https://www.youtube.com/watch?v=KAo4svd7IR4
Όπως συμβαίνει κάποιες φορές το βράδυ, άνοιξε την κουρτίνα της μπαλκονόπορτας για να εισβάλει στο χώρο ο δρόμος. Θέλησε να σχολιάσει τι θα λένε οι απέναντι για τη φιγούρα, σκυμμένη πάνω από μια οθόνη, να κουνά χέρια, κάποιες φορές πόδια και να κοιτάει αποχαυνωμένη το κενό. Δεν το έκανε.
Είχε βάλει μουσική, και όχι πως δεν του άρεσε πολύ η σιωπή, του άρεσε. Όμως του άρεσε πιο πολύ η μουσική. Και τώρα άκουγε κάτι ενδιαφέρον. Όπως και ζούσε κάτι ενδιαφέρον. Άφησε λίγο την οθόνη και κοίταξε έξω, το δρόμο. Ψέμματα. Δεν άφησε ποτέ την οθόνη από τα μάτια του. Το μυαλό του όμως; Α, αυτό ήταν μια άλλη ιστορία. Αυτό, τα βράδια, όταν άκουγε κάτι ενδιαφέρον και ήταν αργά ώστε να ξεχωρίζει τα οχήματα από τον ήχο, μηχανή, αυτοκίνητο, σκουπιδιάρικο, μηχανή, δεν άφηνε το δρόμο από τα μάτια του. Κοιτούσε την οθόνη γιατί δε χρειαζόταν μάτια για να δει την πόλη. Τις νύχτες με σωστή μουσική η εικόνα των δρόμων και της ποτέ έρημης και συνάμα έρημης πόλης ήταν αποτυπωμένα στο μυαλό του όπως μένει να προβάλλεται ένα δυνατό φως ακόμα κι όταν κλείσεις τα μάτια.
Και δεν ξέρω αν το προσέχετε, αν κοιτάξεις ένα δυνατό φως πολύ ώρα και μετά κλείσεις τα μάτια, μέσα σε λίγη ώρα το φως μεταλλάσσεται, γίνεται πράσινο, ανοίγει, αναβοσβήνει, αλλάζει θέση, αποσυντονίζεται, λιώνει, γεννά άλλα. Έτσι κι η πόλη. Άμα την κοιτάξεις πολύ ώρα, μεταλλάσσεται.
Όμως λέγαμε για τον τρωγλοδύτη που κάθεται σε ένα δωμάτιο με μπαλκονόπορτα. Πριν λίγο σκεφτόταν το σεξ. Πριν απ' αυτό σκεφτόταν τη θεά της των σπαρτών. Τώρα σκέφτεται την πόλη. Είναι κουρασμένος από τον αστικό ιστό. Από τους δρόμους που ξέρει αλλά πιο πολύ από αυτούς που δεν ξέρει. Βαρέθηκε, τον άκουσαν να λέει πριν κάτι μέρες, την πόλη. Ανοησίες, αν ρωτάτε εμένα.
Τώρα θα σηκωθεί, θα τριγυρίσει να ξεπιαστεί, θα πάει να πιει νερό, θα φάει ίσως κάτι, θα ξανακάτσει. Δεν έχει δουλειά αύριο. Τι σκέφτεται; Με τι χάνει τον καιρό του; Θέλει να δημιουργήσει και δεν ξέρει τι; Θέλει να αλλάξει και δεν ξέρει πως. Θέλει να κάνει σεξ και να παίξει μπάλα γιατί αυτά κάνει καλά. Αυτά και να κουβαλάει. Και να μιλάει πολύ. Όχι και τα πιο χρήσιμα προσόντα. Όχι και οι πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Γερνά ο τρωγλοδύτης και κουράζεται πιο εύκολα πλέον. Δεν κοιτάει απ' το παράθυρο γιατί ξέρει ακριβώς τι θα δει. Επανάληψη και βαρεμάρα, θα πει κανείς. Δε διαφωνώ. Με κουράζει κι εμένα κάποιες φορές. Είναι πίσω, έχει μείνει πίσω. Περιμένει να αλλάξουν οι εποχές αλλά μάλλον και να αλλάξουν, δε θα το καταλάβει.
Θα τον σκοτώσω. Και μετά θα διαβάσω τρία τέσσερα βιβλία για το τι πρέπει να κάνω για να τον αναστήσω. Και θα τον αναστήσω. Και θα είναι μπροστά αυτός που θα σηκωθεί από τον τάφο. Μπροστά όπως πάντα. Μπροστά όπως πρέπει.
Δεν είμαι αυτός που του αρέσουν οι υποσχέσεις. Κι έτσι δεν υπόσχομαι τίποτα. Λέω απλά τι σκοπεύω να κάνω.
Όπως συμβαίνει κάποιες φορές το βράδυ, άνοιξε την κουρτίνα της μπαλκονόπορτας για να εισβάλει στο χώρο ο δρόμος. Θέλησε να σχολιάσει τι θα λένε οι απέναντι για τη φιγούρα, σκυμμένη πάνω από μια οθόνη, να κουνά χέρια, κάποιες φορές πόδια και να κοιτάει αποχαυνωμένη το κενό. Δεν το έκανε.
Είχε βάλει μουσική, και όχι πως δεν του άρεσε πολύ η σιωπή, του άρεσε. Όμως του άρεσε πιο πολύ η μουσική. Και τώρα άκουγε κάτι ενδιαφέρον. Όπως και ζούσε κάτι ενδιαφέρον. Άφησε λίγο την οθόνη και κοίταξε έξω, το δρόμο. Ψέμματα. Δεν άφησε ποτέ την οθόνη από τα μάτια του. Το μυαλό του όμως; Α, αυτό ήταν μια άλλη ιστορία. Αυτό, τα βράδια, όταν άκουγε κάτι ενδιαφέρον και ήταν αργά ώστε να ξεχωρίζει τα οχήματα από τον ήχο, μηχανή, αυτοκίνητο, σκουπιδιάρικο, μηχανή, δεν άφηνε το δρόμο από τα μάτια του. Κοιτούσε την οθόνη γιατί δε χρειαζόταν μάτια για να δει την πόλη. Τις νύχτες με σωστή μουσική η εικόνα των δρόμων και της ποτέ έρημης και συνάμα έρημης πόλης ήταν αποτυπωμένα στο μυαλό του όπως μένει να προβάλλεται ένα δυνατό φως ακόμα κι όταν κλείσεις τα μάτια.
Και δεν ξέρω αν το προσέχετε, αν κοιτάξεις ένα δυνατό φως πολύ ώρα και μετά κλείσεις τα μάτια, μέσα σε λίγη ώρα το φως μεταλλάσσεται, γίνεται πράσινο, ανοίγει, αναβοσβήνει, αλλάζει θέση, αποσυντονίζεται, λιώνει, γεννά άλλα. Έτσι κι η πόλη. Άμα την κοιτάξεις πολύ ώρα, μεταλλάσσεται.
Όμως λέγαμε για τον τρωγλοδύτη που κάθεται σε ένα δωμάτιο με μπαλκονόπορτα. Πριν λίγο σκεφτόταν το σεξ. Πριν απ' αυτό σκεφτόταν τη θεά της των σπαρτών. Τώρα σκέφτεται την πόλη. Είναι κουρασμένος από τον αστικό ιστό. Από τους δρόμους που ξέρει αλλά πιο πολύ από αυτούς που δεν ξέρει. Βαρέθηκε, τον άκουσαν να λέει πριν κάτι μέρες, την πόλη. Ανοησίες, αν ρωτάτε εμένα.
Τώρα θα σηκωθεί, θα τριγυρίσει να ξεπιαστεί, θα πάει να πιει νερό, θα φάει ίσως κάτι, θα ξανακάτσει. Δεν έχει δουλειά αύριο. Τι σκέφτεται; Με τι χάνει τον καιρό του; Θέλει να δημιουργήσει και δεν ξέρει τι; Θέλει να αλλάξει και δεν ξέρει πως. Θέλει να κάνει σεξ και να παίξει μπάλα γιατί αυτά κάνει καλά. Αυτά και να κουβαλάει. Και να μιλάει πολύ. Όχι και τα πιο χρήσιμα προσόντα. Όχι και οι πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Γερνά ο τρωγλοδύτης και κουράζεται πιο εύκολα πλέον. Δεν κοιτάει απ' το παράθυρο γιατί ξέρει ακριβώς τι θα δει. Επανάληψη και βαρεμάρα, θα πει κανείς. Δε διαφωνώ. Με κουράζει κι εμένα κάποιες φορές. Είναι πίσω, έχει μείνει πίσω. Περιμένει να αλλάξουν οι εποχές αλλά μάλλον και να αλλάξουν, δε θα το καταλάβει.
Θα τον σκοτώσω. Και μετά θα διαβάσω τρία τέσσερα βιβλία για το τι πρέπει να κάνω για να τον αναστήσω. Και θα τον αναστήσω. Και θα είναι μπροστά αυτός που θα σηκωθεί από τον τάφο. Μπροστά όπως πάντα. Μπροστά όπως πρέπει.
Δεν είμαι αυτός που του αρέσουν οι υποσχέσεις. Κι έτσι δεν υπόσχομαι τίποτα. Λέω απλά τι σκοπεύω να κάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου