άρεσε.Ο ΚΒ λέει πως τη δύναμη την έχει αυτός που πονάει. Εγώ λέω πως δεν ξέρω ποιος έχει τη δύναμη αλλά όταν χτυπάω και πονάνε ματώνω κι εγώ. Αλλά ποιος θα με πιστέψει; Ποιος θα πιστέψει πως πληγώνοντας, πληγώνομαι κι εγώ; Κανείς.
Οι αμαρτίες μου έχουν πληρωθεί προκαταβολικά και η πληγωμένη που ταξιδεύει για το σπίτι της ξέρει πολύ καλά, μέσα της βαθειά, πως δεν φτάνουν όλα τα νερά του Ιορδάνη να με ξεπλύνουν. Ξέρει κι άλλα, ξέρει πολλά γιατί είναι καλή, αλίμονο όμως, πότε έφτασε, πότε αρκούσε, πότε ήταν κατάλληλο το να είσαι καλός; Ποτέ.
Για αυτό πληγώθηκε, για αυτό την πλήγωσα, για αυτό κι εγώ θα πληγωθώ. Ποτέ δεν ήταν αρκετό να είναι/είμαι καλή/καλός.
Μέρος 3ο - Η θεά της Γονιμότητας
Ευτυχώς έχεις σταματήσει να διαβάζεις. Δεν ξέρω καν αν όντως σταμάτησες αλλά με βολεύει για να μη χρειαστεί να είμαι ευγενικός. Να μη χρειαστεί να είμαι υπέροχος.
Πόσο ανάγκη έχω αυτό το κενό, αυτό το διάλειμμα. Όμως αυτό έχω ανάγκη ακριβώς. Διάλειμμα. Όχι παύση. Κουράστηκα και θέλω ξεκούραση. Κι εσύ το ίδιο. Μα πόσο εύκολο ήταν όμως να συνηθίσω να τριγυρνάς στα δωμάτιά μου; Ανόητο, το ξέρω, όμως θέλω να σε δω να σκοντάφτεις πάλι στα πεταμένα μου πράγματα.
Ειρωνεύεσαι την αγάπη μου και αποδιώχνεις τη φροντίδα μου και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ύβρη που διαπράττεις με αυτό. Δε φοβάσαι να απορρίπτεις κάτι τόσο δυνατό; Κάτι τόσο όμορφο; Αλλά φυσικά, αν κάποιος μπορεί να το κάνει, είσαι εσύ.
Το ξέρεις πως είμαι σχεδόν καλά; Το ξέρεις πως δε θέλω να με αγγίξει κανείς πια; Το ξέρεις πως με διαλύεις όταν μου τρίβεις την πλάτη; Μέχρι που έχουν φτάσει οι γνώσεις σου για μένα, αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι πόσα δεν ξέρεις. Αναρωτιέμαι αν θα αντέξεις να τα μάθεις. Αναρωτιέμαι αν ξέρεις πως καταφέρνω να αντέχω τους δικούς μου πόνους. Αναρωτιέμαι αν μαντεύεις τους δικούς μου πόνους.
---
Το όνομά σου; να!
τα πέντε εκείνα αστέρια που θυμίζουνε κεραία.
Η φωνή σου; δες!
το διαμαντένιο τρίγωνο που δείχνει το Νοτιά.
Το σώμα σου; χα!
το δρεπάνι το μεγάλο που σημάδι έχει βάλει το αστέρι του Βορρά.
Και οι σκέψεις σου, το είναι σου;
το φεγγάρι που φωτίζει όταν όλα τ' άλλα σβήνουν.
Τα συστατικά σου είναι όλα εκεί πάνω
μες στο βράδυ φωτεινά και παγωμένα
ατσάλινα σύρματα με παίρνουν απ' το χέρι
και μ' οδηγούν σ' όμορφα μέρη
---
Μέρος Τελευταίο - Το Τέλος της Αρχής της Γραφής
Με συγκρατημένη αισιοδοξία λοιπόν, τελειώνει ο κύκλος μου σε αυτή εδώ την αηδία που ονομάσαμε συντριβάνι της μαλακίας, εεεεε, Σαλμακίας. Πρέπει, όπως μου έμαθε η Δήμητρα, ή τέλος πάντως όπως προσπάθησε να μου εξηγήσει, να μάθω να γράφω για μένα, και άααμα βγαίνει κάτι καλό να το μοιράζομαι. Όχι να τρέφομαι από τις προβολές του μπλογκ, από τα "α, πολύ ωραίο κείμενο Γιώργο" και τα "ουαου, πολύ ωραία φράση αυτή" κλπ κλπ.
Θα ήθελα κάποτε να γράφω ιστορίες που να είναι ωραίο να τις διαβάζει κάποιος. Και να είναι και χρήσιμο. Αλλά πρώτα πρέπει να μάθω να γράφω ιστορίες που να είναι ωραίο να τις γράφω, που να μου είναι χρήσιμο να τις γράφω. Κάποιες φορές το κατάφερα, άλλες όχι.
Επίλογος
Μακάρι να το δεις αυτό που έγραψα εδώ γιατί με βοήθησες πολύ να το σκεφτώ και να το κάνω.
Μακάρι να το δεις κι εσύ που με έκανες να ξεκινήσω όλη αυτή τη μαλακία που τελικά έβγαλε κάποια καλά πράγματα.
Μακάρι να τα καταφέρουμε, ακούς;
Όμως με ευχές και με μακάρι, κανείς δεν πήγε πουθενά.
ουώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή